Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Koninie

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II Ka 184/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Koninie z dnia 23 kwietnia 2021r., sygn. akt II K 70/20.

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

Zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1.

- obraza przepisów prawa materialnego przez niewłaściwe zastosowanie co do obu czynów z aktu oskarżenia art. 91 § 1 k.k., gdyż oba zarzucane czyny nie stanowią ciągu przestępstw, zaś zarzut 2 z aktu oskarżenia nie stanowi usiłowania czynu lecz usiłowanie nieudolne, o ile czyn stanowi przestępstwo, albo nie stanowi przestępstwa z uwagi na znikomą społeczna szkodliwość czynu,

- rażąca niewspółmierność wymierzonej kary pozbawienia wolności bez warunkowego jej zawieszenia i z pominięciem faktu, ze nie zaistniał ciąg przestępstw a czyn 2 nie stanowił przestępstwa z uwagi na znikomą społeczną szkodliwość czynu tj. art. 17 § 1 pkt 3 k.p.k.,

- obraza przepisów postępowania przez błędną wykładnię art. 410 k.p.k. w zw. z art. 7 k.p.k. i dowolne ustalenie zaistnienia a) okoliczność określających wartość i rozmiar szkody na kwotę 550 zł jako wartość skradzionego mienia bez uwzględnienia jakie konkretne przedmioty zabrane z domku nr (...) na ROD chodzi o ich wartość rynkową b) czy obydwa czyny w rozumieniu art. 17§1 k.p.k. pkt 3 nie stanowią czynów o znikomej społecznej szkodliwości lub chociażby drugi z zarzucanych czynów dotknięty jest znikomą społeczną szkodliwością czynu,

- postanowienie o zasadzeniu kosztów zastępstwa adwokackiego z urzędu i zasadzenie kwoty 774,90 zł z uwzględnieniem §4 u 2 p 1 rozp. MS z 03.10.2016r. w zw. z § 17 tego rozporządzenia wg stawki minimalnej winno być to 150% tej stawki.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Sąd odwoławczy w toku kontroli apelacyjnej nie dopatrzył się uchybień w ocenie dowodów, którą przeprowadził Sąd I instancji. Ocena dowodów przeprowadzonych w toku postępowania pozostaje pod ochroną prawa procesowego (art. 7 k.p.k.), gdyż została poprzedzona ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy (art. 410 k.p.k.) i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy (art. 2 § 2 k.p.k.).Sąd wydał wyrok na podstawie analizy całokształtu ujawnionych w toku postępowania okoliczności, mających znaczenie dla przedmiotowego rozstrzygnięcia, wobec czego ocena zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego nie uchybia treści art. 410 k.p.k.

W pierwszej kolejności uznać należy za niezasadny zarzut naruszenia przez Sąd art. 91 § 1 k.k. Nie ulega wątpliwości, iż czyny zarzucane oskarżonemu K. Ś. stanowią ciąg przestępstw, bowiem oba czyny zostały popełnione w krótkich odstępach czasu, a w omawianej sprawie w zasadzie w tym samym terminie, tj. w okresie od 20-21 września 2019r., ponadto zostało popełnione z wykorzystaniem takiej samej sposobności, zanim zapadł pierwszy wyrok, chociażby nieprawomocny, co do któregokolwiek z tych przestępstw.

W dalszej kolejności nie można zgodzić się ze skarżącym obrońcą, iż drugi z zarzucanych oskarżonemu czynów o ile w ogóle stanowi przestępstwo (skarżący wskazuje na znikomą społeczną szkodliwość), o tyle stanowi usiłowanie nieudolne.

Wbrew twierdzeniom skarżącego obrońcy – Sąd I instancji prawidłowo ustalił stopień społecznej szkodliwości zarzucanych oskarżonemu czynów, biorąc pod uwagę tak podmiotowe jak i przedmiotowe okoliczności popełnienia zarzucanych czynów – uznając ostatecznie, iż każdy z czynów zarzucanych oskarżonemu cechuje się stopniem winy i społecznej szkodliwości wyższym niż znikomy. Należy jedynie podkreślić, że w odniesieniu do obu czynów oskarżony działał z zamiarem bezpośrednim, ponadto także w przypadku drugiego czynu uszkodził kłódkę zabezpieczającą mienie znajdujące się w komórce. Bezpośrednio zmierzał do dokonania przestępstwa z art. 279§1 k.k., co stanowiło czyn karygodny i nieznajdujący uzasadnienia w żadnych okolicznościach.

Nie ma racji również skarżący, iż drugi z czynów zarzucanych oskarżonemu winien uznany być za usiłowanie nieudolne. Stara się, bowiem nie zauważać tenże skarżący, iż oskarżony podjął działania zmierzające do popełnienia przestępstwa, wyłamał kłódkę zabezpieczającą drzwi prowadzące do komórki przy domu, a czynu nie dopuścił się tylko i wyłącznie dlatego, iż został spłoszony a nie z przyczyn wskazanych w art. 13§2 k.k.

Z nieudolnością usiłowania w rozumieniu art. 13 § 2 k.k. mamy do czynienia dopiero wówczas, gdy dokonanie okaże się obiektywnie niemożliwe, przy czym owa - oceniana ze stanowiska ex ante - niemożliwość dokonania musi stanowić konsekwencję braku przedmiotu nadającego się do popełnienia na nim czynu zabronionego (brak tzw. przedmiotu czynności wykonawczej) albo użycia niewłaściwego środka, który nie nadaje się do osiągnięcia zamierzonego rezultatu.(wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 22 maja 2013r., sygn. akt II AKa 133/13.

