Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Koninie

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II Ka 238/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Sąd Rejonowy w Kole z dnia 6 czerwca 2024 r. Sygn. akt: II K 587/23

1.2  Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji.

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. - obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. - rażąca niewspółmierności kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Wskazać oskarżonego.

Wskazać fakt.

Dowód ze wskazaniem numeru karty, na której znajduje się dowód.

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Wskazać oskarżonego.

Wskazać fakt.

Dowód ze wskazaniem numeru karty, na której znajduje się dowód.

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Wskazać fakt

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu.

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Wskazać fakt

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu.

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1.

2.

Ad. 1

Ad. 2

Ad.1 i 2

Apelacja obrońcy oskarżonego

I.  obraza przepisów postępowania mającą wpływ na treść orzeczenia w postaci art. 182 § 1 k.p.k. w zw. z art. 300 § 3 k.p.k. poprzez przeprowadzenie dowodu z zeznań konkubiny oskarżonego bez uprzedniego pouczenia o prawie do odmowy składania zeznań z uwagi na posiadanie statusu osoby najbliższej i w związku z tym poczynienie ustaleń stanu faktycznego na podstawie materiału dowodowego, którego wykorzystanie powinno okazać się niedopuszczalne z uwagi na obowiązujący w tym zakresie zakaz dowodowy;

II.  obraza przepisów postępowania w postaci art. 7 k.p.k. mającą wpływ na treść orzeczenia poprzez dowolną ocenę zgromadzonego materiału dowodowego, polegającą na pominięciu okoliczności świadczących o niepopełnieniu przez oskarżonego czynów zabronionych na szkodę pokrzywdzonych, przy jednoczesnym uznaniu za wiarygodne tych dowodów, które zmierzały do wykazania braku znamion przestępstwa i w tym zakresie:

a)  uznanie za niewiarygodne wyjaśnień oskarżonego w zakresie w jakim nie przyznano się do popełnienia czynów zabronionych na szkodę pokrzywdzonych, podczas gdy z uwagi na całokształt okoliczności faktycznych przedmiotowej sprawy za równie prawdopodobne należało uznać powstanie odmiennego mechanizmu powstania obrażeń ciała, zwłaszcza wobec kilku konkurujących ze sobą wersji zdarzeń,

b)  uznanie za wiarygodne tylko tych zeznań, które zostały złożone przez pokrzywdzoną w ramach postępowania przygotowawczego, podczas gdy za równie istotne powinny zostać uznane także te zeznania, które zostały złożone podczas przesłuchania przed sądem, w szczególności w zakresie sposobu powstania obrażeń ciała,

c)  przypisanie oskarżonemu odpowiedzialności karnej za wszystkie obrażenia ciała pokrzywdzonej, w tym także w zakresie złamania górnych blaszek kręgów, podczas gdy ze zgromadzonej dokumentacji medycznej w sposób jednoznaczny wynikało, że w czasookresie popełnienia czynu zabronionego pokrzywdzona była poddana czynnościom służb ratunkowych związanych z atakiem epilepsji, którego przebieg mógł chociażby częściowego doprowadzić do powstania zarzucanych obrażeń,

d)  uznanie za w pełni wiarygodne zeznań złożonych przez siostrę pokrzywdzonej, podczas gdy ze względu na negatywne nastawienie świadka do oskarżonego oraz nieprzychylny stosunek do samego pozostawania przez pokrzywdzoną w związku z oskarżonym, powołane zeznania powinny zostać ocenione ze szczególnym stopniem ostrożności, w tym w części w jakiej wskazywano na kilkukrotne dopuszczenie się przez oskarżonego przemocy fizycznej wobec konkubiny;

III.  obraza przepisów postępowania mającą wpływ na treść orzeczenia w postaci art. 170 § 1 pkt 5 k.p.k. w zw. z art. 170 § la k.p.k. poprzez oddalenie wniosku dowodowego zmierzającego do przesłuchania w charakterze świadków funkcjonariuszy policji przeprowadzających w czasookresie popełnienia zarzucanych czynów zabronionych interwencję z udziałem pokrzywdzonej i w związku z tym posiadających wiedzę na tle stanu fizycznego i ewentualnych obrażeń ciała konkubiny oskarżonego, co z kolei pozwalało na ustalenie czy w przedmiotowej sprawie zachodziły podstawy do przypisania odpowiedzialności za kilka czynów zabronionych popełnionych w warunkach ciągu przestępstw oraz ich dokładnego rodzaju;

