Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Koninie

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II Ka 291/23

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Kole z 16 maja 2023 r., sygn. akt II K 586/22.

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

Obrońca oskarżonego zarzucił:

Obrazę art. 5§2 k.p.k. poprzez rozstrzygniecie każdej wątpliwej kwestii wynikającej z obiektywnej oceny materiału dowodowego na
niekorzyść oskarżonego, nawet w sytuacji, gdy bez specjalnej wiedzy
i doświadczenia życiowego dowody na których Sąd I instancji wydał
przedmiotowe orzeczenie, należało poddać dalszej weryfikacji,
zwłaszcza w kontekście wskazań J. N. (1) co to substancji
jakie miał nabywać rzekomo od oskarżonego T. O.,
czyli na podstawie czego stwierdzał, iż nabywał: narkotyk; jakiego rodzaju narkotyk, skoro nie jest z wykształcenia chemikiem, a także opisany sposób rzekomej transakcji nie potwierdzał choćby istnienia substancji czynnych.

Obrazę art. 5§2 k.p.k. poprzez rozstrzygniecie każdej wątpliwej kwestii wynikającej z obiektywnej oceny materiału dowodowego na
niekorzyść oskarżonego, nawet w sytuacji, gdy bez specjalnej wiedzy
i doświadczenia życiowego dowody na których Sąd I instancji wydal
przedmiotowe orzeczenie, należało poddać szczególnej weryfikacji,
zwłaszcza w kontekście potwierdzonego zadłużenia J.
N. wobec oskarżonego T. O., a także faktu
domagania się spłaty owego długu, choćby przez prace dorywcze,
jako oczywistej zemsty leczącego się psychiatrycznie J.
N. na oskarżonym T. O..

Obrazę art. 5§2 k.p.k. poprzez rozstrzygniecie każdej wątpliwej kwestii wynikającej z obiektywnej oceny materiału dowodowego na
niekorzyść oskarżonego, nawet w sytuacji, gdy bez specjalnej wiedzy
i doświadczenia życiowego dowody na których Sąd I instancji wydal
przedmiotowe orzeczenie, należało poddać dalszej weryfikacji,
zwłaszcza w kontekście faktu, iż T. O. poznał od J.
N. jego sekrety życiowe, był dla niego powiernikiem i dopóki
oskarżony pożyczał N. pieniądze był osobą dla niego wręcz najbliższą, a w chwili domagania się zwrotu pożyczek ten sam
T. O. stał się wrogiem J. N. (1), którego to N. poprzez pomówienie chciał /skutecznie jak widać/ ukarać za zaprzestanie wspierania finansowego. Oczywisty, dodatkowy motyw owego pomawiania jest taki, iż oskarżonemu T. O. już odeszła ochota podejmowania prób odzyskania długu.

Obrazę art. 7 k.p.k., poprzez dokonanie ustaleń wbrew zebranemu
materiałowi, wbrew zasadom prawidłowego rozumowania i
doświadczenia życiowego, w szczególności w kontekście uznania za
wiarygodne zeznania J. N. (1), który to leczący się
psychiatrycznie, jest skonfliktowanego z oskarżonym, długi wobec
oskarżonego, a ściślej, ze względu na podjęcie działań przez
oskarżonego zmierzające do rozliczenia długu, i w oczywisty sposób
pałającego chęcią zemsty na oskarżonym za podjęcie tych działań
mimo, iż świadkowie znający oskarżonego nigdy nie słyszeli by ten
zajmowała się handlem narkotykami, nie wskazano żadnej innej
osoby która by nabyła jakiekolwiek narkotyki od oskarżonego,
wreszcie mimo wskazania oskarżonego do kogo należała substancja
znaleziona u oskarżonego w pomieszczeniu wcześniej przez niego
wynajmowanym.

Obrazę art. 59 ust. 1 ustawy o z dnia 29 lipca 2005r., o
przeciwdziałaniu narkomani poprzez przyjęcie, iż oskarżony T.
O. w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry
powziętego zamiaru, w okresie od sierpnia 2021 r., do listopada
2021 r., w miejscowości B. gmina B. w woj. (...),
działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, co najmniej
pięćdziesiąt dwa razy za kwotę 2600zł udzielał J. N. (1)
środki psychotropowe w postaci metamfetaminy. w sytuacji gdy,
nawet gdyby przyjąć iż do takich transakcji dochodziło, czemu obrona
i oskarżony zaprzeczają, przedmiotu transakcji nigdy nie zbadano i
nie ustalono czym ta rzekomo nabywana przez J. N. (1)
substancja była i jakie miała właściwości, a także, czy skład tej
substancji był składem zabronionym przez polską ustawę, zarówno
pod względem substancji składowych jak i ich stężenia.

