Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Koninie

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II Ka 357/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Koninie z dnia 24 września 2024 r., sygn. akt II K 808/20.

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

Obrońca oskarżonej zaskarżonemu orzeczeniu zarzucił:

I.  Obrazę przepisów prawa procesowego mającą istotny wpływ na treść rozstrzygnięcia, tj.:

a)  art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k., poprzez naruszenie zasady swobodnej oceny dowodów, polegającej na niewyczerpującej, mylnej ocenie zgromadzonego materiału dowodowego w szczególności poprzez:

⚫

odmowę wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonej w części, w których:

oskarżona wyjaśniła, że przekazała w formie pożyczki swojemu partnerowi R. G. (1) kwotę 120.000 zł (pochodzące ze sprzedaży mieszkania w K.) na rozwój biznesu, który to fakt potwierdził w O zeznaniach zarówno świadek R. G. (1), rodzice oskarżonej, tj. M. i W. S. (1), jak i oskarżycielka posiłkowa, tj.

- protokół z dnia 23 maja 2022 roku — zeznania oskarżycielki posiłkowej : „podpisała ze swoim partnerem umowę pożyczki na 120 tysięcy złotych”,

- protokół z dnia 12 maja 2023 r. – zeznania R. G. (1): „R. pożyczyła mi pieniądze”, „Wiem, że jestem winny jej pieniądze i zobowiązałem się, że te pieniądze oddam”, „straciłem nie tylko swoje, ale także jej pieniądze”,

- protokół z dnia 22 stycznia 2024 roku zeznania M. S. (1): „córka pożyczyła również pieniądze jej partnerowi na rozwój firmy”, „mimo sytuacji finansowej, w jakiej córka się znajdowała zdecydowała się na udzielenie tej pożyczki, bo pewnie partner jej obiecał, że raz dwa jej odda”,

- oskarżona zaprzeczyła zasadności postawionych jej zarzutów, w szczególności, iż zamiarem oskarżonej było udaremnienie zaspokojenia wierzycielki - I. B.. Gdyby celem oskarżonej faktycznie było udaremnienie zaspokojenia wierzycielki, to oskarżona spieszyłaby się, aby posiadaną nieruchomość sprzedać.

W przedmiotowej sytuacji w/w zachowania u oskarżonej nie zaobserwowano, co potwierdzają zeznania świadka W. R. (świadka niezainteresowanego wynikiem niniejszego postępowania), który na rozprawie w dniu 28 września 2022 roku wprost wskazał, iż „ja z rozmów z oskarżoną nie zauważyłem, aby zależało jej na szybkiej sprzedaży mieszkania, aby jej się spieszyło. Tak naprawdę to nam się spieszyło, aby to mieszkanie kupić.

Kolejno należy zauważyć, czego nie uwzględnił Sąd I instancji, że gdyby celem oskarżonej faktycznie było udaremnienie zaspokojenia wierzycielki, to oskarżona z pewnością nie zgodziłaby się na przelew kwoty za sprzedaną nieruchomość na swój rachunek bankowy, tylko poprosiła zapłatę w gotówce, gdyż wszelkie operacje na rachunku bankowym oskarżonej można było zweryfikować.

