Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Koninie

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II Ka 118/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Słupcy z 15 lutego 2024 r., sygn. akt II K 40/23

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońcy

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

Zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

Zarzuty podniesione w apelacji obrońcy oskarżonego D. N.:

1.  obrazy przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu, a mianowicie art. 177§1 k.k., poprzez przyjęcie, że pozbawienie się możliwości uniknięcia wypadku wypełnia znamię czynu z art. 177§1 k.k.,

2.  obrazy przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie:

a)  art. 7 k.p.k., poprzez przekroczenia swobodnej oceny materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie, w postaci opinii biegłych sądowych, przejawiające się w przyjęciu, że biegli byli w stanie i prawidłowo oszacowali prędkość, z jaką poruszał się, mimo że brak jest dowodów powalających na ustalenie w sposób bezsporny prędkości, z jaką poruszał się oskarżony, a w konsekwencji uznanie, że oskarżony przyczynił się swoim postępowaniem do zaistnienia wypadku, mimo że z opinii biegłych jednoznacznie wynika, że sprawcą wypadku była współoskarżona M. G.;

b)  art. 7 k.p.k., poprzez przekroczenie swobodnej oceny materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie, w postaci opinii prywatnej sporządzonej przez G. A., przejawiające się w przyjęciu, że opinia ta jest niewiarygodna, mimo że co do zasady jej wnioski pokrywały się z wnioskami płynącymi z wydanych w sprawie opinii biegłych, w szczególności w zakresie stwierdzania, że nie jest możliwe precyzyjne określenie prędkości z jaką poruszał się oskarżony, gdyż nie istnieją obiektywne dowody rzeczowe, które pozwalałyby na takie ustalenia;

c)  art. 7 k.p.k. i art. 5§2 k.p.k., poprzez dowolną i nieuwzględniającą całokształtu okoliczności ujawnionych w toku rozprawy ocenę materiału dowodowego i rozstrzygnięcie nie dających się usunąć wątpliwości dotyczących prędkości z jaką miał się poruszać oskarżony przed i w chwili wypadku na jego niekorzyść i w konsekwencji uznanie, że oskarżony przyczynił się swoim postępowaniem do zaistnienia wypadku czym wypełnił znamiona czynu z art. 177§1 k.k.;

3.  błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał wpływ na jego treść, poprzez uznanie przez Sąd, że społeczna szkodliwość czynu popełnionego przez oskarżonego jest wyższa niż znikoma;

4.  rażącej niewspółmierności kary, poprzez niezastosowanie wobec oskarżonego warunkowego umorzenia postępowania karnego, mimo spełnienia przez niego przesłanek z art. 66§1 k.k.

zarzuty podniesione w apelacji obrońcy oskarżonej M. G.:

1.  naruszenia przepisów procedury karnej, mającego istotny wpływ na treść rozstrzygnięcia, a mianowicie art. 413§1 pkt 4 k.p.k. w wyniku niewskazania w opisie czynu przypisanego wyrokiem M. G. jakiegokolwiek naruszenia zachowania, które mogłoby być sprzeczne z przepisami ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. prawo o ruchu drogowym w wyniku pominięcia ujętego w zarzutach aktu oskarżenia fragmentu opisu czynu, że oskarżona przy wyprzedzaniu zjechała lewą częścią szerokości samochodu osobowego poza oznakowanie poziome jezdni zachowując jedynie stwierdzenie, iż oskarżona stworzyła zagrożenie bezpieczeństwa na drodze przy wyprzedzaniu i nie zachowała szczególnej ostrożności przemieszczając się kierowanym przez siebie pojazdem w kierunku toru ruchu wyprzedzającego ją motocykla stwarzając stan zagrożenia, które to zachowanie przy takim opisie czynu przypisanego oskarżonej nie jest sprzeczne z przepisami ustawy prawo o ruchu drogowym, a w szczególności z art. 22 i art. 24 tej ustawy, a zatem zasadne jest uniewinnienie oskarżonej od przypisanego jej czynu;

