Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Koninie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 marca 2014 roku

Sąd Okręgowy w Koninie II Wydział Karny w składzie :

Przewodniczący: SSO Waldemar Cytrowski

Sędziowie: SO Marek Kordowiecki

SO Agata Wilczewska

Protokolant: st. sekr. sąd. Irena Bąk

przy udziale H. L. Prokuratora Prokuratury Okręgowej

po rozpoznaniu w dniu 28.03.2014 r.

sprawy W. R.

oskarżonego z art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii

na skutek apelacji wniesionej przez prokuratora

od wyroku Sądu Rejonowego w Koninie VIII Zamiejscowy Wydział Karny z siedzibą w S.

z dnia 10 stycznia 2014 roku sygn. akt II K VIII K 874/13

I. na podstawie art. 105§1 i 2 k.p.k. sprostować oczywistą omyłkę pisarską w wyroku Sądu Rejonowego w Koninie VIII Zamiejscowy Wydział Karny z siedzibą w S. z dnia 10 stycznia 2014 r. w ten sposób, że w oznaczeniu tego Sądu po słowach „ Sąd Rejonowy w” skreśla nazwę miejscowości (...);

II. zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że eliminuje z opisu czynu, o który postępowanie zostało umorzone sformułowanie „ oraz że czyn ten stanowi wypadek mniejszej wagi” i w miejsce kwalifikacji prawnej tego czynu z art. 62 ust. 3 ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii przyjmuje kwalifikację prawną z art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz.U.2012.124 j.t.);

III. utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok w pozostałej części;

IV. obciąża Skarb Państwa kosztami procesu za postępowanie odwoławcze.

M. K. W. C. A. W.

II Ka 57/14

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy w Koninie VIII Zamiejscowy Wydział Karny z siedzibą w S. na podstawie art. 17§1 pkt 3 k.p.k. umorzył postępowanie karne przeciwko oskarżonemu W. R. o zarzucony mu czyn, polegający na tym, że w dniu 25.07.2013 r. w S. przy ul. (...) posiadał przy sobie środek odurzający w postaci marihuany w ilości 0,28 g netto wbrew przepisom ustawy, przy przyjęciu, że czyn ten stanowi wypadek mniejszej wagi, tj. o przestępstwo z art. 62 ust. 3 ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii i na podstawie art. 70 ust. 2 tej ustawy orzekł przepadek na rzecz Skarbu Państwa dowód rzeczowy w postaci zabezpieczonej u oskarżonego marihuany.

Wyrok ten w całości na niekorzyść oskarżonego zaskarżył prokurator, który w apelacji zarzucił mu obrazę przepisów prawa materialnego, to jest treści art. 1§2 k.k. i art. 115§2 k.k., polegające na błędnej wykładni ustawowych znamion społecznej szkodliwości czynu i na całkowitym bezzasadnym uznaniu – przy ustalonym stanie faktycznym – iż czyn zabroniony oskarżonego nie stanowi przestępstwa, gdyż jego społeczna szkodliwość jest znikoma, przy jednoczesnym przyjęciu, iż czyn ten stanowi wypadek mniejszej wagi i w oparciu o ten zarzut wniósł o uchylenie zaskarżonego orzeczenia w całości i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja okazała się uzasadniona, przy czym z uwagi na postawione w niej zarzuty nie zachodzi konieczność uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania, gdyż z powodu istniejącego uchybienia zaskarżone orzeczenie może zostać „naprawione” w instancji odwoławczej i to na korzyść oskarżonego a więc przy przełamaniu kierunku zaskarżenia (art. 434§2 k.p.k.).

Rację ma skarżący prokurator, iż ustalenia faktyczne Sadu I instancji nie budzą żadnych wątpliwości w zakresie posiadania wbrew przepisom ustawy przez oskarżonego w dniu 25.07.2013 r. w S. znikomej ilości marihuany, jaką jest ilość netto 0,28 g.

Słusznie przy tym Sąd Rejonowy ustalił, iż z uwagi właśnie na tę ilość, która nie stanowiła całej jednej działki, rodzaj tego środka odurzającego, tj. tzw. narkotyk miękki, jak i posiadanie takiej znikomej ilości narkotyku na własne potrzeby czyn ten znamionuje się znikomym stopniem społecznej szkodliwości. Słuszna jest przy tym sugestia zawarta w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, iż w okolicznościach tej sprawy zachodziły podstawy do zastosowania przepisu art. 62a ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz.U.2012.124 j.t.).