- oskarżona zaprzeczyła, aby złożyła fałszywe przed Komornikiem Sądowym przy Sądzie Rejonowym w Koninie M. S. (2) oświadczenie w postaci „Wykazu majątku”. Oskarżona na rozprawie w dniu 11 września 2024 roku wyjaśniła, że „składając wykaz majątku w niniejszej sprawie nie składałam ustnego przyrzeczenia. Nie podpisywałam pouczenia. Komornik ze mną nie rozmawiał. Nie przekazywał mi dodatkowych informacji poza przekazaniem formularza wykazu majątku. Formularza nie wypełnia się u Komornika, bo tam w pokoju jest hałas. Wychodzi się na korytarz, gdzie jest stół i fotele i tam się wypełnia”. Ponadto, Sąd I instancji pomija, iż przy przyrzeczeniu nie ma podpisu oskarżonej, co potwierdza, iż oskarżona nie złożyła ustnego przyrzeczenia i nie została pouczona jak w pkt. 1 tych pouczeń, ponieważ w przeciwnym razie oskarżona złożyłaby odpowiedni podpis a Komornik zauważając jego brak poinformowałby o tym fakcie oskarżoną, co w niniejszej sprawie nie miało miejsca. Nadto, biorąc pod uwagę ilość spraw prowadzonych przez Komornika, ilość dłużników, wierzycieli oraz upływ czasu nie sposób uznać za prawdziwe, iż Komornik pamięta o złożeniu przez oskarżoną ustnego przyrzeczenia, natomiast już nie pamięta, czy oskarżona miała co do treści zapytania. Nadto sformułowania, których używał świadek Komornik M. S. (2) na rozprawie w dniu 10 lipca 2024 roku, postaci „myślę, że”, „nie jestem w stanie sobie przypomnieć” nie potwierdzają całkowitej pewności co dnia i okoliczności, w których oskarżona składała wykaz majątku.

- oskarżona wyjaśniała powód, dla którego nie wspomniała o pożyczce w toku postępowania egzekucyjnego. Podkreślić należy, iż oskarżona nie jest osobą o wyksztalceniu prawniczym, nie ma szerokiej wiedzy z zakresu spraw postępowania komorniczego, w związku z tym nie wiedziała, iż dług jaki druga osoba wobec niej posiada również nadal jest jej majątkiem, co wprost potwierdziła na rozprawie w dniu 27 marca 2024 roku: „w postępowaniu komorniczym nie wskazałam, że pożyczyłam partnerowi 120.000 zł, bo nie miałam pojęcia, że dług, który koś u mnie ma jest moim majątkiem”.

⚫

odmowę wiarygodności zeznaniom świadka R. G. (1) , co do zawarcia umowy mocą, której oskarżona R. G. (2) pożyczyła świadkowi R. G. (1) kwotę 120.000 złotych, którą uzyskała ze sprzedaży mieszkania:

- faktem jest, iż R. G. (1) zeznał, że kwotę otrzymał do ręki, jednak nie wskazał jednoznacznie, że było to w dzień podpisania ugody, wynika z protokołu zeznań świadka z dnia 12 maja 2023 roku, tj. „ja nie pamiętam, czy pieniądze otrzymałem przed spisaniem umowy, w dniu spisania czy też po spisaniu umowy”. Zatem Sąd I instancji próbując ustalić stan faktyczny przyjął wersję, która była całkowicie na niekorzyść oskarżonej, a ponadto, nie wynikała z zeznań świadka, przez co Sąd dopuścił się nadmiernej interpretacji zeznań świadka. Zatem fakt, iż oskarżona wypłaciła kwotę 100.000 zł z rachunku bankowego 19 kwietnia 2019 roku nie zaprzecza zawarcia między oskarżoną a R. G. (1) w/w umowy.

- Sąd I instancji odmówił wiarygodności zeznaniom świadka R. G. (1) powołując się również na to, iż oskarżona nie wspomniała o pożyczce w toku postępowania egzekucyjnego, jednakże należy mieć na uwadze fakt, iż oskarżona nie jest osobą o wyksztalceniu prawniczym, nie ma szerokiej wiedzy z zakresu spraw postępowania komorniczego, w związku z tym nie wiedziała, iż dług jaki druga osoba wobec niej posiada również nadal jest jej majątkiem, co wprost potwierdziła na rozprawie w dniu 27 marca 2024 roku: „ w postępowaniu komorniczym nie wskazałam, że pożyczyłam partnerowi 120.000 zł, bo nie miałam pojęcia, że dług, który ktoś u mnie ma jest moim majątkiem”.

