Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Koninie

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II Ka 246/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Kole z dnia 12 czerwca 2024 r., sygn. akt II K 97/24

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca oskarżonego

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1.

2.

3.

Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia polegający na uznaniu, że oskarżony M. Z. dopuścił się zarzucanego mu czynu w sytuacji, gdy ze zgromadzonego w sprawie i prawidłowo ocenionego materiału dowodowego okoliczność taka nie wynika;

Obraza przepisów postępowania, mająca wpływ na treść zaskarżonego wyroku, tj. art. 7 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny dowodów, tj. wyjaśnień oskarżonego w zakresie, w jakim wskazał, że nie uiszczał alimentów z przyczyn od siebie niezależnych

Rażąca niewspółmierność kary orzeczonej wobec M. Z. bez należytej analizy jego właściwości i warunków osobistych, jego postawy w trakcie postępowania, bez uwzględniania celów wychowawczych i zapobiegawczych kary.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacja obrońcy oskarżonego okazała się jedynie częściowo zasadna w zakresie korekty okresu popełnienia czynu przypisanego oskarżonemu i obniżenia orzeczonej kary.

Przed przystąpieniem do analizy zarzutów zawartych w apelacji podkreślić należy, iż orzeczenie wydane w przedmiotowej sprawie jest oparte na całokształcie materiału dowodowego zebranego w sprawie, który został poddany wnikliwej analizie bez przekroczenia zasady swobodnej oceny dowodów. Analiza dowodów przeprowadzonych przez Sąd Rejonowy znajduje pełne odzwierciedlenie we wnioskach zawartych w pisemnym uzasadnieniu wyroku, które czyni zadość wymogom art. 424 § 1 i 2 k.p.k., co pozwala w pełni na przeprowadzenie kontroli instancyjnej.

Ocena materiału dowodowego w zakresie czynu przypisanego oskarżonemu przez Sąd Rejonowy dokonana została z uwzględnieniem reguł sformułowanych w przepisach art. 5 k.p.k. i art. 7 k.p.k. Co więcej, jest ona oceną wszechstronną i bezstronną i jest zgodna z zasadami wiedzy i doświadczenia życiowego. Sąd Okręgowy nie stwierdził także błędów logicznych, jak i faktycznych w rozumowaniu Sądu Rejonowego. W związku z powyższym kontrola apelacyjna uzasadnia twierdzenie, że zaskarżony wyrok został, tak jak tego wymaga norma zawarta w art. 410 k.p.k., prawidłowo i w pełni oparty na poprawnie dokonanej ocenie materiału dowodowego, zgromadzonego i ujawnionego w toku postępowania.

Oceny dowodów dokonanej przez Sąd I instancji nie mogły podważyć typowo polemiczne zarzuty obrońcy. Wbrew odmiennym twierdzeniom zawartym w apelacji, nie ma żadnych podstaw ani do skutecznego kwestionowania dokonanej przez Sąd Rejonowy oceny zebranego materiału dowodowego, ani też poczynionych na podstawie tego materiału ustaleń faktycznych w sprawie. Sąd I instancji przeprowadził wnikliwe postępowanie dowodowe, a ustalenia swoje oparł na konkretnie wskazanych dowodach, które poddał logicznej i zgodnej z zasadami wiedzy i doświadczenia życiowego ocenie. W tej sytuacji kontrola odwoławcza uzasadnia stwierdzenie, że zaskarżony wyrok znajduje pełne oparcie w prawidłowo dokonanej ocenie całokształtu materiału dowodowego zgromadzonego i ujawnionego w toku postępowania, tak więc nie ma podstaw do dyskwalifikowania zaskarżonego rozstrzygnięcia.

