Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Koninie

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II Ka 79/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Słupcy z dnia 1 lutego 2024 r., sygn. akt II K 353/23

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca oskarżonego

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

Obrońca oskarżonego zarzucił rażącą surowość i niewspółmierność kary wymierzonej wyrokiem Sądu w stosunku do obowiązujących dyrektyw wymiaru kary, przy nieuwzględnieniu w pełni okoliczności przemawiających na korzyść oskarżonego, w tym faktu przyznania się oskarżonego do zarzucanego mu czynu, wyrażenia żalu z powodu jego zaistnienia, wcześniejszej niekaralności oskarżonego, zaś przede wszystkim pojednania się z pokrzywdzoną i częściowego już naprawienia szkody, co upoważniało Sąd do skazania oskarżonego na karę grzywny nie wyższą niż 150 stawek po 10 zł każda.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacja okazała się zasadna i doprowadziła do wydania orzeczenia o charakterze reformatoryjnym.

W pełni zasadny okazał się zarzut rażącej niewspółmierności orzeczonej wobec oskarżonego kary grzywny w liczbie 300 stawek dziennych po 10zł każda. Zarzut niewspółmierności kary, jako zarzut z kategorii ocen, można zasadnie podnosić wówczas, „gdy kara, jakkolwiek mieści się w granicach ustawowego zagrożenia, nie uwzględnia w sposób właściwy zarówno okoliczności popełnienia przestępstwa, jak i osobowości sprawcy - innymi słowy, gdy w społecznym odczuciu jest karą niesprawiedliwą. Niewspółmierność więc zachodzi wówczas, gdy suma zastosowanych kar i innych środków, wymierzona za przypisane przestępstwa, nie odzwierciedla należycie stopnia szkodliwości społecznej czynu i nie uwzględnia w wystarczającej mierze celów kary (wyrok SN z dnia 11 kwietnia 1985 roku, V KRN 178/85). Trzeba również pamiętać, że zgodnie z art. 438 pkt 4 k.p.k. ta niewspółmierność kary musi być „rażąca”, bowiem w ramach tej przyczyny odwoławczej chodzi o różnice ocen o charakterze zasadniczym. Chodzi tu więc przy wykazaniu tego zarzutu nie o każdą różnicę co do wymiaru kary, ale o „różnicę ocen tak zasadniczej natury, iż karę dotychczas wymierzoną nazwać można byłoby – również w potocznym znaczeniu tego słowa – rażąco niewspółmierną, to jest niewspółmierną w stopniu nie dającym się wręcz zaakceptować” (wyrok SN z dnia 2 lutego 1995 roku, II KRN 198/94). Podobne stanowisko zajął Sąd Apelacyjny w Warszawie w wyroku z dnia 14.03.2018r. sygn. II AKa 460/17, zgodnie z którym „rażąca niewspółmierność kary, o której mowa w przepisie art. 438 pkt 4 k.p.k. zachodzić może tylko wtedy, gdy na podstawie ujawnionych okoliczności, które powinny mieć wpływ na wymiar kary można było przyjąć, iż zachodziłaby wyraźna różnica pomiędzy karą wymierzoną przez sąd I instancji a karą, jaką należałoby wymierzyć w instancji odwoławczej, w następstwie prawidłowego zastosowania w sprawie dyrektyw wymiaru kary, przewidzianych w art. 53 k.k. oraz zasad ukształtowanych przez orzecznictwo Sądu Najwyższego.

Odnosząc powyższe do realiów przedmiotowej sprawy, uznać należy, że orzeczona kara 300 stawek dziennych grzywny jest karą zbyt surową. Sąd odwoławczy w toku kontroli instancyjnej doszedł do przekonania, iż kara w tym wymiarze byłaby karą zbyt surową, wykraczającą poza stopień winy oskarżonego oraz stopień społecznej szkodliwości czynu. Należy w tym miejscu podkreślić, że oskarżony przyznał się do winy, wyraził skruchę, pojednał się z pokrzywdzoną oraz naprawił szkodę wyrządzoną przestępstwem. Mając na uwadze dyrektywy wymiaru kary, w ocenie Sądu odwoławczego zasadnym było obniżenie orzeczonej kary do 150 stawek dziennych grzywny, która przy ustaleniu stawki dziennej na kwotę 10zł jest też adekwatna do możliwości majątkowych i zarobkowych oskarżonego.

Sąd odwoławczy z urzędu zmniejszył również obowiązek naprawienia szkody do kwoty 713,40zł.

Sąd odwoławczy uznał, iż obowiązek naprawienia szkody należało zmniejszyć do kwoty 713,40zł, co odpowiada wysokości szkody wyrządzonej przestępstwem. Obowiązek naprawienia szkody orzeczony w stosunku do oskarżonego musi bowiem wynikać jedynie z bezpośrednich następstw czynu zabronionego. Dalej idące skutki wynikające z przestępstwa nie mogą wpływać na rozmiar obowiązku naprawienia szkody określony w art. 46 § 1 k.k.

Mając na względzie wszystkie przedstawione powyżej okoliczności, Sąd odwoławczy nie znajdując przy tym innych uchybień określonych w art. 440 k.p.k., podlegających uwzględnieniu z urzędu i powodujących konieczność dalszej zmiany bądź uchylenia zaskarżonego rozstrzygnięcia – na podstawie art. 437 § 1 i 2 k.p.k. orzekł jak w wyroku.

Wniosek

Obrońca oskarżonego wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez skazanie oskarżonego za przypisane mu przestępstwo na karę grzywny w wysokości 150 stawek po 10 zł każda

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Sąd odwoławczy uznał za zasadny wniosek o obniżenie kary grzywny do 150 stawek dziennych, bowiem w ocenie Sądu wymierzona przez Sąd Rejonowy kara grzywny jest zbyt surowa.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

Sąd odwoławczy z urzędu zmniejszył obowiązek naprawienia szkody do kwoty 713,40 zł.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

Sąd odwoławczy z urzędu dokonał zmiany w zakresie wysokości obowiązku naprawienia szkody na rzecz pokrzywdzonej. Jak wynika ze zgromadzonego materiału dowodowego, szkoda jaką poniosła pokrzywdzona w wyniku przestępczego działania oskarżonego, wyniosła 713,40 zł. Oskarżony bowiem dokonał – wykorzystując dane karty bankomatowej należącej do P. H. – płatności w sklepie internetowym na kwotę 713,40 zł. Wprawdzie pokrzywdzona na rozprawie przed Sądem I instancji wskazała, że łącznie poniosła straty w kwocie około 2.500 zł, bowiem z uwagi na brak środków na koncie musiała korzystać z tzw. „kredytów – chwilówek”, jednakże okoliczności te nie mogą być brane pod uwagę przy ustalaniu rozmiaru szkody wyrządzonej przestępstwem. Szkodą, do której naprawienia sąd zobowiązuje skazanego na podstawie art. 46 § 1 k.k., jest bowiem wyłącznie szkoda wynikła bezpośrednio z przestępstwa i nie jest dopuszczalne uwzględnianie przy ustaleniu jej wysokości tych składników szkody, które wynikły z następstw czynu. W świetle powyższego należało uznać, iż oskarżony mógł zostać zobowiązany do naprawienia wyrządzonej przestępstwem szkody w wysokości 713,40 zł. Poza rozważaniami Sądu pozostaje natomiast okoliczność, że oskarżony – oprócz przekazania pokrzywdzonej na rozprawie kwoty 740 zł – zobowiązał się do pokrycia kwoty 1.500 zł na jej rzecz.

Sąd odwoławczy uznał, iż obowiązek naprawienia szkody należało zmniejszyć do kwoty 713,40 zł, co odpowiada wysokości szkody wyrządzonej przestępstwem. Obowiązek naprawienia szkody orzeczony w stosunku do oskarżonego musi bowiem wynikać jedynie z bezpośrednich następstw czynu zabronionego. Dalej idące skutki wynikające z przestępstwa nie mogą wpływać na rozmiar obowiązku naprawienia szkody określony w art. 46 § 1 k.k.

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.1II.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wina oskarżonego i rozstrzygnięcie w zakresie kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu oraz kosztów sądowych.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Sprawstwo i wina oskarżonego nie budzą wątpliwości wobec ustalonego stanu faktycznego oraz w świetle zebranych dowodów.

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.1I.

Przedmiot i zakres zmiany

Sąd odwoławczy w toku kontroli instancyjnej za zasadne uznał obniżenie orzeczonej wobec oskarżonego kary grzywny do 150 stawek dziennych. Ponadto Sąd odwoławczy obniżył orzeczony w punkcie 2 obowiązek naprawienia szkody do kwoty 713,40 zł.

Zwięźle o powodach zmiany

Sąd odwoławczy w toku kontroli instancyjnej, mając na względzie dyrektywy wymiaru kary określone w art. 53 k.k. doszedł do przekonania, iż orzeczona w punkcie 1 wyroku Sądu I instancji kara 300 stawek dziennych grzywny jest karą zbyt surową, bowiem przekracza stopnień winy oskarżonego oraz stopnień społecznej szkodliwości czynu. Mając na uwadze dyrektywy wymiaru kary, w ocenie Sądu odwoławczego zasadnym było obniżenie orzeczonej kary do 150 stawek dziennych grzywny.

Jednocześnie Sąd odwoławczy obniżył orzeczony w punkcie 2 obowiązek naprawienia szkody do kwoty 714,30 zł, bowiem kwota ta odpowiada wysokości szkody wynikającej bezpośrednio z przestępstwa przypisanego oskarżonemu.

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III.

IV.

Sąd odwoławczy na podstawie art. 618 § 1 pkt 11 k.p.k. w zw. z art. 634 k.p.k. i § 11 ust. 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie, zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. A. M. kwotę 840 zł z tytułu zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu w postępowaniu odwoławczym. Sąd odwoławczy na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwolnił oskarżonego w całości od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, w tym od opłaty za obie instancje, bowiem ich uiszczenie z uwagi na sytuację majątkową, byłoby dla oskarżonego zbyt uciążliwe.

7.  PODPIS

Agata Wilczewska