Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Koninie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 listopada 2021 r.

Sąd Okręgowy w Koninie Wydział II Karny w składzie następującym:

Przewodniczący: sędzia Robert Rafał Kwieciński

Protokolant: sekr. sąd. Marta Burek

przy udziale oskarżyciela publicznego asp. Katarzyny Kołudy z KPP w Turku

po rozpoznaniu w dniu 26 listopada 2021 r.

sprawy T. B.

obwinionego z art. 92a k.w.

na skutek apelacji wniesionej przez obwinionego

od wyroku Sądu Rejonowego w Turku z dnia 22 czerwca 2021 r. sygn. akt II W 53/21

I.  Utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok.

II.  Zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe za postępowanie odwoławcze w kwocie 50 zł i wymierza mu opłatę za to postępowanie w kwocie 50 zł.

Robert Rafał Kwieciński

Sygn. akt: II Ka 267/21

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 22 czerwca 2021r. Sąd Rejonowy w Turku, sygn. akt II W 53/21, obwinionego T. B. uznał za winnego tego, że w dniu 3 grudnia 2020 roku ok. godz. 19:24 w miejscowości T. gm. B. dr W-470, kierując na obszarze zabudowanym pojazdem marki V. (...) o nr rej. (...), przekroczył dopuszczalną prędkość jazdy o 51,8 km/h jadąc z prędkością 107,8 km/h , przy ograniczeniu do 50 km/h to jest popełnienia wykroczenia z art. 92a kw. i za to na podstawie art. 92a kw wymierzył mu karę grzywny w wysokości 500 złotych.

Apelację od powyższego wyroku złożył obwiniony T. B. zaskarżając wyrok w całości i zarzucając mu błędy w ustaleniach faktycznych oraz stronniczość przesłuchanych świadków.

Sąd odwoławczy zważył co następuje:

Apelacja obwinionego T. B. okazała się całkowicie bezzasadna i jako taka nie mogła podlegać uwzględnieniu.

Wbrew stanowisku wyrażonemu w apelacji, Sąd I instancji w sposób prawidłowy i wyczerpujący rozważył wszystkie okoliczności, dokonał poprawnej oceny dowodów ujawnionych w toku rozprawy w oparciu o kompletny materiał dowodowy i poczynił następnie na ich podstawie trafne ustalenia faktyczne.

Sąd I instancji poddał analizie cały zebrany w sprawie materiał dowodowy, nie pomijając żadnego z dowodów, przy czym wersja prezentowana przez obwinionego stała w sprzeczności z pozostałym materiałem dowodowym, a w szczególności z zeznaniami funkcjonariuszy policji.

Nie można zgodzić się ze skarżącym obwini onym, iż od początku zdarzenia Policja przedstawiała nieprawdziwą wersję zdarzenia a na przyjęcie

takiego stanowiska nie pozwala z całą pewnością okoliczność, iż funkcjonariusz policji D. M. będąc przesłuchany nie pamiętał okoliczności przedmiotowej sprawy. Niemniej jednak stara się nie zauważyć skarżący, iż świadek ten po odczytaniu mu zeznań złożonych w toku postępowania przygotowawczego – potwierdził je. Nie może dziwić, iż świadek po upływie pewnego czasu nie pamięta okoliczności przedmiotowego zdarzenia a to z uwagi na wielość podobnych interwencji. Ponadto na sprawstwo obwinionego wskazują dodatkowo zeznania świadka D. Z. a także rzeczowy materiał dowodowy w postaci nagrania z przebiegu zdarzenia.

Niezrozumiale są zarzuty obwinionego, co do osób przesłuchanych na pierwszej rozprawie a osób , które stawiły się na drugi termin rozprawy. Na pierwszym terminie rozprawy został przesłuchany obwiniony oraz świadkowie wskazani we wniosku o ukaranie tj. funkcjonariusze policji D. M. oraz D. Z.. Natomiast na drugim terminie rozprawy – owszem stawił się inny funkcjonariusz policji – jednak w charakterze oskarżyciela publicznego oraz informatyk, który odtworzył płytę z nagraniem.

