Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Koninie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

20 lutego 2015 r.

Sąd Okręgowy w Koninie Wydział II Karny w składzie następującym:

Przewodniczący: SSO Waldemar Cytrowski – spr.

Sędziowie : SO Agata Wilczewska

SR (del.) Karol Skocki

Protokolant: st. sekr. sąd. Irena Bąk

przy udziale Jacka Górskiego Prokuratora Prokuratury Okręgowej

po rozpoznaniu 20.02.2015 r.

sprawy J. R.

oskarżonego o przestępstwo z art. 286§1 kk

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę

od wyroku Sądu Rejonowego w Koninie z 20.08.2014 r. sygn. akt II K 52/11

1.  Zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że uniewinnia oskarżonego J. R. od popełnienia zarzuconego mu czynu opisanego w akcie oskarżenia, to jest przestępstwa z art. 286§1 kk.

2.  Kosztami procesu obciąża Skarb Państwa.

3.  Zasądza od Skarbu Państwa na rzecz oskarżonego J. R. kwotę 420 złotych z tytułu kosztów obrony w postepowaniu odwoławczym.

Karol Skocki Waldemar Cytrowski Agata Wilczewska

II Ka 302/14

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy w Koninie wyrokiem z 20 sierpnia 2014r w sprawie o sygn. akt II K 52/11 oskarżonego J. R. uznał za winnego tego, że 12 listopada 2008r. w S. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, po uprzednim wprowadzeniu do obrotu sprowadzonego z za granicy samochodu marki R. (...), numer VIN (...), który sprzedał na początku 2004r. D. B., a następnie w dniu 7 października 2004r. P., J. oraz E. K., spowodował wprowadzenie w błąd co do właściwości powyższego pojazdu, z uwagi na posiadanie przez niego przerobionych znaków identyfikacyjnych, ostatnich jego nabywców M. i Ł. K., w wyniku czego zostali oni doprowadzeni do niekorzystnego rozporządzenia własnym mieniem w kwocie 12 000 zł, tj. przestępstwa z art 286 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 33 § 1 - 3 k.k. skazał go na karę 10 miesięcy pozbawienia wolności oraz karę grzywny w liczbie 150 stawek dziennych w wysokości 30 zł każda.

Na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k. w zw. z art. 70 § 1 pkt 1 k.k. wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres próby 3 lat.

Na podstawie art. 415 § 3 k.p.k. pozostawił bez rozpoznania powództwo cywilne pokrzywdzonego M. K. przeciwko oskarżonemu J. R..

Apelację wniósł obrońca, który zarzucił sprzeczność istotnych ustaleń Sądu z treścią zebranego materiału dowodowego poprzez przyjęcie, że w sprawie nie występują wątpliwości w rumieniu art. 5 § 2 k.p.k. oraz obrazę przepisów prawa procesowego poprzez dokonanie oceny wykraczającej poza zasadę swobodnej oceny dowodów.

W oparciu o te zarzuty wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu ewentualnie o uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Apelacja okazała się zasadna.

Sad dopuścił się obrazy prawa materialnego. Obraza prawa materialnego zachodzi wtedy, gdy istnieje niezgodność między zastosowanym przepisem prawa materialnego, a prawidłowo ustaloną przez Sąd podstawą faktyczną orzeczenia.

O ile bowiem zasadne byłoby przyjęcie, iż oskarżony wprowadził w błąd co do właściwości samochodu z powodu przerobienia znaków identyfikacyjnych D. B. oraz E., P. i J. K., którym bezpośrednio pojazd taki sprzedał, to jednak nie doprowadził ich do niekorzystnego rozporządzenia mieniem, tj. nie spowodował uszczerbku w ich majątkach lub umniejszył ich przyszłe zyski. Od D. B. oskarżony samochód odkupił, a K. pojazd sprzedali. Żeby natomiast można było rozważyć przypisanie oskarżonemu sprawstwa na szkodę M. i Ł. K. należałoby ustalić, że sprzedając pojazd K. wiedział, iż ci następnie zbyją go kolejnej osobie. Oskarżony zatem musiał by chcieć ażeby K. sprzedali samochód kolejnemu nabywcy. Oskarżony natomiast mógł co najwyżej godzić się, iż tak rzeczywiście postąpią. Nie stanowi bowiem wprowadzenia w błąd zachowanie odnoszące się do stanów rzeczy mających nastąpić w przyszłości i zarazem obiektywnie niepewnych. Jeżeli oczywistym jest, iż strona podmiotowa przestępstwa z art.286§1 kk ogranicza się tylko i wyłącznie do zamiaru bezpośredniego kierunkowego, to przyjęta przez Sąd I instancji złożona ( poprzez nieświadomych pośredników) koncepcja zachowania oskarżonego nie może się ostać. Cytowana natomiast w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia teza wyroku SN jest oczywista, ale nie odnosi się do ww. stanu faktycznego.

Nie można też abstrahować od tego, iż Ł. K. również nie poniósł uszczerbku majątkowego lub doznał umniejszenia przyszłych zysków albowiem sąd cywilny uznał powództwo o ustalenie, że jest on właścicielem pojazdu. Każdy zatem z kolejnych właścicieli pojazdu w razie urzędowego zakwestionowania jego oryginalności mógł takie powództwo wnieść. Nie zostało bowiem ustalone, iż pojazd został uzyskany za pomocą czynu zabronionego. Pojazd nie odbiegał też parametrami od oryginalnego. Oprócz bowiem wspawanego innego numeru VIN, nie miał innych wad.mDlatego prawidłowe ustalenia faktyczne Sądu I instancji – przy uwzględnieniu również kierunku apelacji - nie pozwoliły na ich subsumpcję pod przepis art. 286§1 kk. To z kolei spowodowało, iż zarzucany oskarżonemu czyn nie zawiera wszystkich znamion czynu zabronionego.

Wobec treści orzeczenia reformatoryjnego podstawę prawną orzeczenia o kosztach procesu stanowił art. 632 pkt 2 kpk.

Karol Skocki Waldemar Cytrowski Agata Wilczewska