Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Koninie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

25 października 2018 r.

Sąd Okręgowy w Koninie Wydział II Karny w składzie następującym:

Przewodniczący: SSO Waldemar Cytrowski- spr.

SSO Robert Rafał Kwieciński

SSO Marek Ziółkowski

Protokolant: st. sekr. sąd. Dorota Sobieraj

przy udziale Łukasza Sobczaka Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Koninie

po rozpoznaniu 19.10.2018 r.

sprawy K. H.

oskarżonego o przestępstwo z art. 177§2 kk

na skutek apelacji wniesionych przez obrońcę i pełnomocnika oskarżycieli posiłkowych

od wyroku Sądu Rejonowego w Kole z 23.04.2018 r. sygn. akt II K 833/17

1.  Zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, iż orzeczoną w punkcie 1 karę pozbawienia wolności podwyższa do 2 (dwóch) lat, a orzeczony w punkcie 2 środek karny rozszerza o zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych w ruchu drogowym oraz wydłuża okres tego zakazu do 3 (trzech) lat.

2. Utrzymuje zaskarżony wyrok w mocy w pozostałej części.

3.  Zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa za postępowanie odwoławcze wydatki w kwocie 50 zł i opłatę za obie instancje w kwocie 300 zł.

4.  Zasądza od oskarżonego na rzecz oskarżycieli posiłkowych A. C. i J. C. kwoty po 420 zł z tytułu zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu odwoławczym.

Marek Ziółkowski Waldemar Cytrowski Robert Rafał Kwieciński

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy w Kole wyrokiem z 23.04.2018 r. w sprawie o sygn. akt II K 833/17 uznał oskarżonego K. H. za winnego popełnienia przestępstwa z art. 177§2 kk i za to skazał go na karę roku pozbawienia wolności. Na podst. art. 42§1 kk orzekł wobec oskarżonego środek karny zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych określonych w kategorii T prawa jazdy na okres roku. Na podst. art. 46§2 kk zasądził od oskarżonego na rzecz pokrzywdzonych nawiązki po 40.000 zł.

Wyrok zaskarżyli obrońca i pełnomocnik oskarżycieli posiłkowych.

Obrońca zarzucił naruszenie przepisów postępowania, które miało wpływ na treść wyroku.

W oparciu o ten zarzut wniósł o zmianę wyroku poprzez „skorzystanie z możliwości wskazanych w art. 69 kk, art. 37 a kk i art. 37 b kk”.

Pełnomocnik oskarżycieli posiłkowych zarzucił rażącą niewspółmierność (łagodność) orzeczonej kary.

W oparciu o ten zarzut wniósł o orzeczenie wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności w granicach maksymalnego ustawowego zagrożenia oraz orzeczenie środka karnego zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 6 lat.

Nominalny zarzut obrońcy naruszenia przepisów procesowych stanowi w istocie zarzut błędu w ustaleniach faktycznych wynikający z błędnej oceny dowodu z opinii biegłego z zakresu rekonstrukcji wypadków drogowych ( art. 118§1 kpk).