Wbrew zatem twierdzeniom apelującego, Sąd meriti prawidłowo ustalił, że oskarżony M. Z. dopuścił się zarzucanego mu czynu. Przypomnieć w tym miejscu należy, że „Uchylanie się od obowiązku łożenia na utrzymanie osoby uprawnionej do alimentacji zachodzi wtedy, gdy zobowiązany mając obiektywną możliwość wykonania tego obowiązku, nie dopełnia go ze złej woli” (por. również wyrok SN z 5.01.2001 r., V KKN 504/00, Prok. i Pr.-wkł. (...), poz. 3, oraz wyrok SA we Wrocławiu z 16.03.2016 r., II AKa 7/16, LEX nr 2025526). Podobny pogląd wyraził Sąd Najwyższy w postanowieniu z 17.04.1996 r., II KRN 204/96, Prok. i Pr.-wkł. (...), poz. 4: „W pojęciu «uchyla się» mieści się negatywny stosunek psychiczny osoby zobowiązanej do wykonania nałożonego na nią obowiązku, który sprawia, że mimo obiektywnej możliwości jego wykonania, sprawca tego obowiązku nie wypełnia, gdyż wypełnić nie chce lub też zlekceważył obowiązek nałożony wyrokiem. Ten negatywny stosunek winien być wykazany stosownymi dowodami”. Por. też postanowienie SN z 7.11.2017 r., II KK 211/17, LEX nr 2417590. Przenosząc te rozważania na grunt niniejszej sprawy należy wskazać, iż w okresie objętym zarzutem (poza sierpniem 2023 r. wobec A. Z. oraz od sierpnia 2023 r. do 29 września 2023 r. wobec N. Z.) oskarżony miał obiektywną możliwość dostarczania środków utrzymania córkom. Z materiału dowodowego wynika niezbicie, że w powyższym okresie oskarżony nie był zarejestrowany w urzędzie pracy oraz nie pracował zawodowo. Odnosząc się do argumentacji podnoszonej zarówno przez oskarżonego w toku postępowania pierwszoinstancyjnego, jak i w wywiedzionej przez obrońcę apelacji, a odnoszącej się do stanu zdrowia M. Z., należy wskazać, że z przedłożonej dokumentacji nie wynika, aby oskarżony miał w tak dużym stopniu ograniczoną możliwość wykonywania pracy zarobkowej, która uniemożliwiałaby mu jakąkolwiek formę zatrudnienia. W szczególności z przedłożonych dokumentów nie wynika, aby oskarżony posiadał orzeczenie o niezdolności do pracy, czy niepełnosprawności, co mogłoby wówczas uzasadniać brak obiektywnych możliwości podjęcia jakiegokolwiek zatrudnienia. Na uwagę zasługuje również okoliczność – akcentowana przez Sąd I instancji – że wysokość świadczeń alimentacyjnych, do których uiszczania zobowiązał się sam oskarżony na mocy ugody sądowej zawartej przed Sądem Rejonowym w Kole, była wręcz symboliczna (łącznie 630 zł), co dodatkowo przemawia za uznaniem, iż oskarżony uchylał się od obowiązku alimentacyjnego, nie łożąc na utrzymanie dzieci jakichkolwiek kwot.

Odnosząc się do argumentacji obrońcy, iż oskarżony nie wiedział o toczącym się wobec niego postępowaniu egzekucyjnym należy wskazać, iż niezależnie od powyższego, oskarżony miał świadomość o swoim obowiązku alimentacyjnym wobec córek, z którego się nie wywiązywał, a zatem winien liczyć się z tym, że uchylanie się od tego obowiązku może zakończyć się przymusowym ściągnięciem należności, do których był zobowiązany. Oskarżony nie podjął żadnych kroków w celu ustalenia aktualnej sytuacji z tytułu swojego zadłużenia alimentacyjnego, a powoływanie się obecnie na brak korespondencji ze strony komornika sądowego, stanowi wyłącznie próbę odsunięcia od siebie odpowiedzialności za brak łożenia renty alimentacyjnej.

W dalszej kolejności podkreślić w tym miejscu należy, że zakres podstawowych potrzeb życiowych nie jest pojęciem stałym i niezmiennym, lecz zależy od konkretnych warunków, w których żyje osoba uprawniona do alimentów. Zgodzić się należy z twierdzeniem Z. S. (Kodeks karny..., red. M. Filar, 2016, nt 10 do art. 209), że: "kryterium oceny potrzeb jako podstawowych stanowią standardy funkcjonujące w danym społeczeństwie, przy uwzględnieniu indywidualnych właściwości uprawnionego do alimentowania (np. wiek, stan zdrowia, potrzeby kształcenia)". Tak też wyrok SN z 27 marca 1987 r., V KRN 54/87, OSNPG 1987/8, poz. 103. Jak zauważył Sąd Apelacyjny we Wrocławiu w wyroku z 16 marca 2016 r., II AKa 7/16, LEX nr 2025526: "Zakres pojęcia «podstawowe potrzeby życiowe», użytego w art. 209 § 1 k.k. (dziś jest to art. 209 § 1a), wyznaczają warunki społeczne, poziom rozwoju gospodarczego, technologicznego, stan świadomości społecznej. Im wyższy jest stopień rozwoju społeczeństwa, przeciętny poziom życia, tym większe i bardziej zróżnicowane są potrzeby uznawane powszechnie za podstawowe". Ponadto w doktrynie podnosi się, że fakt zaspokojenia podstawowych podstaw życiowych uprawnionych kosztem znacznego wysiłku osoby współzobowiązanej do alimentacji albo przez inne osoby, niezobowiązane, nie wyłącza ustawowego znamienia narażenia na niemożność zaspokojenia tych potrzeb" (uchwała SN z 9 czerwca 1976 r., VI KZP 13/75, OSNKW 1976/7-8, poz. 86).

A. Ż. do 2019 roku z tytułu opieki nad swoją babcią pobierała zasiłek opiekuńczy w kwocie 620 zł, a później, do 2022 roku pozostawała osobą bezrobotną, utrzymującą siebie oraz córki z alimentów z Funduszu, zasiłku socjalnego oraz świadczenia 500 plus, jednakże kwoty nie wystarczały na zapewnienie podstawowych potrzeb życiowych. Wprawdzie w 2022 r. wymieniona pracowała jako opiekunka w (...) w K., otrzymując wynagrodzenie w kwocie 2800 zł miesięcznie, jednakże zatrudnienie to trwało kilka miesięcy, a wydatki rodziny były spore, zwłaszcza w okresie zimowym.

Nie ulega wątpliwości, że w przypadku pokrzywdzonych poza zapewnieniem minimum egzystencji, niezbędne było zapewnienie im środków na kontynuowanie nauki, leczenie, kształcenie i zaspokojenie innych potrzeb istotnych dla ich rozwoju np. umożliwienie korzystania im z dóbr kultury, wypoczynku itp. To, że potrzeby te w pewnym zakresie zostały zaspokojone staraniami matki pokrzywdzonych, nie wyklucza, że w okresie objętym aktem oskarżenia, M. Z. naraził pokrzywdzonych na niemożność zaspokojenia rozumianych w ten sposób podstawowych potrzeb życiowych. Sytuacja materialna matki pokrzywdzonych powinna tym bardziej wpłynąć na realizację przez oskarżonego obowiązku alimentacyjnego, zwłaszcza, iż w inny sposób (przez osobiste starania) nie zaspokajał jakichkolwiek potrzeb uprawnionych. Nie był on zarejestrowany w tym okresie jako bezrobotny, co świadczy o tym, iż nie poszukiwał stałej pracy. Nie realizował więc w ramach możliwości zarobkowych swojej aktywności do wykonywania stałego zatrudnienia. Oskarżony nie łożył na utrzymanie dzieci i nie miał z nimi kontaktów (poza okresem w czerwcu i częściowo w lipcu 2017 r.) Oczywiście sytuacja osobista oskarżonego była trudna, ale nie zwalniało go to od łożenia na utrzymanie córek oraz wykazywania w tym zakresie aktywności do znalezienia zatrudnienia. Oskarżony zawierając ugodę wyraził zgodę na wysokość świadczeń alimentacyjnych i nie kwestionował w okresie późniejszym ich wysokości. W szczególności nie podjął żadnych kroków, ażeby obniżyć alimenty z uwagi na ewentualną zmianę stosunków w tym zakresie. Możliwości te określa się przy tym nie według faktycznie osiąganych dochodów, ale według tego, jakie dochody może osiągać zobowiązany do alimentowania przy założeniu, że dokłada wszelkich starań i swoje możliwości zarobkowe w pełni wykorzystuje. Daje to podstawę do przyjęcia, że alimenty w tej wysokości zaakceptował i co najmniej w takiej wielkości powinien je również dzieciom dobrowolnie zapewniać. Określa to negatywny stosunek oskarżonego do obowiązku alimentacyjnego; nie wypełniał go, mimo że miał obiektywne możliwości jego wykonania.

