Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Koninie

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II Ka 262/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Słupcy z dnia 9 kwietnia 2024 r., sygn. akt II K 384/19. .

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

I.

Oskarżyciel zaskarżonemu orzeczeniu zarzucił:

1)  Obrazę prawa materialnego, w postaci niezastosowania normy art. 4 § 1 k.k., polegającą na nie powołaniu w podstawie prawnej skazania w punkcie 3 orzeczenia art. 4 § 1 k.k., w sytuacji gdy czyn został popełniony w dniu 12 października 2017 roku, a stosując przepisy obecnie obowiązujące Sąd, na podstawie art. 43a § 2 k.k., w razie skazania sprawcy za przestępstwo określone m.in. w art. 263 § 2 k.k. byłby zobowiązany do orzeczenia środka karnego w postaci świadczenia pieniężnego wymienionego w art. 39 pkt 7 k.k., na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej w wysokości co najmniej 5 000 złotych, do wysokości 60 000 złotych.

2)  Obrazę przepisów postępowania mającą istotny wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie art. 410 k.p.k. w zw. z art. 7 k.p.k. poprzez dowolną ocenę zebranych dowodów, z pominięciem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, przez co odmówiono wiarygodności zeznaniom świadka N. C., w szczególności rozpoznaniu przez nią T. J., jako współsprawcy przestępstw, a także poprzez uwzględnienie tylko niektórych dowodów, które zostały odizolowane od pozostałych, w tym wyjaśnień oskarżonego T. J. z dnia 6 października 2017r., w których podał, że zna E. S. i kontaktował się z nim w 2016 roku, a tym samym odstąpienie od oceny wszystkich dowodów we wzajemnym powiązaniu i tym samym nie wykazane w sposób należyty powodów zajętego stanowiska, co doprowadziło do niesłusznego uniewinnienia T. J. od zarzuconego mu aktem oskarżenia czynów.

3)  Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia i mający istotny wpływ na jego treść, polegający na dowolnej ocenie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego i przyjęciu, iż w świetle okoliczności sprawy brak jest dowodów potwierdzających, że oskarżony T. J. popełnił zarzucane mu czyny zabronione, co doprowadziło do uniewinnienia go, podczas gdy prawidłowa ocena zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, w tym zeznań świadka N. C., jak również kategorycznego rozpoznanie przez nią zdjęcia oskarżonego, powiązanych ze sobą w sposób logiczny, przemawia za uznaniem, iż oskarżony uczestniczył w zarzucanych mu przestępstwach.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacja oskarżyciela publicznego okazała się częściowo zasadna.

Na wstępie rozważań Sąd odwoławczy pragnie zaakcentować, że przeprowadzona kontrola instancyjna wykazała, iż zebrany w niniejszej sprawie materiał dowodowy i ustalony na jego podstawie stan faktyczny nie pozwala na przypisanie oskarżonemu T. J. sprawstwa i winy w zakresie zarzucanych aktem oskarżenia czynów.

W ocenie Sądu odwoławczego, zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie daje podstaw do przyjęcia, że oskarżony T. J. działając wspólnie i w porozumieniu z E. S. dopuścił się przestępstw wymienionych w punktach od I do XXX zaskarżonego wyroku.

Podkreślenia w tym miejscu wymaga przede wszystkim, że w sprawie brak jest obiektywnych i bezpośrednich dowodów świadczących o sprawstwie i winie oskarżonego T. J..

Szerszego omówienia wymaga przy tym treść zeznań świadków N. C. i S. C. (1), w oparciu o które m.in. zdaniem apelującego należy przyjąć sprawstwo i winę oskarżonego T. J.. Wbrew jednakże temu stanowisku, nie sposób – dokonując swobodnej oceny dowodów – uznać, iż zeznania te zasługiwały w pełni na wiarę. Sąd odwoławczy podziela stanowisko Sądu Rejonowego, iż zeznania N. C. i S. C. (1) odnośnie podawanych przez nich okoliczności zdarzenia z maja 2016 roku, nie mogą stanowić bezpośredniego i kategorycznego dowodu na sprawstwo oskarżonego, z uwagi na fakt, iż w toku całego postępowania były niespójne i obarczone licznymi odstępstwami. Przesłuchana w charakterze świadka w dniu 17 listopada 2016 r. N. C. zeznała, że mężczyzna o imieniu (...) był wysoki, trochę przy kości, natomiast nie była w stanie podać jego wyglądu i ubioru (k. 783). Z kolei w zeznaniach z 1 grudnia 2016 r. świadek podała, że mężczyzna miał około 20 lat, był „przy kości”, około 165 cm wzrostu (a więc raczej niski), włosy czarne, proste, do ramion, w czapce z daszkiem i przedstawiał się imieniem (...) (k. 1728). Świadek dnia 12 stycznia 2017 r. zeznała: „..podszedł do mnie jakiś młody mężczyzna około 20 lat parę mówił, że ma na imię T., według mnie był trochę grubawy około 165 cm wzrostu, włosy czarne, proste, krótkie, miał na głowie czapkę z daszkiem” (k. 373). W dniu 13 czerwca 2017 r. podała z kolei, że mężczyzna na głowie miał założoną dżokejkę (k. 2037). Podczas okazania w dniu 24 stycznia 2017 r. N. C. wskazując oskarżonego jako osobę, która podeszła do nich w parku, podała, iż mężczyzna ten miał włosy koloru ciemnego i czapkę z daszkiem (k. 393). Z kolei S. C. (1) podał, że mężczyzna ten był niższy od niego o głowę, krępej budowy ciała, miał na głowie czapkę bejsbolową. Podczas okazania nie był w stanie rozpoznać tego mężczyzny, gdyż na zdjęciu był łysy, natomiast – jak podał –„ podczas spotkania miał czapkę, a spod czapki wychodziły włosy, chyba czarne, takie lokowane”. W tym miejscu należy odnieść się do przeprowadzonego okazania tablic poglądowych oskarżonego T. J. w dniu 24 stycznia 2017 r. oraz bezpośredniego okazania w dniu 21 listopada 2018 r. Sąd odwoławczy podziela stanowisko wyrażone przez Sąd Rejonowy, iż podczas tych czynności nie dopełniono warunków technicznych przeprowadzenia okazania, o którym mowa w Rozporządzeniu Ministra Sprawiedliwości z dnia 2 czerwca 2003 r. (Dz.U. 2003 nr 104, poz. 981). Zgodnie § 3 cytowanego rozporządzenia, Organ dokonujący okazania powinien zapewnić takie warunki, aby osoba przesłuchiwana nie mogła zobaczyć przed okazaniem osoby okazywanej jej wizerunku lub rzeczy w sytuacji wskazującej na ich rolę lub znaczenie procesowe. Z § 6 cyt. rozporządzenia wynika natomiast, że Organ dokonujący okazania powinien zapewnić, aby wygląd osoby okazywanej nie różnił się podczas okazania od jej wyglądu podczas zdarzenia stanowiącego przedmiot postępowania. Ponadto organ dokonujący okazania wizerunku osoby powinien zapewnić, aby podczas okazania wizerunek ten znajdował się wśród wizerunków innych osób. Podkreślenia wymaga tu istotna okoliczność, a mianowicie, że małżonkowie C. - pomimo różnic w podawaniu szczegółów odnośnie wyglądu mężczyzny przedstawiającego się jako (...) – wskazywali na osobę tęgą, z włosami czarnymi do ramion lub krótszymi, każdorazowo w czapce z daszkiem. Tymczasem osoby okazywane świadkom nie miały tych cech, tj. czapka z daszkiem, czarne włosy – krótkie lub do ramion. Podkreśla się natomiast, że okazanie winno przebiegać w odpowiednio odtworzonych warunkach, a zatem polegać na przywróceniu w miarę możliwości podejrzanemu wyglądu z okresu, kiedy był widziany przez danego świadka. Tymczasem w ocenie Sądu odwoławczego organ przeprowadzający te czynności nie zachował tych procedur. Uwagę zwraca również dość kategoryczne wskazanie przez N. C. na oskarżonego, jako tego, który nakłonił ich do założenia kont bankowych. Wskazanie to o jest o tyle zaskakujące, że S. C. (1) nie rozpoznał na okazanych wizerunkach oskarżonego, podając, że w chwili zdarzenia mężczyzna ten miał czarne włosy, a na głowie nosił czapkę, natomiast N. C. rozpoznała oskarżonego mimo tego, że oskarżony w chwili okazania był łysy. Niezależnie od powyższego należy wskazać, że świadek N. C. podczas okazania w dniu 21 listopada 2017 r. podała: „Ja rozpoznaję osobę z numerem 2 – jest to (...) niby T. ale nie wiem dokładnie” (k.7051), co wskazuje, iż wyczuwalne jest wahanie ze strony świadka. Wszystkie wyżej wymienione okoliczności powodują, że przeprowadzone na etapie postępowania przygotowawczego okazania nie mogły stanowić kategorycznego dowodu wskazującego na sprawstwo oskarżonego T. J.. Odnosząc się w tym miejscu do apelacji oskarżyciela należy wskazać, iż co do zasady rację ma skarżący, że wadliwie przeprowadzona czynność okazania, stanowi z reguły istotne uchybienie postępowania przygotowawczego, nie oznacza to jednak dyskwalifikacji rozpoznania, bowiem należy je ocenić z uwzględnieniem innych zebranych dowodów, jednakże analiza ta prowadzi do wniosku, iż przeprowadzone okazania nie miały istotnej mocy dowodowej, biorąc pod uwagę znaczące różnice pomiędzy zeznaniami w zakresie szczegółów w wyglądzie zewnętrznym mężczyzny posługującym się imieniem (...), a także brak istotnych atrybutów u osób okazywanych, które miał posiadać mężczyzna z chwili zdarzenia.

Ponadto świadek N. C. w odmienny sposób przedstawiała okoliczności zdarzenia, w szczególności tego, w jakie miejsce została odwieziona do domu po powrocie z I. oraz osoby kierowcy, który miał zawieźć ją do placówki bankowej. W zeznaniach z dnia 12 stycznia 2017 r. świadek podała, że mężczyźni odwieźli ją do S. i zostawili przy ulicy (...), podczas gdy w dniu 13 czerwca 2017 r. zeznała, że mężczyźni odwieźli ją do domu. Są to istotne różnice biorąc pod uwagę fakt, że świadek mieszkała w S., który oddalony jest od S. o kilka kilometrów. Również istotne różnice jawią się w relacjach N. C. dotyczących osoby kierowcy, która miała zawieźć ją do banku w I.. Świadek w zeznaniach z dnia 12 października 2016 r. nie wspomniała o drugim mężczyźnie, podając, że samochodem kierował (...). Z kolei już w zeznaniach złożonych w grudniu 2016 r. relacjonowała, że samochodem kierował mężczyzna tęgi i łysy. Podobnie w dniu 12 stycznia 2017 r. podała, że w samochodzie za kierownicą siedział inny mężczyzna, grubawy, łysy. Zeznania te znacznie różniły się zatem od siebie, a w sprawie nie było żadnego obiektywnego dowodu, który wyjaśniłby te wątpliwości. O drugim mężczyźnie nie wspominał również S. C. (1) twierdząc, że go nie widział, a wie o tym wyłącznie z relacji podawanej mu przez N. C.. Co istotne, pojawiających się wątpliwości nie sposób wyjaśnić z uwagi na fakt, że małżonkowie C. zmarli, a zatem niemożliwe było dokonanie ponownego okazania, czy przeprowadzenie uzupełniających zeznań ww. świadków.

Nie można ponadto tracić z pola widzenia okoliczności, że N. i S. C. (2), byli osobami nadużywającymi alkoholu, często będącymi pod jego znacznym wpływem, żyjącymi na skraju ubóstwa, z tzw. marginesu społecznego, co dodatkowo poddaje w wątpliwość wartość dowodową ich zeznań. Co więcej, z podanych przez nich zeznań wynika, że również w dniu zdarzenia byli pod znacznym wpływem alkoholu.

Na uwagę zasługuje też wymowa pozostałych dowodów zgromadzonych w niniejszej sprawie, z których żaden nie wskazuje bezpośrednio na oskarżonego T. J., jako osoby biorącej udział w przestępczym procederze wspólnie i w porozumieniu z E. S.. Okoliczności takie nie wynikają z opinii z zakresu genetyki sądowej, w których nie potwierdzono zgodności badanego materiału z profilem DNA T. J.. Ponadto kryminalistyczne badania daktyloskopijne nie dostarczyły również dowodu na to, że materiał porównawczy T. J. jest zgodny z liniami papilarnymi utrwalonymi na śladach porównawczych zabezpieczonych nalepek adresowych. Badania te wskazywały natomiast jednoznacznie na osobę E. S.. Co więcej, na żadnym z zabezpieczonych nośnikach danych w postaci telefonów komórkowych T. J. nie ujawniono dowodów wskazujących na jego udział w zarzucanych czynach. Wskazać również należy, że niejasne jest, na jakiej podstawie śledczy wytypowali numer (...) jako należący do T. J., skoro nie był to numer zarejestrowany, a ponadto ustalono, że E. S. podróżował z kilkoma telefonami jednocześnie i mógł być wówczas (w dniu logowania się na stacji przekaźnika (...) w I.) w posiadaniu obu telefonów. Ponadto ustalenia takie zostały poczynione na podstawie zeznań N. C., która twierdziła, że taki numer podał jej mężczyzna o imieniu (...). W sytuacji uznania za wadliwe ustalenie osoby oskarżonego na podstawie omawianego okazania okoliczności związane z posługiwaniem się wskazanym numerem nie mogą doprowadzić do żadnych logicznych ustaleń. Końcowo wskazać należy, że żaden z przesłuchanych w rozpoznawanej sprawie świadków nie wskazał na powiązania T. J. z E. S..

Odnosząc się natomiast do zarzutu, iż Sąd I instancji nie uwzględnił wyjaśnień oskarżonego T. J. w zakresie, w jakim wskazywał, że zna E. S., gdyż kontaktował się z nim w sprawie pracy w 2016 r., należy wskazać, iż okoliczność ta w żaden sposób nie wskazuje, że oskarżony T. J. brał udział w przestępczym procederze wspólnie z E. S..

Z uwagi na powyższe, Sąd odwoławczy podzielił stanowisko Sądu I instancji, iż w sprawie zachodzą uzasadnione wątpliwości, które zgodnie z zasadą wysłowioną w art. 5 § 2 k.p.k. należy rozpatrywać zawsze na korzyść oskarżonego. W konsekwencji powyższego, w oparciu o zgromadzony materiał dowodowy nie można przyjąć sprawstwa i winy oskarżonego T. J.. Norma wskazana w przywołanym przepisie, obciążająca oskarżyciela, stanowi jedną z podstawowych gwarancji praw oskarżonego, w myśl której, za winną uznać można tylko taką osobę w stosunku do której wina udowodniona w sposób niewątpliwy. W ocenie Sądu odwoławczego, mimo wykorzystania wszelkich możliwości dowodowych nie udało się usunąć wątpliwości co do winy oskarżonego T. J., zatem należy je tłumaczyć w sposób dla niego korzystny.

Odnosząc się do apelacji oskarżyciela w części dotyczącej oskarżonego E. S., należy wskazać, iż była ona zasadna i doprowadziła do wydania orzeczenia o charakterze reformatoryjnym.

Rację ma skarżący, iż Sąd Rejonowy w punkcie 3 orzeczenia w podstawie wymiaru skazania nie powołał art. 4 § 1 k.k. Czyn opisany w punkcie XXXII został popełniony w dniu 12 października 2017 r., a więc przed 1 stycznia 2023 r. Przepis art. 43a § 2 k.k., w brzmieniu nadanym ustawą z dnia 5 sierpnia 2022 r. o zmianie ustawy – Kodeks karny wykonawczy oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2022. (...)), obowiązujący od dnia 1 stycznia 2023 r. stanowi, że "W razie skazania sprawcy za przestępstwo określone w art. 164 § 1, art. 165 § 1, art. 165a § 1 lub 2, art. 171 § 1, 2 lub 3, art. 174 § 1, art. 178a § 1, art. 178b, art. 179, art. 180, art. 200a § 1 lub 2, art. 200b, art. 202 § 4b lub 4c, art. 244, art. 255a § 1 lub 2, art. 258 § 1, art. 263 § 2 sąd orzeka świadczenie pieniężne wymienione w art. 39 pkt 7 na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej w wysokości co najmniej 5 000 złotych, do wysokości określonej w § 1”. Przepis art. 4 § 1 k.k. wymusza w przypadku zmiany ustawy po popełnieniu przez sprawcę czynu, porównanie przepisów obowiązujących w czasie popełnienia przez sprawcę czynu zabronionego z przepisami obowiązującymi w czasie orzekania. Sąd orzekając w sprawie, winien wybrać wówczas ustawę względniejszą dla sprawcy. W niniejszej sprawie, Sąd Rejonowy prawidłowo uznał, iż skoro czyn został popełniony przez E. S. przed dniem 1 stycznia 2023 r., to stosując przepisy korzystniejsze dla sprawcy, orzeczenie nie mogło obejmować obligatoryjnego środka w postaci świadczenia pieniężnego, który to przepis został wprowadzony przywołaną wyżej ustawą. Skoro tak, to również w podstawie skazania za czyn z art. 263 § 2 k.k. winien przywołać przepis art. 4 § 1 k.k., jako że zastosował przepisy względniejsze dla sprawcy. W tym zakresie orzeczenie Sądu I instancji podlegało korekcie i dlatego Sąd odwoławczy zmienił zaskarżony wyrok w pkt 3 w ten sposób, że przyjął, że w stosunku czynu opisanego w pkt. XXXII oskarżenia przypisanemu oskarżonemu E. S. mają zastosowanie przepisy ustawy kodeks karny w brzmieniu przed zmianą dokonaną ustawą z dnia 5 sierpnia 2022 r. (Dz.U..2022.1855) zmieniającej kodeks z dniem 1 stycznia 2023 r. i w związku z tym uzupełnił podstawę skazania o przepis art. 4 § 1 k.k.

Mając na względzie wszystkie przedstawione powyżej okoliczności, Sąd odwoławczy nie znajdując przy tym uchybień określonych w art. 440 k.p.k., podlegających uwzględnieniu z urzędu i powodujących konieczność dalszej zmiany bądź uchylenia zaskarżonego rozstrzygnięcia – na podstawie art. 437 § 1 i 2 k.p.k. orzekł jak w wyroku.

