Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Koninie

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II Ka 329/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Koninie z 26 września 2024 r., sygn. akt II K 650/20

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☒ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☐

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☒

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

Zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

Zarzuty podniesione w apelacji obrońcy:

I.  obrazy przepisów postępowania, tj. art. 17§1 pkt 10 k.p.k. w zw. z art. 160§5 k.k. polegającej na skazaniu oskarżonej za czyn z art. 160§5 k.k. w sytuacji gdy brak było wniosku o ściganie pochodzącego od osoby uprawnionej, gdyż sąd nie uprzedził o możliwości zmiany kwalifikacji prawnej czynu zarzucanego oskarżonej i nie wystąpił do oskarżyciela posiłkowego z zobowiązaniem do złożenia wniosku o ściganie co do tego czynu co stanowi bezwzględną podstawę odwoławczą – art. 439§1 pkt 9 k.p.k.;

II.  obrazy przepisów postępowania mającej istotny wpływ na treść rozstrzygnięcia jak również błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia mającego istotny wpływ na wynik postępowania, a mianowicie:

1/ naruszenie przepisów prawa procesowego tj. dyspozycji art. 7 k.p.k. mających istotny wpływ na treść rozstrzygnięcia skutkujące przyjęciem błędnych ustaleń faktycznych mających istotny wpływ na wynik sprawy:

a)  przez błędne przyjęcia, że oskarżona zaniechała skierowania pacjenta A. K. do szpitala tym samym nieumyślnie narażając A. K. na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu, przez błędne przyjęcia istnienia tego typu obowiązku, w sytuacji gdy jednocześnie sąd przyjął, że pokrzywdzony został telefonicznie poinformowany, że po zażyciu lekarstw ma po godzinie oddzwonić do kliniki, w której pracowała oskarżona czego nie uczynił, a nadto błędnie przyjmując, że nieskierowanie pokrzywdzonego na dalsze ewentualne leczenie poprzez stawienie się w szpitalu czy wezwanie pogotowia stanowiło bezpośrednie narażenie na utratę życia bądź zdrowia pokrzywdzonego, w sytuacji gdy pokrzywdzony bądź jego żona w każdej chwili przebywając poza kliniką prowadzoną przez oskarżoną mogli tego typu czynności wykonać bądź stawić się w szpitalu bądź na pogotowiu w sytuacji gdy uznali, że odczuwają na tyle istotne dolegliwości, że muszą poszukiwać bezpośredniej pomocy lekarskiej,

b)  przez błędne opisanie czynu przypisanego oskarżonej w miejsce opisanego w akcie oskarżenia w wyniku określenia, że oskarżona zaniechała skierowania pacjenta do szpitala powodując tym samym nieumyślnie narażenie A. K. na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu pomimo zapisów kodeksu etyki lekarskiej, które stanowią, że skierowanie pacjenta do szpitala może nastąpić jedynie po bezpośrednim badaniu osoby chorej (art. 9 kodeksu etyki lekarskiej) oraz w wyniku błędnego przyjęcia, że tego typu rzekome zaniechanie narażało A. K. na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia bądź ciężkiego uszczerbku na zdrowiu, pomimo tego że pokrzywdzony wraz z członkami swojej rodziny mogli stawić się do szpitala bądź zadzwonić na pogotowie w sytuacji, gdyby sami uznali, że tego typu pomoc jest niezbędna przerywając jakiekolwiek zagrożenie ze strony rzekomo pasywnej postawy oskarżonej z jednoczesnym pominięciem, że pokrzywdzony został pouczony o zażyciu lekarstw, miał zadzwonić w ciągu następnej godziny, gdyby utrzymywały się dolegliwości czego nie uczynił, więc oskarżona wraz z personelem medycznym prawidłowo uznała, że wobec braku telefonu od pokrzywdzonego sytuacja jego stanu zdrowia uległą istotnej poprawie,

c)  przez błędne przyjęcia, że podczas zabiegu kolonoskopii w klinice oskarżonej doszło do niezauważonego podczas zabiegu dziurawienia jelita grubego co było dopuszczalną komplikacją podczas tego typu zabieguw sytuacji gdy brak było ku temu jakichkolwiek podstaw a wszelkie dowody przeczyły tego typu konstatacji a przede wszystkim fakt, że istniały dowody w postaci zdjęć elektrokoagulacji i pól operacyjnych wykonywanych zabiegów kolonoskopii wskazujące na to, że nie doszło do żadnych perforacji w czasie zabiegu usuwania polipów, a nadto w wyniku pominięcia tego, że zabieg kolokoskopii miał miejsce we fragmencie jelita grubego o nazwie wstępnica a następnie w części jelita grubego o nazwie odbytnica a miejsce perforacji znajdowało się poza polem operacyjnym – we fragmencie jelita grubego o nazwie esica, która znajdowała się bezpośrednio w polu zabiegu laparotomii zwiadowczej wykonanej na terenie Szpitala (...) w S.,

d)  przez błędne przyjęcie, że bezpośrednio po zabiegu pokrzywdzony opuścił przychodnie wraz z żoną E. i kolegą J. K., że po zabiegu udali się o domu i wstąpili do apteki z pominięciem faktu, że z zeznań świadków oraz wyjaśnień pokrzywdzonej wynikało, że pokrzywdzony bezpośrednio po opuszczeniu gabinetu przysiadł się do stolika w recepcji, przy którym konsumował różnego rodzaju pokarmy, a nadto z zeznań świadków i z rozmowy telefonicznej wynikało, że co najmniej o godzinie 15:30 pokrzywdzony nadal nie posiadał lekarstw, bo w rozmowie telefonicznej oświadczył, że jego małżonka udała się do apteki po lekarstwa, a zatem w wyniku pominięcia tego, że wbrew pisemnemu oświadczeniu o zgodzie na zabieg i zachowanie się w sposób wymagany przy operacji nie dostosował się do swojego oświadczenia narażając samego siebie na utratę zdrowia w wyniku konsumowania pokarmów w okresie zakazanym i nie brania lekarstw w okresie zaordynowanym przez oskarżoną,

