Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Koninie

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II Ka 126/23

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Koninie z dnia 20 grudnia 2022r., sygn. akt II K 125/20

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca oskarżonego

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

1Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

1STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

Obrońca orzeczeniu zarzucił:

1.  Naruszenie przepisów postępowania, tj. art. 4 i 7 k.p.k. poprzez:



uznanie za niewiarygodne wyjaśnień oskarżonego w zakresie, w jakim nie przyznał się do zarzucanych mu czynów w pkt 1 i 2 aktu oskarżenia w sytuacji, gdy materiał dowodowy nie daje podstaw do negatywnego zweryfikowania wyjaśnień oskarżonego, w szczególności w sytuacji, gdy świadkowie P. i L. nie potwierdzili, aby znali oskarżonego (a wprost przeciwnie – zaprzeczyli, aby go znali), a także aby oskarżony przekazywał im dane niezbędne do wystawienia kwestionowanych faktur, ponadto brak jakichkolwiek dowodów, które mogłyby wskazywać, że oskarżony włączył kwestionowane faktury wystawione przez firmę PHU (...) L. Ł. T. oraz Przedsiębiorstwo Handlowo–Usługowe (...) P. M. do dokumentacji rachunkowo–księgowej prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej, a także aby wykorzystał je przy rozliczeniach podatkowych swojej działalności gospodarczej,



uznanie za niewiarygodne wyjaśnień oskarżonego w zakresie, w jakim nie przyznał się do zarzucanego mu czynu w pkt 3 aktu oskarżenia w sytuacji, gdy materiał dowodowy nie daje podstaw do negatywnego zweryfikowania wyjaśnień oskarżonego, w szczególności w sytuacji, gdy okoliczności przedstawiane przez oskarżonego potwierdzili świadkowie M. i Ł., a nadto oskarżony przedstawił dowód z dokumentu – rejestru zakupów paliwa w 2011r., z którego wynika, iż transakcja udokumentowana fakturą nr (...) faktycznie miała miejsce,



uznanie za niewiarygodne zeznań świadka J. M. z uwagi na ich rzekomą sprzeczność z zeznaniami świadków L. i P. w sytuacji, gdy sprzeczność taka nie zachodzi (ww. świadkowie, wbrew ustaleniom Sądu, nie potwierdzili, że oskarżony dysponował fakturami pochodzącymi od nich), ponadto z uwagi na to, że (zdaniem Sądu) zasady doświadczenia życiowego i logicznego myślenia nakazują przyjęcie, że oskarżony kwestionowane faktury księgował, w sytuacji gdy materiał dowodowy nie daje podstaw do ustalenia, że oskarżony dysponował kwestionowanymi fakturami,



uznanie za niewiarygodne zeznań świadka Ł. z uwagi na ich rzekomą sprzeczność z zeznaniami innych (bliżej nie określonych przez Sąd) świadków, w sytuacji, gdy świadkowie nie zaprzeczyli, że A. N. prowadził jakąkolwiek działalność, a materiał dowodowy pozwala jedynie na ustalenie, że nie prowadził jej na skalę wynikającą z wystawianych faktur, ponadto w sytuacji, gdy Sąd ustalił, iż handlem paliwem zajmował się świadek P., prowadzący działalność pod tym samym adresem co świadek N., jak również w sytuacji, gdy oskarżony precyzyjnie wyjaśnił, z jakich przyczyn dokonał korekty podatku w zakresie kwestionowanej faktury Vat o numerze (...),



uznanie za niewiarygodny dowód z dokumentu – karty tankowania za 2011r. z tej przyczyny, że stanowi ona dokument prywatny oraz z uwagi na fakt, że – zdaniem Sądu – należało ustalić, że A. N. nie prowadził żadnej działalności związanej z handlem paliwami, w sytuacji, gdy dokument karta tankowania został sporządzony w 2011r. (potwierdza fakt szczegółowych zapisów w dokumencie zarówno co do tankowania na podstawie kwestionowanej faktury, jak i co do pozostałych tankowań w tym roku), a więc w okresie, gdy oskarżony nie mógł się spodziewać, iż transakcja zostanie zakwestionowana, ponadto jest bardzo szczegółowy (ze wskazaniem sposobu zużycia paliwa, jego efektywności, faktycznej zatankowanej ilości na podstawie dalszego tankowania pojazdów oskarżonego z cysterny), a ponadto w sytuacji, gdy materiał dowodowy nie daje podstaw do przyjęcia, że A. N. nie prowadził w ogóle działalności związanej z handlem paliwami, a jedynie pozwala na ustalenie, że nie prowadził jej osobiście i na skalę wynikającą z wystawianych faktur.

