Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Koninie

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II Ka 270/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Turku z dnia 04 czerwca 2021r., sygn. akt II K 84/19

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

Zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1.

- błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na jego treść, polegający na błędnym odmówieniu przez Sąd I instancji przyznania wiary zeznaniom świadka Ż. C. (1) i pokrzywdzonej K. S. w zakresie twierdzenia, iż po zdarzeniu widziały jak zza kierownicy samochodu V. (...) wysiada mężczyzna, zostawia otwarte drzwi od strony kierowcy, obiega pojazd, zabiera dziecko i szybko oddala się od niego a także, że zanim doszło do zdarzenia widziały w pojeździe jedynie kierującego mężczyznę i siedzące z tyłu pojazdu dziecko i w rezultacie uznaniu za wiarygodne zeznań świadka A. K. (2) i wyjaśnień oskarżonego, co skutkowało uniewinnieniem A. K. (1) podczas gdy prawidłowa analiza zgromadzonego materiału dowodowego a także jego obiektywna ocena dokonana z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego prowadzi do wniosku, że zeznania wspomnianych kobiet są wiarygodne i winny stanowić podstawę ustalenia stanu faktycznego w przeciwieństwie do zeznań świadka A. K. (3) i wyjaśnień oskarżonego

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacja Prokuratora okazała się uzasadniona i w konsekwencji podniesiony w niej zarzut musiał doprowadzić do uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd Rejonowy w Turku.

W ocenie sądu okręgowego – sąd rejonowy nie wyjaśnił w sposób należyty wszystkich okoliczności sprawy, a dodatkowo dokonał błędnej oceny materiału dowodowego i o za tym idzie błędnych ustaleń faktycznych.

W ugruntowanym orzecznictwie i doktrynie przyjmuje się, że „błąd dowolności” może być wynikiem nieznajomości określonych dowodów lub nieprzestrzegania dyrektyw obowiązujących przy ocenie dowodów, np. błąd logiczny w rozumowaniu, zlekceważenie niektórych dowodów, danie wiary dowodom nieprzekonującym, bezpodstawne pominięcie określonych twierdzeń dowodowych, oparcie się na faktach w istocie nieudowodnionych itd.

Podkreślić należy, że sąd I instancji dość szczegółowo omówił dowody przeprowadzone w sprawie, w szczególności wyjaśnienia oskarżonego A. K. (1) oraz świadków A. K. (2), Ż. C. (2) i K. S., a także wyjaśnił dlaczego nie dał wiary zeznaniom Ż. C. (2) i K. S..

Zdaniem sądu okręgowego, sąd I instancji dokonując ustaleń faktycznych, nie przeprowadził jednak prawidłowej – zgodnej z zasadami logiki i doświadczenia życiowego – dogłębnej analizy zgromadzonego materiału dowodowego, a w konsekwencji doprowadziło to błędu w ustaleniach faktycznych.

W pierwszej kolejności zgodzić należy się ze skarżącym, iż Sąd I instancji niewystarczająco wnikliwie dokonał analizy zeznań złożonych przez świadków Ż. C. (2) i K. S.. Świadkowie ci od samego początku toczącego się postępowania zarówno przygotowawczego, jak i sądowego stanowczo stwierdzały, iż w samochodzie widziały jedynie mężczyznę i dziecko, nie było w nim natomiast kobiety. W tym zakresie zeznania ich były spójne i stanowczo. Świadkowie dodatkowo twierdziły, iż widziały jak mężczyzna wysiada z samochodu jako kierujący tego pojazdu, co według Sądu I instancji stoi w opozycji z opinią biegłego przeprowadzoną w niniejszej sprawie.

Należy jednak dodatkowo zgodzić się ze skarżącym, iż oględziny pojazdu przez biegłego odbyły się po znacznym upływie czasu od zdarzenia, co nie powinno umknąć uwadze Sądu, a nadto winno mieć wpływ na ocenę tej okoliczności przy analizie opinii biegłego.

Dodatkowo jako zupełnie irracjonalne i pozbawione logiki uznać należy zachowanie się oskarżonego po zdarzeniu, który po pierwsze uciekł z miejsca zdarzenia wraz z dzieckiem, rzekomo pozostawiając partnerkę, matkę tego dziecka, która miała prowadzić auto i nie sprawdzając czy nie wymaga ona pomocy medycznej. Po drugie całkowicie nielogiczne były zeznania świadka A. K. (2) i wyjaśnienia oskarżonego, jakoby miał on wraz z dzieckiem przechodzić z tylnej kanapy na przedni fotel i wysiąść wraz z dzieckiem przednimi prawymi drzwiami, przecież skoro siedział na tylnej kanapie wraz z dzieckiem powinien wysiąść tylnymi prawymi drzwiami. Po trzecie sąd meriti nie uwzględnił w wystarczającym stopniu tego, iż oskarżony był nietrzeźwy i z tego powodu zbiegł z miejsca zdarzenia. Po czwarte wreszcie do wypadku doszło w bliskiej odległości od miejsca zamieszkania oskarżonego i jego konkubiny oraz ciotki, u której mieli być z wizytą przed zdarzeniem. Uwzględniając wszystkie te okoliczności oraz dodatkowo zeznania świadków Ż. C. (2) i K. S., w ocenie sądu odwoławczego, nie mogło budzić wątpliwości, że oskarżony pobiegł po swoją partnerkę i następnie wrócił z nią na miejsce zdarzenia, aby uniknąć grożącej mu odpowiedzialności karnej, w inny sposób nie można wyjaśnić jego absurdalnego zachowania. Tym samym wina oskarżonego w zakresie zarzucanego mu czynu nie budzi wątpliwości i zaskarżony wyrok musiał zostać uchylony, a sprawa przekazana do ponownego rozpoznania.

Sąd I instancji winien jeszcze raz przeprowadzić postępowanie dowodowe i dokonać kompleksowej i wnikliwej analizy zeznań świadków Ż. C. (2) i K. S., zwracając szczególną uwagę na zeznania, z których wynika, iż w pojeździe znajdował się jedynie mężczyzna i dziecko. Sama kwestia opuszczenia pojazdu przez oskarżonego lewymi, czy prawymi przednimi drzwiami ma drugorzędne znaczenie, ponieważ istotne jest jedynie to, czy kierował on samochodem marki V.. Sąd winien jednak dopytać świadków na okoliczność tego którymi drzwiami oskarżony wysiadał z ww. pojazdu. Nadto Sąd I instancji winien nie tracić z pola widzenia ww. zachowania się oskarżonego po zdarzeniu, a także faktu, iż pozostawał on w stanie nietrzeźwości.

Wniosek

Uchylenie orzeczenia i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Sąd odwoławczy podzielił zarzuty zawarte w apelacji prokuratora i zgodnie z art. 454§1 k.p.k. nieodzowne stało się uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

xxxxx

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

xxxxx

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot utrzymania w mocy

xxxxx

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

xxxxx

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot i zakres zmiany

xxxxx

Zwięźle o powodach zmiany

xxxxx

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

☒ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Sąd odwoławczy nie może skazać oskarżonego, który został uniewinniony w pierwszej instancji.

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

xxxxx

xxxxx

7.  PODPIS

Robert Rafał Kwieciński

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Prokurator

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wina ,sprawstwo

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

Uchylenie

☐

Zmiana