Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Koninie

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II Ka 227/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Koninie z dnia 11 kwietnia 2024 r., sygn. akt II K 33/21

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ pełnomocnik oskarżycieli posiłkowych

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca oskarżonego

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

.

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

Obrońca oskarżonego orzeczeniu zarzucił obrazę prawa procesowego, która miała wpływ na treść orzeczenia, w postaci:

1.  Przepisu art. 198 § 1 k.p.k. poprzez udostępnienie biegłym z Centrum Psychiatrycznego w W. poprzedniej opinii wydanej w niniejszej sprawie, tj. opinii sądowo-psychiatrycznej z dnia 19 marca 2020 r., podczas gdy przepis ustawy stanowi wprost, że biegłemu powołanemu z tego względu, że wydana przez innego biegłego opinia jest niepełna lub niejasna, przed wydaniem opinii nie udostępnia się tej innej opinii lub tych innych opinii, a co za tym idzie, opinia, w oparciu o którą wyrokował Sąd I instancji została wydana w sposób niezgodny z przepisami prawa i jako taka nie powinna podlegać uwzględnieniu jako dowód w sprawie;

2.  Przepisu art. 7 k.p.k. w zw. z art. 201 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej, sprzecznej z regułami logicznego rozumowania, wiedzy i doświadczenia życiowego, nie zaś swobodnej, oceny dowodu z opinii biegłych z dnia 8 sierpnia 2023 r., polegającej na uznaniu ją za wiarygodną w całości, podczas gdy:

a.  Opinia stwierdza, że oskarżony tempore criminis był osobą poczytalną, choć chorą psychicznie, przy jednoczesnym zaakceptowaniu wielokrotnych hospitalizacji oskarżonego w związku z jego stanem psychicznym,

b.  Biegli bagatelizują schizofrenię prostą jako jednostkę chorobową, uznając – czemu następnie wtóruje Sąd I instancji – ją za styl funkcjonowania, podczas gdy zgodnie z Międzynarodową Klasyfikacją Chorób (...)10, schizofrenia prosta, kodowana jako F20.6, jest ciężką chorobą psychiczną, zaliczaną do grupy psychoz, a zatem do stanów cechujących się zmiennym chorobowo, nieadekwatnym postrzeganiem, przeżywaniem, odbiorem i oceną rzeczywistości,

c.  Zgodnie z twierdzeniem biegłych, teza o uzależnieniu oskarżonego od narkotyków została oparta wyłącznie na słowach oskarżonego, czyli osoby dotkniętej chorobą psychiczną,

d.  Biegli nie uwzględnili w opinii wyników badania – rezonansu magnetycznego z kontrastem (niewątpliwie bardziej dokładnego niż tomografia bez kontrastu), w którym to widoczne i opisane zostały zmiany organiczne w płatach czołowych oskarżonego, odpowiedzialnych za kontrolę zachowań i emocji,

3.  Przepisu art. 7 k.p.k. poprzez pominięcie oceny dowodu z prywatnej ekspertyzy sporządzonej w dniu 18 stycznia 2024 r., która to powinna stanowić asumpt dla Sądu I instancji do powołania nowego zespołu biegłych, którzy skonfrontowaliby twierdzenia dwóch sprzecznych ekspertyz co do tej samej osoby,

4.  Przepisu art. 7 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej, sprzecznej z regułami logicznego rozumowania, wiedzy i doświadczenia życiowego, nie zaś swobodnej, oceny dowodu z zeznań świadka A. Ł., polegającej na uznaniu ich za niewiarygodne z uwagi na powiązania rodzinne świadka z oskarżonym, jak również z uwagi na brak potwierdzenia przedmiotowych zeznań przez inne dowody, podczas gdy okoliczności objęte depozycją świadka nie mogły zostać potwierdzone przez inny podmiot czy dowód, bowiem świadek zeznawała na fakt zachowania oskarżonego w warunkach domowych, czyli wtedy gdy po pierwsze – zachowywał się on naturalnie, spontanicznie, jak też, gdy nie był przez nikogo innego obserwowany,

Co w konsekwencji doprowadziło do:

II. znajdującej podstawę w przepisie art. 438 pkt 1a k.p.k. obrazy prawa materialnego w zakresie innym niż kwalifikacja prawna czynu, w postaci przepisu art. 31 § 1 k.k. poprzez jego niezastosowanie, pomimo istnienia po temu przesłanek i tym samym skazanie oskarżonego, podczas gdy postępowanie przeciwko niemu powinno zostać umorzone;

Niezależnie od powyższych, w wypadku nieuwzględnienia:

III. na zasadzie przepisu art. 438 pkt 4 k.p.k., rażącą niewspółmierność kary poprzez wymierzenie oskarżonemu kary pozbawienia wolności w wysokości 1 roku, a zatem po pierwsze orzeczenie kary najsurowszej rodzajowo z możliwych do wymierzenia za zarzucony oskarżonemu czyn, po wtóre zaś wymierzenie kary w wysokości zbliżonej do górnej granicy ustawowego wymiaru kary, podczas gdy oskarżony jest sprawcą młodym, a zatem kara powinna być ukierunkowana na wychowanie go.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacja obrońcy okazała się celowa i doprowadziła do wydania orzeczenia o charakterze reformatoryjnym.

Wskazać należy, iż Sąd odwoławczy w toku kontroli instancyjnej nie powziął jakichkolwiek wątpliwości co do sprawstwa oskarżonego w zakresie przypisanych mu czynów. Powyższe pozostaje poza sporem w obliczu dowodów zgromadzonych w toku postępowania, a także przyznania się oskarżonego do zarzucanych czynów. Z uwagi na przyjętą linię obrony, istotnym w niniejszej sprawie pozostawało ustalenie stanu poczytalności oskarżonego w chwili popełnienia czynów. Kontrola instancyjna zaskarżonego wyroku nie ujawniła – wbrew stawianym zarzutom – uchybień w zakresie przyjęcia przez Sąd meriti, iż oskarżony G. Ł. tempore criminis miał zachowaną zdolność rozpoznania znaczenia zarzucanych mu czynów oraz pokierowania swoim postępowaniem. Sąd odwoławczy nie dopatrzył się w tym zakresie błędów w dokonanej przez Sąd Rejonowy ocenie opinii sądowo-psychologiczno-psychiatrycznej z dnia 8 sierpnia 2023 r. wydanej przez lekarzy Centrum Psychiatrycznego w W.. W ocenie Sądu Okręgowego, opinia ta cechowała się spójnością, rzetelnością, nie zawierała błędów czy wewnętrznych sprzeczności, a biegli na rozprawie odnieśli się do wszystkich stawianych zarzutów, a zatem słusznie Sąd I instancji uznał, że nie zaktualizowały się przesłanki pozwalające na dopuszczenie dowodu z opinii innych biegłych.

Przede wszystkim niezasadny okazał się zarzut naruszenia art. 198 § 1 k.p.k. Z treści tego artykułu wynika, że biegłemu powołanemu z tego względu, że wydana przez innego biegłego opinia jest niepełna lub niejasna albo gdy zachodzi sprzeczność w niej samej lub między różnymi innymi opiniami w tej samej sprawie, przed wydaniem opinii nie udostępnia się tej innej opinii lub tych innych opinii. Zakaz ten funkcjonuje zatem wówczas, gdy biegłego powołano z uwagi na to, że wydana przez innego biegłego opinia jest niepełna lub niejasna, albo gdy zachodzi sprzeczność w niej samej lub między różnymi innymi opiniami w tej samej sprawie. Taka sytuacja nie miała jednakże miejsca w niniejszej sprawie. Opinia, w oparciu o którą Sąd Rejonowy poczynił ustalenia faktyczne, została wydana po przeprowadzeniu badania psychiatrycznego oskarżonego G. Ł. połączonego z obserwacją w Centrum Psychiatrycznym w W. Szpitala Wojewódzkiego w S.. Sąd zlecił bowiem obserwację psychiatryczną z uwagi na wnioski biegłych sporządzających pierwotną opinię w niniejszej sprawie, przesłuchiwanych na rozprawie. Biegli podnieśli, że wskazana byłaby obserwacja sądowo-psychiatryczna, która w sposób jednoznaczny, kategoryczny oceni nie tyle aktualny stan psychiczny i obecność bądź brak choroby psychicznej, ale przede wszystkim wypowie się na ewentualny związek przyczynowo skutkowy pomiędzy przypisywanymi oskarżonemu czynami, a ewentualnymi objawami choroby psychicznej. W niniejszej sprawie zatem podstawą wydania opinii przez biegłych sądowych ze Szpitala Wojewódzkiego w S. Centrum Psychiatryczne w W., była konieczność przeprowadzenia obserwacji psychiatrycznej, a nie okoliczność, że wydana dotychczas opinia jest niepełna, niejasna albo gdy zachodziła sprzeczność w niej samej, co aktualizowałoby wówczas zakaz unormowany w art. 198 § 1 k.p.k.

