Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Koninie

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II Ka 190/25

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Kole z dnia 20 marca 2025 r., sygn. akt II K 696/24.

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

Oskarżyciel publiczny orzeczeniu zarzucił:

- rażące i mające istotny wpływ na treść wyroku naruszenie przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż dotyczącym kwalifikacji prawnej czynu, a mianowicie art. 37a § 1 k.k. poprzez jego niezastosowanie i w konsekwencji wymierzenie oskarżonemu kary wbrew ustawowym granicom przewidzianym za ten czyn /od 3 miesięcy do 5 lat pozbawienia wolności/

- niezasadne powołanie się przez Sąd przy dokonywaniu wykładni art. 42 § 3 k.k. na treść wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 04.06.2024 r. w sprawie o sygn. akt SK 22/21, którym orzeczono o niezgodności z art. 45 ust. 1 w zw. z art. 42 ust. 3 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, art. 42 § 3 k.k., w zakresie w jakim obliguje sąd do orzeczenia zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów dożywotnio w razie popełnienia przestępstwa z art. 178a § 4 k.k. w sytuacji, gdy zgodnie z art. 190 ust. 2 i 3 Konstytucji RP, orzeczenie Trybunału Konstytucyjnego wchodzi w życie z dniem ogłoszenia w organie urzędowym, w którym akt normatywny był ogłoszony, a jeżeli akt nie był ogłoszony, orzeczenie ogłasza się w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski”, zaś wyrok Trybunału Konstytucyjnego w sprawie o sygn. akt SK 22/21 dotychczas nie został ogłoszony w w/w sposób; nie nastąpił zatem skutek derogacyjny o określonym zakresie co do art. 42 § 3 k.k. w związku z wydaniem przez Trybunał Konstytucyjny przywołanego wyżej orzeczenia;

- wewnętrzną sprzeczność przy dokonywaniu wykładni art. 42 § 3 k.k. skoro bowiem Sąd przyjął, że w sprawie wystąpił wyjątkowy wypadek, uzasadniony szczególnymi okolicznościami, który uzasadniał orzeczenie na podstawie art. 42 § 3 k.k. środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w wymiarze niższym niż dożywotnio, to w takiej sytuacji przepis art. 42 § 3 k.k. tracił obligatoryjny charakter, a w konsekwencji brak było podstaw do powoływania się na treść wyroku Trybunału Konstytucyjnego w sprawie o sygn. SK 22/21;

- rażącą niewspółmierność orzeczonego w pkt III wyroku środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych, poprzez niezasadne przyjęcie, że w sprawie wystąpił wyjątkowy wypadek, uzasadniony szczególnymi okolicznościami, który uzasadniał jego orzeczenie na podstawie art. 42 § 3 k.k. w wymiarze niższym niż dożywotnio, w sytuacji gdy w sprawie nie zostały ujawnione żadne informacje pozwalające na poczynienie takich ustaleń;

- obrazę przepisu prawa materialnego w innym wypadku niż dotyczącym kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu, tj. art. 44b § 2 k.k. poprzez jego niezastosowanie i odstąpienie od orzeczenia przepadku na rzecz Skarbu Państwa równowartości pojazdu mechanicznego – pomimo, że pojazd ten nie stanowił własności sprawcy, co obligowało sąd do orzeczenia przepadku równowartości tego pojazdu;

- w razie uznania przez Sąd odwoławczy, iż zarzuty z pkt III, IV i V apelacji nie zasługują na uwzględnienie, oskarżyciel zarzucił rażącą niewspółmierność poprzez orzeczenie w pkt II wyroku środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w wymiarze 10 lat, w sytuacji gdy winien być orzeczony w najwyższym przewidzianym przez art. 43 § 1 k.k. wymiarze, tj. 15 lat.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacja Prokuratora okazała się w przeważającej mierze zasadna i doprowadziła do wydania orzeczenia o charakterze reformatoryjnym.

W pierwszej kolejności, jako zasadny uznać należało zarzut rażącego i mającego istotny wpływ na treść wyroku naruszenia przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż dotyczącym kwalifikacji prawnej czynu, a mianowicie art. 37a § 1 k.k. poprzez jego niezastosowanie i w konsekwencji wymierzenie oskarżonemu kary wbrew ustawowym granicom przewidzianym za ten czyn /od 3 miesięcy do 5 lat pozbawienia wolności/.