e)  w wyniku pominięcia tego, że pomimo że sąd ustalił, że pielęgniarka A. B. na polecenie oskarżonej ponownie zaleciła pokrzywdzonemu wzięcie leków rozkurczowych i prosiła o kontakt za godzinę czego nie uczynił to sąd nie przyjął, że takie zachowanie pokrzywdzonego oznaczało w pojęciu obsługi pielęgniarskiej oraz oskarżonej, że pacjent poczuł się lepiej i dlatego nie zadzwonił ponownie, poprosił natomiast po kolejnych 2 h żonę o wezwanie pogotowia ratunkowego, co nie pozwala przyjąć, że oskarżona i jej personel nie reagowali na telefony pokrzywdzonego, a to właśnie pokrzywdzony sam zrezygnował z dalszego informowania wcześniejszego operatora, że jego stan zdrowia pogarsza się co w rezultacie wyzwoliło konieczność wezwania pogotowia ratunkowego,

f)  poprzez przyjęcie, że po przybyciu do szpitala przeprowadzono w ramach diagnostyki badanie jamy brzusznej rentgenem (RTG) i zalecono operację z uwagi na perforację jelita, sytuacji gdy w dokumentacji medycznej w zbiorze zgromadzonych dokumentów na etapie postępowania przygotowawczego nie było żadnej wzmianki o wykonaniu badania RTG i nie było takiej dokumentacji, a nadto przez pominięcie, że w zleceniu operacyjnym dokumentacji operacji wskazanie do operacji to niedrożność jelita a nie perforacja co ma istotne znaczenie z uwagi na to, że niedrożność jelita opisana jako przyczyna laparotomii zwiadowczej była wskazana jako komplikacja w postaci niedrożności jelita, mimo że taka komplikacja nie należy do zbioru komplikacji polipektomii co oznacza, że brak właściwej diagnostyki doprowadził do tego, że lekarz szpitala w S. przeprowadził pełne otwarcie brzucha w poszukiwaniu przyczyny wzdęcia i ewentualnego bólu a nie, że było zdjęcie RTG jako istotny element diagnostyki przedoperacyjnej i że podejrzenie nie dotyczyło perforacji a niedrożności jelita co ma szczególne znaczenie, w sytuacji gdy ostatecznie w trakcie operacji okazało się, że doszło do jatrogennego naruszenia ciągłości jelita w części o nazwie esica, która nie była polem operacyjnym zabiegu kolonoskiopii,

g)  poprzez przyjęcie, że personel medyczny oraz oskarżona powinna w związku z rozmowami telefonicznymi zalecić pokrzywdzonemu powtórne przybycie do przychodni bądź też zgłoszenie się na Szpitalny Oddział Ratunkowy oraz na izbę przyjęć z pominięciem faktu, że ostatnia rozmowa telefoniczna obligowała pokrzywdzonego do wykonania telefonu za godzinę w przypadku utrzymujących się dolegliwości bólowych czego pokrzywdzony nie wykonał,

h)  poprzez przyjęcie w uzasadnieniu treści zarzucanego czynu, który nie jest czynem opisanym w akcie oskarżenia i przyjęcie pewnych uproszczeń, które doprowadziły do tego, że logiczne z punktu widzenia aktu oskarżenia zarzuty, że istniejąca świadomość uszkodzenia jelita wyzwalała konieczność wskazania pomocy lekarskiej we własnej przychodni oskarżonej bądź udania się do lekarza o czym miało przekonywać Prokuraturę i biegłych ze S. zaaplikowanie antybiotyków w ujęciu sądu w opisanym zarzucie rzekomo powielającym akt oskarżenia traci logiczny sens w szczególności, że sąd przyjął, że zaordynowanie antybiotyków w żadnym przypadku nie przesądzało o świadomości bądź podejrzeniu oskarżonej o dokonanie perforacji jelita,

i)  błędne przyjęcie wiarygodności świadka pokrzywdzonego, który twierdził w zeznaniach, że pokrzywdzony nie jadł bezpośrednio po zabiegu i że posiadał lekarstwa w domu, gdy tego typu wersja była sprzeczna z wersją personelu medycznego i relacją oskarżonej konsekwentnie podtrzymywanej w każdej fazie postępowania przygotowawczego i w postępowaniu wyjaśniającym,

j)  błędna ocena zeznań chirurga K. K. co do przeprowadzonego zabiegu, który zeznał, że przeprowadził u pokrzywdzonego operację w związku z ujawnieniem perforacji jelita i że wcześniej przeprowadził właściwe postępowanie diagnostyczne w tym badanie RTG, którego to badania nie ma w zborze dokumentów operacyjnych a operacja przeprowadzona była pod hasłem badania niedrożności jelita, które nie należy do komplikacji po kolonoskopii i jednocześnie przeprowadził laparotopmię zwiadowczą otwierając jamę brzuszną od wyrostka mieczykowatego do spojenia łonowego przyznając jednakże, że ewentualne uszkodzenie jelita należy do możliwych komplikacji tego typu zabiegu chirurgicznego z pominięciem, że w opisanym protokole operacyjnym jatrogenne uszkodenie jelita w obrębie esicy oznaczać może uszkodzenie w czasie tego właśnie zabiegu, ponieważ takie jest sformułowanie jatrogennego uszkodzenia to jest uszkodzenie dokonane przez lekarza, a także do jego zaprzeczenia, że do perforacji doszło w trakcie laparotomii w sytuacji, gdy tego typu możliwość była co najmniej równie prawdopodobna jak ewentualne uszkodzenie jelita grubego w trakcie kolonoskopii,

