II Ka 240/21 - wyrok Sąd Okręgowy w Koninie z 2021-10-15

Sygn. akt II Ka 240/21

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

15 października 2021r.

Sąd Okręgowy w Koninie II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: Sędzia SO Agata Wilczewska

Protokolant: st. sekr. sąd. Dorota Sobieraj

przy udziale Urszuli Piaseckiej- Telesiński Prokuratora Prokuratury Rejonowy w Koninie

po rozpoznaniu w dniu 15 października 2021r.

sprawy G. B.

oskarżonego z art.178a§4k.k.

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Koninie

z dnia 17 maja 2021r., sygn. akt II K 1053/19

I.  Zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że na podstawie przepisu wskazanego w punkcie II w zw. z art.42§2k.k. orzeka wobec oskarżonego zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 5 (pięciu) lat.

II.  Utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok w pozostałej części.

III.  Zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa wydatki za postępowanie odwoławcze w kwocie 20zł i wymierza mu opłatę w kwocie 120zł za to postępowanie.

Agata Wilczewska

UZASADNIENIE

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II Ka 240/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Koninie z dnia 17 maja 2021r., sygn. akt II K 1053/19.

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

co do winy

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

1.4. Wnioski

uchylenie

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

Obrońca orzeczeniu zarzuciła:

1. Obrazę przepisów postępowania, która miała istotny wpływ na treść wyroku, tj.:

- art. 7 k.p.k. w wyniku dokonania oceny wyjaśnień oskarżonego oraz zeznań świadków w sposób dowolny;

- art. 5 § 2 k.p.k. poprzez rozstrzygnięcie wszelkich wątpliwości istniejących w sprawie na niekorzyść oskarżonego.

2. Błąd w ustaleniach faktycznych mający istotny wpływ na treść wyroku, a polegający na przyjęciu, że oskarżony prowadził auto w stanie nietrzeźwości.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacja okazała się celowa i doprowadziła do wydania orzeczenia o charakterze reformatoryjnym.

Sąd odwoławczy dokonując kontroli instancyjnej podzielił stanowisko Sądu meriti, iż w sprawie nie zachodzą jakiekolwiek wątpliwości w zakresie sprawstwa oskarżonego, a zarzuty obrońcy stanowią jedynie polemikę z prawidłowymi ustaleniami Sądu orzekającego.

Ocena dowodów przeprowadzonych w toku postępowania pozostaje pod ochroną prawa procesowego (art. 7 k.p.k.), gdyż została poprzedzona z ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy (art. 410 k.p.k.) i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy (art. 2 § 2 k.p.k.). Sąd wydał wyrok na podstawie analizy całokształtu ujawnionych w toku postępowania okoliczności, mających znaczenie dla przedmiotowego rozstrzygnięcia, wobec czego ocena zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego nie uchybia treści art. 410 k.p.k.