W świetle powyższego sprawstwo oskarżonego należy uznać za bezsprzeczne. Mając na uwadze powyższe, w ocenie Sądu odwoławczego apelacja obrońcy oskarżonego stanowi jedynie polemikę w zakresie oceny dowodów, która została przeprowadzona przez Sąd meriti w sposób prawidłowy i w tym zakresie Sąd odwoławczy nie dopatrzył się jakichkolwiek uchybień.

Sąd odwoławczy dokonał jedynie modyfikacji w zakresie opisu czynu przypisanego oskarżonemu w ten sposób, że wyeliminował okres niealimentacji córki A. Z. w sierpniu 2023 r. oraz okres niealimentacji córki N. Z. od sierpnia 2023 r. do 29 września 2023 r., bowiem z przedłożonych przez obrońcę dowodów wpłat wynika, że oskarżony w tym okresie uiszczał części kwot do komornika sądowego tytułem zobowiązań alimentacyjnych.

Za zasadny Sąd odwoławczy ocenił z kolei zarzut dotyczący rażącej niewspółmierności orzeczonej wobec oskarżonego kary jako zbyt surowej Zarzut niewspółmierności kary, jako zarzut z kategorii ocen, można zasadnie podnosić wówczas, „gdy kara, jakkolwiek mieści się w granicach ustawowego zagrożenia, nie uwzględnia w sposób właściwy zarówno okoliczności popełnienia przestępstwa, jak i osobowości sprawcy - innymi słowy, gdy w społecznym odczuciu jest karą niesprawiedliwą. Niewspółmierność więc zachodzi wówczas, gdy suma zastosowanych kar i innych środków, wymierzona za przypisane przestępstwa, nie odzwierciedla należycie stopnia szkodliwości społecznej czynu i nie uwzględnia w wystarczającej mierze celów kary (wyrok SN z dnia 11 kwietnia 1985 roku, V KRN 178/85). Trzeba również pamiętać, że zgodnie z art. 438 pkt 4 k.p.k. ta niewspółmierność kary musi być „rażąca”, bowiem w ramach tej przyczyny odwoławczej chodzi o różnice ocen o charakterze zasadniczym. Chodzi tu więc przy wykazaniu tego zarzutu nie o każdą różnicę co do wymiaru kary, ale o „różnicę ocen tak zasadniczej natury, iż karę dotychczas wymierzoną nazwać można byłoby – również w potocznym znaczeniu tego słowa – rażąco niewspółmierną, to jest niewspółmierną w stopniu nie dającym się wręcz zaakceptować” (wyrok SN z dnia 2 lutego 1995 roku, II KRN 198/94). Podobne stanowisko zajął Sąd Apelacyjny w Warszawie w wyroku z dnia 14.03.2018r. sygn. II AKa 460/17, zgodnie z którym „rażąca niewspółmierność kary, o której mowa w przepisie art. 438 pkt 4 k.p.k. zachodzić może tylko wtedy, gdy na podstawie ujawnionych okoliczności, które powinny mieć wpływ na wymiar kary można było przyjąć, iż zachodziłaby wyraźna różnica pomiędzy karą wymierzoną przez sąd I instancji a karą, jaką należałoby wymierzyć w instancji odwoławczej, w następstwie prawidłowego zastosowania w sprawie dyrektyw wymiaru kary, przewidzianych w art. 53 k.k. oraz zasad ukształtowanych przez orzecznictwo Sądu Najwyższego.