- Sąd I instancji odmówił wiarygodności zeznaniom świadka R. G. (1), gdyż zdaniem Sądu sprzecznym z zasadami logiki i doświadczenia życiowego jest przekazanie karanemu za przestępstwa partnerowi pieniędzy. Wskazać należy, iż oskarżona jest w związku ze świadkiem R. G. (1) od ok. 8 lat, darzy go zaufaniem, wspierała go zawodowo, mogła liczyć na jego wsparcie. Ponadto, matka oskarżonej — M. S. (1) wprost przyznała, iż „córka jest bardzo ufna” — protokół z dnia 22 stycznia 2024 roku. Biorąc pod uwagę powyższe, nie sposób zgodzić się z twierdzeniem Sądu I instancji, iż takie zachowanie oskarżonej jest jakkolwiek sprzeczne z zasadami logiki czy doświadczenia życiowego.

⚫

odmowę wiarygodności wyjaśnieniom M. S. (1) i W. S. (2) w części, a dotyczących nabycia domu w Ż. przez rodziców oskarżonej. Wskazać należy, iż zarówno świadek M. S. (1) jak i W. S. (1) na rozprawie w dniu 22 stycznia 2024 roku jednoznacznie i zgodnie zeznali skąd mieli środki pieniężne na zakup nieruchomości, tj.:

- M. S. (1): „Całe życie na to pracowaliśmy — zarówno ja jak i mąż. Mąż co roku brał kredyt nieoprocentowany z zakładu pracy. Mąż odchodząc na emeryturę dostał odprawę. Mąż pracował w elektrowni. Ponadto była sprawa w W. -E. i mąż wtedy wygrał dużą sumę”, „Pieniądze na zakup domku mieliśmy z odprawy i z tej wygranej sprawy w W.”.

- W. S. (1): „Jeżeli chodzi o domek w Ż. to my z żoną chcieliśmy kupić jakiś domek. Nigdy nie jeździliśmy na wczasy. Przeszedłem na emeryturę i chcieliśmy kupić”, „Za dom zapłaciłem 110.000 zł. W 2010 roku odszedłem na emeryturę i dostałem odprawę w wysokości 12 pensji. Zlikwidowałem pracowniczy program emerytalny. To było niecałe 30.000 zł. Założyłem sprawę E. i tę sprawę wygrałem, to było ok. 70.000 zł. Ponadto Urząd Skarbowy zwrócił mi 8.000 zł podatku. Stąd pochodziły pieniądze na zakup domu”.

Ponadto, należy wskazać, iż świadek A. R. (1) na rozprawie w dniu 18 września 2024 roku zeznała, że „Oni na ogłoszenie zadzwonili jakoś styczeń/luty i wtedy byli oglądać ten dom” chodziło o Państwa M. i W. S. (1). Świadek zeznała również, iż „warunkiem było to, że dostanę pieniądze w momencie podpisania aktu notarialnego, ale mam 3 miesiące na wyprowadzkę”. Z uwagi na fakt, iż rodzice oskarżonej są osobami starszymi, to za moment kupna nieruchomości w Ż. przyjęli okres, gdzie potwierdzili u świadka A. R. (1) zakupu w/w nieruchomości, a kwestia podpisania aktu notarialnego była jedynie formalnością dla obu stron, stąd też rodzice oskarżonej wskazywali, iż zakupili nieruchomość w Ż. zanim oskarżona sprzedała mieszkanie w K.. Kwestia umówienia terminu u notariusza była po stronie sprzedającego, czyli świadka A. R. (1). Świadek również nie pamięta sytuacji, aby Państwo S. w jakikolwiek sposób sugerowali, kiedy ma zostać podpisana umowa. Wszelkie te w/w okoliczności pominął całkowicie Sąd I instancji, co niewątpliwie wpływało na niekorzyść oskarżonej.