Wbrew twierdzeniom skarżącego – na sprawstwo obwinionego, w szczególności na fakt nie dostosowania się przez niego do obowiązujących na danym odcinku drogi ograniczeń wskazuje załączone do akt sprawy nagranie z tego zdarzenia. Przy czym nie zasadne są wszelkie zarzuty stawiane przez obwinionego w kierunku tegoż nagrania , w szczególności fakt podziału tego nagrania na 3 oddzielne pliki nie powoduje, iż jest ono niewiarygodne i nie może stanowić podstawy ustaleń faktycznych w niniejszej sprawie.

Wbrew twierdzeniom skarżącego uznać należy, iż Sąd I dokonał kompleksowej analizy całego materiału dowodowego przy zachowaniu wymogów z art. 7 k.p.k. w zw. z art. 8 k.p.w., co doprowadziło do uznania jego wyjaśnień w znacznej mierze, w szczególności w zakresie możliwości przekroczenia prędkości i możliwości zmierzenia prędkości innemu samochodowi jadącemu przed obwinionym za niewiarygodne.

Ponadto Sąd odwoławczy nie dopatrzył się błędów logicznych, lekceważenia dowodów, opierania się na dowodach nieprzekonujących czy na faktach w istocie nieudowodnionych. Sąd Rejonowy swoje stanowisko wyczerpująco i logicznie , z uwzględnieniem wskazań wiedzy oraz doświadczenia życiowego uargumentował w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku (art. 424 § 1 pkt. 1 k.p.k. w zw. z art. 82 § 1 k.p.w.).

Nielogiczne są próby skarżącego negowania swojego sprawstwa, w szczególności próby wywodzenia, iż nie ma pewności czy to prędkość właśnie jego samochodu została zmierzona i czy na pewno prędkość ta została zmierzona w terenie zabudowanym. Wywodom skarżącego przeczą przecież właśnie wiarygodne zeznania funkcjonariuszy policji oraz nagranie ze zdarzenia.

W oparciu zarówno o zeznania ww. funkcjonariuszy policji jak rzeczowego materiału dowodowego, nie budzi wątpliwości Sądu fakt popełnienia przez obwinionego T. B. wykroczenia z art. 92a kw.

Reasumując, dokonana przez Sąd ocena dowodów okazała się trafna, a prawidłowo poczynione ustalenia faktyczne pozwoliły na niebudzące wątpliwości przypisanie obwinionemu wykroczenia z art. 92a kw.

Kierunek apelacji obwinionego obligował Sąd odwoławczy do kontroli zaskarżonego orzeczenia, także co do orzeczonej kary (art. 447 § 1 k.p.k. w zw. z art. 109 k.p.w.).

Mając na uwadze dyrektywy sądowego wymiaru kary (art. 33 k.w.), okoliczności przedmiotowe i podmiotowe czynu obwinionego, które trafnie wyeksponował Sąd Rejonowy w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku jak również jego właściwości i warunki osobiste, karę grzywny 500 zł należy uznać za adekwatną i sprawiedliwą reakcję na zachowanie obwinionego

Mając na względzie wszystkie przedstawione powyżej okoliczności, Sąd odwoławczy – nie znajdując przy tym uchybień określonych w art. 104 k.p.w. i art. 440 k.p.k. w zw. z art. 109 § 2 k.p.w., podlegających uwzględnieniu z urzędu i powodujących konieczność zmiany bądź uchylenia zaskarżonego rozstrzygnięcia – na podstawie art. 437 § 1 k.p.k. w zw. z art. 109 § 2 k.p.w. orzekł jak w wyroku.

Na podstawie art. 636 § 1 k.p.k. w zw. z art. 1 i art. 3 ust. 1 , art. 8 ustawy z dnia 23.06.1973r. o opłatach w sprawach karnych w zw. z art. 119 k.p.w. Sąd Okręgowy zasądził od obwinionego T. B. koszty postępowania odwoławczego w kwocie 50 zł oraz wymierzył mu opłatę w kwocie 50 zł za to postępowanie.

Robert Rafał Kwieciński