2.  Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, stanowiący konsekwencję powyżej wskazanych błędów proceduralnych, który miał wpływ na jego treść, polegający na ustaleniu, że:



oskarżony przekazał w okresie od 18 marca 2009r. do 18 sierpnia 2010r. ustalonym osobom dane niezbędne do wystawienia dokumentów w postaci danych firmowych i adresowych odbiorcy faktur, a także dotyczących rodzaju, ilości i wartości podlegających rzekomemu zakupowi towarów i usług, celem ich wykorzystania do wystawienia fikcyjnych dokumentów w postaci 9 faktur VAT o numerach: (...) poświadczających nieprawdę co do mających znaczenie prawne okoliczności zaistnienia stwierdzonych nimi zdarzeń gospodarczych,



oskarżony przekazał w okresie od 10 listopada 2009r. do 26 maja 2010r. ustalonym osobom dane niezbędne do wystawienia dokumentów, w postaci danych firmowych i adresowych odbiorcy faktur, a także danych dotyczących rodzaju, ilości i wartości podlagających rzekomemu zakupowi towarów i usług, celem ich wykorzystania do wystawienia fikcyjnych dokumentów w postaci 3 faktur VAT o numerach: (...) poświadczających nieprawdę co do mających znaczenie prawne okoliczności zaistnienia stwierdzonych nimi zdarzeń gospodarczych,



oskarżony użył ww. poświadczających nieprawdę faktur VAT, poprzez ich włączenie do dokumentacji rachunkowo–księgowej prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej, a także poprzez ich wykorzystanie przy rozliczeniach podatkowych wskazanego podmiotu gospodarczego, czyniąc sobie z popełnienia przestępstwa stałe źródło dochodu,



faktura VAT o nr (...) poświadcza nieprawdę co do mających znaczenie prawne okoliczności zaistnienia stwierdzonych nią zdarzeń gospodarczych.

3.  Na wypadek niepodzielenia przez Sąd zarzutów opisanych powyżej – naruszenie przepisów postępowania, tj. art. 5 § 2 k.p.k. poprzez jego niezastosowanie w sytuacji, gdy materiał dowodowy zgromadzony w sprawie nie wykazywał na sprawstwo oskarżonego, a jedynie na metodykę działania wystawców kwestionowanych faktur, a tym samym Sąd Rejonowy w uzasadnieniu orzeczenia wskazał, że nie dysponował dowodami, a jedynie poszlakami wskazującymi na to, że oskarżony włączył kwestionowane faktury do dokumentacji księgowej swojej działalności.

4.  Naruszenie art. 91 § 1 k.k. poprzez jego błędne zastosowanie, tj. poprzez przyjęcie, że ciąg przestępstw stanowią czyny objęte zarzutami opisanymi w pkt 2 i 3 aktu oskarżenia, podczas gdy – w przypadku zastosowania instytucji art. 91 § 1 k.k. – należało ustalić, że ciąg przestępstw obejmuje wszystkie zarzucane oskarżonemu czyny, ewentualnie – że żadne z zarzucanych przestępstw nie jest objęte ciągiem.

5.  Na wypadek niepodzielenia przez Sąd wyżej wskazanych zarzutów, z ostrożności procesowej – zarzut rażącej niewspółmierności kary i środków karnych.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Sąd odwoławczy dokonując kontroli instancyjnej podzielił stanowisko Sądu meriti, iż w sprawie nie zachodzą jakiekolwiek wątpliwości w zakresie sprawstwa oskarżonego, a zarzuty skarżącego w tym zakresie stanowią jedynie polemikę z prawidłowymi ustaleniami Sądu orzekającego. Apelacja obrońcy okazała się natomiast zasadna jedynie w części dotyczącej wymierzonej oskarżonemu kary.

