Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Koninie

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II Ka 326/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Koninie z dnia 17 września 2024 r. sygn. akt II K 986/23

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☒ oskarżyciel prywatny T. N. - jego pełnomocnik

☐ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

Pełnomocnik oskarżyciela prywatnego zarzucił:

I. obrazę przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść zaskarżonego wyroku, polegającą na obrazie art. 410 k.p.k. w zw. z art. 7 k.p.k. przez dokonanie swobodnej oceny dowodów z zeznań świadków oraz zeznań pokrzywdzonego oraz analizy nagrania dołączonego do aktu prywatnego oskarżenia, oraz ustalenie nowego stanu faktycznego polegającego na stwierdzeniu, że materiał dowodowy nie potwierdza faktu uderzenia pokrzywdzonego przez oskarżonego, albowiem jakość nagrania jest słaba,

II. obrazę przepisów postępowania która mogła mieć wpływ na treść zaskarżonego wyroku tj. art. 7 k.p.k. i art. 410 k.p.k. w zw. z art. 424§1 pkt 1 k.p.k., polegającą na tym, że Sądu I instancji zaniechał dokonania wnikliwej i kompletnej oceny ujawnionego w toku rozprawy materiału dowodowego i wynikających z niego wszystkich okoliczności, istotnych dla odpowiedzialności karnej oskarżonego, oceniając je w sposób jedynie pobieżny i niepełny, co doprowadziło do niezasadnego uniewinnienia oskarżonego od popełnienia zarzucanego mu czynu,

III. obrazę przepisów postępowania, która mogło mieć wpływ na treść zaskarżonego wyroku tj. art. 8§1 k.p.k. poprzez rozstrzygnięcie przez Sąd I Instancji w sposób niesamodzielny, z powołaniem się na sprawę o odwołanie darowizny, toczącą się między E. B. a oskarżonym, w sytuacji gdy Sąd winien rozstrzygać samodzielnie zagadnienia prawne i faktyczne;

IV. obrazę przepisów postępowania, która mogło mieć wpływ na treść zaskarżonego wyroku tj. art. 7 k.p.k.

1. polegającą na nieuzasadnionym przyjęciu braku uznania wiarygodności świadków W. N. (1), E. B., E. N., W. N. (2) jak również pokrzywdzonego przez Sąd I instancji, podczas gdy zeznania w/w świadków i pokrzywdzonego korelowały ze sobą, były spójne i logiczne;

2. polegającą na dowolnym dokonanym przez Sąd I instancji ustaleniu, że oskarżony nie popełnił zarzucanego mu czynu, choćby z uwagi na fakt, że wezwanie funkcjonariuszy policji było zgłoszone przez oskarżonego, zaś między rodziną istnieje silny konflikt, według Sądu prowokowany przez rodzinę pokrzywdzonego,

3. polegającą na wyciągnięciu z nagrania daleko idących wniosków, że nagranie to jest słabej jakości i nie widać na nim rzekomego momentu uderzenia, podczas gdy zdaniem pokrzywdzonego gwałtowny ruch głową oskarżonego w stronę pokrzywdzonego jest oczywisty i nie można stwierdzić, aby taki ruch nie pozostawił śladu na twarzy pokrzywdzonego, szczególnie, że świadkiem naocznym tego zdarzenia była córka pokrzywdzonego W. N. (1), która dokładnie opisała przebieg zdarzenia;

4. polegającą na uznaniu przez Sąd Rejonowy, iż w przypadku uderzenia pokrzywdzonego, zapewne ta informacja znalazłaby się w notatniku służbowym, podczas gdy świadek — funkcjonariusz policji J. N. wyraźnie wskazała, że „gdyby ktoś kogoś uderzył i widziałabym obrażenia twarzy, na pewno” taka okoliczności byłaby ujęta w notatniku urzędowym, przy czym uderzenie miało miejsce w nos i po zatamowaniu krwawienia, nie było widoczne, zaś funkcjonariusze przyjechali po tym, jak krwotok został opanowany, zatem istnieje możliwość, że nie widzieli obrażenia, dlatego też nie wpisali tej informacji;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacja pełnomocnika oskarżyciela prywatnego okazała się niezasadna.