Jako niezasadny okazał się również zarzut naruszenia art. 7 k.p.k. w zw. z art. 201 k.p.k., poprzez dokonanie dowolnej, sprzecznej z regułami logicznego rozumowania, wiedzy i doświadczenia życiowego, nie zaś swobodnej oceny dowodu z opinii biegłych z dnia 8 sierpnia 2023 r., polegającą na uznaniu ją za wiarygodną. W tym miejscu wskazać należy, że dowód z opinii innych biegłych dopuszcza się tylko wtedy, gdy opinia pochodzi od biegłych podlegających wyłączeniu albo niekompetentnych (art. 196 § 2 k.p.k.) bądź gdy opinia jest niepełna albo niejasna (art. 201 k.p.k.). Obowiązujące przepisy prawa procesowego nie dają podstaw do mnożenia, podejmowanych z urzędu lub na wniosek, decyzji o dopuszczeniu kolejnych dowodów z opinii biegłych. Jeżeli opinia biegłego jest przekonująca i zupełna dla sądu, który swoje stanowisko w tym względzie uzasadnił, to fakt, iż opinia taka nie jest przekonywająca (niepełna) dla stron procesowych, nie jest przesłanką jej podważenia i następnie dopuszczenia kolejnej opinii w oparciu o przepis art. 201 k.p.k. Uznanie opinii za jasną i pełną w rozumieniu art. 201 k.p.k. jest domeną organu procesowego, a nie strony procesowej. (Por.np. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 20 kwietnia 2022 r. o sygn. IV KK 277/21).

Opinia sądowo-psychiatryczna wydana przez lekarzy Centrum Psychiatrycznego w W. z dnia 8 sierpnia 2023 r. została oceniona przez Sąd jako pełna i rzetelna. Ponadto biegli przesłuchani na rozprawie odnieśli się w sposób szczegółowy do zarzutów sformułowanych przez obrońcę oskarżonego i uargumentowali rzeczowo sposób dojścia do wniosków, zawartych w opinii głównej. Co istotne – w apelacji (czyniąc zarzut, że w postępowaniu przed Sądem I instancji nie dopuszczono dowodu z opinii innych biegłych), obrońca nie zdołał wykazać, aby opinia sporządzona przez biegłych była nielogiczna, niejasna, nierzetelna, czy niepełna. Sąd odwoławczy dokonując analizy treści tych zarzutów, w pełni zgadza się z rozważaniami poczynionymi przez Sąd meriti odnośnie braku przesłanek prowadzących do dopuszczenia dowodu z zespołu innych biegłych. W szczególności wskazać należy, że nie można zgodzić się z twierdzeniami apelującego, jakoby opinia nie odpowiadała na pytanie, czy oskarżony w chwili popełniania czynów był poczytalny. Biegli – wbrew zarzutom apelacji – odnieśli się do całokształtu zgromadzonej dokumentacji medycznej dotyczącej oskarżonego. Zdaniem Sądu odwoławczego biegli w sposób klarowny i logiczny wyjaśnili przyczyny, dla których w ich ocenie wykluczone było rozpoznanie u oskarżonego choroby afektywnej dwubiegunowej. Nadmienić jedynie należy, że dla postawienia diagnozy koniecznym była analiza linii życiowej oskarżonego oraz fakt, że objawy choroby rozwijały się powoli, a na te objawy nakładało się również to, że oskarżony przyjmował środki odurzające, które fałszowały jego obraz kliniczny. Z uwagi na niejednoznaczny obraz kliniczny w tym okresie rozpoznawano różne stany chorobowe od nerwicy, poprzez zaburzenia osobowości, chorobę afektywną dwubiegunową do obserwacji w kierunku schizofrenii. W okresie nadużywania środków psychoaktywnych na pierwszy plan wysuwały się zaburzenia zachowania. Natomiast poczynione w niniejszej sprawie obserwacje oddały prawdziwy stan oskarżonego, bowiem nie przyjmował on żadnych leków od roku oraz nie przyjmował środków odurzających. W tym czasie objawy choroby powinny się ujawnić, a nie ujawniły się. Wskazać w tym miejscu należy, że podczas całego pobytu (przedłużonego na wniosek biegłych) w okresie obserwacji psychiatrycznej, nie obserwowano żadnych objawów świadczących o zaburzeniach nastroju, zaburzeń lękowych czy ostrych objawów psychotycznych w rozumieniu omamów czy urojeń.

