Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Koninie

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IIKa 417/23

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Koninie z 2 listopada 2023r. w sprawie IIK 91/20

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1.  mającą wpływ na treść skarżonego orzeczenia obrazę przepisów postępowania, tj. art. 7 k.p.k. oraz art. 410 k.p.k., poprzez dokonanie dowolnej zamiast swobodnej oceny dowodów i naruszenie zasad logiki i doświadczenia życiowego poprzez odmówienie wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego w zakresie ilości i czasu spożywanego przez niego alkoholu w dniu 5 kwietnia 2019 r., w sytuacji, w której przebieg zdarzeń przytoczony przez oskarżonego pozostaje w korelacji z pozostałym materiałem dowodowym, z dowodami zakupu alkoholu, z wnioskami wariantowymi opinii biegłego oraz z szeroko pojętymi zasadami doświadczenia życiowego, a także poprzez przyjęcie przez Sąd I instancji za przydatne wniosków opinii biegłej B. G. (1) w zakresie wariantu IV, w sytuacji, w której ów wariant nie powinien być w ogóle przez Sąd brany pod uwagę jako wykraczający poza ramy zlecenia Sądu i niestanowiący w istocie opinii w rozumieniu przepisów postępowania, a w konsekwencji niestanowiący dowodu na potrzeby procesu karnego;

2.  mającą wpływ na treść skarżonego orzeczenia obrazę przepisów postępowania, tj. art. 5 § 2 k.p.k., poprzez nieuwzględnienie przy orzekaniu wariantu najkorzystniejszego dla oskarżonego, tj. zakładającego znajdowanie się przez niego w chwili zarzucanego czynu nie w stanie nietrzeźwości, lecz w stanie po użyciu alkoholu, w sytuacji, w której nie sposób było usunąć wątpliwości i rozstrzygnąć z niezbędną w procesie karnym całkowitą pewnością tego, która wersja zdarzenia i chronologii spożywania alkoholu odpowiada rzeczywistości, tj. wersja forsowana przez oskarżyciela publicznego, czy też stan rzeczy wynikający z wyjaśnień oskarżonego;

3.  mającą wpływ na treść skarżonego orzeczenia obrazę przepisów postępowania, tj. art. 201 k.p.k. poprzez powołanie innego biegłego z zakresu toksykologii, B. G. (1), w sytuacji, w której biegły R. W. wyczerpująco uzupełnił i wyjaśnił swoje pisemne opinie sporządzone w niniejszej sprawie, a brak było jakichkolwiek rzeczywistych, rzeczowych podstaw i przesłanek do uznania ww. opinii za niejasną, niepełną lub wewnętrznie sprzeczną, zważywszy, że rzekomego zaistnienia owych podstaw nie uzasadnił należycie i wystarczająco ani oskarżyciel publiczny we wniosku dowodowym z dnia 4 kwietnia 2023 r., ani Sąd I instancji w postanowieniu dowodowym z dnia 20 kwietnia 2023 r.;

4.  mającą wpływ na treść skarżonego orzeczenia obrazę przepisów postępowania, tj. art. 5 § 1 pkt 4 k.p.w. w zw. z art. 45 § 1 k.w., poprzez ich niezastosowanie i niewydanie wyroku umarzającego postępowanie w sytuacji, w której ze zgromadzonego materiału dowodowego należało wysnuć wniosek, że czyn zarzucany oskarżonemu stanowił wykroczenie i doszło w dacie orzekania do przedawnienia orzekania w tym zakresie.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacja okazała się bezzasadna.

Całkowicie niezasadny okazał się zarzut naruszenia przepisów prawa procesowego dot. oceny dowodów. W toku kontroli apelacyjnej Sąd odwoławczy nie dopatrzył się uchybień w ocenie dowodów, którą przeprowadził Sąd I instancji. Ocena dowodów przeprowadzonych w toku postępowania pozostaje pod ochroną prawa procesowego (art. 7 k.p.k.), gdyż została poprzedzona ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy (art. 410 k.p.k.) i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy (art. 2 § 2 k.p.k.).Sąd wydał wyrok na podstawie analizy całokształtu ujawnionych w toku postępowania okoliczności, mających znaczenie dla przedmiotowego rozstrzygnięcia, wobec czego ocena zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego nie uchybia treści art. 410 k.p.k. Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy, za całkowicie polemiczne należy ocenić argumenty obrony w zakresie wskazanego zarzutu. Sąd nie dopatrzył się uchybień w zakresie oceny zarówno wyjaśnień oskarżonego jak i przeprowadzonych w niniejszej sprawie opinii biegłych. Nie jest celowe ponowne przywoływanie argumentacji Sądu orzekającego z jakich względów nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonego odnośnie faktu spożywania przez niego alkoholu po kolizji. Dokonana przez obronę interpretacja stanowi natomiast polemikę z prawidłową argumentacją Sądu w tym zakresie, która pozostaje pod ochroną prawa do swobodnej oceny dowodów.

W konsekwencji powyższego, całkowicie niezasadny okazał się zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, bowiem na podstawie prawidłowo ocenionego materiału dowodowego nie budzi wątpliwości sprawstwo i wina oskarżonego w zakresie przypisanego jej czynu.

W ocenie Sądu odwoławczego zupełnie chybiony jest również podnoszony przez obrońcę oskarżonego zarzut naruszenia przez Sąd I instancji art. 5 § 2 k.p.k. Wskazać należy, że naruszenie zasady in dubio pro reo jest możliwe wyłącznie w sytuacji, gdy sąd orzekający w sprawie rzeczywiście powziął wątpliwości co do treści ustaleń faktycznych i wobec niemożliwości ich usunięcia rozstrzygnął je na niekorzyść oskarżonego. Z orzecznictwa wynika, że zasada tłumaczenia wątpliwości na korzyść oskarżonego nie polega na obowiązku automatycznego wyboru najkorzystniejszej wersji wynikającej z materiału dowodowego sprawy. Jeżeli z tego materiału wynikają różne wersje zdarzenia, to nie jest to równoznaczne z zaistnieniem niedających się usunąć wątpliwości w rozumieniu art. 5 § 2 k.p.k. W takim przypadku sąd zobowiązany jest do dokonania ustaleń na podstawie swobodnej oceny dowodów. Dopiero, gdy po wykorzystaniu wszelkich dostępnych możliwości nie zostaną one usunięte należy je tłumaczyć w sposób korzystny dla oskarżonego. Jeżeli jednak sąd dokona stanowczych ustaleń, to w ogóle nie zachodzi potrzeba odwoływania się do przepisu art. 5 § 2 k.p.k., bo według tych ustaleń nie ma wątpliwości co do stanu faktycznego (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 17.12.2003 r., VKK 72/03, LEX nr 83771). Wobec powyższego nie można mówić o naruszeniu zasady in dubio pro reo w sytuacji, gdy określone ustalenia faktyczne zależne są od np. dania wiary lub odmówienia wiary wyjaśnieniom oskarżonego. Ewentualne zastrzeżenia co do oceny wiarygodności konkretnego dowodu lub grupy dowodów rozstrzygane mogą być jedynie na płaszczyźnie utrzymania się przez sąd w granicach sędziowskiej swobodnej oceny, wynikającej z treści art. 7 k.p.k. (wyrok Sądu Najwyższego z 11.10.2002 r. - V KKN 251/01, LEX nr 56836).

Niezasadny okazał się również zarzut naruszenia art.201k.p.k. poprzez przeprowadzenie przez Sąd kolejnej opinii biegłego z zakresu toksykologii, skoro Sąd miał wątpliwości co do jasności i pełności opinii biegłego R. W., które to wątpliwości były zresztą uzasadnione w ocenie Sądu odwoławczego. Obrońca zdaje się dyskredytować opinię biegłej B. G. (2) tylko z uwagi na fakt, że była ona w wariancie przyjętym przez Sąd, niekorzystna dla oskarżonego.

Zdaniem Sądu odwoławczego natomiast, nawet bez opinii biegłych toksykologów, przy przyjęciu, jak to ustalił prawidłowo Sąd I instancji, że oskarżony nie spożywał alkoholu po kolizji, na podstawie przeprowadzonego badania oskarżonego na zawartość alkoholu, należałoby przyjąć, że w chwili kolizji oskarżony znajdował się w stanie nietrzeźwości. 0,8 promila.

Skoro jak prawidłowo ustalił Sąd I instancji, oskarżony kierował pojazdem mechanicznym w stanie nietrzeźwości, nie było podstaw do zmiany kwalifikacji czynu oskarżonego na wykroczenie.

Kierunek apelacji obligował Sąd odwoławczy do dokonania kontroli kary i środków karnych wymierzonych oskarżonemu, jednakże Sąd nie dopatrzył się żadnych uchybień w tym zakresie. Wymierzona kara grzywny i orzeczone środki karne są odpowiednie do stopnia winy oskarżonego, stopnia społecznej szkodliwości czynu, nie są ani zbyt łagodne ani zbyt surowe a przy tym spełnią swoje cele wychowawcze. Kara grzywny uwzględnia przy tym możliwości majątkowe oskarżonego.

Jak wskazuje Sąd Apelacyjny we Wrocławiu, w wydanym postanowieniu z dnia 17.05.2018r. „wysokość orzekanej kary należy do dyskrecjonalnej władzy sędziego i tylko wtedy, gdyby doszło do rażąco niesprawiedliwego rozstrzygnięcia w tym zakresie, sąd odwoławczy władny byłby dokonać zmiany orzeczenia.” W przedmiotowej sprawie, granice swobodnego uznania sędziowskiego, stanowiącego ustawową zasadę sądowego wymiaru kary, nie zostały przekroczone w rozmiarach nie dających się utrzymać w kontekście wymagań wynikających z ustawowych dyrektyw determinujących wymiar kary. W przedmiotowej sprawie nie sposób uznać, aby wymierzona oskarżonemu kara była karą niesprawiedliwą, czyli niedającą się zaakceptować.

Mając na względzie wszystkie przedstawione powyżej okoliczności, Sąd odwoławczy nie znajdując przy tym uchybień określonych w art. 440 k.p.k., podlegających uwzględnieniu z urzędu i powodujących konieczność zmiany bądź uchylenia zaskarżonego rozstrzygnięcia – na podstawie art. 437 § 1 k.p.k. orzekł jak w wyroku.

Wniosek

O zmianę zaskarżonego wyroku i umorzenie postępowania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Sąd odwoławczy nie podzielił zarzutów zawartych w apelacji skarżącego, a nie znalazł przy tym uchybień, podlegających uwzględnieniu z urzędu i powodujących konieczność zmiany bądź uchylenia zaskarżonego rozstrzygnięcia. Skoro jak prawidłowo ustalił Sąd I instancji, oskarżony kierował pojazdem mechanicznym w stanie nietrzeźwości, nie było podstaw do zmiany kwalifikacji czynu oskarżonego na wykroczenie.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.11.

Przedmiot utrzymania w mocy

0.1Wina oskarżonego, wymierzona kara grzywny i środek karny zakazu prowadzenia pojazdów oraz rozstrzygnięcie o świadczeniu pieniężnym i rozstrzygnięcie o kosztach postępowania przed Sądem I instancji.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Sprawstwo oskarżonego oraz wina w świetle zgromadzonych w sprawie dowodów i prawidłowo ustalonego stanu faktycznego nie budzi wątpliwości Sądu odwoławczego. Oskarżony swoim zachowaniem wypełnił wszystkie znamiona przypisanego mu czynu. Wymierzona przez Sąd I instancji kara jest odpowiednia do stopnia winy oskarżonego, społecznej szkodliwości czynu, a ponadto spełni swoje cele kompensacyjne i wychowawcze. Sąd nie dopatrzył się uchybień w zakresie wymierzonego środka karnego zakazu prowadzenia pojazdów, jak również w zakresie orzeczonego świadczenia pieniężnego, jak również w zakresie rozstrzygnięcia o kosztach za postępowanie przed Sądem I instancji.

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.11.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

O kosztach postępowania odwoławczego Sąd orzekł na podstawie art. 636 § 1 k.p.k., w zw. z art. 8 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (t.j. Dz.U.2023.123), wobec nieuwzględnienia apelacji, zasądzając od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa wydatki za postępowanie odwoławcze w kwocie 50 złotych i wymierzył oskarżonemu za postępowanie odwoławcze opłatę w kwocie 400 złotych.

7.  PODPIS

Agata Wilczewska