Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Koninie

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II Ka 271/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Koninie z dnia 7 czerwca 2024 r., sygn. akt II K 135/24

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca oskarżonego P. S.

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1.

Obrońca oskarżonego zaskarżył wyrok w całości, orzeczeniu zarzucił:

A.  w zakresie dotyczącym skazania za czyny opisane w pkt I i III wyroku, obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść wyroku, tj.:

a)  art. 7 k.p.k. w zw. z art. 92 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k., poprzez:

- sprzeczną z zasadami logiki i prawidłowego rozumowania ocenę zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego oraz dowolne uznanie, że zeznania świadka K. B. złożone w toku postępowania przygotowawczego są spójne i logiczne w sytuacji, gdy stan zdrowia świadka nie pozwalał na przesłuchanie go w toku postępowania przygotowawczego i miał istotny wpływ na ich treść, a ich prawidłowa ocena prowadzi do wniosku, że treść tych zeznań, w zestawieniu z zeznaniami w/w z postępowania sądowego jest ze sobą sprzeczna, co powoduje, że nie można z relacji K. B. wywieść jednej i tożsamej relacji zdarzeń,

B. w zakresie dotyczącym skazania za czyny opisane w pkt II wyroku zarzucił rażącą niewspółmierność orzeczonej wobec oskarżonego kary i wymierzenie kary bez należytej analizy dyrektyw sądowego wymiaru kary z art. 53 k.k.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacja obrońcy oskarżonego okazała się niezasadna, ale celowa.

Na wstępie należy zauważyć, że apelacja sporządzona została w sposób chaotyczny i trudno zrozumieć jak stawiany zarzut naruszenia przepisów postępowania – art.7k.p.k. w zw. z art.92k.p.k. w zw. z art.410k.p.k. dotyczący błędnej oceny zeznań świadka K. B. ma się do skazania za czyn opisany w punkcie I części rozstrzygającej i punkcie 1 części wstępnej wyroku, skoro zeznania świadka K. B. nie miały żadnego związku z tym czynem zarzucanym i przypisanym oskarżonemu, a polegającym na posiadaniu 24,36g 3-C.. Zarzut ten mógł dotyczyć jedynie skazania za czyn opisany w punkcie 3 części wstępnej a przypisany w punkcie IV części rozstrzygającej i tak zostanie omówiony.

Również trudno w tym kontekście zrozumieć wnioski zawarte w apelacji o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego za czyny opisane w punkcie I i II, skoro jednocześnie obrońca wnosi o wymierzenie oskarżonemu za czyn opisany w punkcie II kary 1 roku pozbawienia wolności, a nie składa żadnego wniosku co do czynu opisanego w punkcie 3 części wstępnej, mimo podniesionych zarzutów co do oceny zeznań świadka K. B.. Dlatego wniosek ten Sąd powiązał nie z punktem II a punktem 3 części wstępnej (punktem IV części rozstrzygającej) wyroku. Próba sprostowania bowiem tych błędów jako omyłek pisarskich podjęta przez obrońcę na rozprawie apelacyjnej również nie przyczyniła się do wyjaśnienia i jasnego sprecyzowania zarzutów i wniosków apelacyjnych.