IV.  rażąca niewspółmierność orzeczonej kary pozbawienia wolności oraz środków karnych i środków kompensacyjnych na skutek niedostatecznego uwzględniania warunków osobistych i stanu zdrowia oskarżonego, okoliczności popełnienia czynu, niedomagania się przez pokrzywdzonych surowej kary, a także postawy procesowej oskarżonego charakteryzującej się przyznaniem do winy w zakresie czynu zabronionego polegającego na posiadaniu środków odurzających

Apelacja prokuratora

Obraza prawa materialnego poprzez zakwalifikowanie czynu oskarżonego z art. 157 §2 k.k. zamiast art. 157 § 1 k.k. popełnionego na szkodę M. M..

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny lub niezasadny.

Ad. I i ad. III - podnoszone zarzuty naruszenia prawa procesowego są chybione. Sąd I instancji na rozprawie w dniu 16 maja 2024 roku szczegółowo odniósł się do tych kwestii oddalając wniosek o przesłuchanie policjantów w charakterze świadków. Rzeczywiście R. Z. i J. B. przeprowadzili interwencję rano w dniu 2 maja 2023 roku i nie dotyczyła ona zdarzenia będącego przedmiotem niniejszego postępowania a pomocnym do dokonania ustaleń były zeznania innych funkcjonariuszy R. G. i I. K., którzy określili wygląd pokrzywdzonej około godziny 14:20. W tym zakresie sąd odwoławczy nie dopatrzył się żadnych uchybień w postępowaniu sądu I instancji.

Podobnie sąd I instancji jasno wyjaśnił sytuację procesową pokrzywdzonej powołując się na jej oświadczenia i zeznania złożone w toku postępowania przygotowawczego i przed sądem. Wskazała ona każdorazowo, że jest osobą obcą dla oskarżonego i szczegółowo zeznała: „ A. był moim chłopakiem. M. M. i A. M. są to obce osoby dla mnie” k. 42. oraz „My byliśmy wówczas w związku. Aktualnie nie jesteśmy w związku” k. 631. Przepisy art. 185 k.p.k. i art. 115§11 k.k. stanowią jasno, bez żadnych wątpliwości, że prawo do odmowy zeznań przysługuje osobom pozostającym we wspólnym pożuciu, ale tylko podczas trwania takiego stanu, nie po jego ustaniu.

Ad. II a-d Na wstępie należy wskazać, że zarzuty II a-d zawarte w apelacji obrońcy oskarżonego odnoszą się generalnie do zarzutów obrazy przepisów postępowania mające istotny wpływ na treść orzeczenia przewidzianych a art. 338 pkt 2 k.p.k. i w konsekwencji błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia mogącego mieć wpływ na treść wyroku przewidzianego w art. 438 pkt 3 k.p.k.,

Przed przystąpieniem do analizy tych zarzutów sąd odwoławczy pragnie zauważyć, iż postępowanie w niniejszej sprawie zostało przeprowadzone odpowiednio dokładnie i starannie.

Ocena materiału dowodowego dokonana została z uwzględnieniem reguł sformułowanych w przepisach art. 5 k.p.k. i art. 7 k.p.k. Co więcej, jest ona oceną wszechstronną i zgodną z zasadami wiedzy i doświadczenia życiowego.

Sąd Okręgowy nie stwierdził także błędów logicznych, jak i faktycznych w rozumowaniu Sądu Rejonowego. W związku z powyższym kontrola apelacyjna uzasadnia twierdzenie, że zaskarżony wyrok został, tak jak tego wymaga norma zawarta w art. 410 k.p.k., prawidłowo i w pełni oparty na poprawnie dokonanej ocenie materiału dowodowego, zgromadzonego i ujawnionego w toku postępowania.

Apelujący obrońca wskazuje na dowody, które podlegały ocenie sądu, i stara się wyciągać dalej idące bądź zupełnie odmienne wnioski, nie bacząc na to, że sąd I instancji, dokładnie wskazał w jakim zakresie dał wiarę poszczególnym dowodom i stanowiły one podstawę do poczynionych ustaleń faktycznych, a którym w całości lub w konkretnie wskazanej części tej wiary odmówił; i kwestie te w sposób wystarczający uzasadnił.

Obrońca wyartykułował zarzuty naruszenia prawa procesowego i powiela wielokrotnie argumentację zawartą w uzasadnieniu tych zarzutów ustalając własną wersję przebiegu zdarzeń niezależnie od dowodów przeprowadzonych w sprawie i niezależnie od uzasadnionej oceny tych dowodów przez sąd I instancji.

Z lektury uzasadnienia wyroku wynika, że sąd I instancji przeprowadził szczegółowo postępowanie dowodowe, dokonał dokładnej analizy zebranego materiał dowodowego oraz jasno i konkretnie wskazał podstawy dowodowe dokonanych ustaleń faktycznych, a także wskazał w sposób przekonywujący dlaczego i w jakim zakresie dał wiarę poszczególnym dowodom, w szczególności zeznaniom pokrzywdzonej z postępowania przygotowawczego i innym świadków, a dlaczego odmówił wiary wyjaśnieniom oskarżonego oraz zeznaniom pokrzywdzonej złożonym na rozprawie we wskazanym przez ten sąd zakresie z przekonywującym uzasadnieniem swojej oceny. Sąd dokonał przekonujących ustaleń faktycznych mimo zmiany zeznań pokrzywdzonej, co dodatkowo uzasadnił innymi dowodami wskazującymi na powstanie u niej obrażeń, zeznaniami siostry i wskazał, że motywacja ich zmiany musiała wynikać z uwikłania się w związek z oskarżonym i w rezultacie chęcią jego ochrony. Nie można uznać za skuteczne kwestionowanie zeznań siostry pokrzywdzonej S. K. tylko z tego powodu, że w ocenie obrońcy jest ona negatywnie nastawiona do oskarżonego. Podawanie w obszernym zakresie faktów przez tego świadka, które korespondują z zeznaniami pokrzywdzonej złożonymi w postępowaniu przygotowawczym pozwalają na przyjęcie ich wiarygodności, a niechęć do oskarżonego w świetle tych okoliczności można uznać za całkowicie zrozumiałą. Nie może to jednak prowadzić do wniosku, że świadek zeznaje celowo na niekorzyść oskarżonego podając fikcyjne okoliczności.

Sąd rozgraniczył obrażenia ciała u pokrzywdzonej na dwa zdarzenia korelując je z opisywanym zachowaniem się oskarżonego. Brak podstaw do ustaleń, że obrażenia te powstały podczas ataku epilepsji, dlatego też brak powodów, dla których ocena sądu I instancji miałaby ulec zmianie. Z tych względów zarzuty obrońcy oskarżonego w tym zakresie nie mogą być uwzględnione.

Należy natomiast za zasadny uznać zarzut apelacyjny prokuratora co do kwalifikacji prawnej czynu oskarżonego, polegającego na naruszeniu czynności narządów ciała na czas powyżej 7 dni u M. M., co jasno wynika z materiału dowodowego. Zwrócił na tę kwestię uwagę również sąd I instancji w uzasadnieniu wyroku omawiając błąd ten z powołaniem się na istniejące dowody.

Oczywista podstawa do zmiany kwalifikacji prawnej czynu musiała powodować korektę w ramach przyjętych ciągów przestępstw przez sąd I instancji. Zasadny odmiennej regulacji sąd odwoławczy opisał w sekcji 5.2.

Co do zarzutów apelacyjnych obrońcy oskarżonego co do surowości orzeczonej kary, to podkreślić należy, że jako podstawę odwoławczą (art. 438 pkt. 4 k.p.k.) ustawodawca traktuje taką niewspółmierność kary, która ma charakter rażący. Nie chodzi o każdą różnicę między karą wymierzoną a karą, którą należałoby wymierzyć, ale o różnicę o charakterze zasadniczym. Powyższe stanowisko znajduje odzwierciedlenie w orzecznictwie Sądu Najwyższego, który wyraził pogląd, że nie chodzi o każdą ewentualną różnicę w ocenach co do wymiaru kary, ale o różnicę ocen tak zasadniczej natury, iż karę dotychczas wymierzoną nazwać można byłoby – również w potocznym znaczeniu tego słowa – „rażąco” niewspółmierną, to jest niewspółmierną w stopniu nie dającym się wręcz zaakceptować (sygn. akt II KRN 198/94 OSP 1995 Nr 6 poz. 18). Zatem rażąca niewspółmierność kary zachodzić może tylko wówczas, gdyby na podstawie ujawnionych okoliczności, które powinny mieć zasadniczy wpływ na wymiar kary, można było przyjąć, iż zachodziłaby wyraźna różnica między karą wymierzoną przez sąd I instancji a karą, jaką należałoby wymierzyć w instancji odwoławczej w następstwie prawidłowego zastosowania dyrektyw wymiaru kary przewidzianych w art. 53 k.k. oraz zasad ukształtowanych przez orzecznictwo Sądu Najwyższego (por. wyrok SN z dnia 14.11.1973r. III KR 254/73 OSNPG 1974 Nr 3-4 poz.51).