Końcowo wskazać należy, że biegli wyjaśnili przyczyny, dla których mimo rozpoznania u oskarżonego schizofrenii prostej, oskarżony miał zachowaną zdolność rozpoznania znaczenia czynów i pokierowania swoim postępowaniem. Wskazali oni bowiem, że w przypadku schizofrenii prostej nie występują zaburzenia myślenia w rozumieniu urojeń, nie występują objawy psychotyczne. Objawy negatywne narastają stopniowo, diagnostyka choroby jest trudna, objawy schizofrenii prostej mogą wskazywać na obecność innego schorzenia, np. zespołu depresyjnego lub nerwicy. Biegli wskazali natomiast, że u oskarżonego występuje uzależnienie od środków psychoaktywnych z różnych grup chemicznych, co przejawia się zaburzeniami poziomu świadomości, procesów poznawczych, percepcji, afektu lub zachowania, bądź innych funkcji i reakcji psychofizjologicznych. Biegli podkreślili również, że u oskarżonego mogły wystąpić objawy psychotyczne lub afektywne, ale wywołane one były bezpośrednio przyjmowanymi środkami psychoaktywnymi, które G. Ł. przyjmował świadomie, w celu wywołania określonego efektu, który mógł przewidzieć, a nawet pożądał jego wystąpienia.

Końcowo wskazać należy, że opinia biegłych sporządzona po przeprowadzeniu obserwacji oskarżonego w warunkach szpitalnych, a tym samym długotrwałym kontaktem z pacjentem, daje większe możliwości jej sporządzenia, a tym samym pełniejszy obraz kliniczny danego pacjenta. Sąd Okręgowy nie powziął żadnych wątpliwości co do rzetelności, spójności i prawidłowości przedmiotowej opinii. Nie jest też rolą organu prowadzącego postępowanie karne dopuszczanie coraz to nowych dowodów, aż do momentu, kiedy jedna ze stron będzie usatysfakcjonowana jego wynikiem.

Odnosząc się do zarzutu wyartykułowanego w kolejnym punkcie apelacji, należy wskazać, iż na konieczność powołania nowego zespołu biegłych nie może wskazywać treść prywatnej ekspertyzy, sporządzonej na zlecenie oskarżonego. Należy wskazać, iż w świetle ugruntowanego orzecznictwa, opinia prywatna, czyli pisemne opracowanie zlecone przez uczestnika postępowania, a nie przez uprawniony organ procesowy, nie jest opinią w rozumieniu art. 193 k.p.k. w zw. z art. 200 § 1 k.p.k. i nie może stanowić dowodu w sprawie. Powyższe powoduje, iż w niniejszej sprawie nie zaktualizowały się przesłanki unormowane w art. 201 k.k., tj. powodujące konieczność przeprowadzenia nowej opinii. Jak wskazano bowiem wyżej, opinia biegłych z dnia 8 sierpnia 2023 r. zawiera wszystkie cechy, które winna zawierać opinia stanowiąca dowód, w oparciu o który Sąd Rejonowy poczynił ustalenia faktyczne.

Sąd odwoławczy nie dopatrzył się również błędu w ocenie zeznań świadka A. Ł. – siostry oskarżonego. Świadek jako osoba bliska dla oskarżonego, mogła mieć powody, aby zeznawać na jego korzyść. Sąd Rejonowy przy tym słusznie uznał, iż przyczyny, dla których należało odmówić wiarygodności tym zeznaniom, jest treść opinii Centrum Psychiatrycznego w W., której obrona nie zdołała w żaden sposób podważyć.

Zakres zaskarżenia – co do kary obligował Sąd odwoławczy do dokonania kontroli instancyjnej w zakresie jej wymiaru. Sąd odwoławczy mając na względzie dyrektywy wymiaru kary określone w art. 53 k.k. doszedł do przekonania, iż orzeczona wobec oskarżonego kara bezwzględna 1 roku pozbawienia wolności jest karą zbyt surową

Rażąca niewspółmierność kary zachodzi „gdy kara, jakkolwiek mieści się w granicach ustawowego zagrożenia, nie uwzględnia w sposób właściwy zarówno okoliczności popełnienia przestępstwa, jak i osobowości sprawcy - innymi słowy, gdy w społecznym odczuciu jest karą niesprawiedliwą. Niewspółmierność więc zachodzi wówczas, gdy suma zastosowanych kar i innych środków, wymierzona za przypisane przestępstwa, nie odzwierciedla należycie stopnia szkodliwości społecznej czynu i nie uwzględnia w wystarczającej mierze celów kary (wyrok SN z dnia 11 kwietnia 1985 roku, V KRN 178/85).

Odnosząc powyższe do realiów przedmiotowej sprawy, uznać należy, że zasadne jest zastosowanie wobec oskarżonego instytucji warunkowego zawieszenia kary łącznej pozbawienia wolności. Kara w wymiarze 1 roku pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 2 lat próby, w ocenie Sądu odwoławczego jest karą adekwatną do stopnia społecznej szkodliwości czynu sprawcy, uwzględnia stopień winy oskarżonego, jak również spełni swoje cele wychowawcze i kompensacyjne. Jako okoliczność łagodzącą Sąd wziął pod uwagę dotychczasową niekaralność oskarżonego, młody wiek oraz postawę i zachowanie oskarżonego po popełnieniu przestępstw. Wszystkie wskazane wyżej okoliczności doprowadziły Sąd do wniosku, że okres próby w takim wymiarze będzie niezbędnym, jak i wystarczającym dla weryfikacji tej prognozy. Tak ukształtowany wymiar kary jest odpowiedni do stopnia winy oskarżonego, stopnia społecznej szkodliwości czynu jak i uwzględnia wszystkie dyrektywy wymiaru kary, określone w art. 53 k.k. W ocenie Sądu dobrodziejstwo kary wolnościowej stanowić będzie środek dopingujący i dyscyplinujący oskarżonego do przestrzegania porządku prawnego. Zdaniem sądu, ani okoliczności popełnienia czynów, ani sylwetka sprawcy nie nakazują orzeczenia bezwzględniej kary pozbawienia wolności. Należy mieć bowiem na uwadze, że kara nie może przekroczyć stopnia winy. W rozpatrywanym przypadku cele kary zostaną spełnione mimo warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności, zwłaszcza, że oddziaływanie kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania wzmocnione zostało poprzez orzeczenie wobec oskarżonego dodatkowo dozoru kuratora.

W pozostałym zakresie Sąd utrzymał wyrok w mocy, bowiem nie dopatrzył się uchybień w pozostałych rozstrzygnięciach Sądu I instancji.

Mając na względzie wszystkie przedstawione powyżej okoliczności, Sąd odwoławczy nie znajdując przy tym uchybień określonych w art. 440 k.p.k., podlegających uwzględnieniu z urzędu i powodujących konieczność dalszej zmiany bądź uchylenia zaskarżonego rozstrzygnięcia – na podstawie art. 437 § 1 i 2 k.p.k. orzekł jak w wyroku.

Wniosek

Obrońca oskarżonego wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i umorzenie postępowania na podstawie przepisu art. 17 § 2 k.p.k. w zw. z art. 31 § 1 k.k.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

W odniesieniu do wniosku obrońcy, w świetle prawidłowo ocenionych dowodów, w tym głównie opinii biegłych z Centrum Psychiatrycznego w W., nie było podstaw do umorzenia postępowania w trybie art. 17 § 2 k.p.k. w zw. z art. 31 § 1 k.k.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

Sąd odwoławczy zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k., art. 70 § 1 k.k. oraz art. 73 § 1 k.k. wykonanie orzeczonej w punkcie IV kary łącznej pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres 2 lat i oddał oskarżonego w tym okresie pod dozór kuratora sądowego.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

Kara łączna w wymiarze 1 roku pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 2 lat próby, w ocenie Sądu odwoławczego jest karą adekwatną do stopnia społecznej szkodliwości czynu sprawcy, uwzględnia stopień winy oskarżonego, jak również spełni swoje cele wychowawcze i kompensacyjne. Jako okoliczność łagodzącą Sąd wziął pod uwagę dotychczasową niekaralność oskarżonego, młody wiek oraz postawę i zachowanie oskarżonego po popełnieniu przestępstwa. Wszystkie wskazane wyżej okoliczności doprowadziły Sąd do wniosku, że okres próby w takim wymiarze będzie niezbędnym, jak i wystarczającym dla weryfikacji tej prognozy. Tak ukształtowany wymiar kary jest odpowiedni do stopnia winy oskarżonego, stopnia społecznej szkodliwości czynu jak i uwzględnia wszystkie dyrektywy wymiaru kary, określone w art. 53 k.k. W rozpatrywanym przypadku cele kary zostaną spełnione mimo warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności, zwłaszcza, że oddziaływanie kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania wzmocnione zostało poprzez orzeczenie wobec oskarżonego dodatkowo dozoru kuratora.

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot utrzymania w mocy

Wina oskarżonego G. Ł. w zakresie zarzucanych mu czynów, orzeczona kara łączna jednego roku pozbawienia wolności, zaliczenie na poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności okresu rzeczywistego pozbawienia wolności w niniejszej sprawie oraz okresu obserwacji sądowo-psychiatrycznej, orzeczenie zakazu kontaktowania się oraz zbliżania do pokrzywdzonych I. T., Z. G. i A. G.; orzeczenie zakazu kontaktowania się oraz zbliżania do pokrzywdzonej W. T.; orzeczenie zakazu zajmowania wszelkich stanowisk, wykonywania wszelkich zawodów oraz prowadzenia działalności, związanych z wychowaniem, edukacją małoletnich i opieką nad nimi; orzeczenie przepadku na rzecz Skarbu Państwa dowodów rzeczowych i rozstrzygnięcie w zakresie kosztów postępowania przed Sądem I instancji.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Sprawstwo i wina oskarżonego w świetle zgromadzonych w sprawie dowodów i prawidłowo ustalonego stanu faktycznego nie budzi wątpliwości. Nie było podstaw do umorzenia postępowania karnego w trybie art. 17 § 2 k.p.k. w zw. z art. 31 § 1 k.k., bowiem oskarżony w czasie popełnienia zarzucanych czynów miał zachowaną zdolność rozpoznania ich znaczenia i pokierowania swoim postępowaniem.

Sąd odwoławczy w toku kontroli instancyjnej nie dopatrzył się uchybień w zakresie kary łącznej pozbawienia wolności, orzeczonych zakazów i przepadku dowodów rzeczowych. Błędów nie zawiera także rozstrzygnięcie w zakresie kosztów postępowania przed Sądem I instancji.

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot i zakres zmiany

Sąd odwoławczy zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k., art. 70 § 1 k.k. oraz art. 73 § 1 k.k. wykonanie orzeczonej w punkcie IV kary łącznej pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres 2 lat i oddał oskarżonego w tym okresie pod dozór kuratora sądowego.

Zwięźle o powodach zmiany

Sąd odwoławczy w toku kontroli instancyjnej doszedł do przekonania, iż wystarczające dla osiągnięcia wobec oskarżonego celów kary będzie warunkowe zawieszenie wykonania kary pozbawienia wolności. Tak ukształtowany wymiar kary jest odpowiedni do stopnia winy oskarżonego, stopnia społecznej szkodliwości czynu jak i uwzględnia wszystkie dyrektywy wymiaru kary, określone w art. 53 k.k. W rozpatrywanym przypadku cele kary zostaną spełnione mimo warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności, zwłaszcza, że oddziaływanie kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania wzmocnione zostało poprzez orzeczenie wobec oskarżonego dodatkowo dozoru kuratora.

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

3.

Sąd zwolnił oskarżonego w całości od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze uznając, ze z uwagi na jego sytuację materialną byłoby to dla niego zbyt uciążliwe (art. 624§1k.p.k. w zw. z art. 634 k.p.k.).

7.  PODPIS

Robert Rafał Kwieciński