Przede wszystkim Sąd odwoławczy w toku kontroli apelacyjnej nie dopatrzył się uchybień w ocenie dowodów, którą przeprowadził Sąd I instancji. Ocena dowodów przeprowadzonych w toku postępowania pozostaje pod ochroną prawa procesowego (art. 7 k.p.k.), gdyż została poprzedzona ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy (art. 410 k.p.k.) i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy. Sąd Rejonowy przeprowadził szeroko zakrojone postępowanie dowodowe, wnikliwie przeanalizował zgromadzony materiał dowodowy, w następstwie czego poczynił prawidłowe i wiarygodne ustalenia faktyczne i to na nich oparł swój wyrok. Ocena zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego nie uchybia treści art. 410 k.p.k.

Kontrola instancyjna wykazała, iż wbrew stanowisku obrony, Sąd Rejonowy w prawidłowy sposób ocenił wyjaśnienia oskarżonego oraz zeznania świadków J. M. i K. Ł., słusznie odmawiając im wiary. Zeznania te stoją w sprzeczności z całokształtem zebranego w sprawie materiału dowodowego, w tym m.in. z zeznaniami A. N., który wprost przyznał, że firma (...) oraz P. (...) M. P. były „słupem”, nadto że nie miał on żadnych możliwości technicznych by w ramach założonej na niego działalności kupować, sprzedawać, transportować i magazynować paliwa, a także z zeznaniami Ł. L., który wskazał, że jego firma nie zajmowała się sprzedażą materiałów budowalnych oraz części motoryzacyjnych oraz z zeznaniami M. P., który jednoznacznie wskazał, że wszystkie faktury wystawiane przez założoną na niego firmę były fikcyjnymi fakturami. Ponadto zeznania te stały również w sprzeczności z twierdzeniami świadka Z. W., który wprost podał, że firma (...) zajmowała się jedynie wystawianiem fikcyjnych faktur na paliwo, a także zeznaniami J. K., który zaznaczył, że nigdy nie zaobserwował, aby ktokolwiek przywoził paliwo na stację w M., nie widział też aby paliwo było przelewane. Nie można też pominąć zeznań J. Z. (1), który przyznał, że nabywał puste faktury u A. K., a żaden towar nie był mu dostarczany oraz że nabywcą pustych faktur było wiele innych firm. Także z zeznań A. K. wynika, że zajmował się on wystawianiem fikcyjnych faktur.

Oskarżony nie przyznawał się do zarzucanych mu czynów, jednakże jego wyjaśnienia były gołosłowne. Złożone zaś zeznania J. M. i K. Ł., zdaniem Sądu odwoławczego trafnie ocenione zostały przez Sąd I instancji jako niewiarygodne. J. M. jest żoną oskarżonego i niewątpliwie jest zainteresowana korzystnym dla oskarżonego rozstrzygnięciem sprawy. K. Ł. natomiast jest pracownikiem oskarżonego, a zatem z uwagi na obawę utraty pracy mógł złożyć zeznania korzystne dla oskarżonego. Świadkowie Ci złożyli zeznania sprzeczne z całokształtem pozostałego materiału dowodowego. To, że świadkowie M. P. i Ł. L. zaprzeczyli, aby znali oskarżonego nie ma znaczenia dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy. Osoby te bowiem były jedynie „słupami”, na które założone zostały firmy zajmujące się wystawianiem pustych faktur. Samym zaś wystawianiem faktur zajmowali się A. K., Z. W. i J. Z. (2). Faktem jest, że nie ma dowodu bezpośredniego, który by wskazywał, że oskarżony włączył wystawione na jego firmę faktury do dokumentacji rachunkowej swojej firmy bowiem dokumentacja księgowa firmy oskarżonego nie zachowała się. Jednakże całokształt materiału dowodowego wskazuje, że oskarżony włączał sporne faktury do dokumentacji księgowej aby pomniejszyć podatek, który zobowiązany był przekazać do Urzędu Skarbowego. Oskarżony dysponował wystawionymi przez Ł. L. i M. P. fakturami. Nadto za lata 2011–2012 przeprowadzona została kontrola skarbowa w firmie (...), podczas której ustalono, że kontrahentem A. N. był m.in. oskarżony. Po tej kontroli oskarżony złożył korekty deklaracji VAT i uiścił podatek, co jednoznacznie wskazuje na fakt, że oskarżony księgował wystawione na jego firmę puste faktury na zakup paliwa. Sąd odwoławczy podziela również stanowisko Sądu I instancji, iż nie można w niniejszej sprawie oprzeć się na dowodzie z karty tankowania za 2011r., która mogła jedynie służyć oskarżonemu do uwiarygadniania fikcyjnego zakupu paliwa, tak aby zgadzał się z dokumentacją podatkowa. Całokształt materiału dowodowego zebranego w sprawie wskazywał, że faktury objęte zarzutem były tzw. „pustymi” fakturami, a towar objęty tymi fakturami nie był nigdy oskarżonemu dostarczony.