W. J. został uznany za winnego przestępstwa z art. 178a § 1 i 4 k.k. W ocenie Sądu odwoławczego jedynie najsurowsza rodzajowo kara, tj. kara pozbawienia wolności spełni swoje cele prewencyjne i wychowawcze wobec oskarżonego i da zadość społecznemu poczuciu sprawiedliwości. Sąd wymierzył oskarżonemu karę 10 miesięcy pozbawienia wolności, biorąc pod uwagę jako okoliczności obciążające – wysoki stopień społecznej szkodliwości czynu, wysoki stopień nietrzeźwości oskarżonego w chwili czynu oraz uprzednią karalność oskarżonego za przestępstwo bezpieczeństwu w komunikacji i przestępstwa innego rodzaju, za które oskarżony był skazany na karę pozbawienia wolności. Ponadto Sąd wziął pod uwagę coraz większą częstotliwość tego rodzaju przestępstw w społeczeństwie. Jako okoliczności łagodzące Sąd potraktował przyznanie się oskarżonego do zarzucanego mu czynu oraz wyrażenie skruchy. Biorąc pod uwagę przewagę okoliczności obciążających oskarżonego w niniejszej sprawie, Sąd odwoławczy uznał, że jedyną karą na wymierzenie jakiej oskarżony zasługuje, to kara pozbawienia wolności, zaś jej wymiar 10 miesięcy jest adekwatny do zaistniałych w sprawie okoliczności faktycznych. Oskarżony popełniając przestępstwo wykazał zupełnie lekceważącą postawę w stosunku do obowiązującego porządku prawnego. Będąc bowiem już wcześniej karanym za przestępstwo z art. 178a § 1 k.k. ponownie postanowił wsiąść za kierownicę samochodu i to w wysokim stanie nietrzeźwości oraz wbrew obowiązującemu zakazowi prowadzenia pojazdów. Takich zachowań nie można bagatelizować, a tym samym orzeczony wymiar kary Sąd uznaje za sprawiedliwy i adekwatny do wagi popełnionego przez oskarżonego czynu. Jednocześnie zdaniem Sądu odwoławczego brak jest podstaw, by w oparciu o całościową analizę sytuacji osobistej oraz prawnej oskarżonego formułować wobec niego pozytywną prognozę kryminologiczną, skutkującą obdarzeniem go swoistym kredytem zaufania, pozwalającej na zastosowanie instytucji warunkowego zawieszenia tak orzeczonej kary. Oskarżony był uprzednio wielokrotnie karany również na karę pozbawienia wolności, a mimo tego, ponownie dopuścił się czynu zabronionego, co świadczy o rażąco negatywnym stosunku oskarżonego do porządku prawnego. W ocenie Sądu odwoławczego jedynie najsurowsza rodzajowo kara, tj. kara pozbawienia wolności spełni swoje cele prewencyjne i wychowawcze wobec oskarżonego i da zadość społecznemu poczuciu sprawiedliwości.

Zdaniem sądu odwoławczego sąd I instancji miał prawo dokonać rozproszonej kontroli konstytucyjności art. 42 § 3 k.k. i przy uznaniu, że jest to przepis niekonstytucyjny zastosować przepis art. 42 § 2 k.k. Odwoływanie się do tych przepisów przez ten sąd odwoławczy ocenił jako uzasadnienie zastosowanej podstawy a nie sprzeczność rozważań sądu. Za taką sprzecznością rzeczywiście może być uznane odwoływanie się dodatkowo do treści wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 4 czerwca 2024 r., o sygn. akt SK 22/21. Zaznaczyć jednak należy, że kwestionowanie mocy tego orzeczenia wobec jego braku publikacji powoduje uzasadnione wątpliwości. Zdaniem sądu odwoławczego, aby tego uniknąć, i uczynić zadość zasadzie lojalności organów państwowych, w tym sądów, wobec osób uczestniczących w procesie wymiaru sprawiedliwości zasadnym jest orzekanie przez sądy w oparciu o stosowaniu rozproszonej kontroli konstytucyjności przepisów ustaw. W tej sprawie uczynił to właściwie sąd I instancji i odwoływanie się do wyroku Trybunału Konstytucyjnego nie było konieczne, choć uzasadnienie zawarte w tym wyroku jest całkowicie słuszne.

