Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Koninie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

19 października 2018 r.

Sąd Okręgowy w Koninie Wydział II Karny w składzie następującym:

Przewodniczący: SSO Waldemar Cytrowski

Protokolant: st. sekr. sąd. Dorota Sobieraj

po rozpoznaniu 19.10.2018 r.

sprawy R. O. i J. D.

oskarżonych o przestępstwa z art. 157§2 kk, art. 216§1 kk i art. 217 §1 kk

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego R. O.

od wyroku Sądu Rejonowego w Kole z 17.04.2018 r. sygn. akt II K 530/17

1. Utrzymuje zaskarżony wyrok w mocy.

2.  Zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adwokata B. F. kwotę 516,60 zł z tytułu nieopłaconej obrony udzielonej z urzędu w postępowaniu odwoławczym.

3.  Zwalnia oskarżonego od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.

Waldemar Cytrowski

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy w Kole wyrokiem z 17.04.2018 r. w sprawie o sygn. akt II K 530/17 uznał oskarżonego R. O. za winnego popełnienia przestępstwa z art. 157§2 kk i za to skazał go na karę grzywny w liczbie 50 stawek dziennych po 10 zł. Na podst. art. 46§2 kk orzekł od oskarżonego na rzecz oskarżycielki prywatnej nawiązkę w kwocie 1.000 zł.

Sąd uniewinnił oskarżoną J. D. od popełnienia zarzucanych jej przestępstw z art. 216§1 kk i art. 217§1 kk.

Wyrok zaskarżył obrońca, który zarzucił naruszenie przepisów postępowania, które miało wpływ na treść wyroku oraz rażącą niewspółmierność orzeczonej kary.

W oparciu o te zarzuty wniósł o zmianę wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego oraz skazanie oskarżonej albo obniżenie orzeczonej kary.

Nominalny zarzut obrońcy naruszenia przepisów procesowych stanowi w istocie zarzut błędu w ustaleniach faktycznych ( art. 118§1 kpk).

Błąd w ustaleniach faktycznych może wynikać bądź z niepełności postępowania dowodowego (błąd braku), bądź z przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów (błąd dowolności). Żadnego jednak z tych błędów nie popełnił Sąd I instancji. Sąd ten bowiem nie tylko przeprowadził wszystkie istotne dla rozstrzygnięcia dowody, ale też w oparciu o wskazane w art. 7 kpk kryteria prawidłowo je ocenił i z oceny tej wywiódł jedyny logiczny wniosek, że oskarżony swoim zachowaniem wypełnił znamiona przypisanego mu przestępstwa, natomiast oskarżona zarzucanych jej przestępstw nie popełniła. Sąd I instancji w prawidłowo sporządzonym, a więc spełniającym kryteria art.424 kpk uzasadnieniu wykazał dlaczego takie ustalenia poczynił. Sąd odwoławczy w pełni tę ocenę podzielając, by jej tu ponownie nie przytaczać, powołuje się na nią, czyniąc z niej integralną część niniejszego uzasadnienia. Ustalona zatem przez Sąd wersja, jeżeli tylko nie opierają się na ocenach dowolnych i jest logicznie poprawna czyni zarzut błędu w ustaleniach faktycznych bezzasadnym, natomiast uzasadnienie takiego zarzutu opiera się na ocenach dowolnych. Taka też sytuacja zachodzi w niniejszej sprawie. W szczególności wyjaśnienia oskarżonego są całkowicie odosobnione. Żaden bowiem ze świadków nie potwierdził przedstawionej przez niego wersji zdarzenia. Z zeznań natomiast interweniujących policjantów K. C. i K. C. wprost wynika, iż nawet siostra oskarżonego K. P. oświadczyła im, iż to jej brat zaatakował oskarżoną, która tylko się broniła. Oskarżona nie zaprzeczała też, iż rozdarła oskarżonemu koszulkę. Wyjaśnienia oskarżonej i zeznania świadków pośrednio znalazły odzwierciedlenie w opinii sądowo-lekarskiej. Nie można też abstrahować od tego, iż oskarżony na posiedzeniu pojednawczym chciał się pojednać i z tytułu zadośćuczynienia zapłacić oskarżonej kwotę 1.000 zł.

Niewspółmierność kary jest pojęciem ocennym i z powodu niedookreśloności kryteriów „współmierności” występuje często, przy czym zmiana w tym zakresie jest dopuszczalna tylko wtedy, gdy kara jest tak rażąco wysoka lub niska, że nie może zostać utrzymana, a więc kiedy kara w powszechnym odczuciu jest karą niesprawiedliwą. Dlatego, aby orzekane kary były odbierane jako sprawiedliwe sąd powinien kierować się wskazaniami zawartymi w art. 53 kk, w szczególności w § 2 tego przepisu, a nadto przy orzekaniu grzywny w art. 33§3 kk.

Dlatego karą sprawiedliwą, tj. adekwatną do stopnia winy oskarżonego i społecznej szkodliwości przypisanego mu czynu oraz uwzględniającą wszystkie dyrektywy sądowego wymiaru kary będzie kara orzeczona przez Sąd I instancji. Skazanie bowiem oskarżonego, który wcześniej był już karany i który działał pod wpływem alkoholu, na karę grzywny w liczbie 50 stawek dziennych po 10 zł jest orzeczeniem wręcz łagodnym.

Waldemar Cytrowski