Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Koninie

UZASADNIENIE

Wyrokiem Sądu Rejonowego w Koninie z 5 czerwca 2024r. w sprawie IIW174/22 obwiniony Ł. K. uznany został za winnego tego, że
w dniu 10 września 2021 roku o godz. 14.25 w K. ul. (...) kierując pojazdem uprzywilejowanym marki V. (...) o nr rej. (...)
z włączonymi światłami mijania i wysyłającym sygnały świetlne w postaci niebieskich świateł błyskowych i jednocześnie sygnały dźwiękowe o zmiennym tonie, poruszając się przy prawej krawędzi jezdni tzw. pasem awaryjnym
i bezpodstawnie korzystając z ułatwień w ruchu drogowym nie zachował należytej ostrożności, w wyniku czego podczas manewru omijania kierującej samochodem marki F. (...) o nr rej. (...) doprowadził do otarcia się pojazdów powodując zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym kierującej E. P. i pasażerowi D. K., to jest wykroczenia
z art.86§1k.w. i art.97k.w. Za wykroczenie to Sąd wymierzył obwinionemu karę grzywny w kwocie 300 złotych.

Powyższy wyrok zaskarżony został przez obrońcę obwinionego.

Obrońca, na podstawie art. 427 § 2 kpk w zw. z art. 438 pkt 2 i 3 w zw. art. 109 § 2 kpw wydanemu rozstrzygnięciu zarzuciła: naruszenie przepisów postępowania, mających istotny wpływ na treść wydanego orzeczenia, tj.:

1. naruszenie art. 7 kpk w zw. żart. 8 kpw poprzez dowolną a nie swobodną ocenę materiału dowodowego polegającą na:

• odmowie przyznania wiarygodności wyjaśnieniom obwinionego co do przebiegu zdarzenia w zakresie nieprawidłowego zachowania na drodze pokrzywdzonej mimo, iż wersja ta znajduje potwierdzenie w zeznaniach bezpośredniego świadka zdarzenia D. K., a nadto w zeznaniach świadków P. K. i B. K.,

• odmowie przyznania wiarygodności zeznaniom świadków D. K., D. W., P. K. i B. K. w sytuacji, gdy zeznania te są spójne, logiczne, wzajemnie się uzupełniają, a ponadto znajdują potwierdzenie w wyjaśnieniach obwinionego, a zatem dokonana przez Sąd I instancji ocena, że świadkowie ci próbowali podtrzymać wersję obwinionego, że nie doszło do kontaktu aut jest nieuprawniona,

• uznaniu za wiarygodne tylko i wyłącznie zeznań pokrzywdzonej i wersji wydarzeń przez nią przedstawionej podczas, gdy jest ona sprzeczna z pozostałym materiałem dowodowym w zakresie przebiegu zdarzenia, zachowania się uczestników na drodze, a także samego kontaktu pojazdów pokrzywdzonej
i obwinionego,

• uznaniu opinii biegłego sądowego sporządzonej w sprawie za zupełną, kompletną i jasną, w sytuacji, gdy opinia ta zawiera szereg niejasności i jest niespójna, a biegły przesłuchiwany na rozprawie nie potrafił wyjaśnić podstawowych zarzutów, kierowanych wobec opinii, czyniąc stronnicze wywody na temat braku jakiegokolwiek zawinienia pokrzywdzonej i wyłącznego zawinienia obwinionego (absurdalne twierdzenia, że nie mogła a nawet nie powinna patrzeć w lusterka gdy usłyszała dźwięk pojazdu uprzywilejowanego),

• uznaniu za nierzetelne oględzin pojazdu wykonanych przez B. K. w sytuacji, gdy świadek ten nie podał w jakim czasie zapoznał się z pismem pokrzywdzonej i jasno wskazywał, że zadaniem jego nie było skorelowanie uszkodzeń pojazdów, zresztą świadek nie dysponował pojazdem pokrzywdzonej,

• uznaniu za rzetelne oględzin pojazdu wykonanych przez J. S. w sytuacji, gdy od daty czynu do wykonania tych oględzin minęło ponad dwa tygodnie, a pojazdem był używany przez funkcjonariuszy policji
w tym okresie do czynności służbowych i nie był wyłączony z użytkowania,
a zatem wszelkie uszkodzenia w tym zakresie mogły powstać w innych okolicznościach,

co miało wypływ na wynik postępowania, prowadząc do błędu w ustaleniach faktycznych polegających na uznaniu, że obwiniony zachował się nieprawidłowo na drodze, bezpodstawnie podjął decyzje o korzystaniu z ułatwień w ruchu drogowym poprzez jazdę poboczem, a nadto, że doprowadził do kontaktu pojazdów marki V. (...) oraz F. (...), którym kierowała pokrzywdzona.

2. naruszenie art. 201 kpk w zw. z art. 42 kpw poprzez oddalenie wniosku dowodowego o przeprowadzenie opinii innego biegłego sądowego w sytuacji, gdy sporządzona w sprawie opinia jest niepełna, niejasna i zachodzą w niej sprzeczności;

3. naruszenie art. 8 kpw w zw. z art. 5 kpk poprzez niezastosowanie tego przepisu i nie rozstrzygnięcie wątpliwości w zakresie braku ustalenia prędkości obwinionego, a nadto w zakresie korzystania w okresie od daty zdarzenia do daty oględzin pojazdu przez innych funkcjonariuszy policji.

W oparciu o te zarzuty obrońca wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie obwinionego od zarzucanych mu czynów oraz zasądzenie od Skarbu Państwa na rzecz obwinionego kosztów postępowania, w tym kosztów obrony przez Sądem I i II instancji; ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu; ewentualnie dopuszczenie przez Sąd Okręgowy dowodu z opinii innego biegłego sądowego z dziedziny rekonstrukcji wypadków drogowych na okoliczność przebiegu zdarzenia, objętego wnioskiem o ukaranie, ustalenia położenia pojazdów, prędkości z jaką pojazdy się poruszały, wskazania jakie są standardy zachowania uczestników ruchu drogowego w sytuacji tworzenia korytarza życia, poruszania się pojazdu uprzywilejowanego poboczem, zjazdu uczestnika na pobocze w celu tworzenia korytarza życia, ustalenia, czy obwiniony miał możliwość zatrzymania pojazdu przy zachowaniu reguł należytej ostrożności oraz ustalenia czy pokrzywdzona przystępując do tworzenia korytarza życia zachowała się prawidłowo.

Sąd Odwoławczy zważył, co następuje.

Apelacja obrońcy okazała się celowa.

W pierwszej kolejności należy zauważyć, że obwinionemu zarzucono popełnianie czynów z art.86§1k.w. i z art.90k.w. w dniu 10 września 2021r.

Zgodnie natomiast z przepisem art.45§1k.w. karalność wykroczenia ustaje, jeżeli od czasu jego popełnienia upłynął rok, a jeżeli w tym okresie wszczęto postępowanie, karalność wykroczenia ustaje z upływem 2 lat od zakończenia tego okresu.

Ponieważ od dnia 10 września 2021r. upłynęły już trzy lata, po wydaniu przez Sąd I instancji wyroku w niniejszej sprawie nastąpiło przedawnienie karalności zarzucanych obwinionemu czynów z art.86§1k.w. i art.90k.w.

Dlatego w ocenie Sądu odwoławczego, zgodnie z art.104§1pkt7k.p.w.
w zw. z art.5§1pkt4k.p.w. w zw. z art.45§1k.w. postępowanie karne o czyny zarzucane obwinionemu należało umorzyć, uchylając wyrok Sądu I instancji.

Reasumując zgodne z art.437§1i2k.p.k. Sąd odwoławczy orzekł jak
w wyroku.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art.119 § 2pkt 1k.p.w. w zw. z art.121 § 1k.p.w. w zw. z art.634 k.p.k. i art.632a § 1k.p.k, w związku z czym kosztami sądowymi za postępowanie przed Sadem I instancji i postępowanie odwoławcze obciążył Skarb Państwa. Natomiast wobec umorzenia postępowania z uwagi na przedawnienie karalności czynów zarzucanych obwinionemu, Sąd orzekł, że koszty ustanowionego obrońcy z wyboru ponieść ma obwiniony.

Agata Wilczewska