Sąd Rejonowy prawidłowo uznał, że nie może orzec wobec oskarżonego dożywotniego zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych. Słusznie Sąd I instancji wziął pod uwagę wiek oskarżonego, brak stałej pracy, miejsce zamieszkania, co sprzyja jego wykluczeniu komunikacyjnemu w sytuacji braku alternatywnych środków transportu. Z tych względów Sąd II instancji uznał za prawidłowe orzeczenie przez Sąd Rejonowy wobec W. J. zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych przez okres 10 lat.

Zarzut niewspółmierności kary, jako zarzut z kategorii ocen, można zasadnie podnosić wówczas, „gdy kara, jakkolwiek mieści się w granicach ustawowego zagrożenia, nie uwzględnia w sposób właściwy zarówno okoliczności popełnienia przestępstwa, jak i osobowości sprawcy - innymi słowy, gdy w społecznym odczuciu jest karą niesprawiedliwą. Niewspółmierność więc zachodzi wówczas, gdy suma zastosowanych kar i innych środków, wymierzona za przypisane przestępstwa, nie odzwierciedla należycie stopnia szkodliwości społecznej czynu i nie uwzględnia w wystarczającej mierze celów kary (wyrok SN z dnia 11 kwietnia 1985 roku, V KRN 178/85). Zgodnie z art. 438 pkt 4 k.p.k. ta niewspółmierność kary musi być „rażąca”, bowiem w ramach tej przyczyny odwoławczej chodzi o różnice ocen o charakterze zasadniczym. Chodzi tu więc przy wykazaniu tego zarzutu nie o każdą różnicę co do wymiaru kary, ale o „różnicę ocen tak zasadniczej natury, iż karę dotychczas wymierzoną nazwać można byłoby – również w potocznym znaczeniu tego słowa – rażąco niewspółmierną, to jest niewspółmierną w stopniu nie dającym się wręcz zaakceptować” (wyrok SN z dnia 2 lutego 1995 roku, II KRN 198/94). Podobne stanowisko zajął Sąd Apelacyjny w Warszawie w wyroku z dnia 14.03.2018r. sygn. II AKa 460/17, zgodnie z którym „rażąca niewspółmierność kary, o której mowa w przepisie art. 438 pkt 4 k.p.k. zachodzić może tylko wtedy, gdy na podstawie ujawnionych okoliczności, które powinny mieć wpływ na wymiar kary można było przyjąć, iż zachodziłaby wyraźna różnica pomiędzy karą wymierzoną przez sąd I instancji a karą, jaką należałoby wymierzyć w instancji odwoławczej, w następstwie prawidłowego zastosowania w sprawie dyrektyw wymiaru kary, przewidzianych w art. 53 k.k. oraz zasad ukształtowanych przez orzecznictwo Sądu Najwyższego.” Dodatkowo, jak wskazał Sąd Apelacyjny w Białymstoku w wyroku z dnia 31.01.2018r. w sprawie II AKa 208/17 „do uznania zasadności takiego zarzutu – (o rażącej niewspółmierności orzeczonej kary) - konieczne byłoby wykazanie, jakich konkretnie uchybień w zakresie zasad logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego dopuścił się sąd w ocenie zebranego materiału dowodowego, mającego w świetle art. 53 k.k. znaczenie dla wymiaru kary. Przeciwstawienie ocenie wyrażonej przez sąd orzekający jedynie odmiennego poglądu, opartego na subiektywnym przekonaniu skarżącego, nie może uzasadniać zarzutu błędu w zakresie wysokości orzeczonej kary.”

Na kanwie rozważań teoretycznych zauważyć należy, że ratio legis środka karnego zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych polega na tym, by osoby nieprzestrzegające zasad bezpieczeństwa ruchu z braku wyobraźni, czy też poczucia odpowiedzialności, były z ruchu tego wyłączone, przy czym zachodzi zależność tego rodzaju, że im większe jest zagrożenie, które mogłoby w przyszłości spowodować prowadzenie pojazdy mechanicznego przez taką osobę, tym dłuższy winien być okres obowiązywania środka karnego. Jest to bowiem najskuteczniejszy sposób wzmożenia bezpieczeństwa na drogach, zmuszenia naruszających zasady bezpieczeństwa do ich przestrzegania w przyszłości, tudzież przekonania wszystkich uczestników ruchu o potrzebie bezwzględnego podporządkowania się ustanowionym w tej mierze regułom (por. Wyrok Sądu Okręgowego w Rzeszowie z 29.10.2015 r., II Ka 387/15, LEX nr 1917507).

