Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Koninie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 kwietnia 2019 r.

Sąd Okręgowy w Koninie Wydział II Karny w składzie następującym:

Przewodniczący: SSO Marek Ziółkowski

Protokolant: st. sekr. sąd. Irena Bąk

przy udziale Ewy Woźniak Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Słupcy

po rozpoznaniu w dniu 26.04.2019 r.

sprawy A. Ł.

oskarżonego o przestępstwo z art. 244 k.k.

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę

od wyroku Sądu Rejonowego w Koninie z dnia 06.02.2019r.

sygn. akt II K 336/18

I.  Utrzymuje zaskarżony wyrok w mocy.

II.  Zwalnia oskarżonego w całości od zapłaty na rzecz Skarbu

Państwa kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, w tym

opłaty.

III.  Zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. M. S.

kwotę 516,60 złotych z tytułu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej

udzielonej oskarżonemu z urzędu w postępowaniu odwoławczym.

Marek Ziółkowski

Sygn. akt II Ka 104/19

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy w Koninie w sprawie o sygn. akt II K 336/18, wyrokiem z dnia 6 lutego 2019r. uznał A. Ł. za winnego tego, że w dniu 31 stycznia o godzinie 15:30 w K., na ul. (...), wbrew orzeczonemu przez Sąd Rejonowy w Koninie II Wydział Karny sygn. akt II K 1073/15 z dnia 14 grudnia 2015r., zakazowi prowadzenia pojazdów mechanicznych do kierowania którymi uprawnia kat. B na okres 3 lat, prowadził pojazd mechaniczny – kierował samochodem osobowym marki K. S. o nr rej. (...), w ruchu lądowym

tj. popełnienia przestępstwa z art. 244 k.k. i za to na podstawie tego przepisu wymierzył mu karę 4 miesięcy pozbawienia wolności. Jednocześnie na podstawie art. 42 § 1a pkt 2 k.k. orzekł wobec oskarżonego środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 1 roku. W kolejnym punkcie wyroku Sąd na podstawie § 4 pkt. 1-3, §17 pkt. 2 ust. 3 oraz § 20 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 03.10.2016r. „w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu” zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adwokata M. S. kwotę 619,92 zł tytułem kosztów obrony udzielonej oskarżonemu z urzędu. W ostatnim punkcie wyroku, Sąd na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. oraz art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23.06.1973 r. w sprawach karnych (Dz. U. z 1983r., Nr 49, poz. 223, ze zm.) zwolnił oskarżonego od kosztów sądowych, w tym od opłaty.

Apelację od wyroku złożył obrońca oskarżonego, zaskarżając go w części, dotyczącej orzeczenia o karze. W oparciu o art. 438 pkt 4 k.p.k., zaskarżonemu orzeczeniu obrońca zarzucił rażącą niewspółmierność kary, polegającą na orzeczeniu wobec oskarżonego kary w postaci 4 miesięcy pozbawienia wolności.

W oparciu o powyższy zarzut, obrońca wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku, poprzez wymierzenie A. Ł. kary łagodniejszej. Ponadto obrońca wniósł o zasądzenie na rzecz adwokata M. S., kosztów pomocy prawnej, udzielonej oskarżonemu w toku postępowania odwoławczego, nieopłaconych w żadnej części.

Sąd Odwoławczy zważył co następuje :

Apelacja obrońcy nie zasługuje na uwzględnienie.

Zarzut apelacji, dotyczący rażącej niewspółmierności kary orzeczonej wobec oskarżonego w postaci 4 miesięcy pozbawienia wolności jest w całości niezasadny. Wskazać należy, że zarzut niewspółmierności kary, jako zarzut z kategorii ocen, można zasadnie podnosić wówczas, „gdy kara, jakkolwiek mieści się w granicach ustawowego zagrożenia, nie uwzględnia w sposób właściwy zarówno okoliczności popełnienia przestępstwa, jak i osobowości sprawcy - innymi słowy, gdy w społecznym odczuciu jest karą niesprawiedliwą. Niewspółmierność więc zachodzi wówczas, gdy suma zastosowanych kar i innych środków, wymierzona za przypisane przestępstwa, nie odzwierciedla należycie stopnia szkodliwości społecznej czynu i nie uwzględnia w wystarczającej mierze celów kary (wyrok SN z dnia 11 kwietnia 1985 roku, V KRN 178/85).