⚫

bezpodstawne przyjęcie przez Sąd I instancji, iż zawarcie umowy pożyczki pomiędzy oskarżoną a R. G. (1) zostało sporządzone tylko i wyłącznie na użytek niniejszego postępowania, podczas gdy Sąd nie dysponuje żadnym dowodem potwierdzającym w/w twierdzenie, a ponadto, Sąd I instancji nie uwzględnił w żadnym zakresie zeznań świadka G., który podczas składania zeznań w dniu 12 maja 2023 roku, wskazał, że: „ja nie pamiętam czy pieniądze otrzymałem przed spisaniem umowy, w dniu jej spisania, czy też po spisaniu umowy”. A skoro oskarżona wypłaciła środki pieniężne dzień później, czyli 19 kwietnia 2019 roku, to zdaniem Sądu I instancji, umowa na pewno jest fikcyjna, co nie jest zgodne ze stanem faktycznym, jak również w sposób rażący narusza zasadę swobodnej oceny dowodów,

⚫

przyjęcie, iż zgromadzony materiał dowodowy pozwala na uznanie oskarżonej winną popełnienia zarzucanych jej czynów.

b)  art. 4 i art. 7 k.p.k., poprzez nie wzięcie pod uwagę wszystkich okoliczności ujawnionych w toku procesu, w szczególności tych świadczących na korzyść oskarżonej , a więc źródła posiadania środków pieniężnych przez rodziców oskarżonej na zakup nieruchomości w Ż., tego, iż wydanie środków pieniężnych w ramach pożyczki R. G. (1) nie miało miejsca tego samego dnia, co podpisanie umowy tj. 18 kwietnia 2019 roku, braku podpisu oskarżonej przy przyrzeczeniu podczas składania wykazu majątku, brak specjalistycznej wiedzy prawniczej i wykształcenia prawniczego oskarżonej, który skutkował tym, iż oskarżona nie miała świadomości, że dług drugiej osoby wobec niej również nadal wchodzi w skład jej majątku.

c) art. 74 § 1 k.p.k., zgodnie z którym oskarżony nie ma obowiązku dowodzenia swej niewinności ani obowiązku dostarczania dowodów na swoją niekorzyść, poprzez niezastosowanie w/w przepisu;

d) art. 4, art. 5 § 2 i art. 366 § 11 k.p.k., poprzez błędną ich wykładnię, a w konsekwencji naruszenie podstawowych zasad procesu karnego, w szczególności rozstrzygania wątpliwości na niekorzyść oskarżonego. Sąd I instancji przyjął, że zawarcie umowy pożyczki pomiędzy oskarżoną a R. G. (1) zostało sporządzone tylko i wyłącznie na użytek niniejszego postępowania, podczas gdy Sąd nie dysponuje żadnym dowodem potwierdzającym w/w twierdzenie, a ponadto, Sąd I instancji nie uwzględnił w żadnym zakresie zeznań świadka R. G. (1), który podczas składania zeznań w dniu 12 maja 2023 roku, wskazał, że „ja nie pamiętam, czy pieniądze otrzymałem przed spisaniem umowy, w dniu jej spisania czy też po spisaniu umowy”. Skoro oskarżona wypłaciła środki pieniężne dzień później, czyli 19 kwietnia 2019 roku, to zdaniem Sądu I instancji, umowa na pewno jest fikcyjna, co nie jest zgodne ze stanem faktycznym, jak również w sposób rażący narusza zasadę swobodnej oceny dowodów jak i w/w przepisów. Nadto, Sąd pominął, iż przy przyrzeczeniu brak jest podpisu oskarżonej, a świadek komornik M. S. (2) nie potrafi wytłumaczyć braku w/w podpisu, co powoduje, iż Sąd oparł swoje stanowisko pomimo szeregu wątpliwości na niekorzyść oskarżonej.

II. Błąd w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę orzeczenia, tj.:

- nieprawidłowe ustalenie przez Sąd I instancji, iż oskarżona działała w zamiarze bezpośrednim w celu udaremnienia wykonania orzeczenia Sądu, mimo iż całościowa analiza zachowania oskarżonej, zebrany w sprawie materiał dowodowy jak i jego dokładna analiza nie potwierdzają, iż oskarżona dopuściła się zarzucanych jej czynów,

- błędne przyjęcie przez Sąd I instancji, iż nie doszło do zawarcia żadnej umowy pożyczki pomiędzy oskarżoną a R. G. (1), podczas gdy taka sytuacja faktycznie miała miejsce, co dokładnie wyjaśniła oskarżona i zeznał świadek. Ponadto, świadek nie wskazał ani razu, iż gotówkę otrzymał w dniu zawarcia umowy, gdyż jak wskazał na rozprawie w dniu 12 maja 2023 roku: „ja nie pamiętam, czy pieniądze otrzymałem przed spisaniem umowy, w dniu jej spisania, czy też po spisaniu umowy”,

- błędne przyjęcie przez Sąd, iż środki pieniężne, które posłużyły na zakup nieruchomości w Ż. przez rodziców oskarżonej mogły pochodzić ze sprzedaży mieszkania w K. przez oskarżoną, podczas gdy rodzice oskarżonej, w szczególności W. S. (1) szczegółowo wyjaśnił skąd miał środki pieniężne na zakup nieruchomości, w jakiej wysokości oraz źródła ich pochodzenia, tj. protokół z dnia 22 stycznia 2024 roku: „Jeżeli chodzi o domek w Ż. to my z żoną chcieliśmy kupić jakiś domek. Nigdy nie jeździliśmy na wczasy. Przeszedłem na emeryturę i chcieliśmy kupić”, „Za dom zapłaciłem 110.000 zł. W 2010 roku odszedłem na emeryturę i dostałem odprawę w wysokości 12 pensji. Zlikwidowałem pracowniczy program emerytalny. To było niecałe 30.000 zł. Założyłem sprawę E. i tę sprawę wygrałem, to było ok. 70.000 zł. Ponadto Urząd Skarbowy zwrócił mi 8.000 zł podatku. Stąd pochodziły pieniądze na zakup domu”,

- błędne przyjęcie przez Sąd I instancji, iż oskarżona złożyła pisemne, fałszywe oświadczenie w postaci „Wykazu majątku” przed Komornikiem, podczas gdy oskarżona nie była pouczona o odpowiedzialności karnej, nie złożyła żadnego przyrzeczenia, co potwierdza brak podpisu oskarżonej przy przyrzeczeniu. Sąd oparł się wyłącznie na zeznaniach Komornika. Biorąc pod uwagę fakt, iż Komornik nie pamięta niektórych faktów, ilość spraw prowadzonych przez Komornika a przede wszystkim upływ czasu nie sposób upatrywać w nich dowodu przemawiającego za skazaniem oskarżonej za w/w czyn.

- błędne przyjęcie przez Sąd I instancji, iż oskarżona popełniła przestępstwo z art. 233 § 6 k.k. w zw. z art. 233 § 1 k.k., podczas gdy powódka nie będąc osobą o wykształceniu prawniczym, nie posiadając wiedzy specjalistycznej z zakresu postępowania egzekucyjnego nie miała świadomości, iż dług, który posiada wobec niej osoba trzecia nadal stanowi jej majątek. Ponadto, oskarżona nie była pouczona, iż długi, które osoba trzecia posiada wobec oskarżonej również trzeba wskazać w wykazie majątku, tym samym nie sposób uznać, iż oskarżona działała w sposób świadomy i z zamiarem bezpośrednim.

- dowolne i oparte jedynie na wybiórczym materiale dowodowym przyjęcie, iż oskarżona swoich zachowaniem polegającym na sprzedaży mieszkania w K. udaremniła zaspokojenie swojej wierzycielki, podczas gdy należyta analiza zebranego w sprawie materiału dowodowego nie pozwalała na poczynienie powyższych ustaleń i przypisanie oskarżonej popełnienia zarzuconych jej czynów.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacja okazała się niezasadna.

Sąd odwoławczy w toku kontroli apelacyjnej nie dopatrzył się uchybień w ocenie dowodów, którą przeprowadził Sąd I instancji. Ocena dowodów przeprowadzonych w toku postępowania pozostaje pod ochroną prawa procesowego (art. 7 k.p.k.), gdyż została poprzedzona ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy (art. 410 k.p.k.) i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy (art. 2 § 2 k.p.k.).Sąd wydał wyrok na podstawie analizy całokształtu ujawnionych w toku postępowania okoliczności, mających znaczenie dla przedmiotowego rozstrzygnięcia, wobec czego ocena zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego nie uchybia treści art. 410 k.p.k.

Sąd rozpoznający apelację obrońcy oskarżonej nie podzielił zarzutu obrony w zakresie błędnego przyjęcia, iż oskarżona dopuściła się czynów, za które została skazana przez Sąd I instancji. W tym zakresie Sąd meriti słusznie uznał za niewiarygodne wyjaśnienia oskarżonej, która nie przyznała się do popełnienia zarzucanych jej czynów.

Obrońca podniósł, że oskarżona dokonując sprzedaży swojej nieruchomości, nie działała z zamiarem pokrzywdzenia wierzyciela. Za takim twierdzeniem – w ocenie obrońcy – przemawia okoliczność, że gdyby bezpośrednim celem oskarżonej było faktyczne udaremnienie zaspokojenia wierzycielki I. B., to oskarżona postępowałaby w sposób śpieszny, naglący, co w niniejszej sprawie nie miało miejsca, a nadto oskarżona nie zgodziłaby się na przekazanie środków pieniężnych za nieruchomość na jej konto bankowe. Analizując zebrany w sprawie materiał dowodowy należy podzielić stanowisko Sądu I instancji w zakresie uznania, że celem oskarżonej, która dokonała zbycia spółdzielczego prawa do lokalu mieszkalnego położonego w K. przy ul (...), było uniemożliwienie pokrzywdzonej zaspokojenia jej roszczeń finansowych. Przedmiotowy lokal był bowiem jedynym składnikiem majątku oskarżonej. Podkreślenia w tym miejscu wymaga, że oskarżona po wydaniu przez Sąd Rejonowy w Koninie postanowienia z dnia 25 lipca 2018 r. i w toku postępowania odwoławczego toczącego się w związku z zaskarżeniem tego postanowienia przez strony, podjęła decyzję o sprzedaży mieszkania, o czym informowała A. M. (1). Przy czym sama okoliczność, że z rozmów z W. R. nie wynikało, aby oskarżonej zależało na szybkiej sprzedaży mieszkania, nie może oznaczać, iż celem oskarżonej nie było udaremnienie zaspokojenia wierzycielki. Podkreślić należy bowiem, że decyzja o sprzedaży przedmiotowego lokalu zapadła już wcześniej, aniżeli bezpośrednio przed wydaniem postanowienia przez Sąd Odwoławczy w sprawie o sygn. akt I Ns 1272/15. Oskarżona nosiła się z takim zamiarem wcześniej, o czym informowała A. M. (2). Ponadto o zamiarze oskarżonej dowodzi jej zachowanie po uiszczeniu ceny mieszkania przez nabywcę. Oskarżona już w następnym dniu po wpłaceniu na jej rachunek bankowy kwoty za sprzedaż spółdzielczego prawa do lokalu mieszkalnego, wypłaciła z tego rachunku kwotę 100.000 zł, a w dniu 23 kwietnia 2019 r. – kwotę 36.000 zł. Sąd odwoławczy w pełni podziela prawnokarną ocenę zachowania oskarżonej R. S., która doskonale zdawała sobie sprawę z tego, że w razie wszczęcia postępowania egzekucyjnego, egzekucja w pierwszej kolejności zostanie skierowana do posiadanego przez nią rachunku bankowego, w związku z czym działając z pełną świadomością, wypłaciła ww. kwoty pochodzące ze zbycia lokalu mieszkalnego, z posiadanego rachunku bankowego.