Ponadto skarżący przez swoją apelację chce wykazać, że Sąd Rejonowy naruszył art. 5 § 2 k.p.k. poprzez jego niezastosowanie, w sytuacji gdy materiał dowodowy nie wskazywał na sprawstwo oskarżonego, a Sąd Rejonowy w uzasadnieniu wskazał, że nie dysponował dowodami, a jedynie poszlakami wskazującymi na to, że oskarżony włączył kwestionowane faktury do dokumentacji księgowej swojej działalności gospodarczej.

Wskazać należy, że naruszenie zasady in dubio pro reo jest możliwe wyłącznie w sytuacji, gdy sąd orzekający w sprawie rzeczywiście powziął wątpliwości co do treści ustaleń faktycznych i wobec niemożliwości ich usunięcia rozstrzygnął je na niekorzyść oskarżonego. Z orzecznictwa wynika, że zasada tłumaczenia wątpliwości na korzyść oskarżonego nie polega na obowiązku automatycznego wyboru najkorzystniejszej wersji wynikającej z materiału dowodowego sprawy. Jeżeli z tego materiału wynikają różne wersje zdarzenia, to nie jest to równoznaczne z zaistnieniem niedających się usunąć wątpliwości w rozumieniu art. 5 § 2 k.p.k. W takim przypadku, zgodnie z art. 7 k.p.k., sąd zobowiązany jest do dokonania ustaleń na podstawie swobodnej oceny dowodów. Dopiero, gdy po wykorzystaniu wszelkich dostępnych możliwości nie zostaną one usunięte należy je tłumaczyć w sposób korzystny dla oskarżonego. Jeżeli jednak sąd dokona stanowczych ustaleń, to w ogóle nie zachodzi potrzeba odwoływania się do przepisu art. 5 § 2 k.p.k., bo według tych ustaleń nie ma wątpliwości co do stanu faktycznego (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 17 grudnia 2003 r., VKK 72/03, LEX nr 83771).

Wobec powyższego w niniejszej sprawie nie można mówić o naruszeniu zasady in dubio pro reo. Sąd Rejonowy nie miał żadnych wątpliwości, że ze zgromadzonych w sprawie dowodów, pomimo braku dowodu bezpośredniego w postaci dokumentacji księgowej i podatkowej, oskarżony dopuścił się zarzucanych mu czynów. Wszelkie dowody pośrednie wskazywały bowiem na fakt, iż oskarżony otrzymywał „puste” faktury od przedsiębiorstw (...), (...) i (...), a następnie wprowadzał je do ewidencji księgowej i podatkowej.