Kontrola instancyjna wykazała jednak, że Sąd I instancji w żadnym zakresie nie dopuścił się naruszenia art. 7 k.p.k. w odniesieniu do oceny zeznań świadka K. B., jak próbował przeforsować skarżący. Sąd Rejonowy prawidłowo ocenił zeznania ww. świadka złożone w postępowaniu przygotowawczym, uznając je za wiarygodne, odmawiając jednocześnie wiary zeznaniom świadka złożonym na rozprawie. Sąd odwoławczy w pełni podziela stanowisko przyjęte przez Sąd orzekający i stwierdza, że zeznania K. B. złożone spontanicznie w toku śledztwa, nie nasuwały żadnych wątpliwości odnośnie ich wiarygodności. Obrońca oskarżonego zarówno podczas przesłuchania ww. świadka przed Sądem, jak i w wywiedzionej apelacji, próbował wykazać, że świadek K. B. podczas przesłuchania go przez funkcjonariuszy policji, znajdował się w bardzo złej kondycji psychicznej, przez co nie sposób czynić tych zeznań jako podstawy ustaleń faktycznych. Na poparcie swoich twierdzeń obrońca wskazał, że świadek w chwili przesłuchiwania go przez funkcjonariuszy znajdował się w trakcie leczenia odwykowego. Skarżący pokusił się co więcej o stwierdzenie, że stan zdrowia ww. świadka wręcz uniemożliwiał przeprowadzenie z nim czynności. Wysuwane przez obrońcę tego typu twierdzenia nie wytrzymują jednakże krytyki w konfrontacji ze zgromadzonym materiałem dowodowym. W tym miejscu przypomnieć wypada, że przesłuchany na rozprawie w dniu 17 maja 2024 r. K. B. wskazywał na to, że podczas przesłuchania go przez funkcjonariuszy miał problemy z pamięcią oraz czuł się zastraszany, nie potrafiąc jednocześnie wytłumaczyć przyczyny, dla której nie powiedział funkcjonariuszom, że źle się czuje. Świadek nie potrafił również odpowiedzieć, dlaczego o złym samopoczuciu nie powiedział swojemu terapeucie. Przesłuchani w toku postępowania sądowego funkcjonariusze w osobach Ł. M. i J. M. niemal spójnie zeznali, że świadek odpowiadał spontanicznie, nie skarżył się na swój stan zdrowia, nie był zmuszany do jakichkolwiek wypowiedzi, a przed przystąpieniem do wykonywania z nim czynności, funkcjonariusze zasięgnęli opinii opiekunów z ośrodka, czy są jakieś przeciwskazania do przeprowadzenia z nim czynności. Ponadto z dokumentacji medycznej świadka nadesłanej z ośrodka (...) nie wynika, aby jego ówczesny stan zdrowia nie pozwalał na przesłuchanie go w toku postępowania przygotowawczego. Zwrócenia uwagi wymaga również treść protokołu przesłuchania świadka z dnia 12 lutego 2024 r. w ośrodku (...), który zawierał opisy całych sytuacji związanych z nabywaniem przez świadka narkotyków od oskarżonego, w tym również opis, w jaki sposób rozpoczęła się znajomość świadka z oskarżonym, za jaką kwotę świadek kupował narkotyki, w jakich częstotliwościach dochodziło do tych transakcji, itp., co dowodzi, że zeznania te były spontaniczne. Nie znalazły zatem potwierdzenia twierdzenia K. B. oraz obrońcy oskarżonego, jakoby stan zdrowia świadka wpływał na treść złożonych przez niego zeznań w toku śledztwa. W świetle powyższego należało uznać, że zeznania świadka K. B. złożone w postępowaniu przygotowawczym były wiarygodne, bowiem złożone zostały spontanicznie, a także znalazły potwierdzenie w wydruku korespondencji sms prowadzonej z oskarżonym, a twierdzenia obrońcy mające podważyć ich wiarygodność i tym samym dać wiarę zeznaniom złożonym na rozprawie, okazały się bezpodstawne. Ponadto wersja świadka odnośnie kontekstu korespondencji z oskarżonym nie mogła zostać uznana za wiarygodną również z tego powodu, że gdyby rzeczywiście korespondencja ta miała mieć związek z usługami transportowymi świadczonymi przez oskarżonego, to już przy pierwszym przesłuchaniu świadek wskazałby na te okoliczności. Odmienne zatem relacje świadka, złożone na rozprawie, należało uznać za próbę odsunięcia odpowiedzialności od oskarżonego za popełnione czyny. Nie mogła również odnieść zamierzonego skutku konstatacja apelującego, jakoby w świetle braku alternatywnych dowodów potwierdzających posiadanie i udzielenie środków odurzających przez oskarżonego, należało zeznania pozostałych świadków oceniać jako pomówienia. Sąd I instancji – wbrew twierdzeniom obrońcy – prawidłowo ocenił zeznania wszystkich przesłuchanych w niniejszej sprawie świadków, oceniając je wnikliwie, również przez pryzmat okoliczności im towarzyszących. Należy podkreślić bowiem, że przesłuchane w niniejszej sprawie osoby nie miały powodów, aby przedstawiać okoliczności w sposób niezgodny ze stanem rzeczywistym, bowiem ujawniając okoliczności procederu, w którym braki udział, sami narazili się na odpowiedzialność karną.

Odnosząc się do czynu, za który oskarżony został skazany w punkcie I wyroku, to również i w tym przypadku Sąd Rejonowy nie dopuścił się naruszenia przepisów postępowania w postaci błędnej oceny zgromadzonego materiału dowodowego, jak podnosił obrońca w petitum apelacji. Z uwagi na fakt, że skarżący nie rozwinął w żaden sposób tego zarzutu, Sąd odwoławczy pragnie wskazać jedynie, że Sąd Rejonowy prawidłowo ustalił, iż oskarżony w dniu 17 maja 2021 r. w K., na ulicy (...), substancję psychotropową zaliczanej do substancji psychotropowych z grupy I-P, w postaci 3-C. (M., 3-C.), o łącznej masie 24,36 gram, co stanowi 60 przeciętnych dawek efektywnych, którą to substancję ujawniono podczas przeszukania dokonanego przez funkcjonariuszy K. w K. w obecności oskarżonego; w plastikowym pudełku na szafce w jednym z pomieszczeń. Na sprawstwo oskarżonego wskazywały nie tylko zeznania świadka M. P., który po ujawnieniu u niego substancji psychotropowej, podał, że substancję tę nabył w domu przy ulicy (...) od mężczyzny, którym był – jak się później okazało – oskarżony P. S.. Podkreślenia wymaga, że świadek podczas konfrontacji z oskarżonym także nie miał wątpliwości, że to od niego nabył przedmiotową substancję. Nie budziło wątpliwości, że substancja psychotropowa znaleziona podczas przeszukania w dniu 17 grudnia 2021 r. w domu przy ulicy (...), w którym zamieszkiwał oskarżony, należała do niego. Jak wynikało bowiem z opinii z przeprowadzonych badań z zakresu chemii sporządzonej w dniu 27 grudnia 2023 r., substancje psychotropowe zabezpieczone w domu przy ul. (...) w dniu 17 grudnia 2021 r. oraz substancja psychotropowa wydana przez oskarżonego w dniu 16 sierpnia 2023 r. podczas jego przeszukania, pochodzą z tego samego źródła (k. 547). W świetle powyższego nie budziło wątpliwości, że substancja psychotropowa ujawniona przez funkcjonariuszy w dniu 17 grudnia 2021 r. w ówczesnym miejscu zamieszkania P. S., należała do niego.

Niezasadny okazał się również zarzut rażącej niewspółmierności kary co do czynu II, za który skazano oskarżonego. Wskazać należy, iż zarzut rażącej niewspółmierności kary jako zarzut z kategorii ocen można zasadnie podnosić wówczas, gdy kara jakkolwiek mieści się w granicach ustawowego zagrożenia, jednak nie uwzględnia w sposób właściwy zarówno okoliczności popełnienia przestępstwa, jak i osobowości sprawcy, innymi słowy gdy w społecznym odczuciu jest karą niesprawiedliwą. Pojęcie niewspółmierności rażącej oznacza znaczną dysproporcję między karą wymierzoną, a karą sprawiedliwą, zasłużoną . Nie każda więc różnica w zakresie oceny wymiaru kary uzasadnia zarzut rażącej niewspółmierności kary, przewidziany w art. 438 pkt 4 k.p.k., ale tylko taka, która ma charakter zasadniczy, a więc jest niewspółmierna w stopniu nie dającym się zaakceptować . Chodzi tu o tak istotne różnice ocen, że dotychczas wymierzoną karą można byłoby nazwać także w potocznym znaczeniu tego słowa rażąco niewspółmierną. Przesłanka rażącej niewspółmierności kary jest spełniona tylko wtedy, gdy na podstawie wskazanych okoliczności sprawy, które powinny mieć decydujące znaczenie dla wymiaru kary, można przyjąć, że zachodzi wyraźna różnica między karą wymierzoną przez sąd pierwszej instancji, a karą, która powinna zostać wymierzona w instancji odwoławczej w wyniku prawidłowego zastosowania dyrektyw wymiaru kary przewidzianych w art. 53 k.k. oraz zasad ukształtowanych przez orzecznictwo.

Kontrola instancyjna nie wykazała, by wymierzona oskarżonemu P. S. w punkcie II wyroku kara jednostkowa 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności była karą zbyt surową. Sąd przy wymiarze kary wziął pod rozwagę wszystkie dyrektywy jej wymiaru określone w art. 53 k.k. Obrona pomija całkowicie wysoki stopień społecznej szkodliwości czynu, jak i znaczną ilość posiadanych narkotyków.

Sąd odwoławczy z urzędu zmienił jedynie orzeczony wobec oskarżonego wymiar kary łącznej o czym będzie mowa niżej 4 niniejszego uzasadnienia, tj. części dot. okoliczności wziętych pod rozwagę z urzędu oraz w części 5.2 dot. zmiany rozstrzygnięcia.

Sąd w toku kontroli instancyjnej nie dopatrzył się przy tym z urzędu innych uchybień powodujących konieczność dalszej zmiany bądź uchylenia zaskarżonego rozstrzygnięcia, w konsekwencji czego orzekł jak w wyroku.

Wniosek

Obrońca oskarżonego wniósł o:

1.  zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego za czyny opisane w pkt I i II (przy przyjęciu nawet, że zamiast punktu III błędnie wskazano punkt II) wyroku;

2.  zmianę zaskarżonego wyroku poprzez wymierzenie oskarżonemu za czyn opisany w pkt II kary 1 roku pozbawienia wolności.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

W świetle prawidłowo ocenionych dowodów i ustalonego na tej podstawie stanu faktycznego, sprawstwo i wina oskarżonego nie budzi wątpliwości Sądu odwoławczego. Z uwagi na powyższe, Sąd odwoławczy nie znalazł podstaw do uniewinnienia oskarżonego. Sąd odwoławczy nie znalazł przy tym uchybień określonych w art. 440 k.p.k., podlegających uwzględnieniu z urzędu i powodujących konieczność uchylenia bądź zmiany zaskarżonego rozstrzygnięcia poza koniecznością obniżenia wymiaru kary łącznej.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

Zmiana orzeczenia o karze łącznej wobec oskarżonego zawartego w punkcie VII poprzez wymierzenie oskarżonemu kary łącznej 2 lat pozbawienia wolności.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

O ile wymiar kar jednostkowych nie budzi wątpliwości Sądu odwoławczego, to mając na względzie dyrektywy wymiaru kary określone w art. 53 k.k. Sąd doszedł do przekonania, iż orzeczona wobec oskarżonego kara łączna 2 lat i 10 miesięcy pozbawienia wolności winna zostać obniżona. Sąd za zasadne uznał obniżenie orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności do 2 lat. Rażąca niewspółmierność kary zachodzi „gdy kara, jakkolwiek mieści się w granicach ustawowego zagrożenia, nie uwzględnia w sposób właściwy zarówno okoliczności popełnienia przestępstwa, jak i osobowości sprawcy - innymi słowy, gdy w społecznym odczuciu jest karą niesprawiedliwą. Niewspółmierność więc zachodzi wówczas, gdy suma zastosowanych kar i innych środków, wymierzona za przypisane przestępstwa, nie odzwierciedla należycie stopnia szkodliwości społecznej czynu i nie uwzględnia w wystarczającej mierze celów kary (wyrok SN z dnia 11 kwietnia 1985 roku, V KRN 178/85).