Zasady wymiaru kary określone zostały przez ustawodawcę w art. 53 k.k. i zgodnie z § 1 tego przepisu kara nie może przekraczać stopnia winy sprawcy, uwzględniać powinna stopień szkodliwości społecznej czynu oraz cele zapobiegawcze i wychowawcze, jakie mają być osiągnięte w stosunku do oskarżonego, a także brać pod uwagę potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Przepis art. 53 § 2 k.k. wskazuje na dalsze okoliczności, które sąd winien uwzględniać przy wymiarze kary, a więc w szczególności motywację i sposób zachowania sprawcy, rodzaj i rozmiar ujemnych następstw przestępstwa, właściwości osobiste sprawcy, jego sposób życia przed popełnieniem przestępstwa i zachowanie po jego popełnieniu.

Sąd Rejonowy szczegółowo opisał okoliczności mające wpływ na wymiar kary poszczególnych przestępstw o co do zasady kary te należy uznać za odpowiadające szkodliwości społecznej czynów, winie oskarżonego a przy tym uwzględniające właściwości i warunki osobiste oskarżonego.

Wskazana zmiana kwalifikacji prawnej czynów w ramach ciągów przestępstw w konsekwencji spowodowała obniżenie orzeczonych kar jednostkowych i kary łącznej. W dwóch przypadkach podstawą orzeczenia kar w zaskarżonym wyroku były przepisy o łagodniejszym zagrożeniu. Spowodowało to konieczność ponownej oceny szkodliwości społecznej tych czynów, w szczególności stopnia winy oskarżonego, dodatkowo prezentowanego na rozprawie stanowiska osób pokrzywdzonych, a w rezultacie, przy orzekaniu kary łącznej związku podmiotowo- przedmiotowego czynów i zadania jakie ta kara ma spełniać wobec oskarżonego i w ramach społecznego odziaływania.

Sąd odwoławczy nie znalazł podstaw do dalszego obniżenia orzeczonych kar, nie podzielając stanowiska zawartego w apelacji obrońcy, a z drugiej strony nie uwzględnił także argumentów prokuratora o zaostrzeniu orzeczonych kar.

Sąd odwoławczy nie znalazł też podstaw do obniżenia świadczenia pieniężnego oraz nawiązek na rzecz pokrzywdzonych. Wysokość tych świadczeń nie może być symboliczna i wobec realnej krzywdy pokrzywdzonych ta wysokość jest odpowiednia. Podobnie należy ocenić świadczenie na cel społeczny w obliczu znacznej ilości posiadanych środków odurzających.

Wniosek

Obrońcy oskarżonego

1.  Zmiana zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od czynów zabronionych przypisanych w pkt II wyroku.

2.  Złagodzenie orzeczonej wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności i wymiaru świadczenia pieniężnego na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej i nawiązek na rzecz każdego z pokrzywdzonych.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Apelacja prokuratora

1.  Zmiana zaskarżonego wyroku i przyjęcie, że oskarżony dopuścił się trzech przestępstw z art. 157 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. i art. 157§2 k.k. w zw. z art. 64 §2 k.k. w ramach ciągu przestępstw z art. 91 § 1 k.k.

2.  Wymierzenie oskarżonemu za powyższy ciąg przestępstw 2 lat i 10 miesięcy pozbawienia wolności i kary łącznej 4 lat i 2 miesięcy pozbawienia wolności.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny lub niezasadny.

Obrońcy oskarżonego

Niezasadne zarzuty apelacyjne.

