Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Koninie

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II Ka 282/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.1.1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sadu Rejonowego w Koninie z dnia 6 lipca 2021 r., sygn. akt II K 1675/19

0.1.1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.1.1.3. Granice zaskarżenia

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.1.2.1. Ustalenie faktów

0.1.2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.1.2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.1.2.2. Ocena dowodów

0.1.2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

0.1.2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1.

1.  Naruszenie art. 178a § 4 k.k. w zw. z art. 69 § 1,2 i 4 k.k. w zw. z art. 53 § 1 k.k. poprzez wymierzenie oskarżonemu kary pozbawienia wolności w wymiarze 10 miesięcy, bez należytego uwzględnienia wszystkich okoliczności łagodzących, mogących być uznanymi za wypadek szczególnie uzasadniony.

2.  Naruszenie art. 43a § 2 k.k. w zw. z art. 53 § 1 k.k. poprzez orzeczenie wobec oskarżonego świadczenia pieniężnego w kwocie 12.000 złotych, podczas gdy okoliczności istotne dla miarkowania świadczenia uzasadniały orzeczenie środka w minimalnej wysokości

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Podnoszone przez obrońcę w apelacji zarzuty naruszenia prawa materialnego sprowadzają się w gruncie rzeczy do zarzutu rażącej niewspółmierności kary i świadczenia pieniężnego. Przeprowadzona kontrola instancyjna nie wykazała by w stosunku do oskarżonego tak jak o to wnosił jego obrońca znalazła zastosowanie instytucja warunkowego zawieszenia wykonania kary. Zgodnie bowiem z treścią art. 69 § 1 k.k. karę pozbawienia wolności orzeczoną w wymiarze nieprzekraczającym roku można warunkowo zawiesić wyłącznie co do sprawcy przestępstwa, który w czasie jego popełnienia nie był skazany na karę pozbawienia wolności i jest to wystarczające dla osiągnięcia wobec niego celów kary, a w szczególności zapobieżenia powrotowi do przestępstwa. Tymczasem w niniejszej sprawie po za dopuszczalnym wymiarem kary nie została spełniona żadna z tych przesłanek. M.

L. został bowiem skazany przez Sąd I instancji za przestępstwo z art. 178a § 4 k.k. popełnione w dniu 8 listopada 2019 r., przy czym jak wynika z karty karnej załączonej do akt niniejszej sprawy już przed tą datą był wielokrotnie karany, w tym za przestępstwa podobne i skazywany prawomocnymi wyrokami na kary bezwzględnego pozbawienia wolności, a pomimo tego ponowie dopuścił się o on czynu zabronionego o znacznej społecznej szkodliwości nie bacząc na konsekwencje swojego postępowanie. Powyższe wskazuje na to, że orzekane dotychczas kary nie były wystarczające do osiągnięcia wobec niego celów kary, w szczególności zapobieżenia powrotowi do przestępstwa. Dodatkowo oskarżony przypisany mu występek popełnił w warunkach recydywy szczególnej podstawowej po odbyciu kary pozbawienia wolności przekraczającej okres 6 miesięcy (art. 64 § 1 k.k.). Tym samym w ocenie Sądu odwoławczego brak było jakichkolwiek podstaw do warunkowego zawieszenia wykonania kary.

