Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Koninie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

9 listopada 2018 r.

Sąd Okręgowy w Koninie Wydział II Karny w składzie następującym:

Przewodniczący: SSO Waldemar Cytrowski- spr.

SSO Robert Rafał Kwieciński

SSO Marek Ziółkowski

Protokolant: st. sekr. sąd. Dorota Sobieraj

przy udziale Krzysztofa Dębskiego Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Ostrowie Wielkopolskiej

po rozpoznaniu 9.11.2018 r.

sprawy J. B. (1)

oskarżonego o przestępstwa z art. 59 ust. 1 i 62 ust. 1 ustawy z 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę

od wyroku Sądu Rejonowego w Koninie z 12.07.2018 r. sygn. akt II K 517/16

1.  Zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że przyjmuje, iż przypisane oskarżonemu w punkcie II przestępstwo stanowi wypadek mniejszej wagi z art. 59 ust. 3 ustawy z 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii i na podst. art. 66§1 i 2 kk i art. 67 §1 i 3 kk warunkowo umarza wobec oskarżonego J. B. (1) postępowanie karne o przypisane mu w punktach I i II zaskarżonego wyroku przestępstwa z art. 62 ust. 1 i art. 59 ust. 3 ustawy z 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii na okres 2 lat próby oraz orzeka od oskarżonego na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy postpenitencjarnej świadczenie pieniężne w kwocie 2.000 (dwóch tysięcy) zł.

2. Utrzymuje zaskarżony wyrok w mocy w pozostałej części.

3. Zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa za postępowanie odwoławcze wydatki w kwocie 50 zł i opłatę za obie instancje w kwocie 100 zł.

Robert Rafał Kwieciński Waldemar Cytrowski Marek Ziółkowski

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy w Koninie wyrokiem z 12.07.2018 r. w sprawie o sygn. akt II K 517/16 uznał oskarżonego J. B. (1) za winnego popełnienia przestępstwa z art. 62 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii i za to skazał go na karę 3 miesięcy pozbawienia wolności. Uznał go również za winnego popełnienia przestępstwa z art. 59 ust. 1 ww. ustawy i za to skazał go na karę roku pozbawienia wolności. Na podst. art. 85 § 1 i 2 kk i 86 § 1 kk wymierzył oskarżonemu karę łączną roku pozbawienia wolności, której wykonanie warunkowo zawiesił na okres roku próby. Na podst. art. 71§1 kk skazał oskarżonego na karę grzywny w liczbie 100 stawek dziennych po 20 zł.

Wyrok zaskarżył obrońca, którzy zarzucił obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść wyroku oraz z „ostrożności procesowej” rażącą niewspółmierność orzeczonej kary.

W oparciu o te zarzuty wniósł o zmianę wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego.

Nominalny zarzut obrońcy naruszenia przepisów procesowych stanowi w istocie zarzut błędu w ustaleniach faktycznych ( art. 118§1 kpk).

Błąd w ustaleniach faktycznych może wynikać bądź z niepełności postępowania dowodowego (błąd braku), bądź z przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów (błąd dowolności). Żadnego jednak z tych błędów nie popełnił Sąd I instancji. Sąd ten bowiem nie tylko przeprowadził wszystkie istotne dla rozstrzygnięcia dowody, ale też w oparciu o wskazane w art. 7 kpk kryteria prawidłowo je ocenił i z oceny tej wywiódł jedyny logiczny wniosek, że oskarżony swoim zachowaniem wypełnił znamiona przypisanych mu przestępstw z ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii. Sąd I instancji w prawidłowo sporządzonym, a więc spełniającym kryteria art.424 kpk uzasadnieniu wykazał dlaczego takie ustalenia poczynił. Sąd odwoławczy w pełni tę ocenę podziela, w tym również dotyczącą w istocie pozornej rozbieżności pomiędzy kolejnymi zeznaniami A. K., kiedy wcześniej zeznał, iż oskarżony nie ma nic wspólnego z działalnością przestępczą, a następnie nawiązując do tego zeznania zeznał, iż oskarżony sprzedał mu 1 gram amfetaminy i miał 10 gramów amfetaminy. Dlatego aby ponownie oceny tej nie przytaczać, Sąd odwoławczy powołuje się na nią, czyniąc z niej integralną część niniejszego uzasadnienia. Ustalona zatem przez Sąd wersja, jeżeli tylko nie opiera się na ocenach dowolnych i jest logicznie poprawna czyni zarzut błędu w ustaleniach faktycznych bezzasadnym, natomiast uzasadnienie takiego zarzutu opiera się na ocenach dowolnych. Taka też sytuacja zachodzi w niniejszej sprawie.