Obrazę art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005r., o
przeciwdziałaniu narkomani poprzez przyjęcie, iż oskarżony T.
O. posiadał substancje psychotropowe w postaci amfetaminy i
jej soli zaliczanych do substancji psychotropowych grup ll-P o łącznej
masie 18,89 gram netto, w sytuacji gdy, oskarżony wykazał, iż
pomieszczenie w którym znaleziono ową substancję wynajmował
osobie przez siebie w toku postępowania wskazaną. A nadto z
obawy o swoje bezpieczeństwo, na skutek otrzymywanych gróźb, nie
weryfikował dokładnie opuszczonego lokalu, a zwłaszcza zawartości
lodówki. Tym samy przedstawiając wiarygodną wersję dlaczego na
terenie jego posesji owa substancja się znalazła.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacja okazała niezasadna.

W pierwszej kolejności należy wskazać, że w okolicznościach faktycznych niniejszej sprawy oczywiście nieuzasadnione jest podnoszenie zarzutów obrazy art. 5 § 2 k.p.k. Do naruszenia tego przepisu mogłoby dojść wówczas, gdyby Sąd I instancji powziął nie dające się usunąć wątpliwości i poczytał je na niekorzyść oskarżonego albo powinien stwierdzić istnienie
takich wątpliwości, a następnie rozstrzygnąć je na jego korzyść, ale tego nie uczynił. Do
uchybienia zasadzie in dubio pro reo nie dochodzi więc wówczas, gdy tylko strona żywi takie
wątpliwości, w szczególności na skutek odmiennej oceny materiału dowodowego, przy
jednoczesnym niewykazaniu, iż ta dokonana przez Sąd Rejonowy uchybia wymogom
określonym w art. 7 k.p.k.

W wypadku, gdy ustalenia faktyczne zależne są od dania wiary tej
lub innej grupie dowodów, nie można mówić o naruszeniu reguły in dubio pro reo, albowiem
jedną z podstawowych prerogatyw Sądu orzekającego jest swobodna ocena dowodów. Nie
sposób natomiast przyjąć, aby ocena dowodów przedstawiona przez Sąd Rejonowy miała
charakter dowolny i nie uwzględniała zasady wyrażonej w art. 5 § 2 k.p.k. W sprawie nie
występują tego rodzaju wątpliwości, które niweczyłyby prawidłową ocenę dowodów i trafne
ustalenia faktyczne. Odnosząc się jeszcze do zarzutu obrazy art. 5 § 2 k.p.k., należy
przypomnieć, że wyrażona w tymże artykule zasada, nie nakłada na sąd obowiązku przyjęcia
wersji najkorzystniejszej dla oskarżonego, lecz zakaz czynienia niekorzystnych domniemań w
sytuacji, gdy stan dowodów nie pozwala na ustalenie faktów. Nie budzi bowiem wątpliwości
okoliczność, że tego rodzaju wątpliwości, o których mowa w art. 5 § 2 k.p.k. winien mieć Sąd,
a nie strona postępowania.

