Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Koninie

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II Ka 186/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

3

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Koninie z dnia 6 lutego 2024 r. w sprawie II K 245/19

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca oskarżonego W. C., obrońca oskarżonych J. B. oraz M. B. (1)

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

Prokurator zaskarżonemu orzeczeniu zarzucił obrazę przepisów postępowania, mającą wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie art. 413§1 pkt 6 k.p.k. poprzez niewskazanie w podstawie wymiaru kary art. 33§2 k.k. na podstawie którego Sąd wymierzył M. B. (1), J. B., W. C., karze grzywny obok kary pozbawienia wolności, z uwagi na dopuszczenie się w przypisanych im czynów w celu osiągnięcia korzyści majątkowej.

Obrońca oskarżonego W. C. zarzucił zaskarżonemu orzeczeniu:

1. mającą wpływ na treść orzeczenia obrazę przepisu postępowania, tj. art. 7 k.p.k., poprzez dokonanie dowolnej oceny materiału dowodowego w postaci wyjaśnień oskarżonego W. C. i uznanie ich za niewiarygodne w zakresie w jakim oskarżony nie przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów w sytuacji, gdy wyjaśnienia oskarżonego, ocenione swobodnie, przez pryzmat zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, zasługują na walor wiarygodności, albowiem:

a) oskarżony od przeszło 30 lat prowadzi działalność gospodarczą pod firmą (...) W. C., w ramach której niejednokrotnie nabywał paliwo oraz korzystał z usług naprawy palet;

b) oskarżony szczegółowo opisał u jakich dostawców zaopatrywał się w towary i usługi, jak wyglądały dostawy do jego przedsiębiorstwa oraz w jaki sposób rozliczał się z kontrahentami;

c) z zebranego w sprawie materiału dowodowego wynika, że „firmy-słupy” w pewnym zakresie dokonywały rzeczywistego obrotu paliwami i tym samym nie sposób wykluczyć, że transakcje dokonywane z oskarżonym W. C. objęte były zakresem legalnej części działalności owych przedsiębiorstw;

2. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który mógł mieć wpływ na treść orzeczenia, polegający na całkowicie dowolnym ustaleniu (tzw. błąd dowolności), jakoby oskarżony W. C. przekazał wystawom faktur swoje dane firmowe i adresowe, a także dane dotyczące rodzaju, ilości i wartości towarów i usług podlegających zakupowi, które uwidoczniono na 29 fakturach VAT wystawionych w imieniu podmiotu gospodarczego: (...) oraz 8 fakturach VAT wystawionych w imieniu podmiotu gospodarczego: Przedsiębiorstwo Handlowo - Usługowe (...) M. Z., podczas gdy wskazana okoliczność (fakt) wcale nie wnika z zebranego w sprawie materiału dowodowego, albowiem zebrany w sprawie materiał dowodowy „milczy na temat tego w jaki sposób osoby wystawiające faktury weszły w posiadanie wyżej wskazanych danych, zwłaszcza zaś z zebranego w sprawie materiału dowodowego nie sposób wyprowadzić logicznie poprawnego wniosku, że to oskarżony W. C. przekazywał wystawcom faktur swoje dane firmowe i adresowe, a także dane dotyczące rodzaju, ilości i wartości towarów i usług podlegających zakupowi, które uwidoczniono na ww. fakturach, przy czym opisany błąd (dowolne ustalenie sądu pierwszej instancji) miał istotny wpływ na treść orzeczenia, albowiem doprowadził do błędnego uznania, że W. C. dopuścił się dwóch przestępstw z art. 18§3 k.k. w zw. z art. 271 § 3 k.k. w zw. z art. 271§1 k.k.

3. obrazę przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnych czynów przypisanych oskarżonemu, tj. art. 18§ 3 k.k. w zw. z art. 271 § 3 k.k. w zw. z art. 271 § 1 k.k., poprzez błędne zastosowanie i uwzględnienie w kwalifikacjach prawnych dwóch czynów przypisanych oskarżonemu, podczas gdy w realiach niniejszej sprawy należało zastosować zasadę redukcji ocen prawnokarnych z przyjęciem konstrukcji czynu współukaranego, gdzie przestępstwo z art. 273 k.k., jako czynność następcza realizująca zasadniczy cel działania oskarżonego (celem tym niewątpliwie było użycie dokumentów poprzez włączenie ich do dokumentacji rachunkowo-księgowej prowadzonej działalności gospodarczej, a także wykorzystanie ich przy rozliczeniach podatkowych) oraz cechująca się wyższym stopniem społecznej szkodliwości, pochłania czynność uprzednią (tj. czyn z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 271 § 3 k.k. w zw. z art. 271§1 k.k.) i w rezultacie zachowania oskarżonego winny zostać zakwalifikowane wyłącznie jako dwa przestępstwa z art. 273 k.k. w zw. z art. 12§1 k.k. w zw. z art. 65§1 k.k.

4. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który mógł mieć wpływ na treść orzeczenia, polegający na całkowicie dowolnym ustaleniu (tzw. błąd dowolności), że:

a) faktury wystawione w imieniu (...) wystawione zostały przez osobę uprawnioną do ich wystawienia, podczas gdy z zebranego w sprawie materiału dowodowego oraz z treści samego uzasadnienia zaskarżonego wyroku jasno wynika, że faktury na nazwisko i dane firmy (...) wystawiał J. Z., czyli osoba, która nie była uprawniona do wystawiania faktur w Imieniu wyżej wskazanego podmiotu gospodarczego, zaś sam A. N. (czyli osoba uprawniona do wystawiania tych faktur) osobiście nie wystawiał żadnych faktur;

b) faktury wystawione w imieniu Przedsiębiorstwa Handlowo - Usługowego (...) M. Z. wystawione zostały przez osobę uprawnioną do ich wystawienia, podczas gdy z zebranego w sprawie materiału dowodowego oraz z treści samego uzasadnienia zaskarżonego wyroku jasno wynika, że faktury na nazwisko i dane firmy (...) wystawiali J. Z. i A. K., czyli osoby, które nie były uprawnione do wystawiania faktur w imieniu wyżej wskazanego podmiotu gospodarczego, zaś sam M. Z. (czyli osoba uprawniona do wystawiania tych faktur) osobiście nie wystawiał żadnych faktur

