Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Koninie

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II Ka 279/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Kole z dnia 19 czerwca 2024 r., sygn. akt II K 779/22

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

Obrońca orzeczeniu zarzucił obrazę przepisów postępowania, a w szczególności:

a)  Art. 4 i 7 k.p.k. – w zakresie dokonywania ustaleń okoliczności faktycznych na podstawie zeznań świadka A. M. co do rozpoznania oskarżonego jako osoby, która kierowała pojazdem, podpartych okazaniami wizerunków oskarżonego, dokonanych w sposób niedopuszczalny – który wprost sugerował, że to oskarżony popełnił czyn z art. 178a § 1 k.k.;

b)  Art. 6 ust. 2 Dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) (...) z 9.03.2016 r. w sprawie wzmocnienia niektórych aspektów domniemania niewinności przez to, że ocena osobowego materiału dowodowego, nastąpiła z ewidentną obrazą nakazu uwzględnienia wszystkich wątpliwości na korzyść oskarżonego;

c)  Art. 410 k.p.k., będącej skutkiem braku kompleksowej, a przez to rzetelnej oceny całości zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Sąd odwoławczy dokonując kontroli instancyjnej podzielił stanowisko Sądu meriti, iż w sprawie nie zachodzą jakiekolwiek wątpliwości w zakresie sprawstwa oskarżonego, a zarzuty skarżącego stanowią jedynie polemikę z prawidłowymi ustaleniami Sądu orzekającego.

Ocena dowodów przeprowadzonych w toku postępowania pozostaje pod ochroną prawa procesowego (art. 7 k.p.k.), gdyż została poprzedzona z ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy (art. 410 k.p.k.) i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy (art. 2 § 2 k.p.k.). Sąd wydał wyrok na podstawie analizy całokształtu ujawnionych w toku postępowania okoliczności, mających znaczenie dla przedmiotowego rozstrzygnięcia, wobec czego ocena zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego nie uchybia treści art. 410 k.p.k.

W odniesieniu do powyższego, za niezasadny należy ocenić zarzut nieprawidłowej oceny zeznań świadka A. M., w zestawieniu z protokołami okazania. W ocenie Sądu odwoławczego, Sąd I instancji dokonał prawidłowej oceny zeznań ww. świadka, odmawiając jednocześnie wiary wyjaśnieniom oskarżonego oraz świadka M. K. oraz A. E..

Podkreślenia w tym miejscu wymaga, że A. M. był bezpośrednim świadkiem zdarzenia. A. M. obserwował budynek oraz parking przed blokiem, pod którym zaparkował pojazd oskarżony P. T.. Świadek widział, że to oskarżony kierował busem, a następnie wysiadł z pojazdu w stanie wskazującym na spożycie alkoholu, ignorując A. M.. Następnie oskarżony udał się w kierunku wejścia do budynku, a w chwili gdy A. M. chciał wejść za oskarżonym, ten w agresywny sposób przepychał się z nim w drzwiach wejściowych. Świadek w dalszej kolejności z pewnej odległości obserwował wejście do budynku, czekając na przyjazd policji. A. M. widział zatem dokładnie osobę oskarżonego, który kierował pojazdem. Jednocześnie wskazać należy, że wersja zdarzeń prezentowana przez oskarżonego oraz świadka M. K. nie zasługiwała na wiarę w zestawieniu z relacją podawaną przez świadka A. M.. Oskarżony w swoich wyjaśnieniach wskazał, że pojazdem tym kierował rano, gdyż zaprowadzał pojazd do M. K.. Dodał, że samochód ten był załadowany, tam był bardzo drogi towar, elektronika. Samochód ten rano był doprowadzony do pana K. z uwagi na to, że miał awarię. Tym samochodem wtedy mógł kierować M. K.. Świadek M. K. potwierdził, że w tym dniu w godzinach przedpołudniowych oskarżony zostawił u niego busa, celem naprawy. Następnie w godzinach popołudniowych odprowadził oskarżonemu samochód, bo miało go nie być i wziął rower, żeby mieć czym wrócić do domu. Świadek wskazał przy tym, że rower włożył do busa, „na pakę”. Dokonując analizy przytoczonych wyżej depozycji, należy zwrócić uwagę, że są one nieprzekonujące oraz sprzeczne z zasadami logiki i doświadczenia życiowego, a przy tym całkowicie niezgodne z zeznaniami świadka A. M. oraz ukierunkowane na uniknięcie odpowiedzialności karnej przez oskarżonego. Świadek ten bowiem wskazywał na osobę oskarżonego, jako tego, który w dniu zdarzenia kierował busem. Konsekwentnie wskazywał, że kierujący wysiadł z pojazdu w stanie wyraźnie wskazującym na upojenie alkoholowe, udał się do klatki schodowej bloku, gdzie przepychał się z nim w drzwiach wejściowych. Analizując zeznania M. K. oraz wyjaśnienia oskarżonego odnośnie faktu rzekomego kierowania busem przez M. K. oraz powrotu do domu rowerem, należy wskazać, iż z pewnością świadek A. M. zauważyłby taki fakt, skoro obserwował parking przed blokiem, a zeznał, że kierowca busa po zaparkowaniu go przed blokiem, od razu poszedł do budynku i udał się na klatkę schodową, przepychając się ze świadkiem w drzwiach. Ponadto wskazać należy, że sam oskarżony wyjaśnił, iż w tym dniu bus załadowany był drogim sprzętem elektronicznym, co poddaje w wątpliwość podawany przez świadka M. K. fakt, iż załadował rower na „pakę” busa. W takim wypadku trudno uznać, iż w busie byłoby jeszcze miejsce na rower, a nadto znajdował się tam drogi sprzęt, przez co mógłby on ulec uszkodzeniu. Nie bez znaczenia pozostaje również okoliczność, że A. M. nie rozpoznał M. K. jako kierującego wówczas samochodem, a krótko po zdarzeniu rozpoznał oskarżonego i wskazał, że to on kierował wówczas busem. A. M. widział wówczas oskarżonego kilkukrotnie, a zatem z pewnością zauważyłby, gdyby były to dwie różne osoby.

Odnosząc się natomiast do czynności okazania, na którą powołuje się apelujący należy wskazać, iż Sąd odwoławczy nie dostrzegł żadnych uchybień w przeprowadzonej czynności. W szczególności nie dopatrzono się uchybień w zakresie warunków technicznych przeprowadzenia okazania, o którym mowa w Rozporządzeniu Ministra Sprawiedliwości z dnia 2 czerwca 2003 r. (Dz.U. 2003 nr 104, poz. 981). Przede wszystkim należy wskazać, iż okoliczność, że oskarżony na zdjęciu nr 3 (k. 102) nie ma widocznej na sobie koszulki, nie dyskwalifikuje w żaden sposób tej czynności. Podobnie jak zdjęcia sygnalityczne M. K. oraz fotografie oskarżonego znajdujące się na karcie 28-29. Zdaniem Sądu odwoławczego, zeznania świadka A. M., wskazujące na oskarżonego jako osobę, która kierowała w dniu zdarzenia busem, były w pełni wiarygodne. Świadek zeznał, że najbardziej prawdopodobnym jest, że osoba na zdjęciu nr 3 jest osobą, która brała udział w tym zdarzeniu. Wprawdzie świadek wskazał, iż nie jest pewien, że to jest ta osoba, jednakże wskazał jednocześnie, że osoba na zdjęciu nr 3 kolorem, włosów, fryzurą i ogólnym zarysem twarzy najbardziej przypomina mu osobę, która wysiadła z busa. Świadek po chwili wskazał, że nie może wykluczyć, że osoba na zdjęciu nr 1 mogłaby być osobą biorącą udział w tym zdarzeniu, jednakże po ponownym okazaniu w dniu 5 czerwca 2024 r. stwierdził, że odrzuciłby na pewno osobę wskazaną pod numerem 2 i 1 i najbardziej pasuje osoba widoczna pod numerem 3. Jednocześnie świadek podał wcześniej (po okazaniu mu zdjęć sygnalitycznych, k. 331-335), że okazany mu wizerunek osoby raczej nie jest wizerunkiem osoby, która kierowała wówczas tym samochodem. Zdaniem Sądu odwoławczego – wbrew twierdzeniom apelującego – wskazanie świadka na oskarżonego, jako osoby, która kierowała w dniu zdarzenia pojazdem, cechuje się walorem wiarygodności. Wprawdzie świadek nie miał stuprocentowego przekonania co do osoby, której wizerunek został utrwalony na zdjęciu nr 3 na k. 102, jednakże można uznać, iż wskazanie to graniczyło z pewnością, zwłaszcza w zestawieniu z późniejszymi zeznaniami A. M.. Jednocześnie świadek zaprzeczył, aby to M. K. (którego wizerunek został utrwalony na zdjęciach sygnalitycznych) kierował wówczas busem, co całkowicie niweczy wersję zdarzeń lansowaną zarówno przez oskarżonego, jak i świadka M. K.. Sąd odwoławczy nie miał zatem wątpliwości co do tego, że przeprowadzone okazanie, ocenione z uwzględnieniem innych zebranych w niniejszej sprawie dowodów, wskazuje na sprawstwo oskarżonego.

W odniesieniu do twierdzeń obrońcy o pojawiających się w sprawie wątpliwościach dotyczących sprawstwa oskarżonego, które winny zostać rozstrzygnięte na jego korzyść wskazać należy, iż nie można stawiać w sposób uzasadniony zarzutu naruszenia zasady in dubio pro reo, powołując się na wątpliwości samej "strony" co do treści ustaleń faktycznych, wymowy dowodów, czy też sposobu interpretacji przepisów prawa. Dla oceny, czy nie został naruszony zakaz z art. 5 § 2 k.p.k. nie są bowiem miarodajne tego rodzaju wątpliwości zgłaszane przez stronę, ale tylko to, czy sąd orzekający w sprawie rzeczywiście powziął wątpliwości w tym zakresie i wobec braku możliwości ich usunięcia rozstrzygnął je na niekorzyść oskarżonego. A zatem w sytuacji, gdy konkretne ustalenie faktyczne zależne jest od dania wiary tej lub innej grupie dowodów, nie można mówić o naruszeniu zasady domniemania niewinności. Na gruncie niniejszej sprawy, Sąd I instancji słusznie uznał, iż nie zachodzą jakiekolwiek wątpliwości w zakresie tego, że to oskarżony kierował busem w dniu zdarzenia – na którego wskazywał świadek A. M..

Kierunek apelacji obligował również Sąd odwoławczy do kontroli w zakresie wymierzonej oskarżonemu kary. W ocenie Sądu odwoławczego, orzeczona kara grzywny w rozmiarze 180 stawek dziennych w wysokości po 20 zł każda oraz rozstrzygnięcie w zakresie świadczenia pieniężnego, są odpowiednie do stopnia winy oskarżonego i stopnia społecznej szkodliwości czynu, uwzględniają możliwości majątkowe oskarżonego, a przy tym spełnią swoje cele kompensacyjne i wychowawcze.

W ocenie Sądu odwoławczego korekcie wymagał jednakże okres środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych. Sąd I instancji określił ten zakaz na 6 lat. W tym miejscu wskazać należy, iż zarówno w doktrynie, jak i orzecznictwie podnosi się, że niewspółmierność kary zachodzi wówczas, gdy suma zastosowanych kar i innych środków, wymierzona za przypisane przestępstwa, nie odzwierciedla należycie stopnia szkodliwości społecznej czynu i nie uwzględnia w wystarczającej mierze celów kary (wyrok SN z dnia 11 kwietnia 1985 roku, V KRN 178/85). Trzeba również pamiętać, że zgodnie z art. 438 pkt 4 k.p.k. ta niewspółmierność kary musi być „rażąca”, bowiem w ramach tej przyczyny odwoławczej chodzi o różnice ocen o charakterze zasadniczym. Chodzi tu więc przy wykazaniu tego zarzutu nie o każdą różnicę co do wymiaru kary, ale o „różnicę ocen tak zasadniczej natury, iż karę dotychczas wymierzoną nazwać można byłoby – również w potocznym znaczeniu tego słowa – rażąco niewspółmierną, to jest niewspółmierną w stopniu nie dającym się wręcz zaakceptować” (wyrok SN z dnia 2 lutego 1995 roku, II KRN 198/94). Podobne stanowisko zajął Sąd Apelacyjny w Warszawie w wyroku z dnia 14.03.2018r. sygn. II AKa 460/17, zgodnie z którym „rażąca niewspółmierność kary, o której mowa w przepisie art. 438 pkt 4 k.p.k. zachodzić może tylko wtedy, gdy na podstawie ujawnionych okoliczności, które powinny mieć wpływ na wymiar kary można było przyjąć, iż zachodziłaby wyraźna różnica pomiędzy karą wymierzoną przez sąd I instancji a karą, jaką należałoby wymierzyć w instancji odwoławczej, w następstwie prawidłowego zastosowania w sprawie dyrektyw wymiaru kary, przewidzianych w art. 53 k.k. oraz zasad ukształtowanych przez orzecznictwo Sądu Najwyższego. Odnosząc powyższe do realiów przedmiotowej sprawy, uznać należy, że okres 4 lat orzeczonego zakazu jest odpowiedni z punktu widzenia funkcji prewencyjnych, a przy tym uwzględnia stopień winy oskarżonego i stopień społecznej szkodliwości czynu, a nadto da zadość społecznemu poczuciu sprawiedliwości oraz spełni swoje cele wychowawcze.

Mając na względzie wszystkie przedstawione powyżej okoliczności, Sąd odwoławczy nie znajdując przy tym uchybień określonych w art. 440 k.p.k., podlegających uwzględnieniu z urzędu i powodujących konieczność dalszej zmiany bądź uchylenia zaskarżonego rozstrzygnięcia – na podstawie art. 437 § 1 i 2 k.p.k. orzekł jak w wyroku.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego orzeczenia poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu opisanego w pkt I i w konsekwencji zmianę pkt II, III i VII poprzez eliminację pkt II i III oraz połączenie jedynie kar wymierzonych w pkt IV i VI i wymierzenie łącznej kary grzywny w rozmiarze 180 stawek dziennych po 20,00 zł każda z nich,

ewentualnie

uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I-szej instancji.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

W świetle prawidłowo ocenionych dowodów i ustalonego na ich podstawie stanu faktycznego sprawstwo i wina oskarżonego w zakresie przypisanego czynu opisanego w pkt I części dyspozytywnej wyroku nie budzi wątpliwości Sądu odwoławczego. Z uwagi na powyższe, Sąd odwoławczy nie znalazł podstaw do uniewinnienia oskarżonego.

Sąd odwoławczy nie znalazł przy tym uchybień określonych w art. 440 k.p.k., podlegających uwzględnieniu z urzędu i powodujących konieczność dalszej zmiany bądź uchylenia zaskarżonego rozstrzygnięcia.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

Zmiana orzeczenia o środku karnym zakazie prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych i obniżenie okresu jego trwania do 4 lat.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

Sąd odwoławczy, biorąc pod uwagę niewspółmierność orzeczonego w pkt II wyroku środka karnego, zmienił go poprzez obniżenie zakazu do 4 lat.

Odnosząc powyższe do realiów przedmiotowej sprawy, uznać należy, że okres 4 lat orzeczonego zakazu jest odpowiedni z punktu widzenia funkcji prewencyjnych, a przy tym uwzględnia stopień winy oskarżonego i stopień społecznej szkodliwości czynu, a nadto da zadość społecznemu poczuciu sprawiedliwości oraz spełni swoje cele wychowawcze.

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot utrzymania w mocy

0.1 Wina oskarżonego, wymierzona kara grzywny oraz rozstrzygnięcie o świadczeniu pieniężnym i rozstrzygnięcie w zakresie kosztów postępowania przed Sądem I instancji.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Sprawstwo oskarżonego i wina w świetle zgromadzonych w sprawie dowodów i prawidłowo ustalonego stanu faktycznego nie budzą wątpliwości Sądu odwoławczego. Oskarżony swoim zachowaniem wypełnił wszystkie znamiona przypisanego mu w punkcie I części dyspozytywnej wyroku, czynu. Wymierzona przez Sąd I instancji kara grzywny jest odpowiednia do stopnia winy oskarżonego, nie przekracza możliwości majątkowych oskarżonego, a ponadto spełni swoje cele kompensacyjne i wychowawcze. Sąd nie dopatrzył się przy tym uchybień w zakresie orzeczonego świadczenia pieniężnego, jak i w zakresie rozstrzygnięcia o kosztach postępowania przed Sądem I instancji.

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.11.

Przedmiot i zakres zmiany

Sąd odwoławczy zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że orzeczony w pkt II zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych obniżył do 4 lat.

Zwięźle o powodach zmiany

Sąd odwoławczy, w toku kontroli instancyjnej, mając na względzie dyrektywy wymiary kary określone w art. 53 k.k. doszedł do przekonania, iż orzeczony w punkcie II wyroku środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 6 lat, jest zbyt surowy, bowiem przekracza stopnień winy oskarżonego i stopnień społecznej szkodliwości czynu. Z uwagi na powyższe Sąd odwoławczy zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że orzeczone w pkt II zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych obniżył do 4 lat.

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

3.

O kosztach postępowania odwoławczego Sąd orzekł na podstawie art. 634 k.p.k., art. 636 § 1 k.p.k. i art. 8 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 2013 r., poz. 1247) zasądzając od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa wydatki w kwocie 20 zł (ryczałt za doręczenia) i wymierzył mu opłatę w kwocie 480 złotych za postępowanie odwoławcze.

7.  PODPIS

Karol Skocki