Wniosek

Oskarżyciel publiczny wniósł o:

a)  zmianę zaskarżonego wyroku w zakresie punktu 3 poprzez powołanie w podstawie skazania art. 4 § 1 k.k.,

b)  uchylenie orzeczenia w zakresie dotyczącym oskarżonego T. J. i przekazanie sprawy w tym zakresie do ponownego rozpoznania

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Zasadny okazał się w wniosek o zmianę zaskarżonego orzeczenia w zakresie punktu 3 poprzez powołanie w podstawie skazania art. 4 § 1 k.k., z uwagi na zastosowanie wobec oskarżonego E. S. ustawy względniejszej, bowiem czyn opisany w punkcie XXXII oskarżenia został popełniony przed dniem 1 stycznia 2023 r., tj. przed wejściem w życie ustawy z dnia 5 sierpnia 2022 r. o zmianie ustawy – Kodeks karny wykonawczy oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2022. (...)).

Z uwagi na brak obiektywnych dowodów świadczących o winie oskarżonego T. J., Sąd odwoławczy uznał, iż uniewinnienie T. J. od zarzucanego czynu było słuszne i dlatego niezasadny okazał się wniosek apelującego o uchylenie orzeczenia i przekazanie sprawy w tym zakresie do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

I.

II.

I.

II.

Przedmiot utrzymania w mocy

0.1 Sprawstwo i wina oskarżonego E. S., orzeczona wobec niego kara łączna 4 lat pozbawienia wolności, kara grzywny w liczbie 250 stawek dziennych po 20 zł każda, zaliczenie okresu zatrzymania w sprawie, obowiązek naprawienia szkody na rzecz pokrzywdzonych, orzeczenie przepadku dowodów rzeczowych oraz rozstrzygnięcie w przedmiocie kosztów postępowania przed Sądem I instancji.

Uniewinnienie oskarżonego T. J. od zarzucanych czynów.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy i ustalony na jego podstawie stan faktyczny prowadzi do bezsprzecznego wniosku, iż oskarżony E. S. swoim zachowaniem wypełnił znamiona zarzucanych czynów. Sąd nie dopuścił się przy tym błędu w wymiarze orzeczonej kary pozbawienia wolności, kary grzywny, zaliczenia okresu zatrzymania, orzeczenia obowiązku naprawienia szkody na rzecz pokrzywdzonych, jak również orzeczenia przepadku dowodów rzeczowych i w przedmiocie kosztów postępowania przed Sądem I instancji.

Kontrola instancyjna potwierdziła, iż materiał dowodowy zgromadzony w sprawie i poczynione na jego podstawie prawidłowe ustalenia faktyczne nie pozwalają na przypisanie oskarżonemu T. J. zarzucanych mu w akcie oskarżenia czynów.

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot i zakres zmiany

0.0.1Podstawa prawna skazania za czyn opisany w punkcie XXXII oskarżenia przypisany oskarżonemu E. S. (punkt 3 wyroku).

Zwięźle o powodach zmiany

Kontrola instancyjna wykazała, iż Sąd Rejonowy błędnie nie powołał w podstawie skazania art. 4 § 1 k.k., z uwagi na zastosowanie wobec oskarżonego E. S. ustawy względniejszej, bowiem czyn opisany w punkcie XXXII oskarżenia został popełniony przed dniem 1 stycznia 2023 r., tj. przed wejściem w życie ustawy z dnia 5 sierpnia 2022 r. o zmianie ustawy – Kodeks karny wykonawczy oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2022. (...)), w świetle czego orzeczenie w tym zakresie podlegało korekcie.

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III.

IV.

Sąd na podstawie art. 632 pkt 2 k.p.k. w zw. z § 11 ust. 2 pkt 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie zasądził od Skarbu Państwa na rzecz oskarżonego T. J. kwotę 840 złotych z tytułu zwrotu kosztów obrony w postępowaniu odwoławczym.

Sąd odwoławczy na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. w zw. z art. 634 k.p.k. zwolnił oskarżonego E. S. od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, uwzględniając jego sytuację majątkową i orzeczona karę izolacyjną całością tych kosztów obciążając Skarb Państwa.

7.  PODPIS

Marek Ziółkowski Karol Skocki Waldemar Cytrowski