- przy czym opisane wyżej błędy (dowolne ustalenia sądu pierwszej instancji) miały istotny wpływ na treść orzeczenia, albowiem doprowadziły do błędnego uznania, że oskarżony W. C. dopuścił się dwóch przestępstw z art. 18 § 3 3 k.k. w zw. z art. 271§3 k.k. w zw. z art. 271§ 1 k.k., podczas gdy oskarżony nie mógł udzielić pomocy do poświadczenia nieprawdy w dokumentach, jeżeli dokumenty te sporządzone zostały przez osoby nieuprawnione do ich wystawienia, gdyż w takim przypadku zachowanie oskarżonego mogło wypełnić co najwyżej znamiona czynu zabronionego z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k., czyli pomocnictwa do podrobienia dokumentu, a ponadto opisane wyżej błędy miały istotny wpływ na treść orzeczenia w zakresie uznania, że W. C. dopuścił się dwóch przestępstw z art. 273 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k., albowiem art. 273 k.k. penalizuje wyłącznie zachowanie polegające na użyciu dokumentu określonego w art. 271 k.k. lub art. 272 k.k., zaś w niniejszej sprawie nie mamy do czynienia z takim dokumentem, gdyż przedmiotowe faktury sporządzone zostały przez osoby nieuprawnione do ich wystawienia;

5. obrazę przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 366 § 1 k.p.k. w zw. z art. 167 k.p.k., poprzez zaniechanie wyjaśnienia wszystkich istotnych okoliczności sprawy, a mianowicie nieustalenie, czy w toku niniejszego postępowania doszło do prawomocnego zakończenia spraw karnych prowadzonych przeciwko A. K. i J. K., czyli świadkom oskarżonym o współudział w przestępstwie objętym niniejszym postępowaniem, którzy w toku niniejszego postępowania odmówili złożenia zeznań w oparciu o art. 182 § 3 k.p.k., przy czym okoliczność ta miała niezwykle istotne znaczenie, albowiem mogło okazać się, że postępowania karne przeciwko wyżej wskazanym świadkom zostały już prawomocnie zakończone i tym samym osoby te można było przesłuchać w toku niniejszego postępowania, byłyby obowiązane do złożenia zeznań (tj. nie mogłyby się już powoływać na art. 182 § 3 k.p.k.);

6. obrazę przepisu prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., tj. art. 91 § 1 k.k., poprzez niezastosowanie przy orzekaniu instytucji ciągu przestępstw, podczas gdy zarzucane oskarżonemu dwa przestępstwa popełnione zostały w krótkich odstępach czasu, z wykorzystaniem takiej samej sposobności oraz zanim zapadł pierwszy wyrok, chociażby nieprawomocny, co do któregokolwiek z tych przestępstw, co winno skutkować orzeczeniem jednej kary określonej w przepisie stanowiącym podstawę jej wymiaru dla każdego z tych przestępstw, w wysokości do górnej granicy ustawowego zagrożenia zwiększonego o połowę;

7. rażącą niewspółmierność orzeczonych wobec oskarżonego kar pozbawienia wolności oraz kar grzywny poprzez orzeczenie kar rażąco niewspółmierne surowych w związku z nieuwzględnieniem w sposób właściwy wszystkich istotnych okoliczności wiążących się z dyrektywami i wskazówkami wymiaru kary w zakresie celów zapobiegawczych i wychowawczych kary, właściwości i warunków osobistych oskarżonego (prowadzenie ustabilizowanego trybu życia zarówno w sferze zawodowej, jak i prywatnej) oraz okresu jaki minął od popełnienia przestępstw.

Obrońca oskarżonych J. B. oraz M. B. (1) wyrokowi zarzucił :

1. obrazę przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść wydanego w sprawie orzeczenia, a to:

a)  art. 413 § 2 pkt 1 k.p.k. polegającą na skazaniu oskarżonego za czyn, który nie odpowiada wszystkim znamionom czynu z art. 271 § 1 k.k., gdyż w opisie czynu, jaki został przypisany oskarżonemu brak jest wzmianki o tym, iż oskarżony był „funkcjonariuszem publicznym lub inną osobą uprawnioną do wystawienia dokumentu”

b)  art. 4 k.p.k. w zw. z art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. w zw. z art. 424 § 1 k.p.k. polegającą na tym, że Sąd I instancji: dokonał wybiórczej i jednostronnej oceny dowodów, opisując dowody osobowe i przyjmując je za wiarygodne i mogące stanowić podstawę ustaleń faktycznych, nie wskazał jakie ustalenia oparł na tych dowodach, nie odniósł się do istotnych w sprawie, ujawnionych w toku rozprawy okoliczności, lub dokonał ustaleń pozbawionych podstaw w materiale dowodowym, jak również nie wziął pod uwagę okoliczności przemawiających na korzyść oskarżonego, co nastąpiło z naruszeniem zasady swobodnej oceny dowodów;

c)  art. 5 § 2 k.p.k. poprzez rozstrzygnięcie niedających się usunąć wątpliwości na niekorzyść oskarżonego a to poprzez brak odniesienia się do argumentów prezentowanych przez oskarżonego w szczególności i poprzestanie na stwierdzeniu, że wersja oskarżonego „nie wytrzymuje zderzenia” z wersją przyjętą dla innych działalności.

2. w konsekwencji dopuszczenia się przez Sąd I instancji obrazy ww. przepisów postępowania, zaskarżonemu wyrokowi obrońca zarzucił również błąd w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał wpływ na treść wydanego wyroku, polegający na bezpodstawnym przyjęciu, że obaj oskarżeni dopuścili się popełnienia zarzucanych im przestępstw.

☐ zasadny

☐częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☒częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☐częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacja prokuratora:

Niezasadny okazał się zarzut naruszenia przepisów postępowania a mianowicie art. 413§1 pkt 6 k.p.k. poprzez niewskazanie przepisu art. 33§2 k.k. przy wymiarze kary grzywien wobec oskarżonych. Naruszenie to nie miało bowiem żadnego wpływu na treść zaskarżonego wyroku. Z opisów czynów przypisanych oskarżonym jednoznacznie wynika, że zostały one popełnione w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, stąd oczywistym jest, że grzywny zostały orzeczone na podstawie art. 33§2 k.k. obok kar pozbawienia wolności. Zasadny nie mógłby się okazać także zarzut naruszenia prawa materialnego – art. 33§2 k.k., gdyż zarzut naruszenia prawa materialnego w innym przypadku niż dotyczący kwalifikacji czynu zasadny może być tylko w sytuacji, gdy z uwagi na błędną podstawę prawną orzeczenia, orzeczenie nie odpowiada prawu. Taka sytuacja natomiast nie wystąpiła w przypadku braku podstawy orzeczonych grzywien.

Apelacja obrońcy oskarżonego W. C.:

Za nietrafne Sąd uznał również zarzuty podnoszone przez obrońcę oskarżonego W. C..

Sąd odwoławczy w toku kontroli apelacyjnej nie dopatrzył się uchybień w ocenie dowodów, którą przeprowadził Sąd I instancji. Ocena dowodów przeprowadzonych w toku postępowania pozostaje pod ochroną prawa procesowego (art. 7 k.p.k.), gdyż została poprzedzona ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy (art. 410 k.p.k.) i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy. Sąd Rejonowy przeprowadził szeroko zakrojone postępowanie dowodowe, wnikliwie przeanalizował zgromadzony materiał dowodowy, w następstwie czego poczynił prawidłowe i wiarygodne ustalenia faktyczne i to na nich oparł swój wyrok. Ocena zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego nie uchybia treści art. 410 k.p.k.