Kontrola instancyjna nie wykazała również, by orzeczona względem oskarżonego kara 10 miesięcy pozbawienia wolności była karą nadmiernie surową i nieuwzględniającą wszystkich okoliczności łagodzących. Sąd I instancji w sposób prawidłowy w ocenie Sądu odwoławczego wymierzając tę karę zastosował wszystkie dyrektywy wymiaru kary wynikające z treści art. 53 k.k.. Wbrew twierdzeniom obrońcy Sąd ten dostrzegł również zmianę sposobu życia oskarżonego po popełnieniu przestępstwa wskazując, że miał on wpływ na wymiar orzeczonej kary, jednakże należy przypomnieć o tym, iż oskarżony jest osobą wielokrotnie karaną zaś przypisanego mu przestępstwa dopuścił się w warunkach recydywy z art. 64 § 1 k.k. Nie można zatem pomijać całkowicie jego kryminalnej przeszłości i skupiać się wyłącznie na teraźniejszości. Prowadzenie ustabilizowanego trybu życia rodzi nadzieję, że oskarżony w przeszłości nie popadnie ponownie w konflikt z prawem, lecz taka postawa nie może całkowicie przysłaniać tego, że uprzednie skazania oskarżonego nie przyniosły jakiejkolwiek poprawy jego zachowania i pogłębionej refleksji nad swoim postępowaniem. Oskarżony nie wyciągnął żadnych wniosków z uprzednio orzeczonych kar i ponownie w sposób w pełni świadomy zlekceważył panujący porządek prawny. Nie sposób podzielić stanowiska obrony, iż sposób i miejsce poruszania się oskarżonego znajdującego się w stanie znacznej nietrzeźwości potencjalnie nie stanowiło zagrożenia dla kogokolwiek, albowiem sam już fakt prowadzenia pojazdu mechanicznego przez osobę znajdującą się pod wpływem alkoholu w stężeniu przekraczającym ustawowe granice stwarza niebezpieczeństwo dla innych uczestników ruchu, a łagodniejsze spojrzenie na takie zachowania jest całkowicie nieuzasadnione i niedopuszczalne. Podobnie za okoliczność łagodzącą nie może zostać uznana postawa oskarżonego bezpośrednio po zatrzymaniu polegająca na wykonywaniu poleceń funkcjonariuszy policji, gdyż taka postawa stanowi normę, a zarazem obowiązek zatrzymanego i jest wymagana od każdego kierowcy poddawanego kontroli drogowej. Należy mieć także na uwadze, że występek z art. 178a § 4 k.k. zagrożony jest karą pozbawienia wolności od 3 miesięcy do 5 lat, a działanie w warunkach recydywy szczególnej podstawowej uprawnia dodatkowo Sąd do wymierzenia kary w wysokości do górnej granicy ustawowego zagrożenia zwiększonego o połowę, zaś orzeczona przez Sąd I instancji kara 10 miesięcy pozbawienia wolności mieści się w dolnej granicy ustawowego zagrożenia. Rolą sądu przy wymiarze kary jest również eliminowanie poczucia społecznego przyzwolenia w zakresie pewnej kategorii czynów, w tym na gruncie niniejszej sprawy kierowania samochodem pod wpływem alkoholu.

Mając powyższe okoliczności na względzie zarzut obrońcy dotyczący naruszenia art. 178a § 4 k.k. w zw. z art. 69 § 1,2 i 4 k.k. w zw. z art. 53 § 1 k.k. należy uznać za całkowicie chybiony.

Przechodząc natomiast do drugiego z zarzutów wniesionej apelacji podkreślić należy, iż tutaj również kontrola instancyjna nie wykazała nieprawidłowości. Orzeczone przez Sąd I instancji świadczenie pieniężne mieści się w dolnej granicy wyznaczonej treścią przepisu art. 43a § 2 k. zgodnie z którym w przypadku sprawców przestępstw określonych w art. 178a § 4 k.k. sąd obligatoryjne zobowiązany jest orzec świadczenie pieniężne na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej w minimalnej kwocie wynoszącej 10.000 zł. Górna granica została wyznaczona przez art. 43a § 1 k.k. na kwotę 60.000 zł. Podobnie jak w przypadku pierwszego z rozpatrywanych przez Sąd odwoławczy zarzutów tak i w tym wypadku okoliczności obciążające oskarżonego miały charakter przeważający i dlatego też w pełni zasadnym i adekwatnie surowym było orzeczenie omawianego środka karnego w

takiej wysokości jak to uczynił Sąd I instancji z uwagi na choćby działanie oskarżonego w warunkach powrotu do przestępstwa. Nie powtarzając ponownie argumentów przytoczonych przy rozpatrywaniu pierwszego z zarzutów stwierdzić jedynie należy, że Sąd I instancji w sposób prawidłowy odpowiednio zastosował wszystkie dyrektywy wymienione w art. 53 k.k., w szczególności uwzględnił sytuację majątkową oskarżonego. Tym samym zarzut naruszenia przez Sąd I instancji art. 43a § 2 k.k. w zw. z art. 53 § 1 k.k. zdaniem Sądu odwoławczego jest bezzasadny.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku poprzez wymierzenie skazanemu kary 3 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 1 roku próby, z zaliczeniem na poczet kary okresu zatrzymania oraz orzeczenie środka karnego w postaci świadczenia pieniężnego w kwocie 10.000 złotych na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Sąd odwoławczy nie podzielił zarzutów zawartych w apelacji obrońcy, a nie znalazł przy tym uchybień podlegających uwzględnieniu z urzędu i powodujących konieczność zmiany bądź uchylenia zaskarżonego rozstrzygnięcia. Kontrola instancyjna wykazała, iż w stosunku do oskarżonego o czym była mowa szerzej w pkt 3.1. niniejszego uzasadnienia nie zachodziły przesłanki umożliwiające i uzasadniające zastosowanie wobec niego instytucji warunkowego zawieszenia wykonania kary. Wymierzona przez Sąd I instancji kara była sprawiedliwa i adekwatna do przypisanego oskarżonemu występku z art. 178a § 4 k.k.. Kara ta została wymierzona przez Sąd I instancji z uwzględnieniem wszystkich dyrektyw wymiaru kary wymienionych w treści art. 53 k.k.. Nadto mieściła się w dolnej granicy ustawowego zagrożenia i nie można ją uznać za nadmiernie surową. Z uwagi na powyższe bezzasadny okazał się wniosek o zmianę zaskarżonego poprzez zmniejszenie wymiaru orzeczonej kary pozbawienia wolności i jej warunkowe zawieszenie na okres 1 roku próby.