Celem tego zakazu jest eliminacja z szeroko rozumianego „ruchu” kierowców zagrażających bezpieczeństwu w komunikacji i pełni on istotną funkcję prewencyjną. Niemniej jednak wymiar tego środka odzwierciedlać winien przede wszystkim stopień społecznej szkodliwości przestępstwa popełnionego przez sprawcę i stosownie do tego stopnia, charakteru i sposobu nadużycia uprawnień uniemożliwiać oskarżonemu prowadzenie pojazdów przez odpowiedni okres czasu (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 stycznia 2010 r. w sprawie o sygnaturze akt IV KK 395/09).

W ocenie Sądu odwoławczego maksymalny wymiar środka karnego, tj. zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych przez okres 15 lat jawi się jako zbyt surowy. Orzeczony przez Sąd Rejonowy okres zakazu w wymiarze 10 lat, jest natomiast uzasadniony w okolicznościach niniejszej sprawy i stanowi odpowiednią dla oskarżonego dolegliwość, będzie czasem wystarczającym na to, aby oskarżony mógł wyciągnąć wnioski ze swojego nagannego postępowania oraz zobliguje go do przestrzegania porządku prawnego.

Zasadny okazał się natomiast zarzut naruszenia przez Sąd orzekający art. 44b § 2 k.k., poprzez jego niezastosowanie i odstąpienie od orzeczenia przepadku na rzecz Skarbu Państwa równowartości pojazdu mechanicznego. Jak stanowi art. 178a § 5 k.k. Sąd orzeka przepadek, o którym mowa w art. 44b, w razie popełnienia przestępstwa określonego w § 1 lub 4, chyba że zawartość alkoholu w organizmie sprawcy przestępstwa określonego w § 1 była niższa niż 1,5 promila we krwi lub 0,75 mg/dm3 w wydychanym powietrzu albo nie prowadziła do takiego stężenia. Sąd może odstąpić od orzeczenia przepadku, jeżeli zachodzi wyjątkowy wypadek, uzasadniony szczególnymi okolicznościami. Zgodnie natomiast z art. 44b § 1 k.k., w wypadkach wskazanych w ustawie sąd orzeka przepadek pojazdu mechanicznego prowadzonego przez sprawcę w ruchu lądowym. Jeżeli w czasie popełnienia przestępstwa pojazd nie stanowił wyłącznej własności sprawcy albo po popełnieniu przestępstwa sprawca zbył, darował lub ukrył podlegający przepadkowi pojazd, orzeka się przepadek równowartości pojazdu. Za równowartość pojazdu uznaje się wartość pojazdu określoną w polisie ubezpieczeniowej na rok, w którym popełniono przestępstwo, a w razie braku polisy - średnią wartość rynkową pojazdu odpowiadającego, przy uwzględnieniu marki, modelu, roku produkcji, typu nadwozia, rodzaju napędu i silnika, pojemności lub mocy silnika oraz przybliżonego przebiegu, pojazdowi prowadzonemu przez sprawcę, ustaloną na podstawie dostępnych danych, bez powoływania w tym celu biegłego (§ 2). W świetle powyższego, wobec ustalenia, że pojazd, którym poruszał się oskarżony, nie stanowił jego własności, Sąd był zobligowany do orzeczenia przepadku jego równowartości. W konsekwencji Sąd odwoławczy zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że na podstawie art. 44b § 2 k.k. w zw. z art. 178 § 5 k.k. orzekł wobec oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa przepadek równowartości pojazdu, którym kierował w kwocie 2 500 zł.

Mając na względzie wszystkie przedstawione powyżej okoliczności, Sąd odwoławczy nie znajdując przy tym uchybień określonych w art. 440 k.p.k., podlegających uwzględnieniu z urzędu i powodujących konieczność dalszej zmiany bądź uchylenia zaskarżonego rozstrzygnięcia – na podstawie art. 437 § 1 i 2 k.p.k. orzekł jak w wyroku.