Odnosząc powyższe do realiów przedmiotowej sprawy, uznać należy, że wymierzona wobec oskarżonego kara jedengo roku i sześciu miesięcy ograniczenia wolności jest zbyt surowa. Sąd odwoławczy w toku kontroli instancyjnej doszedł do przekonania, iż kara w tym wymiarze wykraczałaby poza stopień winy oskarżonego oraz stopień społecznej szkodliwości czynu i stanowiła zbyt surową represję karną wobec oskarżonego. Mając na uwadze dyrektywy wymiaru kary, w ocenie Sądu odwoławczego zasadnym było dokonanie zmiany w zakresie kary w ten sposób, że orzeczoną karę ograniczenia wolności obniżyć do jednego roku. Obniżając karę Sąd miał na uwadze okoliczność, że oskarżony począwszy od czerwca 2023 r. częściowo ale regularnie uiszcza kwoty tytułem alimentów do komornika sądowego. Orzeczona w ten sposób kara będzie odpowiednia do stopnia winy i stopnia społecznej szkodliwości czynu, a nadto dadzą zadość społecznemu poczuciu sprawiedliwości, spełnią swoje cele wychowawcze.

Mając na względzie wszystkie przedstawione powyżej okoliczności, Sąd odwoławczy nie znajdując przy tym uchybień określonych w art. 440 k.p.k., podlegających uwzględnieniu z urzędu i powodujących konieczność dalszej zmiany bądź uchylenia zaskarżonego rozstrzygnięcia – na podstawie art. 437 § 1 i 2 k.p.k. orzekł jak w wyroku.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu

ewentualnie

Orzeczenie kary ograniczenia wolności w dolnych granicach ustawowego zagrożenia

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

W świetle prawidłowo ocenionych dowodów i ustalonego na tej podstawie stanu faktycznego, sprawstwo i wina oskarżonego nie budzi wątpliwości Sądu odwoławczego. Z uwagi na powyższe, Sąd odwoławczy nie znalazł podstaw do uniewinnienia oskarżonego. Sąd odwoławczy nie znalazł przy tym uchybień określonych w art. 440 k.p.k., podlegających uwzględnieniu z urzędu i powodujących konieczność uchylenia zaskarżonego rozstrzygnięcia.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

.

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot utrzymania w mocy

0.1Wina oskarżonego, obowiązek systematycznego łożenia bieżących rat alimentacyjnych na rzecz małoletniej córki N. Z. oraz rozstrzygnięcie w zakresie kosztów sądowych i kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Sprawstwo oskarżonego i wina w świetle zgromadzonych w sprawie dowodów i prawidłowo ustalonego stanu faktycznego nie budzi wątpliwości Sądu odwoławczego. Zasądzony obowiązek systematycznego łożenia bieżących rat alimentacyjnych na rzecz małoletniej N. Z. znajduje uzasadnienie w art. 34 § 3 k.k. w zw. z art. 72 § 1 pkt 3 k.k. Sąd nie dopatrzył się przy tym uchybień w zakresie kosztów procesu oraz kosztów zastępstwa procesowego.

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot i zakres zmiany

0.0.1Sąd odwoławczy w toku kontroli instancyjnej za zasadne uznał obniżenie orzeczonej wobec oskarżonego kary ograniczenia wolności do 1 roku.

Zwięźle o powodach zmiany

Sąd odwoławczy w toku kontroli instancyjnej, mając na względzie dyrektywy wymiaru kary określone w art. 53 k.k. doszedł do przekonania, iż orzeczona kara 1 roku i 6 miesięcy ograniczenia wolności, jest karą zbyt surową, bowiem przekracza stopnień winy oskarżonego i stopnień społecznej szkodliwości czynu. Mając na uwadze dyrektywy wymiaru kary, w ocenie Sądu odwoławczego zasadnym było obniżenie orzeczonej kary do 1 roku.

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0I.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

3.

4.

Sąd odwoławczy na podstawie art. 618 § 1 pkt 11 k.p.k. w zw. z art. 634 k.p.k. i § 17 ust. 2 pkt 4 w zw. z § 4 ust. 1-4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 14 maja 2024 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa albo jednostki samorządu terytorialnego kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu, zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. A. B. kwotę 1033,20 zł tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu w postępowaniu odwoławczym.

Sąd odwoławczy na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. w zw. z art. 634 k.p.k. zwolnił oskarżonego od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, bowiem ich uiszczenie z uwagi na sytuację majątkową byłoby dla niego zbyt uciążliwe.

7.  PODPIS

Karol Skocki