Trzeba również pamiętać, że zgodnie z art. 438 pkt 4 k.p.k. ta niewspółmierność kary musi być „rażąca”, bowiem w ramach tej przyczyny odwoławczej chodzi o różnice ocen o charakterze zasadniczym. Chodzi tu więc przy wykazaniu tego zarzutu nie o każdą różnicę co do wymiaru kary, ale o „różnicę ocen tak zasadniczej natury, iż karę dotychczas wymierzoną nazwać można byłoby – również w potocznym znaczeniu tego słowa – rażąco niewspółmierną, to jest niewspółmierną w stopniu nie dającym się wręcz zaakceptować” (wyrok SN z dnia 2 lutego 1995 roku, II KRN 198/94). Podobne stanowisko zajął Sąd Apelacyjny w Warszawie w wyroku z dnia 14.03.2018r. sygn. II AKa 460/17, zgodnie z którym „rażąca niewspółmierność kary, o której mowa w przepisie art. 438 pkt 4 k.p.k. zachodzić może tylko wtedy, gdy na podstawie ujawnionych okoliczności, które powinny mieć wpływ na wymiar kary można było przyjąć, iż zachodziłaby wyraźna różnica pomiędzy karą wymierzoną przez sąd I instancji a karą, jaką należałoby wymierzyć w instancji odwoławczej, w następstwie prawidłowego zastosowania w sprawie dyrektyw wymiaru kary, przewidzianych w art. 53 k.k. oraz zasad ukształtowanych przez orzecznictwo Sądu Najwyższego.” Dodatkowo, jak wskazał Sąd Apelacyjny w Białymstoku w wyroku z dnia 31.01.2018r. w sprawie II AKa 208/17 „do uznania zasadności takiego zarzutu – (o rażącej niewspółmierności orzeczonej kary) - konieczne byłoby wykazanie, jakich konkretnie uchybień w zakresie zasad logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego dopuścił się sąd w ocenie zebranego materiału dowodowego, mającego w świetle art. 53 k.k. znaczenie dla wymiaru kary. Przeciwstawienie ocenie wyrażonej przez sąd orzekający jedynie odmiennego poglądu, opartego na subiektywnym przekonaniu skarżącego, nie może uzasadniać zarzutu błędu w zakresie wysokości orzeczonej kary.”