Mając na uwadze powyższe za całkowicie pozbawiane racji należy uznać wnioski
obrońcy oskarżonego, iż istnieją wątpliwości co do rodzaju substancji jakie miał nabywać od
oskarżonego T. O. J. N. (1). Na jakiej podstawie stwierdzał on, iż
nabywał narkotyk oraz jakiego rodzaju one były skoro J. N. (1) nie jest z wykształcenia
chemikiem, a także opisany sposób transakcji nie potwierdzał choćby istnienia substancji
czynnych. Obrońca oskarżonego pomija tutaj w całości fakt, że J. N. (1) jest osobą
uzależnioną od narkotyków. W celu walki z nałogiem poddał się długoterminowej terapii
uzależnień i przebywał przez wiele miesięcy w specjalistycznym ośrodku w P.. Na
podstawie doświadczenia życiowego można stwierdzić, że osoba która jest uzależniona od
narkotyków doskonale wie jakie substancje nabywa i nie potrzebne jest jej do tego
wykształcenie chemiczne. Podkreślić przy tym należy, że oskarżony podczas kontroli w dniu
03.11.2021 roku w miejscowości B. ul. (...), gm. B. posiadał substancje
psychotropowe w postaci amfetaminy i jej soli zaliczanych do substancji psychotropowych
grupy ll-P o łącznej masie 18,89 gram netto. Obrońca oskarżonego pomija również fakt, że Sąd I instancji dokonując rozstrzygnięcia przyjął za aktem oskarżenia wskazaną ilość sprzedanej substancji psychotropowej przyjmując tym samym wersję dla oskarżonego najkorzystniejszą w tym względzie poprzez przyjęcie, że od sierpnia do listopada 2021 roku był 13 tygodni, w każdym
tygodniu J. N. (1) nabywał co najmniej 4 razy po co najmniej 1 gramie środka po 50 zł
za gram.

Nie mogą znaleźć również aprobaty zarzuty, iż oskarżony padł ofiarą pomówienia ze
strony J. N. (1) z uwagi na faktu domagania się spłaty długu i jest to jedyny motyw
jakim kierował się J. N. (1) dokonując zeznań obciążających oskarżonego. Jak trafnie
zauważył Sąd I instancji wytłumaczenia te stanowią jedynie nieudolnie obraną linię obrony, są
pokrętne, nielogiczne i nie znajdują oparcia w żadnym z wiarygodnych dowodów
przeprowadzonych w sprawie. Podzielić tu należy spostrzeżenia Sądu Rejonowego, że
J. N. (1) nie miał żadnych powodów, aby w ten sposób obciążać oskarżonego w sprawie.

Brak jest bowiem powodów do przyjęcia, że J. N. (1) mówi nieprawdę. Sąd
odwoławczy podziela stanowisko Sądu I instancji, że brak jest powodów dla których świadek J. N. (1) miałby pomawiać w sprawie oskarżonego i w ten sposób wikłać się w grożącą muodpowiedzialność karną. Świadek ten podtrzymywał swe zeznania nie tylko w toku
prowadzonego śledztwa ale również podczas przesłuchania przed Sądem I instancji podczas
których, konsekwentnie i kategorycznie wskazywał oskarżonego jako osobę regularnie w
zarzucanym okresie sprzedającą mu narkotyki.

Przypomnieć przy tym należy, że to w miejscu zamieszkania oskarżonego w dniu
03.11.2021 r. znaleziono substancję psychotropową.

Odnosząc się do obrazy art. 7 k.p.k., jaką zarzucił obrońca oskarżonego, podnieść należy,
iż wynikające z tego przepisu prawo swobodnej oceny dowodów jest jedną z najistotniejszych
prerogatyw sądu orzekającego, a zarzut dokonania błędnej oceny dowodów, a tym samym
naruszenia tego przepisu może być skuteczny jedynie wtedy, gdy zostanie wykazane, że sąd
oceniając dowody naruszy zasady logicznego rozumowania, bądź nie uwzględni przy ich
ocenie wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego. Oczywistym jest, iż ta swoboda nie może
jednak przeradzać się w całkowitą dowolność ocen, wniosków i poglądów - sam przepis stawia
bowiem określone granice, których sądowi przekraczać nie wolno.

Skoro jednak w realiach niniejszej sprawy Sąd meriti należycie ocenił zgromadzony materiał dowodowy w ramach zasady wynikającej z art. 7 k.p.k., zaś ocena ta respektuje zasady wyrażone w art. 2 § 2 k.p.k. czy art. 4 k.p.k., a okoliczności rozważono z uwzględnieniem wspomnianych wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, to tym samym nie można zarzucać dokonania dowolnej i jednostronnej oceny dowodów. Podkreślić także trzeba, iż kontrola instancyjna oceny dowodów z natury nie obejmuje sfery sędziowskiego przekonania, sprowadza się natomiast do sprawdzenia, czy ocena ta nie wykazuje błędów natury faktycznej (niezgodności z treścią dowodów) lub logicznej (błędności rozumowania i wnioskowania) albo czy nie jest sprzeczna z regułami prawidłowego rozumowania.