Apelacja prokuratora

1.  Zasadny zarzut apelacyjny co do kwalifikacji prawnej czynu oskarżonego, polegającego na naruszeniu czynności narządów ciała na czas powyżej 7 dni, co jasno wynika z materiału dowodowego;

2.  Niezasadne zarzuty apelacyjne co do konieczności przyjęcia jednego ciągu przestępstw

wbrew przepisom ustawy i konieczności zaostrzenia kary jednostkowej i kary łącznej.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

Wskazać wszystkie okoliczności, które sąd uwzględnił z urzędu, niezależnie od granic zaskarżenia
i podniesionych zarzutów (art. 439 k.p.k., art. 440 k.p.k.).

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności.

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.3  1.

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

0.1Orzeczenie dotyczące świadczenia pieniężnego i nawiązek.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy.

Zarzuty apelacji obrońcy w tym zakresie nie były uzasadnione.

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.21.

2.

0.0.31.

2.

Przedmiot i zakres zmiany

Pkt. I, II i III wyroku w zakresie przyjętej kwalifikacji prawnej czynów przez sąd I instancji w ramach ciągów przestępstw niezależnie od granic zaskarżenia i bez zmiany ustaleń faktycznych przy zaskarżeniu wyroku na niekorzyść oskarżonego - art. 455 k.p.k.

Pkt I,II i III wyroku- w zakresie orzeczonych kar jednostkowych i kary łącznej

Zwięźle o powodach zmiany.

Ciąg przestępstw zgodnie z aktualnym brzmieniem przepisu art. 91 §1 k.k. zachodzi wówczas „jeżeli sprawca popełnia w krótkich odstępach czasu, z wykorzystaniem takiej samej sposobności, dwa lub więcej przestępstw, zanim zapadł pierwszy wyrok, chociażby nieprawomocny, co do któregokolwiek z tych przestępstw, sąd orzeka jedną karę określoną w przepisie stanowiącym podstawę jej wymiaru dla każdego z tych przestępstw, w wysokości do górnej granicy ustawowego zagrożenia zwiększonego o połowę.

Redakcja tego przepisu jest jednoznaczna, sąd tworząc konstrukcję ciągu przestępstw musi mieć na uwadze przepis, na podstawie którego jest orzekana kara. W tym przypadku niedopuszczalne jest kwalifikowanie w ramach ciągu przestępstw o różnym ustawowym zagrożeniu i o różnych podstawach.

Mimo, że żadna z apelacji nie zarzuciła tego uchybienia wyrokowi, sąd odwoławczy miał obowiązek uczynić wskazaną korektę z urzędu w sytuacji gdy została wniesiona apelacja na niekorzyść oskarżonego.

Zmiana kwalifikacji w konsekwencji spowodowała obniżenie orzeczonych kar jednostkowych i kary łącznej. W dwóch przypadkach podstawą orzeczenia kar były przepisy o łagodniejszym zagrożeniu. Spowodowało to konieczność ponownej oceny szkodliwości społecznej tych czynów, w szczególności stopnia winy oskarżonego, dodatkowo prezentowanego na rozprawie stanowiska osób pokrzywdzonych, a w rezultacie, przy orzekaniu kary łącznej związku podmiotowo- przedmiotowego czynów i zadania jakie ta kara ma spełniać wobec oskarżonego i w ramach społecznego odziaływania.

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.1

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia.

4.

Konieczność warunkowego umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i warunkowego umorzenia ze wskazaniem podstawy prawnej warunkowego umorzenia postępowania.

5.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia.

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia z wyroku

Lp.

Wskazać punkt rozstrzygnięcia z wyroku.

Przytoczyć okoliczności.

6.  Koszty Procesu

Wskazać oskarżonego.

Wskazać punkt rozstrzygnięcia z wyroku.

Przytoczyć okoliczności.

1

3

Koszty sądowe – podstawa prawna art. 634 k.p.k. oraz art. 624 § 1 k.p.k. i art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23.06.1973 r. o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity z 1983 r., Dz.U. Nr 49, poz. 223 z późn. zm.).

Zwolniono oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych z uwagi na jego trudną sytuację finansową i orzeczoną karę izolacyjną.

7.  PODPISY

Marek Ziółkowski Karol Skocki Waldemar Cytrowski