W odniesieniu do powyższego, za niezasadny należy ocenić zarzut nieprawidłowej oceny wyjaśnień oskarżonego jak i zeznań świadków. Sąd słusznie odmówił wiary wyjaśnieniom oskarżonego w zakresie w jakim twierdził, że nie kierował pojazdem z uwagi na awarię, a jedynie próbował go uruchomić, gdyż wyjaśnienia te pozostają w sprzeczności z zeznaniami naocznych świadków zdarzenia, którzy z całą pewnością stwierdzili, że to oskarżony kierował pojazdem, w tym opisali jego wygląd i okoliczność, iż czuli od niego woń alkoholu, a jako osoby całkowicie obce dla oskarżonego osoby te nie miały powodów, by go pomawiać. Z prawidłowo ocenionych zeznań świadków K. B., M. P. i J. B. bezsprzecznie wynika, iż oskarżony jeździł samochodem wzdłuż jeziora energicznie ruszając i tym samym zakłócał spokój nad jeziorem głośną pracą silnika pojazdu. Po bezzwłocznym przybyciu na miejsce ww. świadków, oskarżony celem ucieczki na wstecznym biegu gwałtownie ruszył do tyłu, przejeżdżając około 50 metrów, po czym zatrzymał się w krzakach, gdzie silnik zgasł i dopiero wówczas całkowicie niemożliwe stało się jego ponowne uruchomienie. Z uwagi na powyższe, wersja przedstawiona przez oskarżonego była nieprzekonująca i ukierunkowana na uniknięcie odpowiedzialności karnej, a opinia obrony, iż jest to wersja bardziej wiarygodna stanowi jedynie subiektywną ocenę. Z tych także względów Sąd słusznie odmówił wiary świadkom W. M., A. M. i W. O., które jako osoby spokrewnione z oskarżonym nie chciały, by oskarżony ponosił odpowiedzialność karną. Nie można przy tym zgodzić się z twierdzeniem obrony, iż świadkowie B., P. i B. mieli powód, by pomówić oskarżonego o kierowanie pojazdem w związku z faktem, iż wyciągnęli go z pojazdu i obawiali się odpowiedzialności za zastosowanie przymusu skoro uczynili to, by uniemożliwić oskarżonemu dalsze kontynuowanie jazdy, a tym samym zapobiegli ewentualnemu niebezpieczeństwu. Logicznym jest, że gdyby to nie oskarżony kierował pojazdem to ww. świadkowie nie mieliby powodu, by wyciągać go z pojazdu.

W odniesieniu do twierdzeń obrońcy o pojawiających się w sprawie wątpliwościach dotyczących sprawstwa oskarżonego, które winny zostać rozstrzygnięte na jego korzyść wskazać należy, iż nie można stawiać w sposób uzasadniony zarzutu naruszenia zasady in dubio pro reo, powołując się na wątpliwości samej "strony" co do treści ustaleń faktycznych, wymowy dowodów, czy też sposobu interpretacji przepisów prawa. Dla oceny, czy nie został naruszony zakaz z art. 5 § 2 k.p.k. nie są bowiem miarodajne tego rodzaju wątpliwości zgłaszane przez stronę, ale tylko to, czy sąd orzekający w sprawie rzeczywiście powziął wątpliwości w tym zakresie i wobec braku możliwości ich usunięcia rozstrzygnął je na niekorzyść oskarżonego. A zatem w sytuacji, gdy konkretne ustalenie faktyczne zależne jest od dania wiary tej lub innej grupie dowodów, nie można mówić o naruszeniu zasady domniemania niewinności. Na gruncie niniejszej sprawy, Sąd I instancji słusznie uznał, iż nie zachodzą jakiekolwiek wątpliwości w zakresie tego, że oskarżony G. B. swoim zachowaniem wyczerpał wszystkie znamiona zarzucanego mu przestępstwa.

Kierunek apelacji obligował Sąd odwoławczy do dokonania kontroli kary wymierzonej oskarżonemu, jednakże Sąd nie dopatrzył się żadnych uchybień w tym zakresie. Wymierzona kara 4 miesięcy pozbawienia wolności jest odpowiednia do stopnia winy oskarżonego, nie jest karą ani zbyt łagodną ani zbyt surową, a przy tym spełni swoje cele wychowawcze.

Sąd odwoławczy w toku kontroli instancyjnej uznał jednak, iż w sprawie zachodzi wyjątkowy wypadek uzasadniony szczególnymi okolicznościami, z uwagi na który niezasadne okazało się orzeczenie wobec oskarżonego środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych dożywotnio. Artykuł 42 § 3 k.k. przewidujący klauzulę wyjątkowego wypadku, uzasadnionego szczególnymi okolicznościami, która umożliwia sądowi odstąpienie od orzeczenia zakazu prowadzenia pojazdów nie wskazuje wprost na konkretne przykłady takiego uzasadnionego przypadku, zatem należy ją każdorazowo rozpatrywać indywidualnie w odniesieniu do konkretnej sprawy, zgodnie z zasadą indywidualizacji kary.