2.  naruszenia przepisów procedury mające istotny wpływ na treść rozstrzygnięcia, tj. art. 413§1 pkt 4 k.p.k. w wyniku pominięcia w opisie czynu przypisanego drugiemu oskarżonemu D. N. tego, że wyprzedzając samochód marki P. (...) kierowany przez oskarżoną M. G., nie zachował szczególnej ostrożności i bezpiecznego odstępu między wyprzedzanym pojazdem, jadąc środkiem jezdni, czym bezpośrednio doprowadził do kolizji z drugim pojazdem, ograniczając zarzut jedynie do nadmiernej, niedozwolonej w tym miejscu szybkości, co wypaczyło rozstrzygnięcie dotyczące zarówno oskarżonej G. jak i oskarżonego N.;

3.  naruszenia przepisów procedury mające istotny wpływ na treść rozstrzygnięcia, tj. art. 7 k.p.k. oraz błędów w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia mających istotny wpływ na treść rozstrzygnięcia w wyniku dokonania błędnych i mających istotne znaczenie dla sprawy ustaleń faktycznych przyjmując, że zgromadzony materiał dowodowy, a w szczególności opinie biegłych, zeznania świadka A. oraz zeznania świadków wskazywały na to, że oskarżona przekroczyła oś jezdni mimo, że z materiału rzeczowego, z opinii biegłych oraz zeznań bezpośrednich świadków jadących samochodem B. – małżonków M. – wynikało wprost, że brak było dowodów rzeczowych, a z samych zeznań świadków wynikało jedynie, że motocyklista jechał blisko osi jezdni lub osią jezdni, a żadna z tych osób nie zeznała, że oskarżona prowadząc samochód marki P. przekroczyła oś jezdni;

4.  naruszenia przepisów procedury, tj. art. 7 k.p.k. mającego istotny wpływ na treść rozstrzygnięcia a w efekcie dokonanie błędnych ustaleń faktycznych mających istotny wpływ na treść rozstrzygnięcia w wyniku pominięcia w rozważaniach sądu niezachowania szczególnej ostrożności przez kierującego motocyklem oskarżonego N., polegającego na nieobserwowaniu w sposób należyty przedpola jazdy w chwili wyprzedzania obydwu pojazdów, ignorowania rowerzystki jadącej prawym pasem ruchu i wyprzedanej przez oskarżona G., niezachowanie należytego odstępu między pojazdami wyprzedanym i wyprzedzającym, zmiany toru ruchu ze środka lewego pasa na jazdę w pobliżu środka jezdni, nierozróżnianie pojęć toru ruchu pojazdu oraz pasa ruchu i uprawnień kierującego, przemieszczającego się w granicach własnego pas ruchu, a w rezultacie błędne ustalenie, że sprawcą wypadku była oskarżona G., a oskarżony N. przyczynił się jedynie do wypadku w sytuacji, gdy jedyna i bezpośrednią przyczyną wypadku był fakt jazdy motocyklisty w osi jedni z wystającą częścią kierownicy na prawy pas ruchu i zupełnie nieracjonalne, niezrozumiałe zachowanie oskarżonego N., który ze środka pasa jezdni, który zajmował przy wyprzedzaniu samochodu B. zjechał przed wyprzedzaniem P. do osi jezdni i kontynuował wyprzedzanie jadąc osią jezdni, bądź w jej pobliżu;

5.  naruszenia przepisów procedury mające istotny wpływ na treść rozstrzygnięcia, tj. art. 7 k.p.k. w wyniku błędnej analizy i błędnych wniosków wynikających z opinii pisemnych i ustnych biegłych G. oraz G., oraz świadka A., ale także zeznań bezpośrednich świadków, przemieszczających się pojazdem B.;

6.  naruszenia przepisów procedury karnej mające istotny wpływ na treść rozstrzygnięcia, tj. art. 5§2 k.p.k. zgodnie, z którym niedające się usunąć wątpliwości powinny zostać rozstrzygnięte na korzyść oskarżonej, gdyż brak było jakichkolwiek dowodów na to by oskarżona przekroczyła oś jezdni i naruszyła jakiekolwiek przepisy ustawy prawo o ruchu drogowym.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Sąd odwoławczy w toku kontroli apelacyjnej nie dopatrzył się uchybień w ocenie dowodów, którą przeprowadził Sąd I instancji. Ocena dowodów przeprowadzonych w toku postępowania pozostaje pod ochroną prawa procesowego (art. 7 k.p.k.), gdyż została poprzedzona ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy (art. 410 k.p.k.) i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy.