Zupełnie bezpodstawny jest w ocenie Sądu odwoławczego zarzut naruszenia art. 7 k.p.c. poprzez przyjęcie, wyjaśnień oskarżonego za niewiarygodne w zakresie w jakim oskarżony nie przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów, podczas gdy wyjaśnienia oskarżonego, ocenione swobodnie, przez pryzmat prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, zasługują na walor wiarygodności albowiem oskarżony od przeszło 30 lat prowadzi działalność gospodarczą pod firmą (...) W. C., w ramach której niejednokrotnie nabywał paliwo oraz korzystał z usług naprawy palet, oskarżony szczegółowo opisał u jakich dostawców zaopatrywał się w towary i usługi, jak wyglądały dostawy do jego przedsiębiorstwa oraz w jaki sposób rozliczał się z kontrahentami, a z zebranego w sprawie materiału dowodowego wynika, że „firmy-słupy” w pewnym zakresie dokonywały rzeczywistego obrotu paliwami i tym samym nie sposób wykluczyć, że transakcje dokonywane z oskarżonym W. C. objęte były zakresem legalnej części działalności owych przedsiębiorstw.

Wyjaśnieniom tym przeczą bowiem prawidłowo ocenione pozostałe dowody wskazujące na sprawstwo i winę oskarżonego, wskazane w uzasadnieniu Sądu I instancji.

Ponadto skarżący przez swoją apelację chce wykazać, że brak jest podstaw do uznania, że oskarżony popełnił czyn zabroniony określony w art. 18§3 k.k. w zw. z art. 271§3 k.k. w zw. z art. 271§1 k.k. W tym miejscu wskazać należy, że w dochodzeniu do prawdy obiektywnej sąd może posługiwać się nie tylko dowodami bezpośrednimi, którymi aktualnie dysponuje, ale również prawidłowym logicznie rozumowaniem wspieranym przesłankami natury empirycznej. Pozwala to sądowi na uznanie za dowód logicznie poprawnej koncepcji myślowej, której wnioski (informacje) swoją konsekwencją eliminują inne, chociaż nie muszą całkowicie wyłączać rozumowania odmiennego. Sąd ma prawo oprzeć swoje rozstrzygnięcie na dowodach pośrednich, jeżeli racjonalnie uznał je za czyniące zadość postulatowi dochodzenia do prawdy obiektywnej i wyprowadził z nich wnioski odpowiadające zasadom logicznego rozumowania, z jednoczesnym respektowaniem zasady in dubio pro reo (wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 6 marca 2014 r., II AKa 30/14, LEX nr 1444872). W orzecznictwie podkreśla się, że w procesie poszlakowym łańcuch wiążących się ze sobą poszlak można uznać za zamknięty tylko wówczas, gdy każda z poszlak będąca ogniwem tego łańcucha ustalona została w sposób nie budzący wątpliwości i uniemożliwiający jakiekolwiek inne rozważania. O dowodzie z poszlak jako pełnowartościowym dowodzie winy oskarżonego można mówić dopiero wówczas, gdy zespół (łańcuch) poszlak rozumianych jako udowodnione fakty uboczne, prowadzi pośrednio do stwierdzenia jednej tylko wersji zdarzenia (fakt główny), z której wynika, że oskarżony dopuścił się zarzucanego mu czynu (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 lipca 2021 r., IV KK 573/20, LEX nr 3294094; postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 25 maja 2022r., V KK 155/22, LEX nr 3447084; wyroki Sądów Apelacyjnych: w W., z dnia 11 lutego 2015 r., II AKa 439/14, LEX nr 1658991; w K., z dnia 13 maja 2016 r., II AKa 163/16, LEX nr 2051546).

W ocenie Sądu odwoławczego w przedmiotowej sprawie ten standard został spełniony. Sąd I instancji prawidłowo ustalił na podstawie dowodów pośrednich, że tworzą one zamknięty łańcuch poszlak świadczących o tym, że oskarżony W. C. świadomie wykorzystał poświadczające nieprawdę faktury objęte zarzutami. Zdaniem Sądu odwoławczego na podstawie zebranego w sprawie materiału dowodowego możliwe było odtworzenie spójnego i nierozerwalnego ciągu zdarzeń, dającego podstawę do stwierdzenie jednej tylko możliwej wersji zdarzeń. Zebrane w sprawie dowody były wystarczające do ustalenia faktu głównego, gdyż kategorycznie wyłączały wszelkie rozsądne wątpliwości w tym względzie i niemożliwa była inna, od przyjętej przez Sąd Rejonowy, wersja zdarzeń. Ponadto, z zebranego w sprawie materiału dowodowego, w szczególności z zeznań Ł. L. wynika, że paliwo było faktycznie było dostarczane ale głównymi odbiorcami paliwa były osoby prowadzące gospodarstwa rolne. Całokształt materiału dowodowego zebranego w sprawie wskazywał, że faktury objęte zarzutami były tzw. „pustymi” fakturami, a towar objęty tymi fakturami nie był nigdy oskarżonemu dostarczony.

W ocenie Sądu odwoławczego przedstawiony powyżej łańcuch dowodów prowadzi do stwierdzenia jednej tylko wersji zdarzeń, z której wynika, że oskarżony otrzymywał z od podmiotu gospodarczego (...) oraz Przedsiębiorstwa Handlowo-Usługowego (...) M. Z. „puste” faktury, a następnie księgował te faktury i tym samym pomniejszał swoje zobowiązania podatkowe. Zdaniem Sądu odwoławczego Sąd Rejonowy trafnie przyjął, że zasady doświadczenia życiowego i logicznego rozumowania nakazują przyjęcie, że oskarżony księgował faktury. Nie ma bowiem żadnego innego racjonalnego powodu, aby oskarżony pozyskiwał i przechowywał „puste” faktury poza tym, że faktury te dla celów księgowych oskarżony włączył do swojej dokumentacji księgowej. Nadto oskarżony niewątpliwie zdawał sobie sprawę, iż faktura jest księgowana nie tylko przez nabywcę towaru ale również przez zbywcę i stanowi podstawę do dochodzenia ewentualnych roszczeń wynikających z tej faktury. Z tych też względów wątpliwym jest, że oskarżony tak po prostu przetrzymywał u siebie otrzymane faktury bez ich księgowania, w sytuacji gdy nie otrzymywał towaru ujętego na tych fakturach. Natomiast z akt sprawy nie wynika, aby oskarżony próbował anulować faktury, nie zwracał się o korekty tych faktur, ani też nie zgłaszał, że nie otrzymał zamówionego towaru. Ponadto przesyłając zestawienia faktur do (...), oskarżony nie informował, że są one nieważne. Wobec powyższego, wbrew odmiennemu stanowisku apelującego, Sąd I instancji trafnie uznał, że zebrany materiał dowodowy pozwala na przypisanie oskarżonemu sprawstwa w zakresie przestępstw z art. 18§3 k.k. w zw. z art. 271§3 k.k. w zw. z art. 271§1 k.k. Bez zgody oskarżonego na wykorzystanie danych jego firmy do wystawienia faktur i włączenia ich do dokumentacji księgowej działania sprawców przestępstwa, którym pomagał oskarżony pozbawione byłoby racjonalności i celu. Stąd prawidłowe było ustalenie Sądu I instancji, że oskarżony takie dane sprawcom głównym przekazał. Taki był modus operandi głównych sprawców. Bez większego znaczenia było natomiast w jakich to nastąpiło okolicznościach. Brak możliwości ustalenia w jakich konkretnie okolicznościach oskarżony przekazał te dane nie może przesądzać o braku sprawstwa oskarżonego.

