Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Koninie

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II Ka 209/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Turku z 23 kwietnia 2024 r., sygn. akt II K 433/20

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

Zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1.  mającej wpływ na treść skarżonego orzeczenia obrazy przepisów postępowania, tj. art. 7 k.p.k. oraz art. 410 k.p.k., poprzez dokonanie dowolnej zamiast swobodnej oceny dowodów i naruszenie zasad logiki i doświadczenia życiowego poprzez przyjęcie, że oskarżony poruszał się z prędkością ok. 153 km/h w chwili wypadku i tym samym przyczynił się do jego zaistnienia z uwagi na brak możliwości należytej reakcji, w sytuacji, w której z prawidłowo ocenionego materiału dowodowego nie da się wysunąć kategorycznie takiego wniosku, w szczególności w świetle poważnych wadliwości i ułomności opinii biegłego R. O. i I. H. (1);

2.  mającej wpływ na treść skarżonego orzeczenia obrazy przepisów postępowania, tj. art. 201 k.p.k., poprzez brak powołania innych biegłych z zakresu rekonstrukcji wypadków drogowych w celu ostatecznego i pełnego wyjaśnienia kwestii okoliczności wypadku, w tym kwestii prędkości, z jaką poruszał się oskarżony E. G. (1) w chwili zdarzenia z dnia 27 września 2019 r., w sytuacji, w której opinia biegłych I. H. (1) i R. O., na której oparł się Sąd I instancji wydając wyrok, pozostawała istotnie wadliwa i nieprzydatna, albowiem opierała się na niemożliwej do skutecznego zastosowania metodzie badawczej (energetycznej), opinia uzupełniająca nijak nie wyjaśnia poważnych i słusznych wątpliwości zgłaszanych konsekwentnie przez obrońcę oskarżonego, a nadto ww. opinia biegłych pozostawała w ewidentnej sprzeczności z opinią biegłego T. D., który stwierdził, że E. G. (1) nie przyczynił się do zaistnienia wypadku oraz nie miał możliwości jego uniknięcia;

3.  mający wpływ na treść skarżonego orzeczenia błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę tego orzeczenia, polegający na ustaleniu, że P. K. (1) nie uszanował pierwszeństwa przejazdu oskarżonego albowiem źle ocenił prędkość i odległość M., podczas gdy ze znajdujących się w aktach niniejszej sprawy zeznań P. K. (1) oraz jego wyjaśnień do sprawy przed SR w Turku, sygn.. akt: II (...), wynika, że P. K. (1) nie widział nadjeżdżającego E. G. (1), dlatego że nie obserwował należycie drogi przed sobą, nie spojrzał przed wykonaniem manewru, czy nikt nie porusza się z przeciwnego kierunku;

4.  rażącej niewspółmierności kary 1 roku pozbawienia wolności, której orzeczenie w tym wymiarze, a przede wszystkim bez warunkowego zawieszenia jej wykonania, jawi się jako dalece nieadekwatna i nieproporcjonalnie wysoka reakcja prawnokarna w świetle tego, że oskarżony nigdy wcześniej nie był karany, nie był sprawcą badanego zdarzenia, a potencjalnie jedynie przyczynił się do zaistnienia jego skutków, zaś wobec głównego sprawcy wypadku orzeczono za jego spowodowanie karę właśnie 1 roku pozbawienia wolności.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Sąd odwoławczy w toku kontroli apelacyjnej nie dopatrzył się uchybień w ocenie dowodów, którą przeprowadził Sąd I instancji. Ocena dowodów przeprowadzonych w toku postępowania pozostaje pod ochroną prawa procesowego (art. 7 k.p.k.), gdyż została poprzedzona ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy (art. 410 k.p.k.) i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy.

Sąd I instancji wydał wyrok na podstawie analizy całokształtu ujawnionych w toku postępowania okoliczności, mających znaczenie dla przedmiotowego rozstrzygnięcia, wobec czego ocena zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego nie uchybia treści art. 410 k.p.k.

Niezasadny był zarzut obrazy przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia, podniesiony w punkcie 1 petitum apelacji. Ocena materiału dowodowego dokonana przez sąd meriti dokonana została zgodnie z powołanymi wyżej przepisami. W szczególności dotyczy to opinii biegłych z zakresu rekonstrukcji wypadków drogowych, w tym sporządzonej przez R. O. i I. H. (2). Należy podkreślić, że już w pierwotnej opinii biegli wskazali, że di wypadku nie doszłoby, gdyby oskarżony poruszał się z prędkością 90 km/h (k. 394-395). Nie można więc uznać, iż biegli dopuścili się „rażącego błędu w postaci przyjęcia w opinii zasadniczej dozwolonej prędkości w miejscu zdarzenia na poziomie 60 km/h”. Przy czym ustalenie tej prędkości również w toku procesu okazało się skomplikowane z powodu błędnego oznaczenia drogi, choć w istocie prędkość ta powinna wynosić 60 km/h (vide: str. 10 pisemnego uzasadnienia zaskarżonego wyroku). W opinii uzupełniającej podano, iż zastosowana metodyka obliczeń, a zwłaszcza prędkości m. jest jak najbardziej prawidłowa, a uzyskany wynik jest najniższym przedziałem z możliwego do obliczenia, a kontekście zmniejszenia trwałej deformacji mitsubishiw trakcie akcji ratowniczej (k. 974). Odnosząc się do wywodów apelującego zawartych w uzasadnieniu środka odwoławczego wskazać więc należy, iż działania straży pożarnej mogły jedynie wpłynąć na to, iż prędkość uderzeniowa mogła być większa od wyliczonej przez biegłych (VIDE: k. 973-974). Dodatkowo wnioski przedmiotowych opinii korespondują z zeznaniami naocznego i niezwiązanego z żadną ze stron świadka M. L., który bezpośrednio po przedmiotowym zdarzeniu podał, iż m. jechał dość szybko (k. 13), sam świadek jechał z prędkością 90 km/h, m. musiał jechać szybciej skoro wyprzedził pojazd prowadzony przez świadka i jechał w odległości 400 metrów.

Opinie wydane przez biegłych R. O. i I. H. (2) były więc – jak wskazał sąd rejonowy – jasne, pełne, rzetelne i fachowe, oparte o wiedzę i doświadczenie zawodowe obu biegłych. Dodatkowo opinie te były zgodne z ww. materiałem dowodowym, a także wysoce prawdopodobne w świetle zasad wiedzy i doświadczenia życiowego. To wywody apelującego usiłującego wykazać, iż oskarżony poruszał się z dopuszczalną prędkością pozostawały w jaskrawej sprzeczności z zasadami wiedzy i doświadczenia życiowego, a więc stanowiły polemikę z prawidłowymi ustaleniami sądu I instancji.

Tym samym niezasadny był również zarzut obrazy art. 201 k.p.k. – ww. opinie sporządzone przez biegłych R. O. i I. H. (2) nie zawierały bowiem żadnych błędów logicznych, były przekonujące, pełne, wręcz wyczerpujące. Powołanie innych biegłych w tej sytuacji uzasadnione byłoby więc tym, iż opinie dotychczas wydane nie spełniają oczekiwań oskarżonego i jego obrońcy, co pozostawałoby w sprzeczności z przepisem art. 201 k.p.k. Dodać przy tym trzeba, iż sąd meriti prawidłowo ocenił również opinię sporządzoną przez biegłego T. D., odrzucając jej przydatność dla rekonstrukcji stanu faktycznego w zakresie w jakim pozostawała w sprzeczności z opiniami biegłych R. O. i I. H. (2).