Wniosek

- zmiana zaskarżonego wyroku - pkt I i orzeczenie kary adekwatnej do stopnia społecznej szkodliwości czynu oraz w relacji do celów jakie winna spełnić tak w zakresie prewencji szczególnej, jak i społecznego oddziaływania,

- zmiana zaskarżonego wyroku – pkt II wyroku i orzeczenie wobec oskarżonego W. J., na podstawie art. 42 § 3 k.k., zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych dożywotnio,

- zmiana zaskarżonego wyroku i orzeczenie na podstawie art. 44b § 2 k.k. przepadku równowartości pojazdu m-ki S. (...) o nr rej. (...) kierowanego przez sprawcę,

- ewentualnie, w sytuacji nieuwzględnienia ww. zarzutów dot. pkt II wyroku – zmiana poprzez orzeczenie wobec oskarżonego W. J., na podstawie art. 42 § 3 k.k. i art. 43 § 1 k.k. zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 15 lat.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Sąd odwoławczy częściowo podzielił zarzuty prokuratora i uznał, że Sąd I instancji naruszył przepisy prawa materialnego w innym wypadku niż dotyczącym kwalifikacji prawnej czynu, a mianowicie art. 37a § 1 k.k. poprzez jego niezastosowanie i w konsekwencji wymierzenie oskarżonemu kary wbrew ustawowym granicom przewidzianym za ten czyn /od 3 miesięcy do 5 lat pozbawienia wolności/. W konsekwencji zasadny okazał się wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku w punkcie I i wymierzenie oskarżonemu kary 10 miesięcy pozbawienia wolności, która to kara będzie odpowiednia do stopnia winy i społecznej szkodliwości czynu zarzucanego oskarżonemu, a nadto uczyni zadość społecznemu odczuciu sprawiedliwości.

Zasadny był również wniosek oskarżyciela dotyczący orzeczenia przepadku równowartości pojazdu, którym kierował oskarżony, albowiem Sąd był do tego zobligowany z uwagi na treść art. 178a § 5 k.k. w zw. z art. 44b § 1 k.k.

Sąd odwoławczy nie podzielił natomiast argumentacji skarżącego w zakresie orzeczenia wobec oskarżonego W. J. zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych dożywotnio oraz ewentualnie orzeczenia wobec oskarżonego zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 15 lat.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.12.

Przedmiot utrzymania w mocy

0.1Sprawstwo i wina oskarżonego, orzeczony środek karny, świadczenie pieniężne w kwocie 12.000 zł na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej oraz rozstrzygnięcie o kosztach postępowania przed Sądem I instancji.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Sąd odwoławczy w toku kontroli instancyjnej nie dopatrzył się uchybień w zakresie wymiaru orzeczonego wobec oskarżonego środka karnego, a także świadczenia pieniężnego, albowiem środki te są adekwatne do stopnia winy oskarżonego i stopnia społecznej szkodliwości popełnionego przez niego czynu.

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.1 1.

Przedmiot i zakres zmiany

0.0.1Sąd odwoławczy zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że w pkt I w miejsce orzeczonej grzywny – orzekł karę 10 miesięcy pozbawienia wolności oraz na podstawie art. 44b § 2 k.k. w zw. z art. 178 § 5 k.k. orzekł wobec oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa przepadek równowartości pojazdu, którym kierował w kwocie 2 500 zł.

Zwięźle o powodach zmiany

Kontrola instancyjna wykazała, iż kara grzywny została wymierzona wbrew ustawowym granicom przewidzianym za ten czyn, a zatem uznał, iż kara 10 miesięcy pozbawienia wolności będzie odpowiednia do stopnia winy i społecznej szkodliwości czynu zarzucanego oskarżonemu, a nadto uczyni zadość społecznemu odczuciu sprawiedliwości.

Zasadny był również wniosek oskarżyciela dotyczący orzeczenia przepadku równowartości pojazdu, którym kierował oskarżony, albowiem Sąd był do tego zobligowany z uwagi na treść art. 178a § 5 k.k. w zw. z art. 44b § 1 k.k., w konsekwencji Sąd również w tym zakresie dokonał modyfikacji zaskarżonego orzeczenia.

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

3.

O kosztach postępowania odwoławczego Sąd orzekł na podstawie art. 635 k.p.k., w zw. z art. 8 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych, wobec uwzględnienia apelacji, zasądzając od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszy sądowe za postępowanie odwoławcze, w tym poniesione wydatki w kwocie 20 zł oraz opłatę w łącznej kwocie 360 zł za obie instancje.

7.  PODPIS

Karol Skocki