Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Koninie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

21 czerwca 2018 r.

Sąd Okręgowy w Koninie Wydział II Karny w składzie następującym:

Przewodniczący: SSO Waldemar Cytrowski

przy udziale Ewy Woźniak Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Słupcy

Protokolant: st. sekr. sąd. Dorota Sobieraj

po rozpoznaniu 21.06.2018 r.

sprawy R. F.

oskarżonego o przestępstwo z art. 178a§4 kk

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę

od wyroku Sądu Rejonowego w Słupcy z 26.02.2018 r. sygn. akt II K 183/17

1.  Utrzymuje zaskarżony wyrok w mocy.

2.  Zwalnia oskarżonego od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.

3.  Zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adwokata M. L. kwotę 516,60 zł z tytułu nieopłaconej obrony udzielonej z urzędu w postępowaniu odwoławczym.

Waldemar Cytrowski

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy w Słupcy wyrokiem z 16.02.2018 r. w sprawie o sygn. akt II K 183/17 uznał oskarżonego R. F. za winnego popełnienia przestępstwa z art. 178a§4 kk i za to skazał go na karę roku pozbawienia wolności.

Wyrok zaskarżył obrońca, który zarzucił mający wpływ na treść wyroku błąd w ustaleniach faktycznych oraz rażącą niewspółmierność orzeczonej kary.

W oparciu o te zarzuty wniósł o zmianę wyroku i uniewinnienie oskarżonego, ewentualnie o zmianę wyroku i orzeczenie kary ograniczenia wolności, ewentualnie uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

Błąd w ustaleniach faktycznych może wynikać bądź z niepełności postępowania dowodowego (błąd braku), bądź z przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów (błąd dowolności). Żadnego jednak z tych błędów nie popełnił Sąd I instancji. Sąd ten bowiem nie tylko przeprowadził wszystkie istotne dla rozstrzygnięcia dowody, ale też w oparciu o wskazane w art. 7 kpk kryteria prawidłowo je ocenił i z oceny tej wywiódł jedyny logiczny wniosek, że oskarżony swoim zachowaniem wypełnił znamiona przestępstwa z art. 178a§4 kk. Sąd I instancji w prawidłowo sporządzonym, a więc spełniającym kryteria art.424 kpk uzasadnieniu wykazał dlaczego takie ustalenia poczynił. Sąd odwoławczy w pełni tę ocenę podzielając, by jej tu ponownie nie przytaczać, powołuje się na nią, czyniąc z niej integralną część niniejszego uzasadnienia. Ustalona zatem przez Sąd wersja, jeżeli tylko nie opiera się na ocenach dowolnych i jest logicznie poprawna czyni zarzut błędu w ustaleniach faktycznych bezzasadnym, natomiast uzasadnienie takiego zarzutu opiera się na ocenach dowolnych. Taka też sytuacja zachodzi w niniejszej sprawie.

W szczególności z zeznań świadka K. K., wprost wynika, iż tylko oskarżony siedział w samochodzie i to na miejscu kierowcy, a innych osób nie było na miejscu zdarzenia. Z zeznań świadków M. S. i T. K. wynika, iż tylko oskarżony był na miejscu zdarzenia, a z zeznań świadków A. S. i Ł. S., iż oskarżony przyznał się do kierowania samochodem. Z kolei świadek L. K. zaprzeczył jednej z wersji wyjaśnień oskarżonego. Oskarżony nadto przyznał, iż kierował samochodem pomimo braku uprawnień. W pozostałym natomiast zakresie jego wyjaśnienia są nielogiczne, zmienne i sprzeczne z doświadczeniem życiowym.

Niewspółmierność kary jest pojęciem ocennym i z powodu niedookreśloności kryteriów „ współmierności” występuje często. Zmiana więc w zakresie wymiaru kary jest dopuszczalna tylko wtedy, gdy jest on tak rażąco błędny, że nie może zostać utrzymany, a więc kiedy kara w powszechnym odczuciu jest karą niesprawiedliwą. Dlatego, aby orzekane kary były odbierane jako sprawiedliwe sąd powinien kierować się wskazaniami zawartymi w art. 53 kk, a w szczególności w § 2 tego przepisu. Kara może być uznana za rażąco niewspółmiernie surową również z powodu orzeczonego rodzaju kary. Taka sytuacja nie zachodzi jednak wobec oskarżonego. Oskarżony był już wcześniej karany za popełnione w stanie nietrzeźwości przestępstwo przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji na bezwzględną karę pozbawienia wolności, a mimo tego w niespełna kilka godzin popełnił w stanie nietrzeźwości dwa kolejne przestępstwa tego samego rodzaju. Orzeczenie zatem wobec niego kary łagodniejszego rodzaju stanowiłoby orzeczenie kary rażąco niewspółmiernie łagodnej.

SSO Waldemar Cytrowski