Niezasadny okazał się również zarzut naruszenia prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnych czynów przypisanych oskarżonemu tj. art. 18§3 k.k. w zw. z art. 271§3 k.k. w zw. z art. 271§1 k.k. poprzez ich błędne zastosowanie i uwzględnienie w kwalifikacjach prawnych dwóch czynów przypisanych oskarżonemu, podczas gdy w realiach niniejszej sprawy należało zastosować zasadę redukcji ocen prawnokarnych z przyjęciem konstrukcji czynu współukaranego, gdzie przestępstwo z art. 273 k.k. jako czynność następcza realizująca zasadniczy cel działania oskarżonego oraz cechująca się wyższym stopniem społecznej szkodliwości czynu, pochłania czynność uprzednią. Jak słusznie wskazał Sąd Rejonowy oskarżony W. C. nie tylko użył faktur VAT, które poświadczały nieprawdę, ale także pomógł osobom uprawnionym do ich wystawienia czym wypełnił nie tylko znamiona przestępstw z art. 273 k.k. ale także z art.18§3k.k. w zw. z art.271§3k.k. w zw. z art.271§1k.k.W orzecznictwie zgodnie przyjmuje się, iż dokonanie poświadczenia nieprawdy, a następnie posłużenie sią takim dokumentem, stanowi dwa odrębne czyny z art. 271 k.k. i 273 k.k. Jak wskazał Sąd Apelacyjny w Katowicach: „Nie ma żadnych racjonalnych podstaw, by uznać, iż to jeden z czynów czy to art. 271 k.k., czy też art. 273 k.k. jest bardziej społecznie szkodliwy. W konsekwencji jeżeli sprawca przestępstwa z art. 271 k.k. następnie używa dokumentu poświadczającego nieprawdę (art. 273 k.k.), to mamy do czynienia z dwoma odrębnymi czynami, a w rezultacie z dwoma przestępstwami. Zatem w sytuacji działania sprawcy w obydwu czynnościach sprawczych z góry powziętym zamiarem; po spełnieniu warunków z art. 12 k.k., przestępstwo należy zakwalifikować jako czyn ciągły, pamiętając o przyjęciu kumulatywnego zbiegu przepisów (art. 11 § 2 k.k.). Zaś w razie niezrealizowania warunków przewidzianych w art. 12 k.k. należy przyjąć, iż sprawca dopuszcza się dwóch przestępstw pozostających w zbiegu realnym” (por II AKa 34/13, Wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach). Zarzut obrońcy okazał się więc całkowicie niezasadny.

Zdaniem Sądu odwoławczego, trafnie Sąd I instancji ustalił, że oskarżony swoim zachowaniem, polegającym na udostępnieniu wystawcom „pustych” faktur danych firmowych i adresowych, a także danych dotyczących rodzaju, ilości i wartości towarów rzekomo podlegających zakupowi, a które były uwidocznione na tych fakturach, wypełnił znamiona pomocnictwa do przestępstwa poświadczenia nieprawdy. Bez zgody na wykorzystanie tych danych wystawca faktur nie byłby w stanie popełnić przestępstwa poświadczenia nieprawdy w celu osiągnięcia korzyści majątkowej.

Wskazać należy, że strona przedmiotowa czynu zabronionego z art. 271 § 1 k.k. polega na poświadczeniu w dokumencie nieprawdy co do okoliczności mającej znaczenie prawne. Rozważane znamię czynnościowe oznacza stworzenie dokumentu stwierdzającego nieprawdę co do okoliczności mającej znaczenie prawne, bez względu na to, czy ma ono znaczenie na zewnątrz, czy tylko wewnętrznie.

Poświadczenie nieprawdy polega na wystawieniu dokumentu stwierdzającego okoliczności nieistniejące lub przeinaczające, bądź też na zatajeniu prawdy, którą należało stwierdzić. Poświadczenie może polegać na potwierdzeniu określonej treści samym podpisem na przedłożonym dokumencie o gotowej już treści, a także na sporządzeniu w całości albo w części dokumentu, następnie podpisanego. Poprzez rozważane poświadczenie nieprawdy sprawca uprawniony do wystawienia określonego dokumentu wytwarza dokument autentyczny, jednakże o nieprawdziwej treści w zakresie okoliczności mającej znaczenie prawne.

Karalne jest wyłącznie poświadczenie nieprawdy co do okoliczności mającej znaczenie prawne. Za okoliczność mającą znaczenie prawne uznać należy taką, z której mogą wynikać jakieś konsekwencje w sferze czyichś praw lub obowiązków.

Sprawcą przestępstwa z art. 271 § 1 k.k. może być wyłącznie funkcjonariusz publiczny lub inna osoba uprawniona do wystawienia dokumentu. Chodzi zatem o każdą osobę uprawnioną do wystawienia dokumentu. Czyn zabroniony z art. 271 § 1 k.k. można popełnić tylko umyślnie, z zamiarem bezpośrednim albo z zamiarem ewentualnym. Przepis art. 271 § 3 k.k. określa natomiast typ kwalifikowany przestępstwa z § 1, poprzez określone działanie kierunkowe sprawcy, w postaci celu osiągnięcia korzyści majątkowej lub osobistej. Korzyścią majątkową jest przysporzenie majątku lub uniknięcie strat. Korzyścią majątkową jest nie tylko korzyść sprawcy, lecz także innej osoby (art. 115 § 4 k.k.).

Przekładając powyższe uwagi na grunt niniejszej sprawy stwierdzić należy, że faktury objęte zarzutem były wystawione przez uprawnione osoby. Osoby działające w imieniu firm (...), którzy z racji zarejestrowanej działalności gospodarczej mieli prawo do wystawiania faktur Vat. Jednocześnie wystawione na rzecz oskarżonego faktury były fikcyjne i nie dokumentowały żadnych zdarzeń gospodarczych. W fakturach tych potwierdzone były okoliczności mające znaczenie prawne, tj. zaistnienie zdarzeń gospodarczych polegających sprzedaży oleju napędowego, palet euro, zrębki, usług naprawy palet, oraz sprzedaży części co z kolei w przypadku zaistnienia zdarzenia gospodarczego rodziło obowiązki podatkowe zarówno u wystawcy, jak i odbiorcy faktury. Wystawie tych faktur miało przynieść korzyść majątkową bowiem dzięki nim można było pomniejszyć zobowiązania podatkowe, co uzasadniało przyjęcie kwalifikacji z art. 271 § 3 k.k. Wobec powyższego uznać należy, że oskarżony udzielił pomocnictwa w popełnieniu przestępstwa z art. 271 § 3 k.k.