Błąd w ustaleniach faktycznych może wynikać bądź z niepełności postępowania dowodowego (błąd braku), bądź z przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów (błąd dowolności). Żadnego jednak z tych błędów nie popełnił Sąd I instancji. Sąd ten bowiem nie tylko przeprowadził wszystkie istotne dla rozstrzygnięcia dowody, ale też w oparciu o wskazane w art. 7 kpk kryteria prawidłowo je ocenił i z oceny tej wywiódł jedyny logiczny wniosek, że oskarżony swoim zachowaniem wypełnił znamiona przypisanego mu przestępstwa. Sąd I instancji w prawidłowo sporządzonym, a więc spełniającym kryteria art.424 kpk uzasadnieniu wykazał dlaczego takie ustalenia poczynił. Sąd odwoławczy w pełni tę ocenę podzielając, by jej tu ponownie nie przytaczać, powołuje się na nią, czyniąc z niej integralną część niniejszego uzasadnienia. Ustalona zatem przez Sąd wersja, jeżeli tylko nie opierają się na ocenach dowolnych i jest logicznie poprawna czyni zarzut błędu w ustaleniach faktycznych bezzasadnym, natomiast uzasadnienie takiego zarzutu opiera się na ocenach dowolnych. Taka też sytuacja zachodzi w niniejszej sprawie. Opinia bowiem biegłego z zakresu rekonstrukcji wypadków drogowych prawidłowo została oceniona przez Sąd I instancji jako pełna, jasna i wewnętrznie spójna, natomiast obrońca po uzupełniającym przesłuchaniu biegłego na rozprawie, nie wnosił o zasięgnięcie opinii innego biegłego. W szczególności z opinii tej wprost wynika, iż kierujący motocyklem w światłach mijania miał możliwość zauważenia przeszkody na drodze z odległości 26 metrów i żeby zatrzymać pojazd przed nieoświetlonym rozrzutnikiem musiałby poruszać się z prędkością około 44 km/h. Jadąc zatem z prędkością bezpieczną, która jednocześnie była prędkością administracyjnie dopuszczalną, tj. 90 km/h nie miał możliwości ominięcia nieoświetlonego rozrzutnika. Nawet zresztą w światłach drogowych dostrzeżenie przeszkody o kontraście zbliżonym do otaczającej przestrzeni bez żadnego oświetlenia i elementów odblaskowych było trudne do wcześniejszego zauważenia i identyfikacji istniejącej przeszkody. Wynikający natomiast ze styczności pojazdów rozkład energii kinetycznej nie pozwolił na jednoznaczne wskazanie prędkości pojazdów przed zdarzeniem. Rzeczowy zatem materiał dowodowy nie dał podstaw do obliczenia przybliżonych prędkości z jaką poruszały się pojazdy biorące udział w zdarzeniu drogowym.

Niewspółmierność kary jest pojęciem ocennym i z powodu niedookreśloności kryteriów „współmierności” występuje często, przy czym zmiana w tym zakresie jest dopuszczalna tylko wtedy, gdy kara jest tak rażąco wysoka lub niska, że nie może zostać utrzymana, a więc kiedy kara w powszechnym odczuciu jest karą niesprawiedliwą. Dlatego, aby orzekane kary były odbierane jako sprawiedliwe sąd powinien kierować się wskazaniami zawartymi w art. 53 kk, w szczególności w § 2 tego przepisu.

Kara i środek karny orzeczone wobec oskarżonego są rażąco łagodne. Z treści art. 115§2 kk wynika, iż przy ocenie stopnia społecznej szkodliwości czynu Sąd bierze pod uwagę rodzaj naruszonych reguł ostrożności i stopień ich naruszenia. Naruszenie przez oskarżonego podstawowej i oczywistej zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym było nie tylko umyślne, ale wręcz rażące. W istocie bowiem jadącym w tym samym kierunku innym uczestnikom ruchu drogowego takie naruszenie uniemożliwiało jakikolwiek manewr obronny. Pokrzywdzony zatem nie miał żadnych możliwości uniknięcia wypadku. Z drugiej natomiast strony takie naruszenie było łatwe do uniknięcia. Nie trzeba bowiem szczególnej przenikliwości ażeby przewidywać, iż poruszanie się po zmroku, i to na drodze wojewódzkiej, nieoświetlonym i nie kontrastującym z otoczeniem pojazdem, uniemożliwi innym uczestnikom ruchu drogowego uniknięcie wypadku. Przy ocenie społecznej szkodliwości przypisanego oskarżonemu przestępstwa nie można też abstrahować od tego, iż jego zachowanie doprowadziło do najtragiczniejszego ze wskazanych w art. 177§2 kk skutków. Dlatego karą sprawiedliwą, tj. adekwatną do stopnia winy oskarżonego i społecznej szkodliwości przypisanego mu czynu oraz uwzględniającą wszystkie dyrektywy sądowego wymiaru kary będzie kara 2 lat pozbawienia wolności w połączeniu z orzeczonym środkiem karnym zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych w ruchu drogowym przez okres 3 lat.

Marek Ziółkowski Waldemar Cytrowski Robert Rafał Kwieciński