Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Koninie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

6 lipca 2018 r.

Sąd Okręgowy w Koninie Wydział II Karny w składzie następującym:

Przewodniczący: SSO Waldemar Cytrowski- spr.

SSO Robert Rafał Kwieciński

SSO Karol Skocki

Protokolant: st. sekr. sąd. Dorota Sobieraj

przy udziale Jacka Górskiego Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Koninie

po rozpoznaniu 6.07.2018 r.

sprawy T. U. (1)

oskarżonego o przestępstwo z art. 59 ust. 1 ustawy z 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii

na skutek apelacji wniesionych przez prokuratora i obrońcę

od wyroku Sądu Rejonowego w Koninie z 10.04.2018 r. sygn. akt II K 766/16

1.  Zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że na podst. art. 45§1 kk orzeka wobec oskarżonego T. U. (1) przepadek przypisanej w punkcie 1 zaskarżonego wyroku korzyści majątkowej w kwocie 4.800 (cztery tysiące osiemset) zł oraz uzupełnia opis przypisanego w punkcie 4 zaskarżonego wyroku przestępstwa poprzez dodanie po „2 gramy marihuany” ustalenia „ o wartości 60 zł”.

2. Utrzymuje zaskarżony wyrok w mocy w pozostałej części.

3. Zwalnia oskarżonego od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.

Robert Rafał Kwieciński Waldemar Cytrowski Karol Skocki

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy w Koninie wyrokiem z 10.04.2018 r. w sprawie o sygn. akt II K 766/16 uznał oskarżonego T. U. (1) za winnego popełnienia przestępstw:

- z art. 59 ust.1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 kk, art. 65§1 kk i art. 4§1 kk i za to skazał go na karę 1 roku i 2 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby 4 lat oraz grzywny w liczbie 200 stawek dziennych po 10 zł,

- z art. 59 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 kk i art. 4 §1 kk i za to skazał go na karę grzywny w liczbie 80 stawek dziennych po 10 zł.

Na podst. art. 85 kk i art. 86§1 i 2 kk wymierzył karę łączną grzywny w liczbie 200 stawek dziennych po 10 zł.

Na podst. art. 45§1 kk orzekł przepadek korzyści majątkowej w kwocie 60 zł.

Wyrok zaskarżył obrońca, który zarzucił mający wpływ na treść wyroku błąd w ustaleniach faktycznych i naruszenie prawa materialnego, tj. art. 65§1 kk.

W oparciu o te zarzuty wniósł o zmianę wyroku i uniewinnienie oskarżonego.

Wyrok zaskarżył również prokurator, który zarzucił naruszenie prawa materialnego, tj. art. 45§1 kk i wniósł o jego zastosowanie.

Błąd w ustaleniach faktycznych może wynikać bądź z niepełności postępowania dowodowego (błąd braku), bądź z przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów (błąd dowolności). Żadnego jednak z tych błędów nie popełnił Sąd I instancji. Sąd ten bowiem nie tylko przeprowadził wszystkie istotne dla rozstrzygnięcia dowody, ale też w oparciu o wskazane w art. 7 kpk kryteria prawidłowo je ocenił i z oceny tej wywiódł jedyny logiczny wniosek, że oskarżony swoim zachowaniem wypełnił znamiona przypisanych mu przestępstw. Sąd I instancji w prawidłowo sporządzonym, a więc spełniającym kryteria art.424 kpk uzasadnieniu wykazał dlaczego takie ustalenia poczynił. Sąd odwoławczy w pełni tę ocenę podzielając, by jej tu ponownie nie przytaczać, powołuje się na nią, czyniąc z niej integralną część niniejszego uzasadnienia. Ustalona zatem przez Sąd wersja, jeżeli tylko nie opiera się na ocenach dowolnych i jest logicznie poprawna czyni zarzut błędu w ustaleniach faktycznych bezzasadnym, natomiast uzasadnienie takiego zarzutu opiera się na ocenach dowolnych. Taka też sytuacja zachodzi w niniejszej sprawie.

Pomówienie jest jednym z rodzajów wyjaśnień osoby zainteresowanej wynikiem procesu. Istnieją dwa rodzaje pomówień. Do pierwszego z nich należą te pomówienia, w których współoskarżony, zapierając się własnej winy pomawia inną osobę, przeważnie współoskarżonego o popełnienie przestępstwa. Do drugiego należy pomówienie, które umownie określić można jako pomówienie złożone. Zachodzi ono wtedy, gdy oskarżony przyznaje się do winy, twierdząc jednocześnie, że także inna osoba ( z reguły współoskarżony) brała udział w przestępstwie. W jednej i drugiej sytuacji wspomniany dowód jest dowodem, który ze względu na zainteresowanie osoby pomawiającej powinien być poddany szczególnie wnikliwej ocenie z jednoczesnym rozważeniem, czy istnieją dowody potwierdzające bezpośrednio lub choćby pośrednio wyjaśnienia pomawiającego, a nadto czy wyjaśnienia te są logiczne i nie wykazują chwiejności albo czy nie są wręcz nieprawdopodobne ( wyrok z 6.02.1970 r. IV KR 249/69, OSNKW 1970,z. 4-5, poz. 46). Pomówienie współoskarżonego -nawet następnie odwołane- może być dowodem winy, jeżeli spełnia odpowiednie warunki. Przede wszystkim dowód taki powinien podlegać szczególnie wnikliwej i ostrożnej ocenie ze strony sądu, który powinien zbadać, czy tego rodzaju pomówienie jest zgodne z doświadczeniem życiowym, logiką zdarzeń oraz znajduje oparcie w innych dowodach. Taką analizę zeznań świadka T. Ł. przeprowadził sąd pierwszej instancji. Z analizy tej wynika, iż świadek, który przecież przyznał się do zarzucanych mu przestępstw, nie miał żadnego interesu ani powodu ażeby fałszywie pomówić akurat oskarżonego T. U. ( tzw. pomówienie złożone). Gdyby bowiem o nim nie wspomniał, w żaden sposób nie rzutowałoby to na jego sytuację procesową. Świadek zresztą ledwo oskarżonego znał, czemu też oskarżony nie zaprzeczył. Świadek składając 25.04.2013 r. wyjaśnienia wskazał w nich na oskarżonego jako na kolejnego z wielu, którzy handlowali narkotykami, a w następnych wyjaśnieniach (zeznaniach), w tym w tych złożonych na rozprawie, był konsekwentny. Pośrednio na wiarygodność tych wyjaśnień (zeznań) wskazują również jego wyjaśnienia o innych osobach biorących udział w handlu narkotykami, w oparciu o które ustalona została ich odpowiedzialność karna. Nie ma zatem żadnych powodów ażeby wiarygodność tych wyjaśnień ( zeznań) skutecznie zakwestionować.

Prawidłowo Sąd I instancji ustalił, iż oskarżony z popełnienia przypisanego mu przestępstwa uczynił sobie stałe źródło dochodu. Z zeznań świadka T. Ł. wynika bowiem, iż oskarżony „na własną rękę zajmował się „dilerką” i był „takim wolnym strzelcem”, a przede wszystkim nabył od świadka co najmniej 400 gramów amfetaminy, w jednostkowych transakcjach po 100 gramów. Mógł z nich zatem wydzielić do 4 tysięcy tzw. działek.

Wobec kategorycznego brzmienia art. 45§1 kk i wobec dokonanych ustaleń faktycznych Sąd musiał orzec o przepadku korzyści majątkowej stanowiącej przychód oskarżonego.

Wobec natomiast dokonanych ustaleń i zawartego w punkcie 5 zaskarżonego wyroku orzeczenia Sąd uzupełnił opis przypisanego w punkcie 4 przestępstwa o ustalenie „ o wartości 60 zł”.

Karol Skocki Waldemar Cytrowski Robert Rafał Kwieciński