Tak więc dokonanie przez sąd odwoławczy nowej, odmiennej oceny dowodów jest uzasadnione tylko wówczas, gdy w wyniku kontroli odwoławczej stwierdzona zostanie dowolność oceny poczynionej przez sąd I instancji. Jeżeli natomiast ocena dokonana przez sąd I instancji pozostaje pod ochroną art. 7 k.p.k., nie ma podstaw do zmieniania jej w postępowaniu odwoławczym, jest ona niepodważalna.

W niniejszej sprawie Sąd Rejonowy jak zostało to już wyżej omówione dokonał prawidłowej
oceny zeznań J. N. (1). Sąd odwoławczy w pełni podziela argumentację Sądu
Rejonowego zawartą w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku i wynikającą z niej ocenę
poszczególnych dowodów we wzajemnym ich powiązaniu.

W ocenie Sądu odwolawczego zasadnie Sąd I instancji uznał także, iż wyjaśnienia świadka
A. C. w sprawie niniejszej należało uznać jako nieistotne z uwagi na fakt, że
świadek ten nie potrafił powiedzieć niczego istotnego. Świadek ten zeznał jedynie, że znał obu
mężczyzn i poznał ich wcześniej. A. C. miał wiedzę, że J. N. (1) szukał u
oskarżonego pracy dorywczej nie wiedział jednak z jakich powodów. Nie posiadał wiadomości
czy oskarżony pożyczał J. N. (1) pieniądze, czy też nabywał inne rzeczy.
Świadek nie wnikał w to.

Zdaniem Sądu odwoławczego prawidłowo ocenił Sąd I instancji zeznania świadka B.
W.. Jak słusznie zauważył Sąd I instancji świadek ten jest osobą bliżej związaną z
oskarżonym albowiem pracuje u niego dorywczo w ten sposób zarobkując. Podzielić należy
również spostrzeżenia Sądu I instancji, że sam fakt, iż J. N. (1) jeden raz pożyczył
pieniądze od oskarżonego czy też użalał się do niego na swój los w żaden istotny sposób nie
podważa wiarygodności zeznań J. N. (1).

Odnosząc się do oceny dowodu z zeznań świadka M. J. wskazać należy, że
są one tożsame z zeznaniami świadka B. W..

W przedmiotowej sprawie słusznie Sąd Rejonowy uznał, iż niewiarygodne jawią się wyjaśnienia oskarżonego, że ujawniona w lodówce znajdującej się w piwnicy budynku oskarżonego amfetamina należała do wskazywanego mężczyzny narodowości ukraińskiej niejakiego V. K., który wcześniej do czerwca 2021r. mieszkał u oskarżonego pomagając w pracach remontowych oraz to, że oskarżony nie wiedział do końca co to za substancja myśląc, że to lekarstwa, a bał się jej wyrzucić z obawy przed powrotem do niego tegoż Ukraińca tym bardziej, że mu wcześniej groził. Brak jest na tą okoliczność jakichkolwiek dowodów.

Reasumując stwierdzić należy, iż Sąd Rejonowy ocenił prawidłowo wszystkie przeprowadzone
dowody, zgodnie z zasadą wyrażona w art. 7 k.p.k. Ocena ta była logiczna, pełna,
wszechstronna, zgodna z wiedzą i doświadczeniem życiowym. Sąd I instancji nie pominął przy
tym żadnego z dowodów. Ocena ta pozostawała w zgodzie z art. 4 k.p.k., o czym przekonują
pisemne motywy zaskarżonego wyroku.

Wszystko to jednoznacznie wskazuje, że Sąd I instancji nie popełnił żadnego błędu
kwalifikując czyn zarzucany oskarżonemu w pkt I aktu oskarżenia z art. 59 ust. 1 ustawy z dnia
29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii. Wskazać należy, że brak badań nabywanych
przez J. N. (1) od oskarżonego substancji, ich właściwości nie było warunkiem
koniecznym, aby przypisać mu sprawstwo czynu z art. 59 ust. 1 tej ustawy. W ocenie Sądu
odwoławczego, przyjęcie sprawstwa oskarżonego polegającego na tym, że w krótkich
odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w okresie od sierpnia 2021 r. do
listopada 2021 r. w miejscowości B. gmina B. w woj. (...), działając w celu
osiągnięcia korzyści majątkowej, co najmniej pięćdziesiąt dwa razy za kwotę co najmniej 2600
zł udzielił J. N. (1) środki psychotropowe w postaci metamfetaminy, przez Sąd
Rejonowy nie naruszyło z tego względu art. 7 k.p.k., zasad logiki i doświadczenia życiowego.
Oczywistym pozostaje, iż w sytuacji kiedy w miejscu zamieszkania oskarżonego w dniu
03.11.2021 r. znaleziono substancje psychotropowe w postaci amfetaminy i jej soli zaliczanych
do substancji psychotropowych grupy ll-P o łącznej masie 18,89 gram netto brak jest podstaw
do kwestionowania zeznań J. N. (2), iż w podanych okresach nabywał od
oskarżonego wskazane przez niego substancje psychotropowe.