k)  przyjęcie, że zeznania E. K. są wiarygodne a w szczególności w tej fazie, że po powrocie do domu pomimo wzięcia leków ból nadal nie ustępował i w sytuacji, gdy w trakcie rozmowy o godzinie 15:30 z personelem przychodni to jest A. B. pokrzywdzony oświadczył, że jego żona E. K. udałą się właśnie do apteki a to oznacza, że pokrzywdzony nie dostosował się do rekomendacji po operacji, że w drodze do domu należy niezwłocznie wykupić lekarstwa i je przyjąć naruszając tym samym w sposób świadomy oświadczanie o wyrażeniu zgody na operację i zachowania po operacji,

l)  w wyniku pominięcia zezna świadka A. B. i nie uznania ich za wiarygodne przez sąd w części, w której twierdziła, że po operacji pokrzywdzony nie zgłaszał bólu w postaci rozpierania brzucha, że o tego typu bólu mówiła żona pokrzywdzonego dzwoniąc do przychodni o godzinie 15:30 oraz że pokrzywdzony przestał kontaktować się z przychodnią pomimo polecenia o oddzwonienie po godzinie i aplikacji leków a więc pomimo to, że relacje te są istotne i potwierdzają wersję oskarżonej, a także zeznania te były jasne, spójne i logiczne,

m)  pominięcie przy ustalaniu stanu faktycznego treści zeznań drugiej pielęgniarki z personelu przychodni oskarżonej uznanych za wiarygodne, która to potwierdziła pierwotną wersję A. B. oraz oskarżonej,

n)  poprzez przyjęcie, że opinia biegłych z (...) J. jest częściowo przydatna do ustalenia stanu faktycznego w szczególności w części, w której biegli wypowiadają się, że zachowanie personelu po telefonach pokrzywdzonego bądź jego żony było niewystarczające, ponieważ zaniechano rekomendacji w zakresie zgłoszenia się na badanie lekarskie w miejscu pozwalającym również na RTG brzucha gdyż „radiologiczny obraz perforacji” może wyprzedzać objawy fizykalne, pomimo iż dokładna analiza wszystkich wątpliwości, które ujawniły się w toku postępowania nie pozwala przyjąć za prawidłowe uznanie przez biegłych z (...), że doszło do perforacji jelita w trakcie badań kolonoskopijnych, a tym samym, że oskarżoną obciążał szczególny obowiązek reagowania na wszelkie bodźce w zakresie bólowym ze strony operowanej osoby,

o)  błędne przyjęcie za prawidłową opinię biegłych lekarzy z (...) i uznanie jej za przydatną dla ustalenia stanu faktycznego i błędne stwierdzenie, że biegli w całości podtrzymali swoją pierwotną opinię bądź kiedykolwiek twierdzili, że z ich relacji miało wynikać, że oskarżona miała bezwzględny obowiązek skierować na dalsze badanie pokrzywdzonego i którzy błędnie przyjęli, że doszło do perforacji w zakresie kolonoskopii mimo braku ku temu wystarczających powodów, a nadto mimo tego, że biegli wcale nie uważali ze mogą wypowiadać się co do tego czy doszło do zaniechania bądź niewłaściwej reakcji na rozmowę telefoniczną, w sytuacji gdy nie znają ich treści a wreszcie w wyniku pominięcia, że na rozprawie przed sądem I instancji biegli wycofali się z rzekomych twierdzeń, że zaordynowanie antybiotyków wskazuje na świadomość oskarżonej o perforacji jelita grubego i braku właściwej reakcji w fazie zgłaszania bólu przez pokrzywdzonego,

p)  błędne przyjęcie, że niewiarygodne są twierdzenia personelu oraz wyjaśnienia oskarżonej, że pokrzywdzony jadł posiłki już na terenie recepcji bezpośrednio po zabiegu bądź też fałszywe były twierdzenia oskarżonej, która rzekomo próbowała wykazać, że do perforacji jelita doszło podczas operacji w szpitalu w S., ponieważ zdjęcie RTG zostało wykonane w nieprawidłowej pozycji w sytuacji, gdy tego typu twierdzenia nie było, ponieważ zdaniem oskarżonej zdjęcie RTG w fazie postępowania przygotowawczego i w fazie przygotowywania aktu oskarżenia nie było wcale, przedstawione zostało dopiero na żądanie obrony w fazie postępowania sądowego w formie płyty CD bez jakiegokolwiek opisu i bez identyfikacji czy tego typu zdjęcie pochodzi od pokrzywdzonego i w jakim czasie było wykonane, a nadto że wykonane zostało rzekomo w nieprawidłowej pozycji, pomimo że oskarżona wyjaśniła, że istotne i niezbędne zdjęcie RTG powinno by c wykonane w pozycji pionowej w przypadku podejrzenia perforacji jelita, ponieważ w takiej sytuacji ujawnia się biała plama po prawej stronie poniżej przepony to jednoznacznie wskazuje na perforację jelita i ulatniający się gaz z jelita do jamy otrzewnej co w rezultacie doprowadziło do kompletnego niezrozumienia zarzutów i twierdzeń oskarżonej, która podnosiła, że w fazie postępowania przygotowawczego nie wyjaśniono w sposób należyty wszelkich procedur realizowanych przez szpital w S., mimo że doszło do otwarcia jamy brzusznej bądź kontaktu z jamą otrzewną bądź jelitami pokrzywdzonego zarówno w przychodni oskarżonej jak i w szpitalu rejonowym w S. i w sytuacji, gdy oskarżona uważała, że nie doszło do perforacji jelita w K. to tym samym jedynym miejscem gdzie mogło by dojść do perforacji jelita w obrębie esicy byłby to szpital w S. i nastąpiło to w czasie otwarcia brzucha w ramach operacji laparotomii zwiadowczej,

q)  błędne przyjęcie, że opinia biegłych z (...) jagiellońskiego w K. stwierdzająca, że nie doszło do narażenia A. K. na niebezpieczeństwo utraty życia pomimo niewłaściwej rekomendacji pooperacyjnej jest niespójne i niewłaściwe, w sytuacji gdy z oczywistych powodów i ze zrozumiałych dla każdego nawet laika jest to, że pacjent, który odczuwa istotne dolegliwości bólowe może poszukiwać pomocy medycznej we własnym zakresie- i nie ma w tej części jakichkolwiek ograniczeń, a nadto w wyniku pominięcia tego, że pokrzywdzony zerwał kontakt telefoniczny pomimo prośby o to, by po zażyciu lekarstw w ciągu godziny w przypadku utrzymywania się dalszych dolegliwości zadzwonił do przychodni oskarżonej,

r)  błędne ustalenie, że w sytuacji rozmów telefonicznych (które sąd uznał za wiarygodne) prowadzonych przez pokrzywdzonego oraz personel medyczny oskarżonej to nie pokrzywdzony zerwał informowanie przychodni o swoim stanie zdrowia i, że w tej sytuacji działanie oskarżonej naraziło pokrzywdzonego na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia bądź ciężkiego uszczerbku na zdrowiu pomimo, że tego typu czynności mógł podjąć pokrzywdzony bądź jego małżonka w każdej chwili w przypadku bardzo złego samopoczucia i poczucia jakiegokolwiek zagrożenia życia bądź zdrowia, a nadto w wyniku pominięcia, że zgodnie z zaleceniami kodeksu etyki lekarskiej skierowanie do szpitala może wydać lekarz wyłącznie po bezpośrednim badaniu pacjenta,

s)  poprzez przyjęcie z góry w ślad za aktem oskarżenia, że do perforacji jelita i do jakichkolwiek niewłaściwych zachowań doszło w trakcie pobytu pokrzywdzonego w przychodni oskarżonej bądź po zabiegu kolonoskopii z pominięciem i niewłaściwym powierzchownym badaniem wszelkich procedur medycznych na terenie szpitala w S. o czym przesądza chociażby to, że obydwa zespoły biegłych przyjęły, że przeprowadzone zostały przed operacją niedrożności jelit właściwe procedury diagnostyczne, a w szczególności przeprowadzono badanie RTG, pomimo że tego typu badania i tego typu dokumentu nie ma w dokumentacji operacyjnej ani w zbiorze dokumentów pooperacyjnych, że operacja przebiegała w związku z niedrożnością jelita, a nie w związku z perforacją jelita i, że w epikryzie pooperacyjnej wzmianka o jatrogennym uszkodzeniu jelita w części esicy, która nie była polem operacyjnym w czasie kolonoskopii co w rezultacie doprowadziło do całkowicie błędnych ustaleń sądowych stanowiących podstawę na nowo opisanego zarzutu przypisanego oskarżonej,

2/ naruszenie przepisu prawa procesowego tj. art. 9 k.p.k. oraz wszelkich przepisów k.p.k. dotyczących przeprowadzenia dowodu z opinii biegłych mających istotny wpływ na treść rozstrzygnięcia w wyniku nieuzupełnienia pisemnej opinii obydwu zespołów biegłych opracowanych w fazie postępowania przygotowawczego o materiały z ponad trzy letniego procesu sądowego co naruszało prawo do obrony oskarżonej bowiem biegli nie dysponowali materiałem dowodowym zgromadzonym w toku procesu sądowego a w tym z części dokumentów uzyskanych ze szpitala w S. z zeznań świadków w tym zeznań operatora lekarza chirurga K. K. co wypaczyło sens ustnych opinii biegłych przeprowadzonych w toku rozprawy sądowej czyniąc tego typu ekspertyzę całkowicie nieprzydatną dla ustalenia stanu faktycznego sprawy;

3/ naruszenie przepisów prawa procesowego tj. art. 170§1 pkt 5 k.p.k. w zw. z art. 170§1a k.p.k. mających istotny wpływ na treść rozstrzygnięcia w wyniku oddalenia wniosków dowodowych obrony zgłoszonych w piśmie z dnia 21 czerwca 2024 r. postanowieniem z 22 września 2024 r. uznając, że wszelkie dowody zmierzają do przedłużenia postępowania sądowego i z niezrozumiałych powodów zostały zgłoszono dopiero w piśmie z czerwca 2021 r. w sytuacji, gdy wnioski dowodowe identycznej niemal treści zgłoszone były w piśmie o nazwie odpowiedź na akt oskarżenia z 12 sierpnia 2020 r., a poza tym nie można oddalić wniosku dowodowego na tej podstawie, że zmierza do przedłużenia postępowania, gdy okoliczność która ma być za jego pomocą udowodniona ma istotne znaczenia dla ustalenia czy został popełniony czyn zabroniony i czy stanowi on przestępstwo;

4/ naruszenie przepisów prawa procesowego mających istotny wpływ na wynik rozstrzygnięcia tj. art. 399§1 k.p.k. w zw. z dyspozycją art. 160§5 k.k. w wyniku nie uprzedzenia stron o możliwości zakwalifikowania czynu zarzucanego oskarżonej z art. 160§3 k.k. to jest działania z winy nieumyślnej i że postępowanie w takiej sprawie może toczyć się wyłącznie na wniosek strony pokrzywdzonej, którego nie ma w aktach postępowania bowiem sąd nie uprzedził o możliwości zmiany kwalifikacji i nie zażądał złożenia bądź nie złożenia wniosku o ściganie w sprawie ewentualnego powikłania medycznego z winy nieumyślnej co stanowi bezwzględną przyczynę odwoławczą;

5/ naruszenie przepisów prawa procesowego tj. przepisu art. 193§1 k.p.k. mającego istotny wpływ na wynik postępowania w wyniku dopuszczenia do opracowania opinii biegłych z dziedziny medycyny sądowej a nie wyznaczenie biegłych z dziedziny gastroenterologii, pomimo że powyższa norma prawna stanowi, że jeżeli stwierdzanie okoliczności mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy wymaga wiedzy specjalnej powołuje się stosownych biegłych specjalistów czego sąd nie uczynił powołując biegłych z dziedziny medycyny sądowej bądź chirurgii tj. biegłych, którzy nie posiadali stosownej wiedzy ani stosownych certyfikatów z zakresu zabiegów endoskopowych;

6/ naruszenie przepisów procedury tj. art. 198§1 k.p.k. mających istotny wpływ na wynik postępowania w wyniku nieudostępnienia biegłym istotnych dowodów i dokumentów zgromadzonych w toku postępowania sądowego co w rezultacie doprowadziło do tego, że biegli wydawali uzupełniającą opinię wyłącznie na podstawie materiałów zgromadzonych w postępowaniu przygotowawczym, a więc w oparciu o niepełny materiał dowodowy;

7/ naruszenie dyspozycji procedury art. 424§1 k.p.k. mającej istotny wpływ na treść rozstrzygnięcia w wyniku sporządzenia uzasadnienia, które nie ujmuje wszystkich istotnych okoliczności, nie precyzuje sposobu rozumowania sądu przy istniejących wątpliwościach a w szczególności powodu dla którego pominięte co do zasady zostały wszelkie procedury obejmujące postępowanie przed Sądem Rejonowym w Słupcy, dlaczego oddalono wnioski dowodowe istotne w szczególności z uwagi na to, że sąd ograniczył i zmienił przypisany w wyroku zarzut postawiony oskarżonej;

III.  naruszenie przepisów prawa materialnego tj. art. 160§2 k.k. w wyniku postawienia zarzutu z tej normy prawnej pomimo iż pokrzywdzony w fazie po wykonaniu zabiegu oraz opuszczeniu przez pokrzywdzonego przychodni oskarżonej nie pozostawał pod jej opieką w szczególności przy jednoczesnym przyjęciu, że brak jest podstaw faktycznych do postawienia zarzutu, że oskarżona miała świadomość perforacji jelita bądź zagrożenia perforacją.

***

Zarzuty postawione w apelacji pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego A. K.:

- błędu w ustaleniach faktycznych, mającego istotny wpływ na treść zaskarżonego wyroku, a polegającego na dowodnym uznaniu, że z opisu czynu zabronionego zarzucanego oskarżonej należy wyeliminować zapis: „ podejrzewając przedziurawienie ściany jelita w trakcie zabiegu i mając uzasadnione przypuszczenie do stwierdzenia, że po zabiegu dojdzie u pacjenta do stanu zapalnego zleciła pacjentowi antybiotyki C. i M.”, co wynika z wniosków opinii biegłych z (...) w S., co potwierdzają informacje dot. Zaleceń w/w leków oraz fakt, że po tego typu zabiegach nie stosuje się antybiotyków, co z kolei skutkuje tym, że w/w opis winien być w opisie czynu zarzucanego oskarżonej;

- błędu w ustaleniach faktycznych, mającego istotny wpływ na treść zaskarżonego wyroku, a polegającego na dowodnym uznaniu, że stopień winy oskarżonej i społecznej szkodliwości czynu są znikome, a nadto, że postawa samej oskarżonej w toku procesu i jej linia obrony pozwalają na zastosowanie wobec niej dobrodziejstwa wynikającego z warunkowego umorzenia postępowania, podczas gdy oskarżona od momentu postępowania przygotowawczego konsekwentnie nie przyznała się do winy, usiłowała własną winę przerzucić zarówno na oskarżyciela posiłkowego, jak i na lekarza chirurga ze szpitala w S., który uratował pokrzywdzonemu życie, zaś to, iż oskarżona nie udzieliła pokrzywdzonemu należytej pomocy lekarskiej jest faktem i gdyby on samodzielnie nie zgłosił się do szpitala w S. , to by zapewne zmarł, co skutkuje, że zarówno stopień zawinienia oskarżonej, jak i społecznej szkodliwości zarzucanego czynu są znaczne- i nie pozwalają zdaniem oskarżyciela posiłkowego na warunkowe umorzenie postępowania karnego wobec oskarżonej i to na możliwie najkrótszy okres próby;

- rażącej niewspółmierności zadośćuczynienia przyznanego na rzecz oskarżyciela posiłkowego w kwocie 20.000 złotych, albowiem w jego ocenie adekwatne zadośćuczynienie od oskarżonej za doznaną krzywdę winno wynosić kwotę 30.000 złotych, zgodnie z żądaniem oskarżyciela publicznego.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

W ocenie sądu odwoławczego, niezasadne były zarzuty podniesione w apelacji obrońcy oskarżonej, częściowo uzasadnione były natomiast apelacji pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego A. K..

Na wstępie omawiania środka odwoławczego wniesionego przez obrońcę wskazać należało, iż po pierwsze stanowiła ona polemikę z prawidłowymi w znacznej części ustaleniami i wywodami sądu I instancji, po drugie rozbudowane zarzuty tej apelacji częściowo powtarzały się w różnych punktach petitum, po trzecie wreszcie z wywodów tego pisma procesowego wynika, że jego autor kwestionował w sposób sprzeczny z przepisem art. 410 k.p.k. w zasadzie wszystkie dowody zgromadzone w niniejszej sprawie i to nie tylko zeznania świadków, opinie biegłych z dwóch uniwersytetów, ale nawet dokumentację rentgenowską znajdującą się na płycie CD, a za wartościowe i wiarygodne uznał jedynie wyjaśnienia oskarżonej oraz zeznania „personelu kliniki” – to jest świadków pracownic zatrudnionych przez oskarżoną, zarzuty w szczególności zawarte w pkt II petitum stanowiły w większości zbiór niezasadnych oskarżeń i pomówień skierowanych pod adresem pokrzywdzonego, szpitala (...) w S. oraz lekarza chirurga, który udzielił prawidłowej i niezbędnej pomocy oskarżycielowi posiłkowemu.

Odnośnie zarzutu I: został on zdublowany w punkcie II.4 i w obu tych punktach okazał się całkowicie i oczywiście bezzasadny. Kwalifikacja czynu zarzucanego oskarżonej nie uległa przecież zmianie - już w akcie oskarżenia zarzucano czyn z art. 160§3 k.k. – a więc działanie nieumyślne (VIDE: akt oskarżenia k. 270). Sąd meriti dokonał jedynie zmiany opisu czynu do czego nie miał zastosowania art. 399§1 k.p.k. Ponadto wreszcie pokrzywdzony złożył wniosek o ściganie co jasno wynika z protokołu z dnia 20 czerwca 2017 r. (VIDE: k. 13 akt).

Odnośnie niezwykle rozbudowanego zarzutu II apelacji obrońcy składającego się z 7 podpunktów, przy czyn podpunkt 1 został rozbity dodatkowo na 19 pozycji, okazał się on również niezasadny.

Co do pkt II.1.a: po pierwsze z opinii dwóch zespołów biegłych wynika, iż działanie oskarżonej podczas rozmów telefonicznych z pokrzywdzonym i jego żoną było nieprawidłowe, przedłużające się dolegliwości powinny bowiem skutkować zaleceniem udania się na badanie lekarskie w miejscu umożliwiającym badanie fizykalne i RTG (k. 181), niezbędne było udanie się do (...) lub wezwanie zespołu ratownictwa medycznego (k. 246). W świetle powyższego błędem było zalecenie pokrzywdzonemu dalszego oczekiwanie i wykonywanie kolejnych telefonów do kliniki prowadzonej przez oskarżoną. Ponadto w ocenie sądu odwoławczego, ustalenia sądu I instancji były nieprawidłowe w jednym punkcie – dotyczącym tego właśnie jakoby oskarżona zaleciła pokrzywdzonemu wykonywanie dalszych telefonów do jej kliniki, okoliczność ta nie znalazła potwierdzenia w zeznaniach A. K., E. K. i M. K.. Wreszcie z treści omawianego zarzutu wynika, że w zasadzie żaden lekarz nigdy nie powinien odpowiadać za błędy jakich się dopuścił, ponieważ ofiara zawsze może poszukiwać pomocy w szpitalu lub na pogotowiu. Tego typu wywody nie mogą być uznane za zasadne.

Odnośnie zarzutu II.1.b: kodeks etyki lekarskiej nie stanowił przeszkody, aby oskarżona postąpiła zgodnie z treścią opinii wydanych przez biegłych z K. i S. – tj. zaleciła udanie się do (...) lub wezwanie pogotowia, sformułowanie zawarte w zaskarżonym wyroku „skierowanie do szpitala” powinno być w taki sposób rozumiane. Ponadto w art. 9 KEL, na który powołał się skarżący stanowi, iż Lekarz może podejmować leczenie jedynie po uprzednim zbadaniu pacjenta. Wyjątki stanowią sytuacje, gdy porada lekarska może być udzielona wyłącznie na odległość. Oskarżona była więc zobligowana do udzielenia właściwej, wskazanej przez biegłych porady na odległość, a nieuczynienie tego wyczerpało znamiona opisanego przez sąd rejonowy przestępstwa. Ponadto zarzut ten stanowi częściowe powtórzenie wcześniejszego.

Odnośnie zarzutu II.1.c: co do tego, iż do perforacji doszło w klinice prowadzonej przez oskarżoną, wynika to ze wszystkich dowodów zgromadzonych w niniejszej sprawie, za wyjątkiem wyjaśnień samej oskarżonej i zeznań świadków A. W. i A. B. – to jest pracownic W. K.. Wskazana okoliczność jednoznacznie i bez cienia wątpliwości wynika ze zdjęcia RTG zapisanego na płycie CD, prawidłowo wykonanego i oznaczonego (co do czasu wykonania i osoby, której wykonano to zdjęcie) – VIDE: k. 331 i 345. Ponadto znajduje potwierdzenie w dowodach w postaci zeznań świadków A. K., E. K., K. K., J. K. i M. K. oraz opiniach wydanych przez dwa zespoły biegłych. Odnośnie pola zabiegu kolonoskopii biegli z (...) w S. wypowiedzieli się w swoich ustnych opiniach odpowiadając szczegółowo i przekonująco na pytania obrońcy oskarżonej (VIDE: płyta k. 476 akt), w szczególności wskazali, iż endoskop przemieszczał się przez esicę, obejrzano całe jelito, podczas tej operacji uszkodzono jelito – to pewne.

Pkt II.1.d apelacji obrońcy stanowił typową polemikę z ustaleniami sądu meriti, w szczególności z wiarygodnych dowodów nie wynikało, aby pokrzywdzony w przychodni po zabiegu kolonoskopii spożywał „różnego rodzaju pokarmy”. Sąd meriiti prawidłowo ustalił, iż A. K. dopiero po przyjeździe do domu zjadł pół bułki i wypił herbatę oraz przyjął zalecane leki (k. 544v-545). Ponadto wracając do domu jego żona wykupiła zalecone leki. Później – jak zeznała – była jedynie po no-spę (VIDE: k. 324 i 324v). Zarzut ten stanowi zbiór zarzutów i próbę przerzucenia odpowiedzialności na pokrzywdzonego, wcześniejszy natomiast zarzut próbę przypisania szpitalowi w S. spowodowania perforacji wbrew wszystkim ww. dowodom.

Zrzut II.1.e stanowi w zasadzie powielenie wcześniejszych, przede wszystkim II.1.a i nie wymaga powtarzania wyżej wskazanych powodów, dla których został uznany za niezasadny. Podobne powielenie zarzutu stanowi pkt II.1.g.

Odnośnie zarzutu II.1.f: stanowi on próbę podważenia obiektywnego dowodu w postaci zdjęcia RTG załączonego do akt i wyżej już wskazanego. Należy podkreślić, iż w polskiej procedurze karnej nie ma żadnego przepisu, który nakazałby dyskwalifikować dowodowy z tego powodu, iż dołączone zostały do akt na etapie przewodu sądowego, a nie w toku śledztwa. Na godzinę i opis tego zdjęcia wskazał sam obrońca w pytaniu sformułowanym podczas rozprawy głównej (k. 348). Odnośnie rozpoznania wstępnego „niedrożności jelit” świadek K. K. wypowiedział się w toku rozprawy głównej, wskazując, iż wynikało to z czynności administracyjnych, konieczności wpisania do systemu (k. 348), podobnie odnieśli się do tej kwestii biegli z (...) w S..

Niezasadny był też zarzut II.1.h – sąd meriti był bowiem uprawniony do zmiany opisu czynu, wynikał on z treści opinii obu zespołów biegłych, które zgodnie przyjęły, iż zachowanie oskarżonej nie było prawidłowe, różnica polegała jedynie na tym, że pierwszy zespół uznał, że błąd nie naraził pokrzywdzonego na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia lub ciężkiego uszczerbku na zdrowiu.
Zarzut II.1.i – stanowił polemikę z ustaleniami sądu rejonowego i powtórzenie zarzutu II.1.d. Podobną polemikę stanowi zarzut II.1.k. Analogiczne i ponowne powtórzenia w pkt II.1.l oraz II.1.m.

Zarzut II.1.j stanowi kolejne powtórzenie w szczególności zarzutu II.1.f i bezpodstawne rzucenie oskarżeń pod adresem świadka K. K.. Zgodzić się bowiem należy z pełnomocnikiem oskarżyciela posiłkowego , iż to ten świadek uratował życie pokrzywdzonego, co wynika wprost z wyżej już wymienionych dowodów, zbyteczne jest ich powtórne wyliczanie, natomiast rzucanie przez oskarżoną oskarżeń wobec lekarza chirurga musi być ocenione negatywnie i napiętnowane, stanowi bowiem pomawianie osoby niewinnej, prawidłowo wykonującej swoją pracę, jest krzywdzące dla wskazanego świadka (por. Komentarz do Kodeksu karnego pod red. A. Zolla teza 133 i pow. tam orzecznictwo). Można jedynie powtórzyć, iż pokrzywdzony udał się do szpitala w S. z bólem wynikającym z przedmiotowej perforacji jelita, która została udokumentowana na zdjęciu RTG. Jest więc oczywiste, iż tej perforacji nie spowodował lekarz K. K..

Odnośnie zarzutu II.1.n wyżej wskazano z jakich przyczyn i dowodów wynika bez wątpliwości, iż do perforacji jelita doszło w gabinecie oskarżonej.

Podobnie niezasadny był zarzut II.1.o, przy czym dodać należy, iż biegli z (...) w S. wskazali, iż podawanie antybiotyków przez 10 dni po zabiegu kolonoskopii jest niezwyczajne. Jednak w tym zakresie sąd oparł się na dokumentach przedłożonych przez obrońcę, z których wynika, iż oskarżona udziela takich zaleceń w analogicznych przypadkach. Sąd Rejonowy prawidłowo dokonał więc korekty opisu przypisanego oskarżonej czynu. Pomimo bowiem tego, iż oskarżona nie zdawała sobie sprawy z perforacji w trakcie i bezpośrednio po zabiegu, to po około 3 godzinach przy utrzymujących się dolegliwościach bólowych powinna zalecić udanie się do (...) lub wezwanie zespołu ratownictwa medycznego.

Zarzut II.1.p to powtórzenie pkt II.1.c, d, f, j. Zarzut ten jest częściowo niezrozumiały, ponieważ nie wiadomo, czy dotyczy on tego, iż zdjęcie utrwalone zostało na płycie CD, a nie na tradycyjnej kliszy – nośnik ten nie ma żadnego znaczenia, podobnie jak i to, że płytę dołączono do akt na etapie przewodu sądowego.

Zarzuty II.1.q oraz II.1.r stanowią powielenie zarzutów II.1.a, II.1.b

Podobnie zarzut II.1.2 jest kolejnym powieleniem pkt II.1.c, d, f, j, p.

Niezasadny był również zarzut II.2 opinie wydane przez biegłych nie wymagały bowiem uzupełnienia przy czym nie można zapominać, iż biegli z (...) w S. uzupełnili swą pisemną opinię odpowiadając na wszelkie pytania obrońcy w toku rozprawy głównej. W toku postępowania sądowego nie dołączono do akt dowodów, do których musieliby ustosunkować się biegi, świadek K. K. był przesłuchany już na etapie śledztwa. Trudno zgodzić się z koncepcją, iż opinie biegłych miałyby być uzupełniane po przeprowadzeniu jakiejkolwiek czynności dowodowej przed sądem.

Podobnie należy ocenić zarzut II.3 przy czym dodać należy, iż wnioski dowodowe oddalone postanowieniem z dnia 22 września 2022 r. (k. 301-304) nie miały znaczenia dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy (przy czym we wniosku dowodowym nie wskazano okoliczności, które mają być udowodnione, co stanowi obrazę art. 169 k.p.k.), a płyta CD z zapisem zdjęcia RTG została przesłana ze szpitala w S. nawet dwukrotnie i zwracanie się o ponowne jej przesyłanie było zbyteczne.

Na zarzut II.4 wyżej już wskazywano.

Odnośnie zarzutu II.5 biegły prof. n. med. A. M. w ustnej opinii odniósł się do kwestii dotyczących specjalizacji lekarskich, a więc osób posiadających wiadomości specjalne pozwalające na opiniowanie w niniejszej sprawie.

Zarzut II.6 to powtórzenie II.2.

Zarzut II.7 nie mógł być uwzględniony już choćby z tej przyczyny, iż pisemne uzasadnienie wyroku sporządzane jest po wydaniu tego orzeczenia, w więc pisemne motywy nie mogą mieć wpływu na treść samego rozstrzygnięcia. Przy czym w ocenie sądu odwoławczego, pisemne uzasadnienie zaskarżonego wyroku zostało sporządzone w sposób wystarczająco zwięzły i pozwalający na odtworzenie zarówno rozumowania, jak i ocen poczynionych przez sąd meriti. Zawiera ono także wyczerpujące wyjaśnienie podstawy prawnej zaskarżonego orzeczenia.

Sąd okręgowy nie podzielił też zarzutu III zawartego w apelacji obrońcy oskarżonej. Sąd odwoławczy podziela bowiem stanowisko sądu I instancji, iż oskarżona jako lekarz była odpowiedzialna za stan zdrowia pokrzywdzonego po wykonaniu zabiegu kolonoskopii. „Obowiązek opieki nad osobą narażoną na niebezpieczeństwo” to zobowiązanie sprawcy do sprawowania pieczy (a więc dbania o jej życie i zdrowie) nad osobą pokrzywdzoną przestępstwem. Źródłem obowiązku opieki mogą być przepisy prawa i łączące strony stosunki prawne (np. rodzicielstwa, opieki), orzeczenie sądu, umowa, jak również może on wynikać z czynności czysto faktycznych (np. zajmowanie się cudzym dzieckiem). W niniejszej sprawie oskarżoną i pokrzywdzonego łączyła odpłatna umowa, oddał się on pod jej opiekę. Ponadto na oskarżonej ciążył obowiązek opieki nad pokrzywdzonym z uwagi na to, iż to ona doprowadziła do perforacji jelita, nawet jeżeli było to niezawinione powinna zdawać sobie sprawę w okolicznościach opisanych przez biegłych (utrzymywanie się dolegliwości 3 godziny po zabiegu), iż pokrzywdzony narażony jest na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia lub ciężkiego uszczerbku na zdrowiu.

Przechodząc do zarzutów podniesionych w apelacji pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego:

niezasadny był zarzut pierwszy. Wyżej wskazano już bowiem, iż oskarżona – jak wynika z dokumentów przedłożonych przez obrońcę – w podobnych przypadkach zalecała stosowanie antybiotyków. Kwestia prawidłowości takiego postpowania pozostaje poza zakresem niniejszego postępowania karnego.

Częściowo zasadny był zarzut drugi tej apelacji. Skarżący ma bowiem rację, iż to pokrzywdzony samodzielnie zmuszony był do poszukiwania pomocy w szpitalu w S.. Nie otrzymał w tym zakresie właściwego zalecenia od oskarżonej. Nietrafnie ustalono też, iż wymieniona prosiła o dalszy kontakt telefoniczny. Ponadto wyżej już opisany sposób obrony oskarżonej nie mógł uzyskać akceptacji i powinien zostać napiętnowany.

Okoliczności te nie uzasadniały jednak, w ocenie sądu odwoławczego, skazania oskarżonej. Uwzględniając bowiem jej nieumyślny sposób działania i dotychczasowy sposób życia sąd okręgowy uznał, że sąd rejonowy zasadnie warunkowo umorzył postępowanie karne.

Ze wskazanych powodów w pełni zasadnym okazał się jednak zarzut trzeci omawianej apelacji, co doprowadziło do podwyższenia kwoty zadośćuczynienia do 30.000 złotych.

Wniosek

apelacji obrońcy:

- o zmianę wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonej,

- o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji,

w apelacji pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego:

- o zmianę zaskarżonego wyroku w pkt I poprzez uznanie oskarżonej za winną przestępstwa opisanego dokładnie w akcie oskarżenia i przy przyjęcie art. 37§1a k.k. wymierzenie oskarżonej kary grzywny w ilości 200 stawek dziennych po 30 złotych,

- zmianę zaskarżonego wyroku w pkt II poprzez zasądzenie od oskarżonej na rzecz oskarżyciela posiłkowego kwoty 30.000 złotych tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę w miejsce orzeczonej kwoty 20.000 złotych.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Sąd odwoławczy uznał z przyczyn wyżej wskazanych za niezasadne zarzuty apelacji obrońcy. Niezasadne były więc też wnioski podniesione w tym środku odwoławczym.

Zasadny był natomiast w pełni zarzut trzeci i drugi wniosek apelacji pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot utrzymania w mocy

0.1Warunkowe umorzenie postępowania.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

W tym zakresie obie apelacje nie były zasadne

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot i zakres zmiany

0.0.1Podwyższenie zadośćuczynienia do kwoty 30.000 złotych.

Zwięźle o powodach zmiany.

Powody zostały opisane wyżej w części 3 niniejszego uzasadnienia.

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

3 i 4

Orzeczenie o kosztach procesu za postępowanie odwoławcze zawarte w puncie 3 wyroku znajduje uzasadnienie w przepisach art. 626 § 1 k.p.k. w zw. z art. 627 k.p.k. w zw. z art. 629 k.p.k. w zw. z art. 634 k.p.k. oraz art. 633 k.p.k. w zw. z art. 636§2 k.p.k. oraz art. 7 i art. 8 i ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych,

a także art. 624§1 k.p.k. – pkt 4 z uwagi na częściowe uwzględnienie apelacji pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego.

7.  PODPIS

Anna Klimas Robert Rafał Kwieciński Agata Wilczewska