Odnosząc powyższe do realiów przedmiotowej sprawy, uznać należy, że Sąd Rejonowy przy wymiarze kary, wbrew twierdzeniom obrońcy, uwzględnił w sposób wystarczający wszystkie okoliczności łagodzące, działające na korzyść oskarżonego. Sąd I instancji ustalił w sposób indywidualny w stosunku sprawcy wymiar i rodzaj orzeczonej kary, mając na uwadze fakt, by dolegliwość wymierzonej kary nie przekroczyła stopnia przypisanej sprawcy czynu zabronionego winy. Sąd słusznie przyjął, że kara 4 miesięcy pozbawienia wolności jest karą odpowiednią, biorąc pod uwagę lekkie upośledzenie umysłowe oskarżonego jak również fakt, iż jego poczytalność była w nieznacznym stopniu ograniczona. Oskarżony dopuścił się zarzucanego mu przestępstwa, działając umyślnie, z zamiarem bezpośrednim, mając pełną świadomość tego, iż został wcześniej orzeczony wobec niego środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych, czym rażąco naruszył porządek prawny. Istotny w przedmiotowej sprawie jest również fakt uprzedniej, wielokrotnej karalności oskarżonego. Należy podkreślić, że uprzednia karalność jako okoliczność wpływająca na rodzaj i wymiar kary ma znaczenie przede wszystkim na gruncie prewencji indywidualnej, rzutuje na ocenę prawdopodobieństwa popełnienia przez sprawcę czynu zabronionego w przyszłości i świadczy o nieskuteczności wcześniej stosowanych kar. Powyższe wyklucza możliwość wymierzenia oskarżonemu kary z warunkowym zawieszeniem jej wykonania. Zdaniem Sądu Odwoławczego, orzeczona przez Sąd Rejonowy kara jest karą współmierną do stopnia społecznej szkodliwości, przypisanego oskarżonemu czynu, nie przekracza stopnia winy sprawcy. Ponadto w ocenie Sądu Odwoławczego, orzeczona kara spełni cele prewencyjne wobec oskarżonego, jak również da zadość społecznemu poczuciu sprawiedliwości. W przedmiotowej sprawie, Sąd Odwoławczy stoi na stanowisku, iż kara izolacyjna, orzeczona wobec sprawcy w wymiarze 4 miesięcy pozbawienia wolności spełni nie tylko funkcję kompensacyjną za popełnione przestępstwo, ale będzie też czynnikiem wychowawczym, pozwalającym na uzmysłowienie sprawcy nie tylko faktu nieopłacalności łamania prawa, ale i związanych z tym konsekwencji. Jak wskazuje Sąd Apelacyjny we Wrocławiu, w wydanym postanowieniu z dnia 17.05.2018r. „wysokość orzekanej kary należy do dyskrecjonalnej władzy sędziego i tylko wtedy, gdyby doszło do rażąco niesprawiedliwego rozstrzygnięcia w tym zakresie, sąd odwoławczy władny byłby dokonać zmiany orzeczenia.” W przedmiotowej sprawie, granice swobodnego uznania sędziowskiego, stanowiącego ustawową zasadę sądowego wymiaru kary, nie zostały przekroczone w rozmiarach nie dających się utrzymać w kontekście wymagań wynikających z ustawowych dyrektyw determinujących wymiar kary. W przedmiotowej sprawie nie sposób uznać, aby wymierzona oskarżonemu kara była karą w społecznym odczuciu niesprawiedliwą, czyli niedającą się zaakceptować. Wręcz przeciwnie - wymierzona kara 4 miesięcy pozbawienia wolności, jest adekwatną do popełnionego czynu, uwzględnia wszystkie okoliczności wpływające na wymiar kary oraz w stopniu wystarczającym uwzględnia cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma osiągnąć w stosunku do oskarżonego. W odniesieniu do orzeczonego przez Sąd środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 1 roku, Sąd Odwoławczy jedynie marginalnie wskazuje, iż zgodnie z treścią art. 42 § 1a pkt 2 k.k. jego orzeczenie przez Sąd I instancji było w przedmiotowej sprawie obligatoryjne.

W odniesieniu do powyższego, w ocenie Sądu Odwoławczego brak jest podstaw, aby tak ukształtowany przez Sąd Rejonowy wymiar kary został zmieniony, bowiem kontrola odwoławcza nie wykazała, aby zaskarżone orzeczenie było wadliwe. Sąd Odwoławczy w wydanym przez Sąd I instancji wyroku nie dopatrzył się również uchybień, podlegających rozpoznaniu z urzędu.

O kosztach postępowania odwoławczego Sąd orzekł w pkt II oraz III wyroku, zasądzając od Skarbu Państwa na rzecz adw. M. S. kwotę 516,60 złotych z tytułu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu, a w zakresie kosztów sądowych za postępowania odwoławcze, Sąd Odwoławczy zwolnił oskarżonego od ich ponoszenia w całości, mając na uwadze jego trudną sytuację majątkową.

Wobec powyższego, w oparciu o art. 437 § 1 k.p.k., Sąd Odwoławczy orzekł jak w wyroku.

SSO Marek Ziółkowski