Sąd I instancji wydał wyrok na podstawie analizy całokształtu ujawnionych w toku postępowania okoliczności, mających znaczenie dla przedmiotowego rozstrzygnięcia, wobec czego ocena zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego nie uchybia treści art. 410 k.p.k.

Co znamienne obrońcy obojga oskarżonych postawili sądowi rejonowemu zarzuty obrazy art. 7 k.p.k. i art. 5§2 k.p.k., co dobitnie wskazuje, iż sąd ten dokonał wszechstronnej i bezstronnej oceny zgromadzonego w niniejszej sprawie materiału dowodowego.

Przechodząc do ww. zarzutów zawartych w apelacji obrońcy oskarżonego D. N. wszystkie one okazały się niezasadne.

Odnośnie obrazy prawa materialnego – art. 177§ 1 k.k., sąd rejonowy uznał, że oskarżony ten naruszył podstawowe zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym, jego zachowanie pozostawało w bezpośrednim związku z wypadkiem, a tym samym wymieniony spowodował przedmiotowy wypadek. Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem i poglądami doktryny prawa karnego współodpowiedzialnymi za wypadek drogowy może być dwóch lub więcej uczestników ruchu drogowego, z zastrzeżeniem przypisania im tylko takiego skutku, jaki został przez nich spowodowany poprzez chociażby nieumyślne naruszenie zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym (VIDE: wyrok SN z dnia 23 lipca 2014 r., V KK 32/14). Taka też sytuacja miała miejsce w niniejszej sprawie, a mianowicie suma naruszeń zasad bezpieczeństwa w ruchu daje przyczynę wypadku, natomiast każde z wyodrębnionych zachowań jawi się jako niewystarczająca przyczyna (gdyby bowiem oskarżony D. N. poruszał się z prędkością administracyjnie dopuszczalną do zdarzenia nie doszłoby – uniknąłby go poprzez ominięcie pojazdu oskarżonej M. G. lub wyhamowanie przed tym samochodem, także gdyby ww. oskarżona nie podjęła manewru wyprzedzania rowerzystki do wypadku nie doszłoby, ponieważ oskarżony D. N., pomimo poruszania się z nadmierną prędkością i w pobliżu osi jezdni zakończyłby manewr wyprzedzania bez kontaktu z autem współoskarżonej).

Niezasadny był także zarzut obrazy przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia. Odnośnie zarzutu 2a – należy podkreślić, że dwaj biegli sporządzili przekonujące, logiczne, prawdopodobne w świetle zasad wiedzy i doświadczenia życiowego opinie potwierdzające zgodnie, iż oskarżony D. N. przekroczył dopuszczalną prędkość o około 30km/h. Jest przy tym logiczne i prawdopodobne w świetle zasad wiedzy i doświadczenia życiowego, iż oskarżony ten gdyby poruszał się z prędkością o 30 km/h mniejszą uniknąłby przedmiotowego zdarzenia. Nie można też przecież ignorować zeznań bezpośrednich, naocznych świadków, w żaden sposób nie powiązanych ze stronami niniejszego postępowania karnego: E. M., która podała, iż „według mnie kierujący motocyklem jechał bardzo szybki” (VIDE: k. 105v) i M. M. (2) „motocykl(…)jechał z dużą prędkością” (VIDE: k. 107v). Apelację obrońcy oskarżonego D. N. we wskazanym zakresie należało więc uznać za niczym niepopartą polemikę z prawidłowymi ustaleniami sądu meriti.