W tym miejscu wskazać należy, że w dochodzeniu do prawdy obiektywnej sąd może posługiwać się nie tylko dowodami bezpośrednimi, którymi aktualnie dysponuje, ale również prawidłowym logicznie rozumowaniem wspieranym przesłankami natury empirycznej. Pozwala to sądowi na uznanie za dowód logicznie poprawnej koncepcji myślowej, której wnioski (informacje) swoją konsekwencją eliminują inne, chociaż nie muszą całkowicie wyłączać rozumowania odmiennego. Sąd ma prawo oprzeć swoje rozstrzygnięcie na dowodach pośrednich, jeżeli racjonalnie uznał je za czyniące zadość postulatowi dochodzenia do prawdy obiektywnej i wyprowadził z nich wnioski odpowiadające zasadom logicznego rozumowania, z jednoczesnym respektowaniem zasady in dubio pro reo (wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 6 marca 2014r., II AKa 30/14, LEX nr 1444872). W orzecznictwie podkreśla się, że w procesie poszlakowym łańcuch wiążących się ze sobą poszlak można uznać za zamknięty tylko wówczas, gdy każda z poszlak będąca ogniwem tego łańcucha ustalona została w sposób nie budzący wątpliwości i uniemożliwiający jakiekolwiek inne rozważania. O dowodzie z poszlak jako pełnowartościowym dowodzie winy oskarżonego można mówić dopiero wówczas, gdy zespół (łańcuch) poszlak rozumianych jako udowodnione fakty uboczne, prowadzi pośrednio do stwierdzenia jednej tylko wersji zdarzenia (fakt główny), z której wynika, że oskarżony dopuścił się zarzucanego mu czynu (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 lipca 2021r., IV KK 573/20, LEX nr 3294094; postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 25 maja 2022r., V KK 155/22, LEX nr 3447084; wyroki Sądów Apelacyjnych: w W., z dnia 11 lutego 2015r., II AKa 439/14, LEX nr 1658991; w K., z dnia 13 maja 2016 r., II AKa 163/16, LEX nr 2051546).

W ocenie Sądu odwoławczego w przedmiotowej sprawie ten standard został spełniony. Sąd I instancji prawidłowo ustalił na podstawie dowodów pośrednich, że tworzą one zamknięty łańcuch poszlak świadczących o tym, że oskarżony udostępnił firmom (...)”, (...) i (...) dane prowadzonego przez siebie przedsiębiorstwa, a firmy te wystawiły objęte zarzutem faktury dla oskarżonego, które oskarżony następnie wykorzystał. Zdaniem Sądu odwoławczego na podstawie zebranego w sprawie materiału dowodowego możliwe było odtworzenie spójnego i nierozerwalnego ciągu zdarzeń, dającego podstawę do stwierdzenie jednej tylko możliwej wersji zdarzeń. Zebrane w sprawie dowody były wystarczające do ustalenia faktu głównego, gdyż kategorycznie wyłączały wszelkie rozsądne wątpliwości w tym względzie i niemożliwa była inna, od przyjętej przez Sąd Rejonowy, wersja zdarzeń.

Z materiału dowodowego zebranego w sprawie wynika jednoznacznie, że A. K., Z. W., i J. Z. (2) wypisywali fikcyjne faktury na działalność gospodarczą zarejestrowaną na Ł. L., M. P. i A. N., przy czym towar dotyczący tych faktur nie był dostarczany. Powyższe wynika m.in. z zeznań świadków: J. K., J. Z. (1), M. P., A. K., A. N., Ł. L., Z. W.. Nadto z zeznań świadka M. P. wynika jednoznacznie, że firma zarejestrowana na niego zajmowała się jedynie wystawianiem pustych faktur. Ł. L. w swoich zeznaniach wskazał natomiast, że firma zarejestrowana na niego nie zajmowała się sprzedażą materiałów budowalnych, części motoryzacyjnych, a A. N. wprost przyznał, że nie miał on żadnych możliwości technicznych by kupować, sprzedawać, transportować magazynować paliwa. Z materiału dowodowego zebranego w niniejszym postepowaniu wynika ponadto, że podczas kontroli przeprowadzonej w firmie zarejestrowanej na A. N. za lata 2011–2012 stwierdzono, że kontrahentem A. N. był oskarżony, a po tych ustaleniach oskarżony sporządził korektę deklaracji podatkowej i uiścił należy podatek do urzędu skarbowego.