Sąd meriti również prawidłowo uznał, że nie doszło do zawarcia umowy pożyczki pomiędzy oskarżoną a R. G. (1), a przedłożona przez nią umowa opatrzona datą 18 kwietnia 2019 r. została sporządzona wyłącznie na potrzeby niniejszego postępowania oraz stanowiła przyjętą linię obrony, odmawiając jednocześnie wiary zeznaniom R. G. (1) oraz wyjaśnieniom oskarżonej w tym zakresie. Przede wszystkim o braku zawarcia tej umowy dowodzi okoliczność, że oskarżona w toku postępowania egzekucyjnego nie wskazywała na taką okoliczność. Z treści jej oświadczenia złożonego w dniu 28 stycznia 2020 r. w biurze komornika sądowego wynika, że pieniądze pochodzące ze sprzedaży mieszkania przeznaczyła na zapłatę za obsługę prawną przez adwokata, spłatę długów oraz bieżące koszty utrzymania (VIDE: k. 209 akt II K 808/20). Argumentacja obrońcy sprowadzająca się do wniosku, że skoro oskarżona nie posiada wykształcenia prawniczego, to mogła nie wiedzieć, że dług jaki druga osoba posiada wobec niej, również nadal jest jej majątkiem, jawi się jako mało przekonująca. W ocenie Sądu odwoławczego, gdyby rzeczywiście do takiej umowy pomiędzy stronami doszło, to z pewnością oskarżona wskazałaby to w swoim oświadczeniu. Oskarżona nie musiała bowiem mieć wiedzy, że istniejący dług u innej osoby stanowi jej majątek, bowiem w oświadczeniu tym wskazać należało cel, na jaki zostały przeznaczone środki uzyskane ze sprzedaży mieszkania. Ponadto podkreślenia wymaga, że oskarżona w toku postępowania przygotowawczego była kilkukrotnie wzywana na przesłuchanie w charakterze świadka, a zatem miała pełną świadomość toczącego się postępowania karnego. W konsekwencji Sąd I instancji słusznie uznał, iż do umowy pożyczki pomiędzy oskarżoną a R. G. (1) nie doszło, a apelujący formułując zarzuty kwestionujące ustalenia przyjęte przez Sąd meriti, nie zdołał skutecznie ich podważyć. W konsekwencji należało uznać, iż zaprezentowana przez oskarżoną wersja co do przeznaczenia środków pieniężnych uzyskanych ze zbycia spółdzielczego prawa do lokalu mieszkalnego będącego własnością oskarżonej, została wykreowana wyłącznie na potrzeby postępowania, w celu uniknięcia odpowiedzialności karnej oskarżonej.

Jako niezasadny należy ocenić zarzut obrońcy oskarżonej, kwestionujący uznanie przez Sąd I instancji, iż oskarżona środki uzyskane ze sprzedaży mieszkania przeznaczyła na zakup domu w Ż.. Wskazania wymaga bowiem, że oskarżona o celu przeznaczenia tych środków informowała A. M. (2) (k. 521-522). Również w rozmowie z W. R., nabywcą spółdzielczego prawa do lokalu mieszkalnego, oskarżona podała, iż chce się wyprowadzić na wieś i będzie mieszkała w okolicy Ś.. Jednocześnie wskazywało na to porównanie dat, w których oskarżona dokonała wypłat z rachunku bankowego z datą zakupu domu oraz fakt, że w domu tym zamieszkała oskarżona wraz z córką i konkubentem.