Odnośnie zarzutu 2b opinia prywatna jako dokument prywatny może być dowodem (art. 393 § 3). Jednak ustawodawca nie zrównał statusu opinii prywatnej z opinią biegłego. Nadal bowiem zgodnie z art. 193 w wypadku konieczności stwierdzenia okoliczności wymagających wiadomości specjalnych wymagane jest dopuszczenie dowodu z opinii biegłego. Nie ulega zaś wątpliwości w świetle art. 194 i 200 § 1, że opinia uzyskuje status opinii biegłego, gdy pochodzi od biegłego powołanego przez sąd lub organ prowadzący postępowanie przygotowawcze i musi zostać sporządzona po tym akcie powołania. Wobec tych ograniczeń choć opinia prywatna stanowi dowód, to jednak na jej podstawie organ procesowy nie może czynić ustaleń faktycznych w zakresie wymagającym wiadomości specjalnych. Może jedynie, tak jak dotychczas, wskazywać na konieczność dopuszczenia dowodu z opinii biegłego, a w wypadku uprzedniego jej dopuszczenia – uzasadniać konieczność przesłuchania biegłego lub powołania innego w wypadkach wskazanych w art. 201. Natomiast opinia prywatna może stanowić podstawę ustaleń faktycznych, które nie wymagają wiedzy specjalistycznej albo gdy wnioski zawarte w opinii sporządzonej przez biegłego są zgodne z wnioskami wynikającymi z opinii prywatnej (VIDE: Dariusz Świecki, Komentarz do art. 393 k.p.k., teza 24). Nie ma też przeszkód, aby osoba, która sporządziła opinię prywatną, gdy ma odpowiednią wiedzę w danej dziedzinie, została powołana przez organ procesowy jako biegły ad hoc (art. 195) lub z listy biegłych. Jednak wówczas powinna sporządzić na piśmie lub przedstawić ustnie ponownie opinię, gdyż w świetle art. 194 i 200 § 1 poprzednio sporządzona opinia prywatna nie może zostać przekształcona w opinię biegłego. Należy jednak rozważyć, czy powołanie osoby, która sporządziła w danej sprawie opinię prywatną, do pełnienia funkcji biegłego i wydania opinii, nie będzie stanowić okoliczności podważającej zaufanie do bezstronności biegłego, co w świetle art. 196 § 3 skutkuje powołaniem innego biegłego. Zatem jeżeli już przed powołaniem takiej osoby na biegłego fakt wydania przez nią opinii prywatnej podważa zaufanie do jej bezstronności jako przyszłego biegłego, to taka osoba nie powinna zostać powołana do wydania opinii. Z protokołu rozprawy wynika, że G. A. został przesłuchany w charakterze świadka, sąd I instancji nie powołał go do pełnienia funkcji biegłego, dopuścił się więc obrazy ww. przepisów postępowania zrównując status opinii prywatnej z opiniami biegłych powołanymi przez organy prowadzące postępowanie karne. W tej sytuacji dokonywanie w pisemnym uzasadnieniu zaskarżonego wyroku oceny wartości dowodowej opinii prywatnej, która to ocena znajduje się na karcie 1047v akt, było zbyteczne, ponieważ okoliczności wymagające wiadomości specjalnych, jak przedmiotowa prędkość motocykla, mogły być ustalane jedynie na podstawie dowodu w postaci opinii biegłego powołanego zgodnie z ww. przepisami Kodeksu postępowania karnego. Błąd ten, jakiego się dopuścił się sąd meriti, nie miał jednak żadnego wpływu na trafność wydanego wyroku.

W tym miejscu wskazać jeszcze należy, że naruszenie zasady in dubio pro reo jest możliwe wyłącznie w sytuacji, gdy sąd orzekający w sprawie rzeczywiście powziął wątpliwości co do treści ustaleń faktycznych i wobec niemożliwości ich usunięcia rozstrzygnął je na niekorzyść oskarżonego. Z orzecznictwa wynika, że zasada tłumaczenia wątpliwości na korzyść oskarżonego nie polega na obowiązku automatycznego wyboru najkorzystniejszej wersji wynikającej z materiału dowodowego sprawy. Jeżeli z tego materiału wynikają różne wersje zdarzenia, to nie jest to równoznaczne z zaistnieniem niedających się usunąć wątpliwości w rozumieniu art. 5 § 2 k.p.k. W takim przypadku, zgodnie z art. 7 k.p.k. sąd zobowiązany jest do dokonania ustaleń na podstawie swobodnej oceny dowodów. Dopiero, gdy po wykorzystaniu wszelkich dostępnych możliwości nie zostaną one usunięte należy je tłumaczyć w sposób korzystny dla oskarżonego. Jeżeli jednak sąd dokona stanowczych ustaleń, to w ogóle nie zachodzi potrzeba odwoływania się do przepisu art. 5 § 2 k.p.k. (zarzut 2c apelacji), bo według tych ustaleń nie ma wątpliwości co do stanu faktycznego (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 17 grudnia 2003 r., VKK 72/03, LEX nr 83771). W niniejszej sprawie nie można mówić o naruszeniu zasady in dubio pro reo, bowiem Sąd I instancji nie miał żadnych wątpliwości, że ze zgromadzonych w sprawie dowodów wynikało, iż oskarżony dopuścił się przypisanego mu czynu, w szczególności wniosek taki znajduje oparcie we wskazanych wyżej dowodach, w tym opiniach sporządzonych niezależnie przez dwóch biegłych z zakresu rekonstrukcji wypadków drogowych.

