Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Koninie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 marca 2019 roku

Sąd Okręgowy w Koninie II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSO Anna Klimas

Protokolant: st. sekr. sąd. Irena Bąk

po rozpoznaniu w dniu 29 marca 2019 roku

sprawy J. K.

obwinionego o wykroczenie z art. 98 kw

na skutek apelacji wniesionej przez oskarżyciela posiłkowego

od wyroku Sądu Rejonowego w Kole

z dnia 05 .11. 2018 roku sygn. akt IIW 165/18

I.  Utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok.

II.  Zasądza od oskarżyciela posiłkowego Z. D. na rzecz Skarbu

Państwa wydatki za postępowanie odwoławcze w kwocie 50 zł .

Anna Klimas

Sygn. akt II Ka 27/19

UZASADNIENIE

Wyrokiem Sądu Rejonowego w Kole sygnatura akt II W 165/18 z dnia 5 listopada 2018 roku obwinieni J. K. i Z. D. zostali uniewinnieni od popełnienia wykroczenia z art. 98 kw. Wyrok w odniesieniu do obwinionego Z. D. uprawomocnił się.

Apelację od tego wyroku wniósł Z. D. jako oskarżyciel posiłkowy na niekorzyść obwinionego J. K.. Strony otrzymały odpis apelacji oskarżyciela posiłkowego ( apelacja k. 139-142).

Oskarżyciel posiłkowy wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uznanie J. K. za winnego popełnienia zarzucanego mu wykroczenia , ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji.

Sąd Okręgowy zważył co następuje.

Apelacja oskarżyciela posiłkowego Z. D. okazała się niezasadna.

Sąd odwoławczy w pełni podziela argumentację sądu I instancji czyniąc ją integralną częścią niniejszego uzasadnienia.

Nietrafny jest zarzut naruszenia przepisu art. 424 § 1 kpk w zw. z art.109 § 2 kpw bowiem zgodnie z treścią przepisu art. 455a kpk nie można uchylić wyroku z tego powodu, że jego uzasadnienie nie spełnia wymogów określonych w art. 424 kpk. Niezależnie od powyższego sąd odwoławczy stwierdza, że uzasadnienie sądu I instancji spełnia w/w wymogi, jest spójne i oparte na całym zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym .

Nietrafny jest zarzut polegający na tym, że wydano wyrok nakazowy w stosunku do obwinionego J. K. i uznano go winnym popełnienia wykroczenia z art. 86 § 1 kk, a następnie uniewinniono go od popełnienia wykroczenia z art. 98 kw. Należy zwrócić uwagę na to, że wyrok nakazowy wydano wobec obu obwinionych i sąd ma prawo do wydania wyroku na posiedzeniu bez przeprowadzania postępowania dowodowego i bez udziału stron jeśli wystarczające jest orzeczenie nagany, grzywny albo kary ograniczenia wolności. Wyrok nakazowy z chwilą wniesienia sprzeciwu traci moc. Zasadność zastosowania kwalifikacji prawnej z art. 86 § 1 kw została wyjaśniona w uzasadnieniu sądu I instancji co w chwili obecnej nie ma znaczenia ponieważ wydane wyroki nakazowe nie mają mocy prawnej.

Jako pozbawiony racji należy uznać zarzut zawarty w pkt 2 ppkt a i b apelacji. Zarzut błędu „dowolności” jest tylko wtedy słuszny , gdy zasadność ocen i wniosków, wyprowadzonych przez sąd orzekający z okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego, nie odpowiada prawidłowości logicznego rozumowania, przy czym dla swej skuteczności wymaga on od apelującego wykazania, jakich konkretnych uchybień dopuścił się sąd w dokonanej ocenie materiału dowodowego w świetle wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego oraz logicznego rozumowania, a nie tylko ograniczenia się do własnej oceny tego materiału ( tak Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 20 lutego 1975 roku, II K 355/74, OSNPG 1975, Nr 9, poz. 84). Tymczasem w rozumowaniu Sądu I instancji w zakresie kompleksowej oceny zebranych dowodów nie można dostrzec takich ułomności, które nakazywałyby nazwać tę ocenę dowolną tj. sprzeczną ze wspomnianymi powyżej zasadami.

Sąd Rejonowy, przy swojej ocenie słusznie uznał, że nie udało się ustalić obiektywnie, który z kierujących zakończył manewr cofania przed zdarzeniem , ponadto zebrany materiał dowodowy nie daje podstaw do ustalenia, że obwinieni nie zachowali należytej ostrożności i tym samym każdy ponosi odpowiedzialność za spowodowanie tego zdarzenia. Sąd Okręgowy w pełni zgadza się z tymi ustaleniami i potwierdza, że nie doszło do przełamania zasady domniemania niewinności obwinionego J. K. z uwagi na brak ewidentnych i obiektywnych dowodów w tej sprawie. Słusznie też sąd zastosował zasadę z art. 5 § 2 kpk i nie dające się usunąć wątpliwości rozstrzygnął na korzyść obwinionego. Skarżący przedstawia swoją, subiektywną wersję zdarzeń, która jednak nie jest przekonująca. Sąd Okręgowy podziela stanowisko Sądu I instancji, że w tym konkretnym przypadku nieprawidłowe parkowanie pojazdu należącego do J. K. nie ma wpływu na przebieg zdarzenia bowiem okoliczność ta była wiadoma podejmującemu manewr cofania Z. D., zwłaszcza, że także inne pojazdy zaparkowano w podobny sposób i tym samym podejmował on ryzyko wykonania swojego manewru i powinien zachować szczególną ostrożność.

W odniesieniu do zarzutu z pkt 3 apelacji, to istotnie powinna mieć zastosowanie, w przypadku wydania wyroku skazującego, kwalifikacja prawna z art. 86 § 1 kw, na co słusznie zwrócił uwagę Sąd I instancji w uzasadnieniu wyroku, z uwagi na to, że zdarzenie miało miejsce w (...). Te dywagacje nie mają jednak znaczenia w przypadku, kiedy nie można przypisać sprawcy winy za zaistniałe zdarzenie jak ma to miejsce w niniejszej sprawie. Z tych powodów argument ten nie może zostać uwzględniony.

Apelujący nie stara się rozważyć całościowej oceny dowodów, dokonanej przez sąd I instancji a jedynie wskazuje argumenty, które w oderwaniu od tej całości, miałyby świadczyć na niekorzyść obwinionego J. K..

Mając na uwadze powyższe Sąd Okręgowy w oparciu o przepis art. 437 § 1 kpk utrzymał w mocy zaskarżony wyrok.

O kosztach postępowania odwoławczego orzeczono w myśl przepisu art. 121 §1 kpw w zw. z art. 636 § 1 kpk oraz rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty sądowej od wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia z dnia 22 grudnia 2017 roku ( Dz.U. poz. 2467).

SSO Anna Klimas