Jednocześnie Sąd odwoławczy nie podzielił zarzutu apelacji obrońcy odnoszącego się do orzeczonego przez Sąd I instancji środka karnego w postaci obowiązku zapłaty przez oskarżonego świadczenia pieniężnego w kwocie 12.000. i w tym zakresie nie dopatrzył się uchybień w orzeczeniu Sądu I instancji podlegających uwzględnieniu z urzędu i skutkujących koniecznością zmiany, bądź uchylenia zaskarżonego wyroku. Środek ten został bowiem orzeczony przez Sąd I instancji w dolnej granicy przewidzianej przepisem art. 43a § 2 k.k. przy odpowiednim zastosowaniu wszystkich dyrektyw ujętych w art. 53 k.k., w szczególności z uwzględnieniem okoliczności łagodzących i obciążających, a także sytuacji majątkowej oskarżonego o czym była mowa szerzej w pkt 3.1. niniejszego uzasadnienia. Tym samym wniosek w powyższym zakresie uznał za bezzasadny.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.1.5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.1.I.

Przedmiot utrzymania w mocy

0.1.Wymierzona kara pozbawienia wolności i środek karny oraz rozstrzygnięcie o świadczeniu pieniężnym i rozstrzygnięcie o kosztach postępowania przed Sądem I instancji.

Zwi ęź le o powodach utrzymania w mocy

Apelacja obrońcy oskarżonego była całkowicie niezasadna. Sąd I instancji nie dopuścił się podnoszonych w niej uchybień w zakresie obrazy przepisów prawa materialnego. Wymierzona kara pozbawienia wolności jest odpowiednia do stopnia winy i społecznej szkodliwości czynu przypisanego oskarżonemu, a nadto w sposób należyty uwzględnia wszystkie okoliczności obciążające i łagodzące odpowiedzialność karną oskarżonego. Nadto kara ta spełni swoje cele zarówno w zakresie prewencji indywidualnej jak i ogólnej będąc w odczuciu społecznym karą sprawiedliwą i zniechęcającą popełniania przestępstw, a jednocześnie zmobilizuje oskarżonego do przestrzegania porządku prawnego w przyszłości i przemyślenia swojego dalszego postepowania. Orzeczona zaś kwota świadczenia nie przekracza możliwości majątkowych oskarżonego, a ponadto spełni swoje cele kompensacyjne. Sąd nie dopatrzył się uchybień w zakresie wymierzonego środka karnego oraz w zakresie rozstrzygnięcia o kosztach za postępowanie przed Sądem I instancji. W konsekwencji powyższego wyrok Sądu I instancji należało w całości utrzymać w mocy.

0.1.5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot i zakres zmiany

Zwi ęź le o powodach zmiany kary pozbawienia

0.1.5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.1.5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.1.5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.1.5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II.

O kosztach postepowania odwoławczego Sąd orzekł na podstawie art. 627 k.p.k., art. 634 k.p.k. i art. 636§1 k.p.k. oraz art. 2 ust. 1 pkt 3 w zw. z art. 8 ustawy o opłatach w sprawach karnych zasądzając od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 20 zł tytułem wydatków za postępowanie odwoławcze, na które składał się ryczałt za doręczenia oraz wymierzył oskarżonemu za to postepowanie opłatę od kary przeciwko której zwrócona była apelacja w kwocie 180 zł.

7.  PODPIS

Agata Wilczewska

0.1.1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

obrońca

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

orzeczona kara i środek kompensacyjny

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana