Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Koninie

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II Ka 221/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Słupcy z dnia 20 maja 2024 r., sygn. akt II K 241/23

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1.  Obraza przepisów postępowania, tj.:

a)  Art. 7 k.p.k. poprzez niezgodną z zasadami poprawnego rozumowania oraz doświadczenia życiowego ocenę dowodów z zeznań świadków K. H., M. K., J. S. i A. P. oraz wyjaśnienia oskarżonego, polegającą na nieuzasadnionej odmowie nadania waloru wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego i zeznaniom świadka A. P. w zakresie intencji oskarżonego, co skutkowało nieprawidłowym przyjęciem, że oskarżony działał z zamiarem doprowadzenia pokrzywdzonych do niekorzystnego rozporządzenia mieniem;

b)  Art. 7 k.p.k. poprzez niezgodną z zasadami poprawnego rozumowania oraz doświadczenia życiowego ocenę dowodów z zeznań świadków I. R. oraz J. R., polegającą na nieuzasadnionym przyjęciu, że zeznania te nic nie wnoszą do sprawy, podczas gdy zeznania tych świadków budzą poważne wątpliwości co do ich wiarygodności i faktycznej roli świadków w transakcjach dokonywanych przez Z. K., co skutkowało nieprawidłowym przyjęciem, że oskarżony działał z zamiarem doprowadzenia pokrzywdzonych do niekorzystnego rozporządzenia mieniem oraz że osiągnął korzyść majątkową kosztem pokrzywdzonych,

2.  Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, polegający na przyjęciu, że:

a)  Oskarżony działał z zamiarem bezpośrednim kierunkowym doprowadzenia pokrzywdzonych do niekorzystnego rozporządzenia mieniem, podczas gdy oskarżony sam padł ofiarą oszustwa ze strony Z. K., który przekonał go, że M. C. to dane jego szefa, w którego imieniu zawiera transakcje i wystawia faktury;

b)  Oskarżony osiągnął korzyść majątkową, podczas gdy oskarżony nie dokonywał sprzedaży zakupionego od pokrzywdzonych zboża i nie osiągnął z tego tytułu żadnych korzyści majątkowych.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacja okazała się bezzasadna.

Kontrola instancyjna wykazała, iż sprawstwo i wina oskarżonego R. G. w świetle prawidłowo zgromadzonego i ocenionego materiału dowodowego nie budzą wątpliwości, a zarzuty apelacji obrońcy mają jedynie polemiczny charakter.

Niezasadny okazał się zarzut naruszenia przez Sąd I instancji art. 7 k.p.k. bowiem Sąd odwoławczy nie dopatrzył się jakichkolwiek uchybień w ocenie wskazanych przez obronę dowodów. Ocena dowodów przeprowadzonych w toku postępowania pozostaje pod ochroną prawa procesowego (art. 7 k.p.k.), gdyż została poprzedzona ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy (art. 410 k.p.k.) i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy (art. 2 § 2 k.p.k.). Sąd wydał wyrok na podstawie analizy całokształtu ujawnionych w toku postępowania okoliczności, mających znaczenie dla przedmiotowego rozstrzygnięcia, wobec czego ocena zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego nie uchybia treści art. 410 k.p.k.

Sąd prawidłowo ocenił wyjaśnienia oskarżonego R. G., odmawiając im wiary w zakresie, w jakim wskazywał on – nie przyznając się do winy – że sam został oszukany przez Z. K., a nadto, że nie miał wiedzy odnośnie tego, że Z. K. nie działał w imieniu firmy P. H. W swoich wyjaśnieniach oskarżony marginalizował swoją rolę w transakcjach sprzedaży zboża zawieranych pomiędzy pokrzywdzonymi a Z. K., zaprzeczał, aby miał jakąkolwiek wiedzę na temat tego, że Z. K. tak naprawdę nie legitymuje się żadnym pełnomocnictwem pochodzącym od spółki P. H., jak również, że nie uczestniczył w wypisywaniu faktur przez Z. K.. Wyjaśnienia te stoją bowiem w sprzeczności z pozostałym materiałem dowodowym w postaci zeznań pokrzywdzonych, którzy wskazywali, że to R. G. kontaktował się z nimi w celu sprzedaży zboża, każdorazowo przy zawieraniu transakcji R. G. był w towarzystwie (...) (podającego się za M. C.), a nadto utwierdzał ich w przekonaniu, że sam otrzymał zapłatę za owies, przekonując, że firma, którą reprezentował Z. K. bardzo dobrze prosperuje. Niejasne i pozbawione logiki jawią się również wyjaśnienia oskarżonego, w których twierdził, że rzekomo zaufał Z. K. w zakresie jego szczerych intencji odnośnie chęci zakupu zboża od pokrzywdzonych, podczas gdy z materiału dowodowego wynika, że sam oskarżony R. G. został wcześniej oszukany przez Z. K. przy sprzedaży bydła. Znamiennym pozostaje tu okoliczność, że R. G. towarzysząc Z. K. podczas rozmów z pokrzywdzonymi, wiedział, że Z. K. nie jest M. C., za którego się podawał. Oskarżony nie wyprowadził pokrzywdzonych z błędu odnośnie tożsamości osoby, z którą rolnicy zawierali przedmiotowe transakcje. Jednocześnie uwagę zwracają nietypowe oraz niejasne okoliczności, w których miało dochodzić do przekazywania Z. K. pieczątki, którą posługiwał się on w transakcjach skupu zbóż. Ponadto argumentacja oskarżonego, iż nie dociekał, dlaczego Z. K. na fakturach podpisuje się jako M. C. ufając mu, że jest on przedstawicielem firmy P. H. w powiązaniu z negatywnymi doświadczeniami z przeszłości z oskarżonym Z. K., niejasnymi okolicznościami wejścia przez K. w posiadanie pieczątki firmy, a także z zasadami doświadczenia życiowego, jawi się jako mało przekonująca. Ponadto jako niewiarygodne i wysunięte wyłącznie w celu umniejszenia swojej roli w przestępczym procederze okazały się wyjaśnienia oskarżonego R. G., w których twierdził, że nie uczestniczył w wypisywaniu faktur przez Z. K., podczas gdy jego wizerunek jest utrwalony na przedłożonych przez pokrzywdzonego K. H. fotografiach, które zostały wykonane w dniu, kiedy Z. K. wypisywał korekty do wystawionych wcześniej faktur. Wszystkie wyżej opisane okoliczności wskazują, że wyjaśnienia oskarżonego stanowiły wyłącznie przyjętą linię obrony, wykreowaną w celu odsunięcia od siebie odpowiedzialności za popełnienie zarzucanych przestępstw wspólnie i w porozumieniu z oskarżonym Z. K.. Oceny powyższej nie może zmienić powoływanie się przez obrońcę oskarżonego na zeznania siostry R. A. P., która zeznała, że brat został oszukany przez Z. K. i wierzy, że jest niewinny i nie oszukałby własnej siostry. Zeznania te – jako osoby najbliższej dla oskarżonego – należy oceniać z dużą dozą ostrożności, a w powiązaniu ze zgromadzonym materiałem dowodowym, nie mogą w pełni stanowić podstawy do oceny zachowania oskarżonego. W konsekwencji jako niezasadny należało ocenić zarzut błędnego przyjęcia, że oskarżony R. G. działał za zamiarem bezpośrednim kierunkowym doprowadzenia pokrzywdzonych do niekorzystnego rozporządzenia mieniem. Na gruncie niniejszej sprawy, Sąd I instancji słusznie uznał, iż nie zachodzą jakiekolwiek wątpliwości w zakresie tego, że oskarżony R. G. popełnił czyny z art. 286 § 1 k.k. wspólnie i w porozumieniu ze Z. K.. Współsprawstwo oznacza "oparte na porozumieniu wspólne wykonanie czynu zabronionego, które charakteryzuje się po stronie każdego ze wspólników (partnerów) odgrywaniem istotnej roli w procesie realizacji ustawowych znamion czynu zabronionego" (Wąsek, Kodeks karny, s. 235). Nie ulega wątpliwości, iż oskarżony R. G. będąc w porozumieniu ze Z. K. współuczestniczył w popełnieniu wskazanych czynów, realizował przypisaną rolę w całym procederze. Współsprawcy ponoszą bowiem odpowiedzialność za przestępstwo, które wykonują wspólnie i w porozumieniu. Sposób działania sprawców polegał na tym, że Z. K. podawał pokrzywdzonym fikcyjne dane, natomiast R. G. mając pełną świadomość, że oskarżony K. nie jest tą osobą, za którą się podaje, celowo zatajał ten fakt przed pokrzywdzonymi. Nadto oskarżony R. G., znany rolnikom osobiście, zapewniał ich o wypłacalności firmy P. H. i o tym, że podobnie jak on za sprzedaż owsa, otrzymają przelewy.

Mając na uwadze powyższe, stwierdzić należy iż ustalony w sprawie stan faktyczny nie budzi wątpliwości co do tego, iż oskarżony swoim zachowaniem wypełnił wszystkie znamiona zarzucanych mu czynów.

Nie mógł również odnieść zamierzonego skutku zarzut naruszenia art. 7 k.p.k. poprzez niezgodną z zasadami poprawnego rozumowania oraz doświadczenia życiowego ocenę dowodów z zeznań świadków I. R. oraz J. R., polegającą na nieuzasadnionym przyjęciu, że zeznania te nie wnoszą nic do sprawy. Zdaniem obrońcy zeznania te budzą poważne wątpliwości co do ich wiarygodności i faktycznej roli świadków w transakcjach dokonywanych przez Z. K.. W powiązaniu z tym zarzutem pozostaje wniosek obrońcy o zobowiązanie J. R. do przedłożenia dokumentów, które zdaniem obrońcy miały wykazać okoliczności sprzedaży zboża przez Z. K. oraz sposobów zapłaty ceny przez Młyn w Dobrej. Apelujący zarzucił przy tym, że Sąd całkowicie pominął fakt, że R. G. nie brał udziału w dostawach zbóż oraz w ich sprzedaży i nie osiągnął z tego tytułu żadnych korzyści. Nie ustalono przy tym, jaką rolę w transakcjach przeprowadzanych przez Z. K., pełnił Zakład Produkcyjno-Usługowo-Handlowy Młyn (...) w D.. Odnosząc się do powyższego zarzutu Sąd odwoławczy pragnie podkreślić, że okoliczności faktyczne, które miały zostać wykazane zawnioskowanymi dowodami, a których nie ustalił Sąd I instancji, nie miały żadnego znaczenia w zakresie prawnokarnej oceny zachowania oskarżonego R. G.. Bez znaczenia dla niniejszej sprawy pozostaje, jakie były dalsze losy zboża będącego przedmiotem transakcji zawartych pomiędzy pokrzywdzonymi a Z. K.. Okoliczności te wychodzą bowiem poza ramy ustawowych znamion czynów zarzucanych oskarżonemu R. G.. Ponadto dla przypisania przestępstwa oszustwa nie jest konieczne osiągnięcie z tego tytułu korzyści majątkowej. Sprawca ma bowiem działać w celu jej osiągnięcia, co nie oznacza, że osiągnięcie takiej korzyści należy do znamion czynu z art. 286 § 1 k.k. W świetle powyższego należy zaakcentować, iż bezpodstawne okazały się zarzuty obrońcy w tym zakresie.

Kierunek apelacji obligował Sąd odwoławczy do dokonania kontroli instancyjnej w zakresie wymierzonej oskarżonemu kary, jednak nie dopatrzył się w tej kwestii jakichkolwiek uchybień.

Mając na względzie wszystkie przedstawione powyżej okoliczności, Sąd odwoławczy nie znajdując przy tym uchybień określonych w art. 440 k.p.k., podlegających uwzględnieniu z urzędu i powodujących konieczność zmiany bądź uchylenia zaskarżonego rozstrzygnięcia – na podstawie art. 437 § 1 k.p.k. orzekł jak w wyroku.

Wniosek

1.zmiana zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanych mu czynów;

2. zasądzenie na rzecz oskarżonego od Skarbu Państwa kosztów obrony.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Sąd odwoławczy nie podzielił zarzutów zawartych w apelacji obrońcy, a nie znalazł przy tym uchybień podlegających uwzględnieniu z urzędu i powodujących konieczność zmiany bądź uchylenia zaskarżonego rozstrzygnięcia.

Wobec nieuwzględniania apelacji, Sąd niezasadny okazał się wniosek o zasądzenie na rzecz oskarżonego od Skarbu Państwa kosztów obrony.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.1I.

Przedmiot utrzymania w mocy

0.1 Wina oskarżonego w zakresie zarzucanych mu czynów, wymierzona kara ograniczenia wolności, orzeczony obowiązek naprawienia szkody na rzecz pokrzywdzonych, orzeczenie przepadku oraz rozstrzygnięcie o kosztach postępowania przed Sądem I instancji.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Sprawstwo oskarżonego i wina w świetle zgromadzonych w sprawie dowodów i prawidłowo ustalonego stanu faktycznego nie budzi wątpliwości Sądu odwoławczego. Oskarżony swoim zachowaniem wypełnił wszystkie znamiona przypisanych mu czynów. Wymierzona przez Sąd I instancji kara 1 roku ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 24 godzin w stosunku miesięcznym jest odpowiednia do stopnia winy oskarżonego, a ponadto spełni swoje cele kompensacyjne i wychowawcze. Sąd nie dopatrzył się uchybień w zakresie orzeczonego obowiązku naprawienia szkody na rzecz pokrzywdzonych, orzeczonego przepadku dowodów rzeczowych oraz w zakresie rozstrzygnięcia o kosztach za postępowanie przed Sądem I instancji.

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2.

3.

O kosztach postępowania odwoławczego Sąd orzekł na podstawie art. 636 §1 k.p.k., wobec nieuwzględnienia apelacji, zasądzając od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa wydatki za postępowanie odwoławcze w kwocie 50 złotych oraz opłatę za to postępowanie w kwocie 180 złotych.

Sąd na podstawie art. 627 k.p.k. w zw. z art. 634 § 1 k.p.k. w zw. z art. 636 § 1 k.p.k. i § 11 ust. 2 pkt 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1964 z późn. zm.) zasądził od oskarżonego na rzecz oskarżyciela posiłkowego K. H. kwotę 840 złotych z tytułu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu odwoławczym.

7.  PODPIS

Robert Rafał Kwieciński