W ocenie Sądu odwoławczego oskarżony swoim zachowaniem wyczerpał również znamiona przedmiotowe występku z art. 273 k.k.

Art. 273 k.k. penalizuje zachowanie polegające na użyciu dokumentu określonego m.in. w art. 271 k.k., tj. dokumentu poświadczającego nieprawdę. Użycie dokumentu oznacza wszelkie posłużenie się nim zgodnie z jego przeznaczeniem, czyli w celu wykorzystania wiążącego się z nim prawa lub w celu wykazania innemu podmiotowi wynikających z treści dokumentu: dowodu prawa, stosunku prawnego lub okoliczności mającej znaczenie prawne. Tymczasem oskarżony użył „pustych” faktur wprowadzając je do ksiąg rachunkowych, dokonując na ich podstawie określonych operacji księgowych, a następnie sporządzając na ich podstawie deklaracje podatkowe i rozliczając się na tej podstawie z podatku. Podkreślić w tym miejscu należy, że faktura jest podstawowym dokumentem księgowym, którego zasadniczą funkcją jest udokumentowanie transakcji i umożliwienie poprawnego ujęcia jej w księgach zarówno wystawcy, jak i odbiorcy faktury. W myśl przepisów ustawy o rachunkowości jest ona dowodem księgowym, czyli dokumentem będącym podstawą dokonywania zapisów w księgach rachunkowych. Oskarżony wprowadzając faktury do rejestru księgowego, na podstawie którego następnie rozliczał się z urzędem skarbowym niewątpliwie wykorzystał ich funkcję, a tym samym dokonał ich użycia.

Czyn zabroniony z art. 273 k.k. można popełnić tylko umyślnie, z zamiarem bezpośrednim albo z zamiarem ewentualnym. Dla przyjęcia umyślnej realizacji znamion czynu zabronionego z art. 273 k.k. wystarczająca jest świadomość, iż dokument, którego się używa, zawiera poświadczenie nieprawdy (wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 15 lutego 2017 r., II AKa 446/16, LEX nr 2278163).

Z materiału dowodowego zebranego w sprawie wynika natomiast, że oskarżony przyjął poświadczające nieprawdę faktury, a następnie przedmiotowe faktury zaewidencjonował w księgach rachunkowych. Nie ulega przy tym wątpliwości, że oskarżony miał pełną świadomość, że dokumenty poświadczały nieprawdę, co do okoliczności mającej znaczenie prawne, tj. dokonania transakcji handlowych, które w rzeczywistości nie miały miejsca.

Wskazać należy, że w uchwale SN (7) z 30.09.2003 r., I KZP 22/03, OSNKW 2003/9–10, poz. 75, Sąd Najwyższy stwierdził, że osoba, która stosownie do przepisów ustawy z 1993r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym jest upoważniona do wystawienia faktury VAT, należy do kategorii innych osób uprawnionych do wystawienia dokumentu w rozumieniu art. 271 § 1 k.k. Wystawca stwierdzającej nieprawdę faktury VAT nie tylko obniża „swój” należny podatek od towarów i usług, ale stwarza taką możliwość także odbiorcy faktury w jego dalszej działalności gospodarczej. Daje mu też podstawę do odpowiedniego zapisu w księdze rachunkowej lub księdze przychodów i rozchodów, co z kolei stanowi podstawę obliczenia podatku dochodowego, a ponadto ewentualnych odliczeń od tego podatku. Zatem wystawca faktury VAT poświadcza w niej również zaistnienie okoliczności mających znaczenie publicznoprawne, będąc jednocześnie ustawowo uprawniony i zobowiązany do wystawienia tego dokumentu. Ostatecznie Sąd Najwyższy stwierdził, że skoro faktura VAT dokumentuje okoliczności istotne dla prawa publicznego i wywołuje konsekwencje publicznoprawne na równi z niektórymi dokumentami wystawianymi przez organy administracji państwowej, a uprawnienie określonych podmiotów do jej wystawiania płynie wprost z ustawy, to wystawca takiej faktury jest inną osobą uprawnioną do wystawienia dokumentu w rozumieniu art. 271 § 1 k.k. (por. też uchwała SN z 30.09.2003 r., I KZP 16/03, OSNKW 2003/9–10, poz. 77; wyrok SN z 20.01.2004 r., IV KK 183/03, LEX nr 83757; wyrok SN z 1.12.2003 r., III KKN 184/01, LEX nr 83783). Jak wynika z zebranego w sprawie materiału dowodowego zarówno A. N. jak i M. Z. założyli działalność gospodarczą, mimo iż od samego początku założenia działalności wiadomym było, że osoby te w rzeczywistości nie będą jej prowadzić, a faktycznie fizycznie faktury wystawiane były przez działających w ich imieniu J. Z. i A. K.. Sam fakt, że A. N. i M. Z. fizycznie nie wystawiali faktur Vat a wystawiały je osoby działające w ich imieniu nie może przesądzać o tym, że faktury zostały wystawione przez osoby nieuprawnione.

Zdaniem Sądu Odwoławczego nie sposób zgodzić się z zarzutem obrazy przepisów postępowania tj. art. 366§1 k.k. w zw. z art. 167 k.p.k. poprzez niewyjaśnienie wszystkich istotnych okoliczności spraw, a mianowicie nieustalenie, czy w toku niniejszego postępowania doszło do prawomocnego zakończenia spraw karnych prowadzonych przeciwko A. K. i J. K., którzy w toku niniejszego postępowania odmówili składania zeznań. Sądowi odwoławczemu z urzędu wiadomo, że wobec tych świadków postepowanie karne, które toczy się przed tutejszym sądem nie zostało zakończone.

