Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Koninie

UZASADNIENIE

Wyrokiem z 26 lipca 2924 r. w sprawie o sygn. akt II W 356/23 Sąd Rejonowy w Turku uznał obwinionego A. G. za winnego tego, że w dniu 5 sierpnia 2023 roku około godziny 15.22 w miejscowości D. (...) kierując pojazdem marki F. (...) o nr rej. (...) przekroczył dopuszczalna prędkość jazdy o 51km/h jadąc z prędkością 101km/h, przy ograniczeniu do 50km/h, to jest wykroczenia z art.92a§2k.w. i za wykroczenie to na podstawie tego przepisu wymierzył mu karę 1.800zł grzywny i obciążył o kosztami postepowania.

Powyższy wyrok zaskarżony został przez obrońcę obwinionego. Obrońca zaskarżył wyrok w całości. Wyrokowi zarzucił naruszenie prawa procesowego tj. art. 7 k.p.k. poprzez wadliwą ocenę materiału dowodowego, gdzie Sąd nie odniósł się prawidłowo do wyjaśnień samego obwinionego, gdzie twierdził, że nie przekroczył prędkości o 51km/h, wadliwie ocenił materiał dowodowy w postaci zeznań świadków funkcjonariuszy Policji i ostatecznie dokument w postaci instrukcji urządzenia w całości pominął, a wynika z niego wprost granica błędu pomiarowego na poziomie co najmniej 1km/h lub więcej. Zatem prawidłową oceną winno być co najmniej ustalenie granicy błędu pomiarowego. Oznacza to, ze Sąd przy podstawie art.5§2 w zw. z art.8k.p.w. kwestie te winien rozstrzygnąć na korzyść obwinionego i ewentualne orzeczenie, że przekroczono prędkość o 49km/h.

W oparciu o te zarzuty obrońca wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku
i uniewinnienie obwinionego od zarzucanego mu czynu lub zmianę przez orzeczenie, że obwiniony przekroczył prędkość o 49km/h oraz o obciążenie Skarbu Państwa kosztami postępowania.

Sąd odwoławczy zważył, co następuje.

Apelacja okazała się w całości niezasadna.

W pierwszej kolejności wskazać należy, że ocena dowodów przeprowadzonych w toku postępowania pozostaje pod ochroną prawa procesowego (art. 7 k.p.k.), gdy zostaje poprzedzona ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy (art. 410 k.p.k.) i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy (art. 2 § 2 k.p.k.). Sąd winien rozważyć wszystkie okoliczności sprawy przemawiające zarówno na korzyść jak i na niekorzyść oskarżonego (art. 4 k.p.k.) oraz wyczerpująco i logicznie – z uwzględnieniem wskazań wiedzy orasz doświadczenia życiowego uargumentować swoje przekonanie w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku (art. 424 § 1 pkt. 1 k.p.k.). W ramach realizacji zasady zawartej w art. 7 k.p.k. sąd ma, bowiem prawo uznać za wiarygodne zeznania świadka (lub wyjaśnienia oskarżonego), co do niektórych przedstawionych przez niego okoliczności, pod warunkiem jednak, że swoje stanowisko w tej kwestii w sposób przekonujący uzasadni.

Wbrew twierdzeniom obrońcy obwinionego uznać należy, iż w przedmiotowej sprawie Sąd Rejonowy nie dopuścił się obrazy wskazywanych przepisów postępowania, albowiem zastosował się do wszystkich nakazów przewidzianych w procedurze. Sąd ten wydał wyrok na podstawie analizy całokształtu ujawnionych w toku postępowania okoliczności, mających znaczenie dla przedmiotowego rozstrzygnięcia, czemu dał wyraz w prawidłowo sporządzonym uzasadnieniu, wobec czego ocena zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego nie uchybia treści art. 410 k.p.k.. Ponadto Sąd w sposób wszechstronny i wyczerpujący wskazał na jakich dowodach zostało wydane rozstrzygnięcie.

Mając na uwadze powyższe, w ocenie Sądu odwoławczego zarzut dotyczący obrazy art. 7 k.p.k. stanowi jedynie próbę polemiki z prawidłową argumentacją Sądu orzekającego. Sąd orzekając w prawidłowy sposób dokonał oceny zarówno wyjaśnień obwinionego, jak i zeznań świadków funkcjonariuszy Policji, w szczególności T. O. i Ł. P..

Z ujawnionych na rozprawie i prawidłowo ocenionych dowodów jasno wynika, że obwiniony przekroczył dopuszczalną prędkość jazdy o 51km/h poruszając się z prędkością 101km/h przy ograniczeniu do 50km/h. Należy też wskazać, że przed Sądem I instancji obrońca nie wnosił o przeprowadzenie dowodu z instrukcji urządzenia pomiarowego. W ocenie Sądu odwoławczego nie było też takiej potrzeby, aby Sad I instancji czynił to z urzędu, w świetle zeznań funkcjonariuszy. Nie było więc w niniejszej sprawie, wbrew twierdzeniom obrońcy, żadnych wątpliwości, które należałoby rozstrzygać na korzyść obwinionego.

Mając na względzie wszystkie przedstawione powyżej okoliczności, Sąd odwoławczy – nie znajdując przy tym uchybień określonych w art. 104 k.p.w. i art. 440 k.p.k. w zw. z art. 109 § 2 k.p.w., podlegających uwzględnieniu z urzędu
i powodujących konieczność zmiany bądź uchylenia zaskarżonego rozstrzygnięcia – na podstawie art. 437 § 1 k.p.k. w zw. z art. 109 § 2 k.p.w. orzekł jak w wyroku.

Zgodnie z art.636§1k.p.k. w zw. z art. 121§1 k.p.w. Sąd odwoławczy, wobec nie uwzględnienia apelacji, obciążył obwinionego kosztami postepowania odwoławczego i wymierzył mu opłatę w kwocie 180zł, zgodnie z art.21 pkt 2, art.8
i art.3 ust.1 ustawy z 23.06.73r. o opłatach w sprawach karnych (t.j.Dz.U.
z 2023r.poz.123).

Agata Wilczewska