Te okoliczności więc jednoznacznie przemawiają za zasadnością ustalenia Sądu Rejonowego, iż czyn oskarżonego polegający na posiadaniu, na własne zresztą potrzeby, wbrew przepisom ustawy w/w środka odurzającego znamionuje się znikomym stopniem społecznej szkodliwości a tym samym postępowanie karne o ten czyn przeciwko oskarżonemu powinno zostać umorzone na podstawie art. 1§2 k.k. w zw. z art. 17§1 pkt 3 k.p.k.

Rację ma jednak oskarżyciel publiczny, iż skoro Sąd I instancji doszedł ostatecznie do takiego przekonania, to nie powinien jednocześnie przyjmować, iż czyn ten stanowi tzw. wypadek mniejszej wagi określony w art. 62 ust. 3 wskazanej ustawy.

Uznanie bowiem przez Sąd Rejonowy, że czyn stanowi wypadek mniejszej wagi, wskutek którego to uznania stopień społecznej szkodliwości takiego czynu jest wyższy niż znikomy, uniemożliwiało jednocześnie uznanie, iż społeczna szkodliwość tego czynu jest znikoma a tym samym uniemożliwiało umorzenie postępowania o ten czyn. Z tego też powodu prokurator słusznie wskazuje na wewnętrzną sprzeczność zaskarżonego orzeczenia z uwagi na błędne zastosowanie przepisów prawa karnego materialnego. Należy bowiem zauważyć, iż wypadek mniejszej wagi jest postacią czynu o znamionach przestępstwa typu podstawowego, charakteryzującą się tylko przewagą elementów łagodzących o charakterze przedmiotowo – podmiotowym, a czyn o znikomym stopniu społecznej szkodliwości przestępstwa nie stanowi (patrz wyrok SN z dnia 9 października (...)., V KKN, OSNKW 1997/3-4/27). O tym, czy czyn stanowi wypadek mniejszej wagi decyduje ocena jego społecznej szkodliwości, zmniejszonej, w stosunku do typu podstawowego przestępstwa w wyniku uwzględnienia konkretnych okoliczności przedmiotowych i podmiotowych czynu, ale zmniejszonej nie do granicy znikomości. To zaś oznacza, iż nie było dopuszczalnym jednoczesne uznanie czynu zabronionego za przestępstwo stanowiące wypadek mniejszej wagi i za czyn o znikomej społecznej szkodliwości (por. postanowienie SN z dnia 3 kwietnia 2008 r., WZ 16/08, OSNKW 2008/8/62).

Skoro zaś w świetle wskazanych okoliczności faktycznych nie ulega wątpliwości, iż czyn zarzucony oskarżonemu oznacza się znikomym stopniem społecznej szkodliwości, to Sąd odwoławczy, kierując się przepisami art. 438 pkt 1 k.p.k. w zw. z art. 437 k.p.k. zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że wyeliminował z tego orzeczenia zapisy o uznaniu czynu przypisanego oskarżonemu za wypadek mniejszej wagi, jak i kwalifikację prawną tego czynu z art. 62 ust. 3 ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii, jednocześnie kwalifikując ten czyn za aktem oskarżenia z art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz.U.2012.124 j.t.).

Nie znajdując natomiast innych podstaw, w tym branych pod uwagę z urzędu do zmiany lub uchylenia zaskarżonego wyroku wyrok ten w pozostałej części na podstawie art. 437§1 k.p.k. utrzymano w mocy.

Sąd odwoławczy przy rozpoznaniu tej sprawy dostrzegł błąd w oznaczeniu Sądu wydającego zaskarżony wyrok, bowiem oczywistym jest, iż w sprawie tej orzekał Sąd Rejonowy w Koninie VIII Zamiejscowy Wydział Karny z siedzibą w S. a nie Sąd Rejonowy w Słupcy i dlatego też, działając z urzędu, na podstawie art. 105§1 i 2 k.p.k. w tym zakresie sprostowano tę oczywistą omyłkę pisarską.

Mając na uwadze fakt umorzenia postępowania przeciwko oskarżonemu W. R. Sąd Okręgowy o kosztach procesu za ten etap postępowania obciążył Skarb Państwa na podstawie art. 634 k.p.k. w zw. z art. 632 pkt 2 k.p.k.

M. K. W. C. A. W.