W ocenie Sądu odwoławczego Sąd I instancji dokonał prawidłowej oceny dowodów i na jej podstawie poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne. Niezasadny okazał się więc zarzut naruszenia art. 7 k.p.k. polegający na dokonaniu swobodnej oceny dowodów z zeznań świadków oraz zeznań pokrzywdzonego oraz analizy nagrania dołączonego do aktu prywatnego. Wskazać należy, że ocena dowodów przeprowadzonych w toku postępowania pozostaje pod ochroną prawa procesowego (art. 7 k.p.k.), gdyż została poprzedzona ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy (art. 410 k.p.k.) i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy (art. 2§2 k.p.k.). Sąd wydał wyrok na podstawie analizy całokształtu ujawnionych okoliczności, mających znaczenie dla przedmiotowego rozstrzygnięcia, wobec czego ocena zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego nie uchybia treści art. 410 k.p.k. Sąd odwoławczy nie dopatrzył się błędu w ocenie zeznań świadków, zeznań pokrzywdzonego oraz analizy dołączonego nagrania. Sąd Rejonowy dokonując oceny wskazanych dowodów, a w szczególności nagrania prawidłowo ustalił, że nie jest możliwe kategoryczne stwierdzenie czy oskarżony uderzył oskarżyciela prywatnego. Nagranie pozwala jedynie na ustalenie, że pomiędzy oskarżonym a oskarżycielem prywatnym doszło do scysji dotyczącej zablokowania wyjazdu z pola przez oskarżyciela prywatnego. Na nagraniu widoczne są gwałtowne ruchy wykonywane zarówno przez pokrzywdzonego jak i oskarżonego, widoczny jest wprawdzie gwałtowny ruchu oskarżonego w stronę twarzy pokrzywdzonego, nie można jednak na podstawie nagrania jednoznacznie stwierdzić czy głowa oskarżonego kontaktowała z ciałem pokrzywdzonego. Widoczny jest też moment, gdy oskarżony odskoczył od pokrzywdzonego i zaczął wymachiwać rękoma. Na nagraniu widać również ruchy wykonywane przez pokrzywdzonego w kierunku oskarżonego. Na nagraniu nie widać, aby oskarżony miał uderzyć pokrzywdzonego, co słusznie zostało wskazane przez Sąd Rejonowy.

Nie sposób zgodzić się również ze stanowiskiem obrońcy jakoby Sąd Rejonowy ocenił materiał dowodowy w sposób pobieżny i niepełny. Zdaniem Sądu odwoławczego Sąd Rejonowy przeprowadził postępowanie dowodowe w sposób szczegółowy, prawidłowo ocenił zebrane dowody i dokonał na podstawie zebranych dowodów prawidłowych ustaleń faktycznych. Nie doszło zatem do naruszenia wskazanych przepisów postępowania.

Nie doszło również do naruszenia art. 8 k.p.k., co podnosi pełnomocnik w apelacji. Jak wskazał bowiem Sąd Najwyższy „czym innym jest opieranie się przez sąd rozstrzygający o odpowiedzialności karnej określonej osoby na ustaleniach poczynionych przez inny sąd lub organ, a czym innym wykorzystywanie materiału dowodowego zgromadzonego w innym postępowaniu dla poczynienia własnych, samodzielnych ustaleń faktycznych w postępowaniu karnym.” (Postanowienie SN z 3.06.2020 r., IV KK 511/19, LEX nr 3026472.) Sąd Rejonowy w uzasadnieniu wyraźnie wskazał, że dokumenty zgromadzone w aktach sprawy I C 950/21 Sądu Okręgowego w Koninie stanowią dowód na to, że strony od lat pozostają w konflikcie. Sąd Rejonowy również wskazał, że jak wynika z treści uzasadnienia zapadłego w przedmiotowym postępowaniu dot. odwołania darowizny spór ten dotyczy własności nieruchomości, na której prowadzone jest gospodarstwo rolne, a z akt wynika bezsprzecznie, że oskarżyciel prywatny wraz z rodziną zachowuje się prowokująco w stosunku do oskarżonego utrudniając mu wykonywanie prac polowych. Sama okoliczność, podnoszona przez stronę apelującą, że postępowanie toczyło się pomiędzy oskarżonym a jego matką, nie ma większego znaczenia wobec ustalenia, że rodzina jest silnie skonfliktowana i tylko na tę okoliczność Sąd Rejonowy przeprowadził dowód z dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy I C 950/21. Sam fakt, że od kilku lat pomiędzy oskarżonym a jego matką E. B., jego siostrą E. N. i jej rodziną istnieje silny konflikt, w którym strony sobie wzajemnie dokuczają nie przesądza jeszcze o niewinności oskarżonego, co jasno wynika z treści uzasadnienia Sądu I instancji.

Zdaniem Sądu odwoławczego nie sposób się również zgodzić z zarzutem strony apelującej, jakoby Sąd Rejonowy popełnił błąd odmawiając przymiotu wiarygodności zeznaniom świadków W. N. (1), E. B., E. N. i W. N. (2). Błędnie twierdzi pełnomocnik, że zeznania wskazanych świadków były spójne i logiczne. Podkreślić należy, że jedynym bezpośrednim świadkiem zdarzenia była W. N. (1). Pozostali świadkowie wiedzę na temat zdarzenia mają jedynie z relacji pokrzywdzonego oraz jego córki. Sąd I instancji w uzasadnieniu w sposób bardzo szczegółowy i rzeczowy wskazał, z jakich powodów zeznania wskazanych świadków zostały uznane za niewiarygodne i Sąd odwoławczy w całości podziela te rozważania i przyjmuje ja za własne.