Przechodząc do zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych podniesionego w apelacji wskazać należy, iż z całą pewnością kierujący pojazdem marki r. nie uszanował pierwszeństwa przejazdu oskarżonego, nie ma natomiast jakiegokolwiek znaczenia (wpływu na treść zaskarżonego wyroku) z jakiej przyczyny tak się stało – z powodu błędnej oceny sytuacji na drodze kierującego autem r., czy też z powodu nieobserwowania przez niego tej drogi i nie dostrzeżenia pojazdu marki m.. Nie ulega bowiem wątpliwości, że gdyby oskarżony E. G. poruszał się z dopuszczalną prędkością 90 km/h do wypadku nie doszłoby niezależnie od tego z jakiego powodu P. K. (1) nie uszanował jego (oskarżonego) pierwszeństwa przejazdu. Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem i poglądami doktryny prawa karnego współodpowiedzialnymi za wypadek drogowy może być dwóch lub więcej uczestników ruchu drogowego, z zastrzeżeniem przypisania im tylko takiego skutku, jaki został przez nich spowodowany poprzez chociażby nieumyślne naruszenie zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym (VIDE: wyrok SN z dnia 23 lipca 2014 r., V KK 32/14). Taka też sytuacja miała miejsce w niniejszej sprawie, a mianowicie suma naruszeń zasad bezpieczeństwa w ruchu daje przyczynę wypadku, natomiast każde z wyodrębnionych zachowań jawi się jako niewystarczająca przyczyna (gdyby bowiem oskarżony E. G. poruszał się z prędkością administracyjnie dopuszczalną do zdarzenia nie doszłoby – uniknąłby go, także gdyby P. K. nie podjęła manewru skrętu w lewo do wypadku nie doszłoby).

Przechodząc do zarzutu 4 zawartego w apelacji obrońcy oskarżonego E. G. (1) wskazać należy, iż wymieniony oskarżony przekroczył o około 60 km/h dopuszczalną prędkość, to jest o blisko 70%, co miało bezpośredni związek przyczynowy z powstałym wypadkiem drogowym, którego następstwem była śmierć dwojga osób, którzy w żaden sposób nie przyczynili się do przedmiotowego zdarzenia. W tej sytuacji, w szczególności z powodu umyślnego przekroczenia dopuszczalnej prędkości o ponad 50% na danym odcinku drogi i skutki wypadku, w ocenie sądu odwoławczego, stopień społecznej szkodliwości przypisanego oskarżonemu czynu był znaczny i tym samym nie zachodziły przesłanki do warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej kary pozbawienia wolności. Kata taka byłaby też nie adekwatna do znacznego stopnia winy oskarżonego.

Reasumując powyższe rozważania Sąd odwoławczy uznał, że Sąd I instancji wnikliwie zapoznał się ze zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym, dokonał prawidłowej oceny dowodów i prawidłowo ustalił stan faktyczny sprawy.

W oparciu o powyższe rozważania – apelacja obrońcy oskarżonego należało uznać za niezasadną

Wniosek

O zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Sąd odwoławczy nie podzielił zarzutów zawartych w apelacji i z przyczyn wyżej wskazanych uznał za niezasadne również wnioski apelacyjne.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot utrzymania w mocy

0.1Sprawstwo i wina oskarżonego.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Sprawstwo i wina oskarżonego w świetle zgromadzonych w sprawie dowodów i prawidłowo ustalonego stanu faktycznego nie budziły wątpliwości Sądu odwoławczego. Oskarżony swoim zachowaniem wypełnili wszystkie znamiona przypisanego mu czynu.

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany.

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2

Orzeczenie o kosztach procesu za postępowanie odwoławcze zawarte w punkcie 2 wyroku znajduje uzasadnienie w przepisach art. 626 § 1 k.p.k. w zw. z art. 627 k.p.k. w zw. z art. 634 k.p.k. w zw. z art. 636 § 1 k.p.k. oraz art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych.

7.  PODPIS

Anna Klimas Robert Rafał Kwieciński Agata Wilczewska