Podkreślić natomiast należy, iż działanie oskarżonego nakierowane na dokonanie włamania do kolejnej altany, jednak czynu nie dokonał z uwagi na spłoszenie, a jak wynika z zeznań pokrzywdzonego P. K. – w pomieszczeniu znajdowały się przedmioty nadające się do dokonania przestępstwa.

Nie budzi również wątpliwości Sądu Odwoławczego ustalona, w oparciu o zeznania pokrzywdzonej wartość skradzionego przez oskarżonego mienia wymienionego w zarzucie nr 1 aktu oskarżenia. Obrońca nie wskazał przy tym w jaki sposób pokrzywdzona miałaby wykazywać wygląd i wartość przedmiotów skradzionych przez oskarżonego.

Natomiast odnosząc się do zarzutu rażącej niewspółmierności kary to wskazać należy, iż pojęcie to wskazane w art. 438 pkt. 4 k.p.k. w związku z jego ocennością było przedmiotem rozważań Sądu Najwyższego w wielu orzeczeniach. W wyroku z dnia 11 kwietnia 1985r. (V KRN 178/85, OSNKW z 1995r. Nr 7-8, poz. 60) Sąd Najwyższy podkreślił, że zarzut niewspółmierności kary, jako zarzut z kategorii ocen, można zasadnie podnosić wówczas, gdy kara jakkolwiek mieści się w granicach ustawowego zagrożenia, to nie uwzględnia w sposób właściwy zarówno okoliczności popełnienia przestępstwa, jak i osobowości sprawcy, innymi słowy – gdy w społecznym odczuciu jest karą niesprawiedliwą. Jednocześnie w innym wyroku tego Sądu z dnia 2 lutego 1995r. (II KRN 198/94 – OSNPP z 1995r. , z.6, poz.18) wskazano przy rozważaniach odnośnie rażącej niewspółmierności kary, iż nie chodzi o każdą ewentualną różnicę co do jej wymiaru, ale o różnicę ocen tak zasadniczej natury, iż karę dotychczas wymierzoną nazwać można byłoby – również w potocznym znaczeniu tego słowa – rażąco niewspółmierną, to jest niewspółmierną w stopniu nie dającym się wręcz zaakceptować.

W świetle tak ukształtowanego orzecznictwa Sądu Najwyższego oraz uwzględniając wszystkie okoliczności sprawy nie można mieć zastrzeżeń do rozstrzygnięcia Sądu Rejonowego o karze wymierzonej oskarżonemu. Sąd I instancji należycie przy tym uzasadnił, dlaczego wymierzył mu za przypisane występki taką a nie inną karę pozbawienia wolności, zaś z przedstawioną w tym zakresie argumentacją należy w pełni się zgodzić. Z uwagi na charakter zarzucanych czynów oskarżonemu K. Ś., a także wcześniejszą karalność brak było możliwości wymierzenia wobec niego innej kary aniżeli bezwzględna kara pozbawienia wolności, jednak w dolnych granicach ustawowego zagrożenia.

Sąd Okręgowy nie ma również zastrzeżeń w zakresie zasądzonej na rzecz adw. K. D. kwoty 516,60 zł tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu a obronę przed sądem rejonowym. Sąd I instancji prawidłowo ocenił , iż nakład pracy i udział obrońcy w rozpoznaniu przedmiotowej sprawy nie pozwalał na ustalenie wysokości tego wynagrodzenia ponad stawki minimalne – akta obejmują łącznie 136, obrońca był obecny na rozprawie głównej, która trwała 46 minut.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku co do 1 czynu przez uznanie, że jest to czyn z art. 279 § 1 kk w zw. z art. 283 kk i wymierzenie za niego kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania albo wymierzenie kary ograniczenia wolności oraz uniewinnienie oskarżonego od drugiego czynu, jako czynu o znikomej społecznej szkodliwości czynu a nadto zasądzenie od Skarbu państwa na rzecz adw. K. D. kwoty 774,90 zł za I instancję oraz stawkę podstawową tj. Kwotę 516,60 zł za II instancję, chyba że nastąpią okoliczności uzasadniające jego podwyżkę.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Zarzuty apelacyjne były całkowicie niezasadne.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

xxxxxx

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

xxxxx

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot utrzymania w mocy

Wina i sprawstwo a także wymierzona wobec oskarżonego kara pozbawienia wolności

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Zarówno wina i sprawstwo jak i wymierzona przez Sąd kara pozbawienia wolności nie budziły wątpliwości

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot i zakres zmiany

xxxxx

Zwięźle o powodach zmiany

xxxxx

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

xxxxx

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

xxxxx

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II

III

Uwzględniając, iż również w toku postępowania odwoławczego oskarżony reprezentowany był przez adwokata wyznaczonego z urzędu Sąd na podstawie § 4 ust.1-3 i 17 ust. 2 pkt. 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz.U. 2016 poz. 1714 z późn. zm.) zasądził na rzecz adw. K. D. kwotę 516,60 zł tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu.

Na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. Sąd zwolnił oskarżonego od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.

7.  PODPIS

Robert Rafał Kwieciński

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wina, sprawstwo i wymierzona kara

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

Uchylenie

☒

Zmiana