W ocenie Sądu odwoławczego, co już wcześniej zaznaczono, przedstawiony powyżej łańcuch dowodów prowadzi do stwierdzenia jednej tylko wersji zdarzeń, z której wynika, że oskarżony udostępnił firmom P.H.U. (...) L. Ł. T., Przedsiębiorstwu Handlowo–Usługowemu (...) P. M., a także firmie (...)‒MAGAZYN dane swojej firmy, otrzymywał z tych firm (...) faktury, a następnie księgował te faktury i tym samym pomniejszał swoje zobowiązania podatkowe. Zdaniem Sądu odwoławczego Sąd Rejonowy trafnie przyjął, że zasady doświadczenia życiowego i logicznego rozumowania nakazują przyjęcie, że oskarżony księgował faktury. Nie ma bowiem żadnego innego racjonalnego powodu, aby oskarżony pozyskiwał i przechowywał „puste” faktury poza tym, że faktury te dla celów księgowych oskarżony włączył do swojej dokumentacji księgowej. Twierdzenia oskarżonego, że faktura wystawiona przez (...) z dnia 31 marca 2011r. dokumentuje rzeczywiste zdarzenie gospodarcze, a o pozostałych fakturach wystawionych na dane firmy (...) oskarżony nie miał wiedzy, jawią się jako gołosłowne, nielogiczne i niespójne. Nie można pominąć faktu, że na skutek kontroli przeprowadzonej u A. N. oskarżony dokonał korekty deklaracji podatkowych i dopłacił podatek należny do Urzędu Skarbowego, co wskazuje na to, że oskarżony ujął w księgach rachunkowych swojego przedsiębiorstwa fikcyjną fakturę.

W świetle powyższych uwag, jako chybiony jawił się podnoszony przez obrońcę oskarżonego zarzut błędów w ustaleniach faktycznych. Warunkiem koniecznym wykazania błędów w ustaleniach faktycznych, jest bowiem uprzednie dowiedzenie, że Sąd I instancji ustalając fakty, naruszył konkretne zasady procesowe. Błąd w ustaleniach faktycznych nie może bowiem wynikać wyłącznie z wątpliwości strony, czy też z przyjęcia przez nią odmiennej oceny i wersji zdarzeń, ale musi mieć konkretną przyczynę, a przyczyną taką jest właśnie naruszenie reguł procedowania, w tym np. pominięcie przez sąd niektórych dowodów, albo przeciwnie - oparcie się na dowodach niewprowadzonych do procesu, czy też w końcu dokonanie tychże dowodów wadliwej oceny - to jest odbywającej się z przekroczeniem granic swobodnej ich oceny. Apelujący nie zdołał skutecznie wykazać konkretnych uchybień procesowych Sądu Rejonowego. Tym samym nie mógł on też skutecznie wytykać Sądowi I instancji błędów w ustaleniach poszczególnych okoliczności. Skoro bowiem podnoszone w apelacji, a konkurencyjne względem ustaleń Sądu I instancji, twierdzenia co do faktów nie znajdowały oparcia w prawidłowo ocenionym materiale dowodowym, musiały być uznane za niewiarygodne i służące wyłącznie realizacji przyjętej linii obrony oskarżonego.

Chybiony, nie mający większego wpływu na wymiar orzeczonych wobec oskarżonego kar, okazał się również zarzut naruszenia art. 91 § 1 k.k. Sąd Rejonowy zastosował wobec oskarżonego ustawę kodeks karny w brzmieniu obowiązującym do dnia 1 lipca 2015r. Art. 91 § 1 k.k. w brzmieniu przed 1 lipca 2015r. stanowił, że jeżeli sprawca popełnia w podobny sposób, w krótkich odstępach czasu, dwa lub więcej przestępstw, zanim zapadł pierwszy wyrok, chociażby nieprawomocny, co do któregokolwiek z tych przestępstw, sąd orzeka jedną karę na podstawie przepisu, którego znamiona każde z tych przestępstw wyczerpuje, w wysokości do górnej granicy ustawowego zagrożenia zwiększonego o połowę. Ciąg przestępstw musiał spełniać wszystkie przesłanki zbiegu realnego, wynikające z art. 85 k.k., a ponadto przesłanki szczególne, tj. podobny sposób popełnienia przestępstw składających się na ciąg, krótkie odstępy czasu, w jakich są one popełniane, tożsamość kwalifikacji każdego z przestępstw składających się na ciąg. W przedmiotowej sprawie przyjęcie, że czyn przypisany w punkcie I również należałoby objąć ciągiem przestępstw mogłoby obecnie stanowić rozstrzygniecie na niekorzyść oskarżonego, mimo złożenia apelacji tylko na jego korzyść.