Przechodząc do zarzutów 3 i 4 zawartych w apelacji obrońcy oskarżonego D. N. wskazać należy, iż wymieniony oskarżony przekroczył o blisko 30 km/h dopuszczalną prędkość, co miało bezpośredni związek przyczynowy z powstałym wypadkiem drogowym, w którym ucierpiała pasażerka prowadzonego przez niego motocykla doznając obrażeń ciała naruszających prawidłowe czynności organizmu na czas powyżej 7 dni. W tej sytuacji, w szczególności z powodu umyślnego przekroczenia dopuszczalnej prędkości o ponad 50% na danym odcinku drogi, w ocenie sądu odwoławczego, stopień społecznej szkodliwości przypisanego oskarżonemu czynu był znaczny i tym samym nie zachodziły przesłanki do umorzenia postępowania karnego lub warunkowego umorzenia postępowania karnego, zgodnie z wnioskami apelacyjnymi. Natomiast orzeczoną karę samoistną grzywny należało uznać za adekwatną do stopnia winy oskarżonego oraz stopnia społecznej szkodliwości przypisanego mu czynu.

***

Także zarzuty zawarte w apelacji obrońcy oskarżonej M. G. okazały się niezasadne.

Art. 413§1 pkt 4 k.p.k. (zarzuty 1 i 2 apelacji) stanowi, iż wyrok powinien zawierać przytoczenie opisu czynu i kwalifikacji prawnej czynu. Nie może ulegać wątpliwości, iż w punkcie 1 wyroku opisano czyn przypisany oskarżonej M. G. w sposób dokładny wręcz drobiazgowy, zawierając wszystkie elementy przestępstwa opisanego w art. 177§1 i 2 k.k. Stwierdzono mianowicie, iż oskarżona nie zachowała szczególnej ostrożności realizując manewr wyprzedzania rowerzystki. Przepis art. 24 ust. 2 ustawy Prawo o ruchu drogowym wprost stanowi, iż kierujący pojazdem jest obowiązany przy wyprzedzaniu zachować szczególną ostrożność. Dalej w opisie ww. czynu wskazano, iż oskarżona realizując manewr wyprzedzania przemieszczając się kierowanym przez siebie pojazdem w kierunku toru ruchu wyprzedzającego ją motocykla spowodowała przedmiotowy wypadek. Art. 24 ust. 1 pkt 1 i 2 ww. ustawy stanowi, iż kierujący pojazdem jest obowiązany przed wyprzedzeniem upewnić się, czy ma dostateczne miejsce do wyprzedzania bez utrudnienia komukolwiek ruchu oraz czy kierujący za nim nie rozpoczął wyprzedzania. Oskarżona złamała wszystkie ww. przepisy, a opis tego zachowania został zawarty w zaskarżonym wyroku. Apelujący obrońca zdaje się zaś sugerować, iż szczególną ostrożność miał zachować jedynie kierujący motocyklem, on miał też nie utrudniać ruchu, ale już oskarżona kierująca samochodem osobowym miała być od tych obowiązków, z niewiadomych powodów, zwolniona.

Już wyżej wskazano, iż to zachowanie obojga oskarżonych doprowadziło do przedmiotowego wypadku drogowego, oboje naruszyli zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym i spowodowali przedmiotowe zdarzenie.