Kara łączna stanowi instytucję służącą do swoistego podsumowania działalności przestępczej sprawcy, obejmującego całościową ocenę jego zachowań przejawiającą się w postaci jednej kary łącznej. Wielość popełnionych przez sprawcę przestępstw wpływa na negatywną ocenę postawy sprawcy będąc jego istotnym czynnikiem prognostycznym. Właściwie ukształtowana kara łączna ma oddziaływać wychowawczo na sprawcę przestępstwa oraz odpowiednio chronić obywateli przed niebezpieczeństwem ponownego dopuszczenia się przestępstw.

Kontrola instancyjna wykazała, iż orzeczona wobec oskarżonego w pkt VII kara łączna jest karą zbyt surową. Sąd odwoławczy doszedł do przekonania iż adekwatną karą łączną w wyniku połączenia kar pozbawienia wolności w punktach I, II i IV, będzie kara łączna 2 lat pozbawienia wolności, która będzie karą sprawiedliwą, uwzględniającą związek podmiotowo-przedmiotowy między popełnionymi przestępstwami.

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot utrzymania w mocy

0.1 Sprawstwo i wina oskarżonego P. S. w zakresie przypisanych mu czynów, orzeczone kary jednostkowe, orzeczone świadczenie pieniężne na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym i Pomocy Postpenitencjarnej, orzeczony wobec oskarżonego przepadek korzyści majątkowej, zaliczenie na poczet orzeczonej kary łącznej okresu tymczasowego aresztowania w sprawie.

Nadto rozstrzygnięcie w przedmiocie przepadku na rzecz Skarbu Państwa poprzez zniszczenie dowodów rzeczowych wskazanych w pkt IX wyroku oraz rozstrzygnięcie w przedmiocie kosztów postępowania przed Sądem I instancji.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

W ocenie Sądu odwoławczego, sprawstwo i wina oskarżonego w zakresie przypisanych mu czynów nie budzą wątpliwości.

Sąd odwoławczy nie dopatrzył się przy tym uchybień w wymiarze poszczególnych kar jednostkowych pozbawienia wolności wymierzonych oskarżonemu.

Sąd I instancji nie dopuścił się również błędu w orzeczeniu świadczenia pieniężnego, przepadku korzyści majątkowej wobec oskarżonego, jak i przepadku na rzecz Skarbu Państwa poprzez zniszczenie wskazanych dowodów rzeczowych.

Prawidłowe jest również rozstrzygnięcie w przedmiocie kosztów postępowania przed Sądem I instancji.

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.11.

Przedmiot i zakres zmiany

Sąd odwoławczy w toku kontroli instancyjnej za zasadne uznał obniżenie orzeczonej wobec oskarżonego kary łącznej pozbawienia wolności do 2 lat.

Zwięźle o powodach zmiany

Sąd odwoławczy w toku kontroli instancyjnej doszedł do przekonania, iż orzeczona w punkcie VII wyroku Sądu I instancji kara łączna 2 lat i 10 miesięcy pozbawienia wolności jest karą zbyt surową. Mając na uwadze dyrektywy wymiaru kary, w ocenie Sądu odwoławczego zasadnym było obniżenie orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności do 2 lat.

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III.

O kosztach postępowania odwoławczego Sąd orzekł na podstawie art. 636 § 1 k.p.k. i art. 8 w zw. z art.2ust.1pkt4 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 2013 r., poz. 1247) zasądzając od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa wydatki w kwocie 50 zł (ryczałt za doręczenia oraz dane o karalności) i wymierzył mu opłatę w kwocie 300 złotych za postępowanie odwoławcze.

7.  PODPIS

Karol Skocki Agata Wilczewska Waldemar Cytrowski