Odnosząc się do kolejnego z zarzutów wskazać należy, że fakt, że funkcjonariuszy policji powiadomił oskarżony również nie przesądził jeszcze o jego uniewinnieniu. Przesądziły o tym dopiero wszystkie dowody ocenione kompleksowo przez Sąd I instancji. Poważne wątpliwości budzi jednak fakt, na który słusznie wskazał Sąd Rejonowy w uzasadnieniu, że pomimo interwencji Policji i rozpytania świadków na okoliczności zdarzenia pokrzywdzony nie zgłosił funkcjonariuszom faktu uderzenia go przez oskarżonego. Funkcjonariusze Policji wskazali bowiem w złożonych przez siebie zeznaniach, że w przypadku widocznych na twarzy obrażeń lub też wskazania przez uczestników okoliczności, że doszło do rękoczynów fakt ten byłby odnotowany w notatniku służbowym. Tym bardziej budzi wątpliwość fakt podnoszony przez pokrzywdzonego oraz świadków, że zgłaszali funkcjonariuszom, że pokrzywdzony został uderzony przez oskarżonego.

Przechodząc dalej uznać należy, że Sąd Rejonowy rozpoznając sprawę i oceniając zebrany w sprawie materiał dowodowy odnosił się do tego co ujawniono na nagraniu. Jak już wskazano powyższe nagranie nie pozwala na niebudzące wątpliwości ustalenie, że oskarżony uderzył pokrzywdzonego, a wysuwanie takich wniosków tylko i wyłącznie na podstawie gwałtownego ruchu głową wykonanego przez oskarżonego jest wnioskiem zbyt daleko idącym. Oskarżony był bowiem zdenerwowany i zachowywał się nerwowo ruszając głową i rękoma, co jeszcze jednak nie świadczy o tym, że uderzył pokrzywdzonego.

Zdaniem Sądu odwoławczego Sąd I instancji, dokonując prawidłowej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, słusznie uznał, że nie można oskarżonemu w sposób nie budzący wątpliwości przypisać zarzucanego mu prywatnym aktem oskarżenia czynu.

Mając na względzie wszystkie przedstawione powyżej okoliczności, Sąd odwoławczy nie znajdując przy tym uchybień określonych w art. 440 k.p.k., podlegających uwzględnieniu z urzędu i powodujących konieczność uchylenia zaskarżonego rozstrzygnięcia – na podstawie art. 437 § 1 k.p.k. orzekł jak w wyroku.

Wniosek

Pełnomocnik oskarżyciela prywatnego wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uznanie oskarżonego winnego zarzucanemu mu w akcie prywatnym oskarżenia czynu z art. 217 § 1 k.k. i wymierzenie mu stosowanej kary, zasądzenie od oskarżonego na rzecz pokrzywdzonego zadośćuczynienia za doznaną krzywdę w kwocie 5.000zł, zasądzenie od oskarżonego na rzecz pokrzywdzonego kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa adwokackiego według norm prawem przepisanych.

Ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy Sądowi I Instancji do ponownego rozpoznania.

Nieobciążanie pokrzywdzonego kosztami postępowania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Na wstępie należy wskazać, iż Sąd odwoławczy z uwagi na regułę ne peius (art.454§1k.p.k.) nie mógł skazać oskarżonego, który został uniewinniony w pierwszej instancji. Z tego już też powodu wniosek o zmianę wyroku nie mógł zostać uwzględniony.

Sąd odwoławczy nie podzielił również zarzutów zawartych w apelacji, a nie znalazł przy tym uchybień polegających uwzględnieniu z urzędu powodujących konieczność uchylenia zaskarżonego rozstrzygnięcia, stąd wniosek o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji również okazał się niezasadny.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.11.

Przedmiot utrzymania w mocy

Uniewinnienie oskarżonego.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Kontrola instancyjna potwierdziła, iż materiał dowodowy zgromadzony w sprawie i poczynione na jego podstawie prawidłowe ustalenia faktyczne nie pozwalają na przypisanie oskarżonemu przestępstwa z art. 217§1 k.k.

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.11.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☒ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II

Sąd odwoławczy, na podstawie art. 636§1i3k.p.k. w zw. aert.616§1pkt1k.p.k., wobec nieuwzględnienia apelacji, zasądził od oskarżyciela prywatnego T. N. na rzecz Skarbu Państwa wydatki za postępowanie odwoławcze w kwocie 50 zł (ryczałt za doręczenia w kwocie 20zł i dane o karalności 30zł) i na podstawie art. 13 ust. 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 123 z późn. zm.) wymierzył mu opłatę w kwocie 60 zł za to postępowanie.

III

Na podstawie art.636§1i3k.p.k. w zw. z art.616§1pkt2k.p.k. w zw. z §11 ust. 2 pkt 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1964 z późn. zm.). Sąd zasądził od oskarżyciela prywatnego T. N. na rzecz oskarżonego A. B. kwotę 840zł z tytułu zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu odwoławczym.

7.  PODPIS

Agata Wilczewska