Należy również podzielić ocenę dowodów dokonaną przez Sąd I instancji w tej części, w której odmówiono wiary zeznaniom świadków: M. i W. S. (1) oraz wyjaśnieniom oskarżonej, z których wynikało, że rodzice oskarżonej dom w Ż. nabyli z własnych środków. Treść tych zeznań była bowiem rozbieżna z zeznaniami świadka A. R. (1), co do istotnych okoliczności towarzyszących zawarciu umowy kupna ww. nieruchomości. Sąd meriti szczegółowo wskazał, które z zeznań małżonków S. nie korelowały z zeznaniami A. R. (1), co poddaje w wątpliwość wiarygodność tych zeznań. Podkreślić w tym miejscu wymaga, że świadek A. R. (1) – w przeciwieństwie do M. i W. S. (1) – nie miała żadnego interesu w tym, aby zeznawać na korzyść oskarżonej, dlatego jej zeznania należało ocenić jako w pełni wiarygodne. Okoliczności wskazane szczegółowo przez Sąd I instancji w powiązaniu ze zbieżnością czasową sprzedaży spółdzielczego prawa do lokalu mieszkalnego przez oskarżoną i zakupu domu w Ż. oraz informacjami przekazywanymi przez oskarżoną A. M. (1), pozwalają przyjąć, że kwota uzyskana ze sprzedaży mieszkania została przeznaczona na zakup ww. nieruchomości.

Apelujący kwestionował również ustalenie przez Sąd I instancji, iż oskarżona swoim zachowaniem wyczerpała znamiona przestępstwa z art. 233 § 1 k.k. Sąd odwoławczy nie miał wątpliwości co do tego, że oskarżona była zobowiązana do ujawnienia w wykazie majątku okoliczności, iż w dniu 17 kwietnia 2019 r. zbyła spółdzielcze prawo do lokalu mieszkalnego nr (...) położonego w K. przy ul. (...) za kwotę 137.000 zł oraz przeznaczenie tej kwoty. Przy czym okoliczność składania ustnego przyrzeczenia nie ma w tym przypadku decydującego znaczenia. Zgodnie bowiem z przepisem art. 233§2 i 6 k.k. warunkiem odpowiedzialności jest to, aby osoba składająca oświadczenie została uprzedzona o odpowiedzialności karnej za złożenie fałszywego oświadczenia lub odebrał odebrane zostało przyrzeczenie. Wystarczające jest wiec stosowne pouczenie bez odbierania ww. przyrzeczenia. Oskarżona o wskazanej odpowiedzialności karnej została pouczona (K. 115 akt Km 800/19) i zataiła w wykazie majątku fakt sprzedaży przedmiotowego spółdzielczego prawa do lokalu mieszkalnego (k. 116-117 ww. akt).

Wobec takich ustaleń sądu meriti i opisu czynu przypisanego w punkcie II zaskarżonego wyroku zarzut dot. (...) specjalistycznej odnośnie tego co stanowi majątek oskarżonej jawi się jako całkowicie chybiony.

Apelację obrońcy należało wiec uznać za typową polemikę z prawidłowymi ustaleniami dokonanymi przez sąd I instancji. Przy czym polemika ta oparta jest jedynie na części dowodów i nie znajduje potwierdzenia w podstawowych zasadach doświadczenia życiowego, które już chociażby po zestawieniu dat czynności podejmowanych przez oskarżoną oraz dat wydania orzeczeń, których wykonanie udaremniono, wskazują na rzeczywisty cel i charakter działań podejmowanych przez R. S..

Wniosek

O uniewinnienie oskarżonej od zarzucanych jej czynów.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Oczywiście niezasadny wobec faktu, iż dowody bez cienia wątpliwości wskazują na sprawstwo i winę oskarżonej w zakresie zarzucanych jej czynów.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

xxx

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot utrzymania w mocy

0.1Sprawstwo i wina oskarżonej.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Powody j/w.

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2 i 3.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 627 k.p.k. w zw. z art. 634 k.p.k. w zw. z art. 16 ust. 2 i 3 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. – Prawo o adwokaturze (Dz. U. z 2022 r., poz. 1184 i in.) w zw. z §11 ust. 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. t.j. z 2023 r., poz. 1964) oraz art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. t.j. z 2023 r., poz. 123).

7.  PODPIS

Anna Klimas Robert Rafał Kwieciński Waldemar Cytrowski