W ocenie Sądu fakt, iż poprzednie skazanie oskarżonego za przestępstwo z art. 178a § 1 k.k. miało miejsce w 2013 r. wskazuje na to, iż orzeczenie wobec oskarżonego dożywotniego zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych byłoby zbyt surowe i spowodowało nieproporcjonalne skutki. Z uwagi na powyższe, Sąd odwoławczy zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że na podstawie przepisu wskazanego w punkcie II w zw. art. 42 § 2 k.k. orzekł wobec oskarżonego zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 5 lat. Okres orzeczonego zakazu w tym wymiarze jest wystarczający z punktu widzenia funkcji prewencyjnych oraz wychowawczych.

Mając na względzie wszystkie przedstawione powyżej okoliczności, Sąd odwoławczy nie znajdując przy tym uchybień określonych w art. 440 k.p.k., podlegających uwzględnieniu z urzędu i powodujących konieczność dalszej zmiany bądź uchylenia zaskarżonego rozstrzygnięcia – na podstawie art. 437 § 1 i 2 k.p.k. orzekł jak w wyroku.

Wniosek

Obrońca oskarżonego wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Sąd odwoławczy w toku kontroli instancyjnej nie powziął jakichkolwiek wątpliwości w zakresie sprawstwa oskarżonego, stąd nie znalazł podstaw do uwzględnienia wniosku obrońcy i uniewinnienia oskarżonego od zarzucanego mu czynu.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

2.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wina oskarżonego, wymierzona kara pozbawienia wolności, rozstrzygnięcie w

przedmiocie zaliczenia okresu zatrzymania prawa jazdy, rozstrzygnięcie o świadczeniu

pieniężnym i rozstrzygnięcie o kosztach postępowania przed Sądem I instancji.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Sąd odwoławczy w toku kontroli instancyjnej nie powziął jakichkolwiek wątpliwości w zakresie sprawstwa oskarżonego, ani nie dopatrzył się błędu w wymierzonej oskarżonemu karze pozbawienia wolności. Sąd I instancji w prawidłowy sposób zaliczył oskarżonemu okres zatrzymania prawa jazdy oraz nie dopuścił się błędu w rozstrzygnięciu o kosztach postępowania przed Sądem I instancji. Ponadto Sąd odwoławczy z urzędu wziął pod rozwagę podstawy zmiany lub uchylenia orzeczenia wskazane w art. 439 § 1 k.p.k. i 440 k.p.k., nie znajdując uchybień w tym zakresie.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Sąd odwoławczy zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że na podstawie przepisu wskazanego w punkcie II w zw. z art. 42 § 2 k.k. orzekł wobec oskarżonego zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 5 lat.

Zwięźle o powodach zmiany

W ocenie Sądu fakt, iż poprzednie skazanie oskarżonego za przestępstwo z art. 178a § 1 k.k. miało miejsce w 2013 r. wskazuje na to, iż orzeczenie wobec oskarżonego dożywotniego zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych byłoby zbyt surowe i spowodowało nieproporcjonalne skutki. Z uwagi na powyższe, Sąd odwoławczy zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że na podstawie przepisu wskazanego w punkcie II w zw. art. 42 § 2 k.k. orzekł wobec oskarżonego zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 5 lat.

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III.

O kosztach postępowania odwoławczego Sąd orzekł na podstawie art. 636 §1 k.p.k., w zw. z art. 8 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych, zasądzając od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa wydatki za postępowanie odwoławcze w kwocie 20 złotych (ryczałt za doręczenia) i wymierzył oskarżonemu za postępowanie odwoławcze opłatę w kwocie 120 złotych.

7.  PODPIS

Agata Wilczewska

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

wina oskarżonego

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

co do winy

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

1.4. Wnioski

uchylenie

zmiana

Dodano:  ,  Opublikował(a):  Ewa Szuster
Podmiot udostępniający informację: Sąd Okręgowy w Koninie
Osoba, która wytworzyła informację:  Agata Wilczewska
Data wytworzenia informacji: