Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Koninie

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 4 lipca 2023 r., sygn. akt II W 574/22 Sąd Rejonowy w Kole uznał obwinioną E. Z. za winną wykroczeń z art. 10 ust. 1 i z art. 10 ust. 2 ustawy z dnia 10 stycznia 2018 r. o ograniczeniu handlu w niedziele i święta oraz niektóre inne dni oraz z art. 282 § 1 pkt 1 ustawy Kodeks pracy i przy zastosowaniu art. 39 § 1 k.w. odstąpił od wymierzenia kary wobec obwinionej oraz zwolnił ją w całości od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów postępowania.

Powyższy wyrok został zaskarżony przez obrońcę obwinionej w części w zakresie punktu I, tj. co do uznania obwinionej za winną popełnienia zarzucanych jej czynów opisanych w punkcie 1 i 2 części wstępnej zaskarżonego wyroku i co do tych czynów obrońca obwinionej zaskarżył wyrok w całości.

Zaskarżonemu wyrokowi obrońca obwinionej zarzucił obrazę przepisu prawa materialnego, tj. art. 6 ust. 1 pkt 6 w zw. z art. 6 ust. 2 zw. z art. 5 Ustawy z dnia 10 stycznia 2018 r. o ograniczeniu handlu w niedzielę i święta oraz niektóre inne dni, poprzez jego błędną wykładnię i w konsekwencji uznanie na podstawie prawidłowo ustalonego stanu faktycznego, że zachowanie obwinionej zarzucone w punkcie 1 i 2 wyczerpuje znamiona wykroczenia określone w art. 10 ust. 1 i 2 Ustawy z dnia 10 stycznia 2018 r. o ograniczeniu handlu w niedzielę i święta oraz niektóre inne dni, podczas gdy przy dokonaniu prawidłowej wykładni ww. przepisów Ustawy z dnia 10 stycznia 2018 r. o ograniczeniu handlu w niedzielę i święta oraz niektóre inne dni należało przyjąć, że obwinionej nie obowiązywał zakaz handlu w rozumieniu art. 5 ww. ustawy.

W oparciu o powyższe, apelujący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie obwinionej od zarzucanych jej czynów opisanych w punkcie 1 i 2 części wstępnej wyroku.

Sąd odwoławczy zważył, co następuje:

Apelacja obrońcy obwinionej okazała się uzasadniona i doprowadziła do zmiany orzeczenia w znacznej części.

W niniejszej sprawie kluczową kwestią była wykładnia przepisu art. 6 ust. 1 pkt 6 Ustawy z dnia 10 stycznia 2018 r. o ograniczeniu handlu w niedziele i święta oraz w niektóre inne dni, który stanowi, że zakaz handlu w niedziele i święta w rozumieniu art. 5 ustawy, w placówkach handlowych nie obowiązuje w placówkach handlowych, w których przeważająca działalność polega na handlu prasą, biletami komunikacji miejskiej, wyrobami tytoniowymi, kuponami gier losowych i zakładów wzajemnych. W szczególności istotna kwestią było to, czy przychód ze sprzedaży poszczególnych rodzajów artykułów się sumuje, czy też dotyczy poszczególnych rodzajów produktów.

Sąd odwoławczy stoi na stanowisku wyrażonym przez Sąd Najwyższy w uchwale sygn. akt I KZP 13/18 z dnia 19 grudnia 2018 r., że „Przeważająca działalność”, o której mowa w art. 6 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 10 stycznia 2018 r. o ograniczeniu handlu w niedziele i święta oraz niektóre inne dni (Dz.U. z 2018 r., poz. 305), to działalność dotycząca handlu łącznie prasą, biletami komunikacji miejskiej, wyrobami tytoniowymi, kuponami gier losowych i zakładów wzajemnych, jak i taka działalność, która za swój przedmiot ma tylko jeden ze wskazanych w tym przepisie asortyment.

Przyjęcie takiego stanowiska wynikającego przede wszystkim z wykładni językowej jak i funkcjonalnej prowadzi do wniosku, że stan uchylenia zakazu handlu w niedziele i święta oraz niektóre inne dni usankcjonowany jest przez zawarcie we wniosku o wpis do KRS choćby jednego rodzaju działalności handlowej wymienionej w art. 6 ust. 1 pkt 6 u.o.h., jako przeważającej. Tak było w przypadku obwinionej E. Z..

Konsekwencją przyjęcia jest analiza innych przepisów a także obowiązków prowadzących handel takiej przez pryzmat takiej wykładni.

Obwiniona stosownie do art. 10 ust. 3 tej ustawy zobowiązana była do prowadzenia ewidencji miesięcznego przychodu ze sprzedaży, z podziałem na przychód z działalności określonej w ust. 1 pkt 2, 5-7 i 28-30 ( w tym przypadku sumarycznie ust. 1 pkt 6 ustawy) oraz przychód z pozostałej działalności. Takiemu obowiązkowi obwiniona uczyniła zadość, i domaganie się od niej aby wyszczególniała przychód ze sprzedaży tylko tytoniu jest nieuzasadnione. Dlatego uznano, że nie wyczerpała ona swoim zachowanie znamion wykroczenia z art. 10 ust 2 tej ustawy.

Należy podkreślić, że zgodnie z art. 6 ust. 2 przeważająca działalność, o której mowa w ust. 1 pkt 2, 5-7, 28 i 29, oznacza rodzaj przeważającej działalności wskazany we wniosku o wpis do krajowego rejestru urzędowego podmiotów gospodarki narodowej, o którym mowa w ustawie z dnia 29 czerwca 1995 r. o statystyce publicznej (Dz. U. z 2022 r. poz. 459 i 830), - przy uwzględnieniu wskazanej wyższej wykładni - jeżeli działalność ta jest wykonywana w danej placówce handlowej i stanowi co najmniej 40% miesięcznego przychodu ze sprzedaży detalicznej w rozumieniu ustawy z dnia 6 lipca 2016 r. o podatku od sprzedaży detalicznej (Dz. U. z 2022 r. poz. 761, 1137, 1488, 2180 i 2707).

Z materiału dowodowego zebranego w sprawie oraz ustaleń dokonanych przez sąd I instancji jednoznacznie wynika, że przychód w palcówce obwinionej w miesiącach kwietniu, maju i czerwcu 2022 r. przekraczał 40 % przychodu ze sprzedaży detalicznej w powyższym rozumieniu, natomiast w lipcu 2022 r. był niższy i wynosił tylko 38,87%.

Mając te okoliczności na uwadze sąd odwoławczy zmienił opis czynu, eliminując z niego okresy, w których obwiniona nie popełniła wykroczenia.

Zważywszy, że wyrok był zaskarżony tylko w części i sąd I instancji uznając obwiniona za winną jeszcze dwóch wykroczeń odstąpił od wymierzenia jej kary, dlatego nie było żadnych podstaw aby dokonywać dalszej ingerencji w treści tego wyroku.

Mając na względzie wszystkie przedstawione powyżej okoliczności, sąd odwoławczy – nie znajdując przy tym uchybień określonych w art. 104 k.p.w. i art. 440 k.p.k. w zw. z art. 109 § 2 k.p.w., podlegających uwzględnieniu z urzędu i powodujących konieczność dalszej zmiany bądź uchylenia zaskarżonego rozstrzygnięcia – na podstawie art. 437 § 1 i 2 k.p.k. w zw. z art. 109 § 2 k.p.w. orzekł jak w wyroku.

Kosztach postępowania odwoławczego orzeczono stosownie do art. 635 k.p.k., art. 632 pkt 2 k.p.k. i art. 624 § 1 k.p.k. w zw. z art. 121 § 1 k.p.w.

Sędzia Karol Skocki