Chybiony, nie mający większego wpływu na wymiar orzeczonych wobec oskarżonego kar, okazał się również zarzut naruszenia art. 91 § 1 k.k. Sąd Rejonowy zastosował wobec oskarżonego ustawę kodeks karny w brzmieniu obowiązującym do dnia 1 lipca 2015 r. Art. 91 § 1 k.k. w brzmieniu przed 1 lipca 2015 r. stanowił, że jeżeli sprawca popełnia w podobny sposób, w krótkich odstępach czasu, dwa lub więcej przestępstw, zanim zapadł pierwszy wyrok, chociażby nieprawomocny, co do któregokolwiek z tych przestępstw, sąd orzeka jedną karę na podstawie przepisu, którego znamiona każde z tych przestępstw wyczerpuje, w wysokości do górnej granicy ustawowego zagrożenia zwiększonego o połowę. Ciąg przestępstw musiał spełniać wszystkie przesłanki zbiegu realnego, wynikające z art. 85 k.k., a ponadto przesłanki szczególne, tj. podobny sposób popełnienia przestępstw składających się na ciąg, krótkie odstępy czasu, w jakich są one popełniane, tożsamość kwalifikacji każdego z przestępstw składających się na ciąg. W przedmiotowej sprawie przyjęcie, że czyny przypisane oskarżonemu należałoby traktować jako popełnione w ciągu przestępstw mogłoby obecnie stanowić rozstrzygniecie na niekorzyść oskarżonego.

Częściowo zasadny okazał się natomiast zarzut zawarty w apelacji, dotyczący rażącej niewspółmierności kary orzeczonej wobec oskarżonego. Sąd odwoławczy przyjął, że w okolicznościach niniejszej sprawy adekwatne do możliwości majątkowych i zarobkowych oskarżonego będzie ustalenie wysokości jednej stawki dziennej grzywny na kwotę 50 zł. Było to też uzasadnione dla zachowani wewnętrznej sprawiedliwości wyroku, wobec ustalenia wysokości stawki dziennej grzywny wobec pozostałych oskarżonych. Pozostałe rozstrzygnięcia co do kar i środków Sąd odwoławczy uznał za sprawiedliwe, co oznacza, że w pozostałym zakresie zarzut rażącej niewspółmierności kary nie zasługiwał na uwzględnienie. Podkreślić należy, że kara rażąco niewspółmierna to taka, której wymiar niejako "bije w oczy". W niniejszej sprawie taka sytuacja nie miała natomiast miejsca. Zaznaczyć też należy, że orzeczenie kary łagodnej, czy też surowej, lecz w takim wymiarze, że nie charakteryzuje się ona rażącą niewspółmiernością nie może zostać skutecznie zakwestionowane w oparciu o normę z art. 438 pkt 4 k.p.k. Dyrektywy wymiaru kary określone zostały w przepisie art. 53 k.k. i nie można zgodzić się ze skarżącym, że Sąd Rejonowy uchybił tej normie ustalając wysokość kary orzeczonej wobec oskarżonego. Sąd I instancji wskazał jakie okoliczności wziął pod uwagę wymierzając oskarżonemu karę, z czego wynika, że wziął pod uwagę wszystkie okoliczności zarówno obciążające, jak i łagodzące, a zatem w sposób profesjonalny zastosował normę wynikającą z art. 53 k.k. Także prawidłowo ocenione zostały przez Sąd I instancji cele prewencji generalnej i indywidualnej, które spełnić ma kara, stopień społecznej szkodliwości czynu, którego dopuścił się oskarżony, oraz stopień jego winy. Sąd I instancji w sposób wyczerpujący uzasadnił swoje stanowisko, w tym przedstawił logiczną argumentację, z której wynika, iż uwzględnił dyrektywy z art. 53 k.k. W ocenie Sądu odwoławczego wymierzone kary jednostkowe jak i kara łączna 1 roku i 7 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym jej zawieszeniem na okres próby 4 lat jest odpowiednia do stopnia winy oskarżonego, stopnia społecznej szkodliwości czynu, nie jest karą ani zbyt łagodną, ani zbyt surową, a przy tym spełni swoje cele wychowawcze.

Apelacja obrońcy oskarżonego M. B. (2) i J. B.:

Odnosząc się do zarzutu obrazy przepisów postępowania tj. art. 413§2 pkt 1 k.p.k. polegającej na skazaniu oskarżonego za czyn, który nie odpowiada wszystkim znamionom czynu z art. 271§1 k.k. wskazać należy, podobnie jak w przypadku oskarżonego W. C., że w uchwale SN (7) z 30.09.2003 r., I KZP 22/03, OSNKW 2003/9–10, poz. 75, Sąd Najwyższy stwierdził, że osoba, która stosownie do przepisów ustawy z 1993r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym jest upoważniona do wystawienia faktury VAT, należy do kategorii innych osób uprawnionych do wystawienia dokumentu w rozumieniu art. 271 § 1 k.k. Wystawca stwierdzającej nieprawdę faktury VAT nie tylko obniża „swój” należny podatek od towarów i usług, ale stwarza taką możliwość także odbiorcy faktury w jego dalszej działalności gospodarczej. Daje mu też podstawę do odpowiedniego zapisu w księdze rachunkowej lub księdze przychodów i rozchodów, co z kolei stanowi podstawę obliczenia podatku dochodowego, a ponadto ewentualnych odliczeń od tego podatku. Zatem wystawca faktury VAT poświadcza w niej również zaistnienie okoliczności mających znaczenie publicznoprawne, będąc jednocześnie ustawowo uprawniony i zobowiązany do wystawienia tego dokumentu. Ostatecznie Sąd Najwyższy stwierdził, że skoro faktura VAT dokumentuje okoliczności istotne dla prawa publicznego i wywołuje konsekwencje publicznoprawne na równi z niektórymi dokumentami wystawianymi przez organy administracji państwowej, a uprawnienie określonych podmiotów do jej wystawiania płynie wprost z ustawy, to wystawca takiej faktury jest inną osobą uprawnioną do wystawienia dokumentu w rozumieniu art. 271 § 1 k.k. (por. też uchwała SN z 30.09.2003 r., I KZP 16/03, OSNKW 2003/9–10, poz. 77; wyrok SN z 20.01.2004 r., IV KK 183/03, LEX nr 83757; wyrok SN z 1.12.2003 r., III KKN 184/01, LEX nr 83783). Oskarżonym natomiast nie przypisano wystawienia faktur VAT a jedynie pomocnictwo osobom uprawnionym do ich wystawiania czyli osobom działającym w imieniu M. P. i Ł. L..

Zgodnie natomiast z art.21§2k.k. jeżeli okoliczność osobista dotycząca sprawcy, wpływająca chociażby tylko na wyższą karalność, stanowi znamię czynu zabronionego, współdziałający podlega odpowiedzialności karnej przewidzianej za ten czyn zabroniony, gdy o tej okoliczności wiedział, chociażby go nie dotyczyła. Nie ulega zaś wątpliwości, że oskarżeni wiedzieli, że pomagają osobom uprawnionym do wystawienia faktur Vat, w przeciwnym bowiem razie włączanie tych faktur do dokumentacji księgowej byłoby nieracjonalne.

Całkowicie niezasadny był również zgłaszany przez obrońcę oskarżonych zarzut naruszenia art. 4 k.p.k. Przepis art. 4 k.p.k. formułuje adresowaną do organów postępowania karnego zasadę obiektywizmu. W ocenie Sądu odwoławczego Sąd I instancji zgodnie z wymogami określonymi w art. 4 k.p.k. zbadał i uwzględnił okoliczności bez kierunkowego (pozytywnego lub negatywnego) nastawienia do sprawy, zarówno na korzyść jak i niekorzyść oskarżonego, prawidłowo ocenił dowody i wyprowadził z nich logiczne wnioski. Nadto wskazać należy, że dla skutecznego podniesienia zarzutu obrazy art. 4 k.p.k. nie wystarczy ogólne stwierdzenie o braku obiektywizmu sądu, opierające się wyłącznie na subiektywnym odczuciu strony postępowania karnego, w szczególności wynikającym z odmiennej od dokonanej przez sąd oceny materiału dowodowego (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 22 marca 2022r., II KK 31/22, LEX nr 3417265). Sąd odwoławczy w toku kontroli apelacyjnej nie dopatrzył się uchybień w ocenie dowodów, którą przeprowadził Sąd I instancji. Ocena dowodów przeprowadzonych w toku postępowania pozostaje pod ochroną prawa procesowego (art. 7 k.p.k.), gdyż została poprzedzona ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy (art. 410 k.p.k.) i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy. Sąd Rejonowy przeprowadził szeroko zakrojone postępowanie dowodowe, wnikliwie przeanalizował zgromadzony materiał dowodowy, w następstwie czego poczynił prawidłowe i wiarygodne ustalenia faktyczne i to na nich oparł swój wyrok. Ocena zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego nie uchybia treści art. 410 k.p.k.

Zdaniem Sądu odwoławczego zupełnie chybione są twierdzenia strony apelującej, iż w niniejszej sprawie Sąd I instancji winien uniewinnić oskarżonych od popełnionych czynów z uwagi na przepis art. 5 § 2 k.p.k. Wskazać należy, że naruszenie zasady in dubio pro reo jest możliwe wyłącznie w sytuacji, gdy sąd orzekający w sprawie rzeczywiście powziął wątpliwości co do treści ustaleń faktycznych i wobec niemożliwości ich usunięcia rozstrzygnął je na niekorzyść oskarżonego. Z orzecznictwa wynika, że zasada tłumaczenia wątpliwości na korzyść oskarżonego nie polega na obowiązku automatycznego wyboru najkorzystniejszej wersji wynikającej z materiału dowodowego sprawy. Jeżeli z tego materiału wynikają różne wersje zdarzenia, to nie jest to równoznaczne z zaistnieniem niedających się usunąć wątpliwości w rozumieniu art. 5 § 2 k.p.k. W takim przypadku, zgodnie z art. 7 k.p.k., sąd zobowiązany jest do dokonania ustaleń na podstawie swobodnej oceny dowodów. Dopiero, gdy po wykorzystaniu wszelkich dostępnych możliwości nie zostaną one usunięte należy je tłumaczyć w sposób korzystny dla oskarżonego. Jeżeli jednak sąd dokona stanowczych ustaleń, to w ogóle nie zachodzi potrzeba odwoływania się do przepisu art. 5 § 2 k.p.k., bo według tych ustaleń nie ma wątpliwości co do stanu faktycznego (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 17 grudnia 2003 r., VKK 72/03, LEX nr 83771). Wobec powyższego w niniejszej sprawie nie można mówić o naruszeniu zasady in dubio pro reo. Sąd Rejonowy nie miał żadnych wątpliwości, że ze zgromadzonych w sprawie dowodów wynika, że oskarżeni dopuścili się przypisanych im czynów. Wszelkie dowody pośrednie wskazywały bowiem na fakt, iż oskarżeni otrzymywali za swoją zgodą i wiedza poświadczające nieprawdę faktury od przedsiębiorstw (...) i (...), a następnie wprowadzali je do swojej ewidencji księgowej i podatkowej.

Reasumując powyższe rozważania Sąd odwoławczy uznał, że Sąd I instancji wnikliwie zapoznał się ze zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym, dokonał prawidłowej oceny dowodów i prawidłowo ustalił stan faktyczny sprawy.

Jednocześnie w ocenie Sądu odwoławczego Sąd I instancji nie naruszył przepisów prawa postępowania, a zarzuty skarżącego w tym zakresie są również chybione.

Mając na względzie wszystkie przedstawione powyżej okoliczności, Sąd odwoławczy nie znajdując przy tym uchybień określonych w art. 440 k.p.k., podlegających uwzględnieniu z urzędu i powodujących konieczność dalszej zmiany (innej niż zmiana wysokości stawki dziennej grzywny wobec oskarżonego W. C. i innej niż zmiany poczynione z urzędu o czym będzie mowa niżej) bądź uchylenia zaskarżonego rozstrzygnięcia – na podstawie art. 437 § 1 i 2k.p.k. orzekł jak w wyroku.

Wniosek

Prokurator wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez wskazanie w podstawie wymiaru kary wymierzonej oskarżonym M. B. (1), J. B., W. C., art. 33§2 k.k., gdyż czyny oskarżonych charakteryzowały się działaniem w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, a to winno skutkować orzeczeniem grzywny w postaci kumulatywnej sankcji obok orzeczonej kary pozbawienia wolności.

Obrońca oskarżonego W. C. wniósł o uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzucanych mu czynów i ustalenie, że koszty procesu za obie instancje ponosi Skarb Państwa.

Ewentualnie obrońca oskarżonego W. C. wniósł o zmianę zaskarżonego orzeczenia i orzeczenie odmiennie co do istoty poprzez:

1. przyjęcie, że oskarżony działał w warunkach ciągu przestępstw (art. 91 § 1 k.k.) i wymierzenie mu za dwa przestępstwa przypisane w punktach XV i XVI części dyspozytywnej wyroku jednej w wymiarze niższym aniżeli kara łączna orzeczona w punkcie XVII części dyspozytywnej wyroku jednej karty

2. uchylenie rozstrzygnięcia o karze łącznej zawartego w punkcie XVII części dyspozytywnej wyroku

3. utrzymanie w mocy zaskarżonego wyroku w pozostałym zakresie;

4. rozstrzygnięcie o kosztach postępowania apelacyjnego.

W przypadku uznania przez Sąd Okręgowy, że konieczne jest przeprowadzenie na nowo przewodu w części dotyczącej oskarżonego W. C. obrońca oskarżonego wniósł o uchylenie zaskarżonego orzeczenia w tym zakresie i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu w Koninie do ponownego rozpoznania.

Obrońca oskarżonych J. B. oraz M. B. (1) wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonych od czynów zarzucanych im aktem oskarżenia.

☐ zasadny

☐częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Sąd odwoławczy nie podzielił zarzutów zawartych w apelacji Prokuratora i uznał, że kara została przez Sąd I instancji wymierzona prawidłowo. Mimo nie zamieszczenia przepisu art.33§2k.k. w podstawie wymiaru grzywny, orzeczenie odpowiada prawu.

W odniesieniu do wniosków obrońcy oskarżonego W. C. w świetle prawidłowo ocenionych dowodów i ustalonego na tej podstawie stanu faktycznego, sprawstwo i wina oskarżonego nie budzi wątpliwości Sądu odwoławczego. Z uwagi na powyższe, Sąd odwoławczy nie znalazł podstaw do uniewinnienia oskarżonego. Kontrola instancyjna wykazała jednak, iż zasadne okazało zmniejszenie wysokości ustalonej stawki dziennej grzywny do kwoty 50 zł w tym zakresie dokonano zmiany, nie widząc podstaw do dalszej zmiany.

W odniesieniu do wniosków obrońcy oskarżonych M. B. (1) i J. B., w świetle prawidłowo ustalonego stanu faktycznego nie budzi wątpliwości, iż Sąd prawidłowo przyjął, że oskarżeni swoim zachowaniem wypełnili znamiona przypisanych im czynów. Nie było więc podstaw do uniewinnienia oskarżonych, a co za tym idzie uchylenia punktów wyroku związanych ze skazaniem oskarżonych.

Sąd odwoławczy nie znalazł przy tym uchybień określonych w art. 440 k.p.k., podlegających uwzględnieniu z urzędu i powodujących konieczność dalszej zmiany lub uchylenia zaskarżonego rozstrzygnięcia.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Sąd odwoławczy zmienił zaskarżony wyrok z urzędu w ten sposób, że:

- podstawę skazania oskarżonego M. B. (1) uzupełnił o przepis art.4§1k.k.; do 23.06.20r. nie było bowiem przepisu art.57bk.k. nakazującego orzeczenie kary za przestępstwo z zastosowaniem art.12§1k.k. powyżej dolnej granicy ustawowego zagrożenia;

- w podstawach skazania oskarżonego J. B. w punktach VI i VIII przepis art.12§1 k.k. zastąpiono przepisem art.12k.k., a w podstawie wymiaru kary łącznej w punkcie X przepis art. 85§1 k.k. zastąpiono przepisem art. 85k.k.; zgodnie bowiem z art.4§1k.k. wobec oskarżonego stosowano przepisy obowiązujące w chwili czynów, a do 14.11.18r. przepis art.12k.k., a przepis art.85k.k. do 1.07.15r. nie miały paragrafów;

- w podstawach skazania oskarżonego W. C. w punktach XV i XVI przepis art.12§1k.k. zastąpiono przepisem art.12 k.k., a w podstawie wymiaru kary łącznej w punkcie XVII przepis art. 85§1 k.k. zastąpiono przepisem art.85 k.k., zgodnie bowiem z art.4§1k.k. wobec oskarżonego stosowano przepisy obowiązujące w chwili czynów, a do 14.11.18r. przepis art.12k.k., a przepis art.85k.k. do 1.07.15r. nie miały paragrafów;

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

- do 23.06.20r. nie było przepisu art.57bk.k. nakazującego orzeczenie kary za przestępstwo z zastosowaniem art.12§1k.k. powyżej dolnej granicy ustawowego zagrożenia; podstawę skazania oskarżonego M. B. (1) należało więc uzupełnić o przepis art.4§1k.k.;

- skoro zgodnie z art.4§1k.k. wobec oskarżonych J. B. i W. C. stosowano przepisy obowiązujące w chwili czynów, a do 14.11.18r. przepis art.12k.k., a przepis art.85k.k. do 1.07.15r. nie miały paragrafów, należało dokonać powyższych zmian.

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.11.

Przedmiot utrzymania w mocy

Sprawstwo i wina wszystkich oskarżonych odnośnie wszystkich przypisanych im czynów oraz kwalifikacja prawna czynów oskarżonych. Rodzaj i wysokość kar orzeczonych wobec oskarżonych z wyjątkiem ustalonej wobec oskarżonego W. C. wysokości stawki dziennej grzywny. Warunkowe zawieszenie wykonania kar pozbawienia wolności. Obowiązki okresu próby. Przepadek korzyści majątkowej. Przepadek dowodów rzeczowych. Rozstrzygnięcia w zakresie kosztów postępowania.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

W świetle poczynionych na podstawie prawidłowo ocenionego materiału dowodowego ustaleń faktycznych wina oskarżonych w zakresie przypisanych im czynów nie budziła wątpliwości. Również kary wymierzone wobec oskarżonych jawiły się jako sprawiedliwe, za wyjątkiem ustalonej wysokości jednej stawki dziennej kary grzywny orzeczonej wobec oskarżonego W. C. w zakresie której Sąd dokonał zmiany.

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.11.

Przedmiot i zakres zmiany

Sąd odwoławczy zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że:

- podstawę skazania oskarżonego M. B. (1) uzupełnił o przepis art.4§1k.k.;

- w podstawach skazania oskarżonego J. B. w punktach VI i VIII przepis art.12§1 k.k. zastąpił przepisem art.12k.k., a w podstawie wymiaru kary łącznej w punkcie X przepis art. 85§1 k.k. zastąpił przepisem art. 85k.k.;

- w podstawach skazania oskarżonego W. C. w punktach XV i XVI przepis art.12§1k.k. zastąpił przepisem art.12 k.k., a w podstawie wymiaru kary łącznej w punkcie XVII przepis art. 85§1 k.k. zastąpił przepisem art.85 k.k.

Sąd odwoławczy dokonał również zmiany w zakresie wysokość dziennej stawki grzywny orzeczonej wobec oskarżonego W. C., w ten sposób, że wysokość jednej stawki dziennej kar grzywien orzeczonych wobec oskarżonego W. C. w punktach XV, XVI i XVII ustalił na kwotę 50 zł.

Zwięźle o powodach zmiany

W toku kontroli instancyjnej Sąd odwoławczy podzielając częściowo zarzut obrońcy oskarżonego W. C. co do surowości orzeczonej kary grzywny, dokonał obniżenia stawki dziennej grzywny, a z urzędu z uwagi na powyżej wskazane okoliczności uznał za zasadne dokonanie pozostałych powyższych zmian.

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III

Na podstawie art. 626 § 1 k.p.k., (...) k.p.k., art. 1 i art. 2 ust. 1 pkt 3i4 w zw. z art. 3 ust. 1 i art. 8 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych wobec nieuwzględnienia apelacji oskarżonych Sąd zasądził od oskarżonych na rzecz Skarbu Państwa wydatki za postępowanie odwoławcze w kwotach po 66,60 zł (dwukrotne dane o karalności i po1/3 części ryczałtu w kwocie 20zł za doręczenia)
i wymierzył im opłaty:

- oskarżonemu M. B. (1) w kwocie 580 zł za to postępowanie,

- oskarżonemu J. B. w kwocie 3.300 zł za to postępowanie,

- oskarżonemu W. C. w kwocie 4.300 zł za obie instancje.

7.  PODPIS

Marek Ziółkowski Agata Wilczewska Waldemar Cytrowski