Częściowo zasadny okazał się natomiast zarzut ewentualny zawarty w apelacji, dotyczący rażącej niewspółmierności kary orzeczonej wobec oskarżonego. Sąd odwoławczy przyjął, że w okolicznościach niniejszej sprawy adekwatne do możliwości majątkowych i zarobkowych oskarżonego będzie ustalenie wysokości jednej stawki dziennej grzywny na kwotę 40 zł. Pozostałe rozstrzygnięcia co do kar i środków Sąd odwoławczy uznał za sprawiedliwe.

Mając na względzie wszystkie przedstawione powyżej okoliczności, Sąd odwoławczy nie znajdując przy tym uchybień określonych w art. 440 k.p.k., podlegających uwzględnieniu z urzędu i powodujących konieczność dalszej zmiany bądź uchylenia zaskarżonego rozstrzygnięcia – na podstawie art. 437 § 1 i 2 k.p.k. orzekł jak w wyroku.

Wniosek

Obrońca oskarżonego wniósł o:

- uniewinnienie oskarżonego od stawianych mu zarzutów,

ewentualnie o:

- uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd Rejonowy w Koninie,

- zasądzenie od Skarbu Państwa na rzecz oskarżonego kosztów obrony przed Sądem I oraz II instancji wg norm przepisanych.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Sąd odwoławczy nie podzielił zarzutów zawartych w apelacji obrońcy oskarżonego i uznał, iż zarówno sprawstwo jak i wina ocenione zostały przez Sąd I instancji prawidłowo.

W ocenie Sądu odwoławczego zasadne było jedynie obniżenie wysokości stawki dziennej grzywny.

1OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

1ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot utrzymania w mocy

Wina i sprawstwo oskarżonego zakresie przypisanych mu czynów, zastosowanie instytucji warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności, oddanie oskarżonego w okresie próby pod dozór kuratora sądowego, zobowiązanie oskarżonego do informowania sądu o przebiegu okresu próby raz na 3 miesiące, przepadek równowartości osiągniętych korzyści majątkowych, przepadek dowodów rzeczowych, a także rozstrzygnięcie o kosztach procesu.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Sprawstwo oskarżonego oraz wina w świetle zgromadzonych w sprawie dowodów i prawidłowo ustalonego stanu faktycznego nie budzi wątpliwości Sądu odwoławczego. Oskarżony swoim zachowaniem wypełnił wszystkie znamiona przypisanych mu czynów. Sąd w toku kontroli instancyjnej nie dopatrzył się uchybień w zakresie zasadności zastosowania wobec oskarżonego instytucji warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności, oddania oskarżonego w okresie próby pod dozór kuratora sądowego jak i zobowiązania oskarżonego do informowania sądu o przebiegu okresu próby raz na 3 miesiące.

Prawidłowe okazało się przy tym orzeczenie przepadku dowodów rzeczowych, orzeczenie przepadku równowartości osiągniętych korzyści majątkowych oraz rozstrzygnięcie w zakresie kosztów postępowania przed Sądem I instancji.

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot i zakres zmiany

Sąd odwoławczy zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że obniżył wysokość dziennej stawki grzywny.

Zwięźle o powodach zmiany

Sąd odwoławczy w toku kontroli instancyjnej, mając na względzie dyrektywy wymiaru stawki dziennej grzywny z art.33§3k.k. doszedł do przekonania, iż orzeczona wobec oskarżonego dzienna stawka grzywny jest wygórowana i uznał, że konieczne jest obniżenie wysokości stawki dziennej grzywny do kwoty 40 zł.

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

1Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III.

Na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. w zw. z art. 634 k.p.k. sąd odwoławczy zwolnił oskarżonego od ponoszenia opłaty za obie instancje, natomiast zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa wydatki za postępowanie odwoławcze w kwocie 50 zł (ryczałt za doręczenia i dane o karalności).

1PODPIS

Robert Rafał Kwieciński Agata Wilczewska Waldemar Cytrowski