Zarzut 3 apelacji obrońcy oskarżonej M. G. jest bezprzedmiotowy, skoro sam apelujący zauważył, iż sąd meriti nie uznał, aby oskarżona przekroczyła prowadzonym przez siebie pojazdem oś jezdni. Pomimo jednak braku takiego ustalenia naruszyła ww. zasady bezpieczeństwa doprowadzając do wypadku opisanego w zaskarżonym orzeczeniu. Podobnie należy ocenić zarzut 4, podzielając bowiem, stwierdzenie, iż współoskarżony jechał w pobliżu osi jezdni, nie można uznać, iż uprawniało to oskarżoną do podejmowania manewru wyprzedzania co w rezultacie doprowadziło do zderzenia obu pojazdów, jeżeli motocykl był w pobliżu osi jezdni oskarżona nie powinna przecież podejmować manewru wyprzedzania rowerzystki, winna zwolnić, a nawet zatrzymać swój pojazd do czasu kiedy motocyklista ukończy manewr wyprzedzania prowadzonego przez nią auta.

Zarzut 5 apelacji obrońcy oskarżonej M. G. stanowi jedynie polemikę z prawidłową oceną dowodów przeprowadzoną przez sąd rejonowy, za wyjątkiem błędnej oceny zeznań świadka A., na co już wyżej wskazano. Pozostałe dowody jednoznacznie wskazywały jednak na winę i sprawstwo oskarżonej, zarzut ten zdaje się wiec częściowo niezrozumiały dla sądu odwoławczego.

Odnośnie zarzutu obrazy art. 5§2 k.p.k. sąd okręgowy może jedynie powtórzyć wyżej powołane zapatrywania dotyczące zasady in dubio pro reo. Podsumowując w niniejszej sprawie nie było potrzeby sięgania po tę regułę interpretacyjną.

Reasumując powyższe rozważania Sąd odwoławczy uznał, że Sąd I instancji wnikliwie zapoznał się ze zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym, dokonał prawidłowej oceny dowodów i prawidłowo ustalił stan faktyczny sprawy.

W oparciu o powyższe rozważania – apelacje obu obrońców oskarżonych należało uznać za niezasadne.

Wniosek

Zawarte w apelacji obrońcy oskarżonego D. N.:

1.  O zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu,

2.  ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i umorzenie postępowania na podstawie art. 17§1 pkt 3 k.p.k.,

3.  ewentualnie o zmianę zaskarżonego wyroku i warunkowe umorzenie postępowania karnego;

zawarte w apelacji obrońcy oskarżonej M. G.:

1.  O zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonej od zarzucanego jej przestępstwa,

2.  O zmianę zaskarżonego wyroku w części dotyczącej oskarżonego N. przez dodanie w opisie czynu , że oskarżony nie zachował szczególnej ostrożności polegającej na niezachowaniu odpowiedniego odstępu od wyprzedzanego pojazdu i przemieszczając się w czasie wyprzedzania środkiem osi jezdni, czym doprowadził bezpośrednio do kolizji z samochodem marki P..

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadne

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadne

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Sąd odwoławczy nie podzielił zarzutów zawartych w apelacjach i z przyczyn wyżej wskazanych uznał za niezasadne również wnioski apelacyjne.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot utrzymania w mocy

0.1Sprawstwo i wina oskarżonych.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Sprawstwo i wina obojga oskarżonych w świetle zgromadzonych w sprawie dowodów i prawidłowo ustalonego stanu faktycznego nie budziły wątpliwości Sądu odwoławczego. Oskarżeni swoim zachowaniem wypełnili wszystkie znamiona przypisanych im czynów.

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany.

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2 i 3

Orzeczenie o kosztach procesu za postępowanie odwoławcze zawarte w punkcie 2 wyroku znajduje uzasadnienie w przepisach art. 626 § 1 k.p.k. w zw. z art. 627 k.p.k. w zw. z art. 634 k.p.k. w zw. z art. 636 § 1 k.p.k. i art. 633 k.p.k. oraz art. 2 ust. 1 pkt 3 oraz art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych.

7.  PODPIS

Marek Ziółkowski Robert Rafał Kwieciński Agata Wilczewska