Pomówienie jest jednym z rodzajów wyjaśnień osoby zainteresowanej wynikiem procesu. Istnieją dwa rodzaje pomówień. Do pierwszego z nich należą te pomówienia, w których współoskarżony, zapierając się własnej winy pomawia inną osobę, przeważnie współoskarżonego o popełnienie przestępstwa. Do drugiego należy pomówienie, które umownie określić można jako pomówienie złożone. Zachodzi ono wtedy, gdy oskarżony przyznaje się do winy, twierdząc jednocześnie, że także inna osoba ( z reguły współoskarżony) brała udział w przestępstwie, które jest przedmiotem osądu w danej sprawie. W jednej i drugiej sytuacji wspomniany dowód jest dowodem, który ze względu na zainteresowanie osoby pomawiającej powinien być poddany szczególnie wnikliwej ocenie z jednoczesnym rozważeniem, czy istnieją dowody potwierdzające bezpośrednio lub choćby pośrednio wyjaśnienia pomawiającego, a nadto czy wyjaśnienia te są logiczne i nie wykazują chwiejności albo czy nie są wręcz nieprawdopodobne ( wyrok z 6.02.1970 r. IV KR 249/69, OSNKW 1970,z. 4-5, poz. 46). Pomówienie współoskarżonego - nawet następnie odwołane - może być dowodem winy, jeżeli spełnia odpowiednie warunki. Przede wszystkim dowód taki powinien podlegać szczególnie wnikliwej i ostrożnej ocenie ze strony sądu, który powinien zbadać, czy tego rodzaju pomówienie jest zgodne z doświadczeniem życiowym, logiką zdarzeń oraz znajduje oparcie w innych dowodach. Taką analizę zeznań świadków A. K. i T Ł. przeprowadził sąd pierwszej instancji. W szczególności należy podkreślić, iż świadek A. K. przyznał się do przestępstw, w popełnieniu których, w zakresie mu przypisanym, uczestniczył również oskarżony J. B.. Świadkowie nie mieli też żadnego interesu, ani procesowego ani osobistego w tym aby fałszywie oskarżyć i złożyć wobec oskarżonego fałszywe zeznania. Oskarżony J. B. był bowiem jednym z wielu i to wskazanym w dalszej kolejności, a nadto mało istotnym, czy wręcz marginalnym sprawcą przestępstw, o których zeznawali A. K. i T. Ł.. Świadek A. K. nie musiał zatem wskazywać na oskarżonego. Dla skorzystania bowiem ze wskazanej w art. 60§3 kk instytucji wystarczyło A. K. wskazanie jako współdziałających w popełnieniu przestępstwa tylko dwóch innych osób. Z kolei skorzystanie na podstawie ww. przepisu z obligatoryjnego nadzwyczajnego złagodzenia kary, wymuszało na nim złożenie prawdziwych informacji, które musiał potwierdzić w postępowaniu karnym – art. 540a pkt 1 kpk. Nie można też abstrahować od tego, iż w innych sprawach, ujawnione przez A. K. i T. L. informacje dotyczące działalności przestępczej innych osób, prawomocnie potwierdziły się. W niniejszej sprawie natomiast oskarżony D. K. nie złożył apelacji.

Sad odwoławczy uznał jednak, iż sprzedaż tylko jednego grama narkotyku stanowi z oczywistych względów wypadek mniejszej wagi, tj. przestępstwo z art. 59 ust. 3 ww. ustawy. Dlatego mając na uwadze nieznaczną ilość narkotyku, którą oskarżony posiadał, dotychczasową niekaralność oskarżonego oraz znaczny upływ czasu od popełnienia przypisanych oskarżonemu przestępstw, Sąd na podst. art. 66 § 1 i 2 kk i art. 67 § 1 i 3 kk warunkowo umorzył postępowanie karne o przypisane oskarżonemu przestępstwa z art. 62 ust. 1 i art. 59 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii na okres 2 lat próby oraz orzekł od oskarżonego świadczenie pieniężne w kwocie 2.000 zł.

Marek Ziółkowski Waldemar Cytrowski Robert Rafał Kwieciński