Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Koninie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 września 2016r.

Sąd Okręgowy w Koninie II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący : SSO Agata Wilczewska

Protokolant : st. sekr. sąd. Irena Bąk

w obecności M. I. Straży Miejskiej w K.

po rozpoznaniu w dniu 30 września 2016r.

sprawy K. D.

obwinionego z art. 96§3k.w.

na skutek apelacji wniesionej przez obwinionego

od wyroku Sądu Rejonowego w Koninie

z dnia 23 czerwca 2016r. sygn. akt II W 680/16

I.  Utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok.

II.  Zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa zryczałtowane wydatki za postępowanie odwoławcze w kwocie 50zł i wymierza mu opłatę za to postępowanie w kwocie 30zł.

Agata Wilczewska

Sygn. akt IIKa 232/16

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 23.06.16r. w sprawie IIW 680/16 Sąd Rejonowy w Koninie uznał obwinionego K. D. za winnego tego, że w terminie od 2.02.16r. do dnia 8.02.16r. nie stawił się w Komendzie Straży Miejskiej w K. nie udzielił odpowiedzi na pismo – wezwanie do wskazania kierującego, czym nie wskazał na żądanie uprawnionego organu Straży Miejskiej w K. komu powierzył pojazd marki B. o nr rej. (...) do kierowania lub używania w dniu 20.01.16r. w K. na ul. (...), którym to pojazdem popełniono wykroczenie drogowe polegające na parkowaniu pojazdu na skrzyżowaniu ulic (...), to jest wykroczenia z art.96§3k.w. i za wykroczenie to na podstawie tego przepisu wymierzył mu grzywnę w kwocie 200zł.

Powyższy wyrok zaskarżony został przez obwinionego w całości. Obwiniony zarzucił wyrokowi w pierwszej kolejności obrazę przepisów prawa materialnego przez:

1.  niewłaściwe zastosowanie art.96§3k.w. do sytuacji obwinionego dotyczącej przypisania zarzutu popełnienia wykroczenia z art.96§3k.w. i przy braku ujawnienia wykroczenia i braku wystąpienia przez Straż Miejską w K.
z wnioskiem o ukaranie go jako sprawcy tego wykroczenia lub innej osoby;

2.  błędną wykładnię art. 2 pkt 10 u.p.o.d. po nowelizacji z dnia 20.06.97r. po nowelizacji obowiązującej od 31.12.10r. i przyjęcie, że miejsce ze zdjęcia na ul. (...) w K. to skrzyżowanie dróg a nie miejsce parkingowe, co miało wpływ na treść orzeczenia;

3.  błędną wykładnię art.2pkt17 u.p.o.d. uznając go jako uczestnika ruchu mimo braku przesłanek faktycznych, aby był on kierującym, pieszym a także inną osobą przebywającą w pojeździe lub na pojeździe znajdującym się na drodze;

4.  niewłaściwe zastosowanie art.97k.w.;

5.  niewłaściwe zastosowanie art.78ust.4 u.p.o.d.

Nadto skarżący zarzucił obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść wyroku przez:

1.  obrazę art.17§3k.p.s.w., gdyż wobec jego błędnej wykładni Sąd I instancji pominął, iż Straży Miejskiej przysługują uprawienia oskarżyciela publicznego w sprawach o wykroczenia z art.96§3k.w. wedle uchwały 7 SSN (IKZP 16/14 z 30.09.14r.) ale nie wyłącznie w oparciu o art..129b ust.2 ustawy 20.06.97r. prawa o ruchu drogowym, a więc tego statusu oskarżyciela publicznego wobec niespełnienia warunku z art.17§3k.p.s.w. nie odzyskali;

2.  pominiecie faktu, że zdęcie nie jest dokumentem a tym bardziej zdjęcie nie posiadające daty pewnej;

3.  obrazę art.7k.p.k. w zw. z art.410k.p.k. poprzez dowolne uznanie zdjęć z k.6,9,10 i 40 a także notatki z k.1,2 za dowody;

Skarżący zarzucił też błąd w ustaleniach faktycznych mających wpływ na wyrok:

1.  dowolne przyjęcie po zdjęciu załączonym przez Straż Miejską, że popełnił wykroczenie polegające na parkowaniu na skrzyżowaniu ul. (...) w K. pojazd PO (...) w dniu 20.01.2016 choć takiego skrzyżowania w K. nie ma również przy ul. (...), a więc Sąd naruszył zasadę bezpośredniości;

2.  dowolne uznanie, że stwierdzenie miejsca parkowania pojazdu (...) było dowodem popełnienia wykroczenia z 20.01.2016 oraz aby popełniono pojazdem (...) wykroczenie z 20.01.2016 oraz aby mógł wskazać osobę kierującą lub parkującą jako przyznanie się do popełnienia wykroczenia
z art.96§3k.w. bądź z art.97k.w.

W oparciu o powyższe zarzuty obwiniony wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji bądź
o zmianę wyroku i umorzenie postepowania, bądź uniewinnienie obwinionego od stawianego zarzutu.

Sąd odwoławczy zważył, co następuje:

Apelacja okazała się niezasadna. Podniesione w apelacji zarzuty w żadnej mierze nie zasługiwały na uwzględnienie.

W ocenie Sądu odwoławczego Sąd I instancji dokonał prawidłowej oceny dowodów ujawnionych w tej sprawie i w oparciu o nią poczynił trafne ustalenia faktyczne. Rozumowanie, jakie przedstawione zostało w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia, nie może zostać uznane za błędne, dowolne, czy nielogiczne. Nie wykracza poza ramy swobodnej oceny dowodów i przedstawia ich wszechstronną analizę. Przypomnieć należy, że przekonanie sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną prawa procesowego, a więc mieści się w ramach sformułowanej w art. 7 k.p.k. swobodnej oceny dowodów, wówczas, gdy jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy całokształtu okoliczności ( art. 410 k.p.k. ) w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy ( art. 2 § 2 k.p.k. ), stanowi wynik rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego ( art. 4 k.p.k. ) oraz jest wyczerpująco
i logicznie z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego - argumentowane w uzasadnieniu ( art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k. ). Wymogom tym Sąd Rejonowy sprostał. W uzasadnieniu zaskarżonego wyroku wskazał jakim dowodom
w kwestiach zasadniczych dał wiarę, a którym wiary i z jakich powodów odmówił.

W szczególności nie zasługuje na uwzględnienie zarzut skarżącego dotyczący naruszenia prawa materialnego, art.96§3k.w. Zarzut ten jest o tyle również niezrozumiały, że skarżący w dalszej części apelacji kwestionuje dokonane przez Sąd I instancji ustalenia faktyczne. W takiej sytuacji nie można jednocześnie podnosić zarzutu naruszenia prawa materialnego. Niezależnie od powyższego, w ocenie Sądu odwoławczego, prawidłowo poczynione ustalenia faktyczne przez Sąd I instancji, pozwalały na przyjęcie, że oskarżony zachowaniem swoim wyczerpał znamiona wykroczenia z art.96§3k.w. Wykroczenie bowiem w postaci nieprawidłowego parkowania samochodu marki B. zostało przez Straż Miejską ujawnione, co wynika nie tylko z załączonej do akt dokumentacji zdjęciowej czy notatki urzędowej, których wartość dowodową kwestionuje skarżący ale również z wiarygodnych zeznań funkcjonariuszy Straży Miejskiej. Przy czym dokumentacja zdjęciowa, wbrew zarzutom skarżącego stanowić może i stanowi pełnowartościowy materiał dowodowy. Sąd odwoławczy zauważa przy tym, że skarżący błędnie rozumuje, że to skarżącemu przypisano wykroczenie polegające na nieprawidłowym parkowaniu pojazdu. Osoba która dopuściła się tego ewidentnego wykroczenia nie została ustalona, stąd obowiązkiem obwinionego, na uprawnione wezwanie Straży Miejskiej, było wskazanie osoby, której udostępnił pojazd, który został w sposób nieprawidłowy zaparkowany. Obwiniony nie uczynił zadość temu obowiązkowi stąd słusznie przypisano mu wykroczenie z art.96§3k.w. Oczywiście omyłką Sądu I instancji było nazwanie Placu (...) ale była to ewidentna omyłka pisarska, gdyż z akt sprawy jednoznacznie wynika, że chodziło o Plac (...) i trudno w tej omyłce dopatrywać się naruszenia zasady bezpośredniości, tak jak tego chce skarżący.

Niewątpliwie nie ma też racji skarżący, że miejsce w rejonie którego Straż Miejska ujawniła nieprawidłowo zaparkowany pojazd marki B. w dniu 20.01.16r. nie jest skrzyżowaniem dróg w rozumieniu art.2pkt17 u.p.r.d. Zgodnie z tym przepisem bowiem, skrzyżowanie, to przecięcie się w jednym poziomie dróg mających jezdnię, ich połączenie lub rozwidlenie, łącznie z powierzchniami utworzonymi przez takie przecięcia, połączenia lub rozwidlenia; określenie to nie dotyczy jedynie przecięcia, połączenia lub rozwidlenia drogi twardej z drogą gruntową, z drogą stanowiącą dojazd do obiektu znajdującego się przy drodze lub z drogą wewnętrzną. Faktu tego nie może zmieniać podnoszona przez skarżącego okoliczność, że w miejscu tym regularnie parkują inne pojazdy i pozostaje to bez reakcji Straży Miejskiej.

Nie ma też racji skarżący, że został on uznany za uczestnika ruchu
w rozumieniu art.2pkt17u.p.r.d. W żadnym bowiem razie do przypisania wykroczenia z art.96§3k.w. nie było to wymagane.

Niezrozumiały jest też zarzut naruszenia art.97k.w. skoro w żadnej mierze nie znalazł on w niniejszej sprawie zastosowania. Obwinionemu nie przypisano bowiem wykroczenia z tego przepisu, a z przepisu art.96§3k.w.

Wbrew zarzutom skarżącego Sąd prawidłowo zastosował też przepis art.78ust.4 u.p.r.d., zgodnie z którym właściciel lub posiadacz pojazdu jest obowiązany wskazać na żądanie uprawnionego organu, komu powierzył pojazd do kierowania lub używania w oznaczonym czasie, chyba że pojazd został użyty wbrew jego woli i wiedzy przez nieznaną osobę, czemu nie mógł zapobiec.

Sąd I instancji, wbrew zarzutom skarżącego nie naruszył też przepisu art.17§3k.p.s.w., wobec znanej przez skarżącego i cytowanej w apelacji uchwały Sądu Najwyższego, mającej moc zasady prawnej, z dnia 30.09.14r. w sprawie IKZP 16/14, zgodnie z którą na podstawie przepisu art.17§3k.p.s.w. w brzmieniu po nowelizacji ustawą z dnia 29.10.10r. straży miejskiej przysługują uprawnienia oskarżyciela publicznego w sprawach o wykroczenia z art.96§3k.w.

Nie podzielając zarzutów zawartych w apelacji ani nie znajdując żadnych innych powodów do zmiany bądź uchylania zaskarżonego wyroku, a branych pod uwagę z urzędu, Sąd odwoławczy orzekł o utrzymaniu w mocy zaskarżonego orzeczenia.

O kosztach sądowych za postępowanie odwoławcze orzeczono na podstawie art.119k.p.w. w zw. z art.634k.p.k. i art.118§1,3 i 4k.p.w. w zw. z §3 Rozp. M.S.
z dnia 10.10.01r. w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania […] w sprawach o wykroczenia (Dz. U. z 2001r., Nr 118, poz.1269). Opłatę ustalono na podstawie art.21 pkt 2 w zw. z art.3ust12 ustawy z dnia 23.06.73r. o opłatach
w sprawach karnych (Dz. U. z 1983r., Nr 49, poz. 223 ze zm.).

SSO Agata Wilczewska