Zupełnie chybionym jest też zarzut obrazy art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005r., o
przeciwdziałaniu narkomani poprzez przyjęcie, iż oskarżony T. O. posiadał
substancje psychotropowe w postaci amfetaminy i jej soli zaliczanych do substancji
psychotropowych grup ll-P o łącznej masie 18,89 gram netto, w sytuacji gdy, oskarżony
wykazał, iż pomieszczenie w którym znaleziono ową substancję wynajmował osobie przez
siebie w toku postępowania wskazaną. A nadto z obawy o swoje bezpieczeństwo, na skutek
otrzymywanych gróźb, nie weryfikował dokładnie opuszczonego lokalu, a zwłaszcza zawartości
lodówki. Sąd odwoławczy w pełni podziela ocenę Sądu I instancji, iż wyjaśnienia oskarżonego w zakresie w jakim wskazał, że ujawniona w lodówce znajdującej się w piwnicy budynku oskarżonego amfetamina należała do wskazywanego mężczyzny narodowości ukraińskiej, który wcześniej do czerwca 2021 r. mieszkał u oskarżonego pomagając w pracach remontowych oraz że oskarżony nie wiedział do końca co to za substancja myśląc, że to lekarstwa, a bał się jej wyrzucić z obawy przed powrotem do niego tegoż Ukraińca, jawią się jako niewiarygodne i typowo obronne.

Sąd odwoławczy zauważa również, że nie można podnosić zasadnie zarzutu naruszenia prawa materialnego w sytuacji gdy jednocześnie kwestionuje się prawidłowość poczynionych przez Sąd I instancji ustaleń faktycznych.

Mając na uwadze powyższe, Sąd odwoławczy nie znajdując przy tym uchybień podlegających uwzględnieniu z urzędu i powodujących konieczność zmiany bądź uchylenia zaskarżonego rozstrzygnięcia na podstawie art. 437 § 1 k.p.k. orzekł jak w wyroku.

Wniosek

- zmiana zaskarżonego orzeczenia i uniewinnienie oskarżonego od

wszystkich zarzutów,

bądź

- uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpatrzenia,

ewentualnie

- zmiana zaskarżonego orzeczenia i uniewinnienie oskarżonego od pojedynczego zarzutu, a następnie uchylenie zaskarżonego orzeczenia w pozostałym zakresie i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpatrzenia.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Sąd odwoławczy nie podzielił zarzutów zawartych w apelacji, a nie znalazł przy tym uchybień podlegających uwzględnieniu z urzędu i powodujących konieczność zmiany lub uchylenia zaskarżonego rozstrzygnięcia.

OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wina oskarżonego w zakresie przypisanych mu czynów, orzeczone kary, orzeczone środki, rozstrzygnięcie w zakresie kosztów postępowania przed Sądem I instancji.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Sprawstwo i wina oskarżonego nie budziły wątpliwości Sądu odwoławczego. W toku kontroli instancyjnej nie dopatrzono się uchybień w zakresie wymiaru orzeczonych kar i środków.

Sąd odwoławczy nie dopatrzył się przy tym uchybień w zakresie rozstrzygnięcia o kosztach postępowania przed Sądem I instancji.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II.

Sąd odwoławczy na podstawie art.636§1k.p.k. i art.8 ustawy z 23.06.73r. o opłatach w sprawach karnych zasadził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa należne koszty sądowych za postępowanie odwoławcze (ryczałt za doręczenia, dane z K. i opłata od kary).

PODPIS

Anna Klimas Agata Wilczewska Waldemar Cytrowski