Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Koninie

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II Ka 361/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Koninie z dnia 10 października 2024 r., sygn. akt II K 229/20

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1.

Obraza przepisów postępowania, mająca wpływ na treść rozstrzygnięcia, tj.:

a)  Art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. poprzez naruszenie zasady swobodnej oceny dowodów, polegającej na niewyczerpującej, mylnej ocenie zgromadzonego materiału dowodowego w szczególności poprzez:

- przyjęcie i uznanie przez Sąd I instancji za wiarygodne zeznania oskarżyciela prywatnego P. W. w sytuacji, gdy:

⚫

Z zebranego materiału dowodowego wynika, iż zeznania nie są wiarygodne, oskarżyciel prywatny wiele razy przywołał twierdzenia, które następnie zostały podważone przez zeznania oskarżonego, innych świadków oraz nagranie załączone do niniejszej sprawy,

⚫

Strony pozostają w głębokim konflikcie od lat, z uwagi na przemoc fizyczną i psychiczną, jaką stosował oskarżyciel prywatny wobec oskarżonego,

⚫

Wyrokiem nakazowym wydanym przez Sąd Rejonowy w Koninie w dniu 25 czerwca 2019 roku, oskarżyciel prywatny został uznany za winnego przestępstwa z art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 157 § 4 k.k., którego dopuścił się wobec oskarżonego K. K. (1). Wobec powyższego - zdaniem świadka J. W. (1) - może być to odwet ze strony oskarżyciela prywatnego, tj. protokół z dnia 01 czerwca 2023 roku - zeznania J. W. (1): „myślę, że to jest odwet za nasze oskarżenia, za wyrok za pobicie K.”,

⚫

z nagrania, które jest najistotniejszym dowodem w sprawie, nie wynika, aby oskarżyciel prywatny uskarżał się w jakiejkolwiek formie na rzekomy ból, a nadto, w momencie rzekomego przytrzaśnięcia jego ręki nie wypowiedział żadnego słowa świadczącego o doświadczonym przez niego bólu;

- przyjęcie i uznanie przez Sąd I instancji za wiarygodne zeznania świadka A. J. (1), w sytuacji, gdy:

⚫

świadek jest bezpośrednio zainteresowany rozstrzygnięciem sprawy, jest kuzynem oskarżyciela prywatnego,

⚫

jego zeznania były sprzeczne ze znajdującym się w aktach nagraniem oraz zeznaniami pozostałych świadków,

⚫

z uzasadnienia wyroku Sądu Okręgowego w Koninie w sprawie, sygn. I C 1283/19 wynika, iż w/w Sąd odmówił przyznania waloru wiarygodności zeznaniom świadka A. J. (1), stwierdzając wprost, iż nie zasługują one na wiarę. Uzasadnienie w/w wyroku zostało dołączone do materiału dowodowego w niniejszej sprawie,

⚫

świadek powoływał się na sytuacje, zdania wypowiedziane przez strony, które w rzeczywistości nie miały miejsca i zostały obalone nagraniem znajdującym się w aktach sprawy,

⚫

świadek wskazywał, iż „w momencie, gdy oskarżony dzwonił do tej Pani to zeszła z góry schodami jakaś dziewczyna”, podczas gdy dziewczyna oskarżonego była obecna na dole już w chwili rzekomego zdarzenia, nagrywając wszystko,

⚫

świadek zeznał, iż „oskarżyciel trzymał się za tą rękę, ale jeszcze poszedł na górę coś poznosić” podczas gdy nic takiego nie miało miejsca, a sprzeczność zeznań świadka potwierdza nagranie znajdujące się w aktach sprawy,

- odmówienie waloru wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego w postaci zaprzeczenia, iż ten nie przytrzasnął drzwiami prawej ręki oskarżyciela, podczas gdy po przeprowadzeniu dokładnej analizy nagrania wynika, iż oskarżony zarzucanego mu czynu nie popełnił, gdyż:

⚫

na nagraniu (czas: 03:16) wyraźnie widać, jak oskarżony swoją lewą rękę trzyma lekko na oskarżycielu prywatnym, a lewą nogę ma ustawioną za drzwiami i stoi na palcach. Skoro noga oskarżonego jest ustawiona za drzwiami, oskarżony stoi na palcach jednej nogi, to nie sposób twierdzić, aby oskarżony napierał z całą siłą na drzwi, a wręcz przeciwnie hamował nacisk z uwagi na ustawienie swojej stopy za drzwiami,

⚫

na nagraniu (czas: 03:22) wyraźnie widać, jak oskarżyciel prywatny z łatwością wychodzi za drzwi bez większego problemu. Ponadto, oskarżyciel prywatny miał zarzucone na swoją prawą rękę kilkanaście koszul, co niewątpliwie również amortyzowało jakikolwiek rzekomy ucisk,

⚫

z nagrania wyraźnie wynika, iż oskarżyciel prywatny nie wypowiedział - nawet odruchowo - żadnego słowa np. w postaci „ała”, sugerującego, iż odczuł jakikolwiek ból,

⚫

z nagrania (czas: 03:26-03:27) wyraźnie wynika, jak po wyjściu zza drzwi, oskarżyciel prywatny energicznie rzuca koszulami na ziemie,

⚫

z nagrania (czas: 03:27:03:32 oraz 03:51:03:55) wyraźnie widać jak oskarżyciel prywatny swobodnie macha ręką i łapie nią za obręcz wchodząc i schodząc po schodach,

⚫

z nagrania (czas: 04:04 - 04:27) wyraźnie wynika, jak oskarżyciel prywatny swobodnie porusza prawą ręką, zgina ją w łokciu kilka razy, przygotowuje kawę i pije, przestawia przedmiot na blacie,

⚫

z nagrania (czas: 04:37-04:44) wyraźnie wynika, jak oskarżyciel prywatny energicznie podnosi koszule z podłogi a następnie zarzuca je na prawą rękę, zginając ją w łokciu, przy jednoczesnym braku sygnalizowania jakiegokolwiek bólu,

⚫

z zeznań świadka funkcjonariusza Policji M. G. — protokół z dnia 09 stycznia 2024 roku, wynika, że „jeżeli byłyby widoczne mocne obrażenia to ujmuje się to w notatniku to wezwana byłaby pomoc”,

- nieszczegółowe przeanalizowanie przez Sąd I instancji nagrania załączonego do niniejszego postępowania, poprzez nieuwzględnienie, iż:

⚫

na nagraniu (czas: 03:16) wyraźnie widać, jak oskarżony swoją lewą rękę trzyma lekko na oskarżycielu prywatnym, a lewą nogę ma ustawioną za drzwiami i stoi na palcach. Skoro noga oskarżonego jest ustawiona za drzwiami, oskarżony stoi na palcach jednej nogi, to nie sposób twierdzić, aby oskarżony napierał z całą siłą na drzwi, a wręcz przeciwnie hamował nacisk z uwagi na ustawienie swojej stopy za drzwiami,

⚫

na nagraniu (czas: 03:22) wyraźnie widać, jak oskarżyciel prywatny z łatwością wychodzi za drzwi bez większego problemu. Ponadto, oskarżyciel prywatny miał zarzucone na swoją prawą rękę kilkanaście koszul, co niewątpliwie również amortyzowało jakikolwiek rzekomy ucisk,

⚫

z nagrania wyraźnie wynika, iż oskarżyciel prywatny nie wypowiedział — nawet odruchowo — żadnego słowa np. w postaci „ała”, sugerującego, iż odczuł jakikolwiek ból,

⚫

z nagrania (czas: 03:26-03:27) wyraźnie wynika, jak po wyjściu, oskarżyciel prywatny energicznie rzuca koszulami na ziemie,

⚫

z nagrania (czas: 03:27:03:32 oraz 03:51:03:55) wyraźnie widać jak oskarżyciel prywatny swobodnie macha ręką i łapie nią za obręcz wchodząc i schodząc po schodach,

⚫

z nagrania (czas: 04:04 — 04:27) wyraźnie wynika, jak oskarżyciel prywatny swobodnie porusza prawą ręką, zgina ją w łokciu kilka razy, przygotowuje kawę i pije, przestawia przedmiot na blacie,

⚫

z nagrania (czas: 04:37-04:44) wyraźnie wynika, jak oskarżyciel prywatny energicznie podnosi koszule z podłogi a następnie zarzuca je na prawą rękę, zginając ją w łokciu, przy jednoczesnym braku sygnalizowania jakiegokolwiek bólu,

- pominięcie przez Sąd I instancji faktu, iż oskarżyciel prywatny nie zgłosił się na (...) bezpośrednio po opuszczeniu domu matki oskarżonego, po znacznym upływie czasu od rzekomego zdarzenia, co daje podstawy do stwierdzenia, iż do uszkodzenia prawej ręki mogło dojść po opuszczeniu w/w nieruchomości, przypisując tym samym celowo, bezprawnie i bezzasadnie winę oskarżonemu przez oskarżyciela prywatnego, gdyż jak twierdzi świadek J. W. (1): „myślę, że to jest odwet za nasze oskarżenia, za wyrok za pobicie K.” - protokół z dnia 01 czerwca 2023 roku. W oparciu o zeznania biegłego sądowego na rozprawie w dniu 26 września 2024 roku, objawy bólowe i ograniczenia ruchowości powinny nastąpić w krótkim czasie po doznaniu urazu.

- nieuwzględnienie przez Sąd I instancji w sposób dostateczny przedłożonego przez oskarżonego uzasadnienia Sądu Okręgowego w Koninie w sprawie o sygn. I C 1283/19, gdzie Sąd Okręgowy w Koninie odmówił przyznania waloru wiarygodności zeznaniom świadka A. J. (1),

- przyjcie przez Sąd I instancji, iż zgromadzony materiał dowodowy pozwala na uznanie oskarżonego winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, podczas gdy szczegółowa analiza materiału dowodowego powyższemu zaprzecza,

- uwzględnienie i przyjęcie za podstawę przez Sąd I instancji opinii sądowo-lekarskiej dotyczącej charakteru obrażeń doznanych przez oskarżyciela prywatnego oraz mechanizmu ich powstania, podczas gdy:

⚫

biegły sądowy wydając pierwotną opinię miał przedłożoną wyłącznie dokumentację medyczną, nie zapoznał się z nagraniem znajdującym się w aktach sprawy, co sam potwierdza podczas zeznań w dniu 26 września 2024 roku: „ Ja nie zapoznałem się z nagraniem i nie uwzględniłem tego w opinii”

⚫

biegły sądowy w dniu 26 września 2024 roku po zapoznaniu się na rozprawie z nagraniem znajdującym się w aktach sprawy wprost wskazał, iż: „Z tego, co widziałem na nagraniu trudno mi wskazać sytuację urazową, która mogłaby skutkować obrażeniami stwierdzonymi u pokrzywdzonego. Z tego, co widziałem na nagraniu oskarżyciel, pokrzywdzony sprawnie posługuje się kończynami górnymi” oraz „ Po obejrzeniu tego nagrania trudno mi wskazać sytuację, gdzie te obrażenia miałyby powstać”.

b)  Art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k., poprzez przypisanie zeznaniom świadka A. J. (1) i oskarżyciela prywatnego P. W. waloru wiarygodności, podczas gdy w/w osoby są bezpośrednio zainteresowane wynikiem rozstrzygnięcia postępowania, a ponadto ich zeznania są sprzeczne z zeznaniami pozostałych świadków oraz dołączonym do postępowania nagraniem,

c)  Art. 74 § 1 k.p.k., zgodnie z którym oskarżony nie ma obowiązku dowodzenia swej niewinności ani obowiązku dostarczenia dowodów na soją niekorzyść, poprzez niezastosowanie się do w/w przepisu,

d)  Art. 4 k.p.k., art. 5 § 2 k.p.k., art. 7 k.p.k., art. 366 § 1 k.p.k., art. 410 k.p.k., poprzez:

- naruszenia zasady, iż niedające się usunąć wątpliwości rozstrzyga się na korzyść oskarżonego, a to w szczególności wobec:

⚫

stwierdzenia biegłego na rozprawie w dniu 26 września 2024 roku, który zeznał, iż: „Z tego, co widziałem na nagraniu trudno mi wskazać sytuację urazową, która mogłaby skutkować obrażeniami stwierdzonymi u pokrzywdzonego. Z tego co widziałem na nagraniu oskarżyciel, pokrzywdzony sprawnie posługuje się kończynami górnymi” oraz „Po obejrzeniu tego nagrania trudno mi wskazać sytuację, gdzie te obrażenia miałyby powstać”.

⚫

wypowiedzi świadka – funkcjonariusza Policji M. G., który był na miejscu interwencji w dniu 24 lutego 2020 roku i który wprost zeznał, iż „Jeżeli byłyby widoczne mocne obrażenia to ujmuje się to w notatniku to wezwana byłaby pomoc”,

- przyznania przez Sąd I instancji waloru wiarygodności zeznaniom świadka A. J. (1) oraz oskarżyciela prywatnego P. W., podczas gdy są one sprzeczne z pozostałym materiałem dowodowym w sprawie,

Błąd w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia polegający na:

a)  przyjęciu przez Sąd I instancji, iż doszło do przytrzaśnięcia drzwiami prawej ręki oskarżyciela prywatnego P. W., podczas gdy powyższemu zaprzecza zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, przede wszystkim szczegółowa i dokładna analiza nagrania znajdującego się w aktach sprawy. Nadto, Sąd pominął fakt, iż do uszkodzenia ręki oskarżyciela prywatnego mogło dojść po opuszczeniu przez oskarżyciela prywatnego domu matki oskarżonego, jednocześnie przypisując bezzasadnie winę oskarżonemu,

b)  przyjęciu, iż oskarżony swoim zachowaniem dokonał uszkodzenia ciała oskarżyciela prywatnego P. W., podczas gdy należyta analiza zebranego w sprawie materiału dowodowego nie pozwała na poczynienie powyższych ustaleń i przypisanie oskarżonemu popełnienia zarzucanego mu czynu,

c)  nieuwzględnieniu w sposób dostateczny przez Sąd I instancji zeznań biegłego J. K. z dnia 26 września 2024 roku, gdzie zeznał, iż „Z tego, co widziałem na nagraniu trudno mi wskazać sytuację urazową, która mogłaby skutkować obrażeniami stwierdzonymi u pokrzywdzonego. Z tego, co widziałem na nagraniu oskarżyciel, pokrzywdzony sprawnie posługuje się kończynami górnymi” oraz „Po obejrzeniu tego nagrania trudno mi wskazać sytuację, gdzie te obrażenia miałyby powstać' oraz zeznań świadka M. G. — funkcjonariusza Policji, który był na miejscu interwencji w dniu 24 lutego 2020 roku wprost zeznał, iż „Jeżeli byłyby widoczne mocne obrażenia to ujmuje się to w notatniku to wezwana byłaby pomoc”.

d)  błędnej analizie załączonego do niniejszego postępowania nagrania, z którego wynika, że:

- oskarżony swoją lewą rękę trzyma lekko na oskarżycielu prywatnym, a lewą nogę ma ustawioną za drzwiami i stoi na palcach. Skoro noga oskarżonego jest ustawiona za drzwiami, oskarżony stoi na palcach jednej nogi, to nie sposób twierdzić, aby oskarżony napierał z całą siłą na drzwi, a wręcz przeciwnie hamował nacisk z uwagi na ustawienie swojej stopy za drzwiami,

- (czas: 03:22) - oskarżyciel prywatny z łatwością wychodzi za drzwi bez większego problemu. Ponadto, oskarżyciel prywatny miał zarzucone na swoją prawą rękę kilkanaście koszul, co niewątpliwie również amortyzowało jakikolwiek rzekomy ucisk,

- oskarżyciel prywatny nie wypowiedział — nawet odruchowo — żadnego słowa np. w postaci „ała", sugerującego, iż odczuł jakikolwiek ból,

- (czas: 03:26-03:27) - po wyjściu zza drzwi, oskarżyciel prywatny energicznie rzuca koszulami na ziemie,

- (czas: 03:27:03:32 oraz 03:51:03:55) - oskarżyciel prywatny swobodnie macha ręką i łapie nią za obręcz wchodząc i schodząc po schodach,

- (czas: 04:04 — 04:27) - oskarżyciel prywatny swobodnie porusza prawą ręką, zgina ją w łokciu kilka razy, przygotowuje kawę i pije, przestawia przedmiot na blacie,

- (czas: 04:37 – 04:44) – oskarżyciel prywatny energicznie podnosi koszule z podłogi, a następnie zarzuca je na prawą rękę, zginając ją w łokciu, przy jednoczesnym braku sygnalizowania jakiegokolwiek bólu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacja okazała się bezzasadna.

Sąd odwoławczy w toku kontroli apelacyjnej nie powziął wątpliwości, iż oskarżony K. K. (1) swoim zachowaniem wypełnił znamiona zarzucanego czynu, a przeciwna argumentacja jego obrońcy w tym zakresie ma charakter jedynie polemiczny.

Sąd odwoławczy nie dopatrzył się naruszeń przepisów postępowania w zakresie oceny materiału dowodowego, w tym wyjaśnień oskarżonego K. K. (1), jak i oskarżyciela prywatnego P. W. oraz zeznań świadków: A. J. (2), J. W. (1) i K. R., a obrona we wniesionej apelacji dokonała ich subiektywnej i wybiórczej oceny, co nie może się ostać.

Przekonanie sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną art. 7 k.p.k. wtedy, gdy jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy (art. 410 k.p.k.) i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy (art. 2 § 2 k.p.k.), stanowi wyraz rozważenia wszystkich tych okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego (art. 4 k.p.k.), jest wyczerpujące i logiczne - z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, uargumentowane w uzasadnieniu wyroku. Kontrola instancyjna wykazała, iż Sąd meriti przy ocenie zgromadzonego materiału dowodowego nie naruszył żadnego z ww. przepisów. Niecelowe jest przy tym powielanie argumentacji Sądu meriti w zakresie oceny ww. dowodów.

Treść wniesionego środka odwoławczego prowadzi do wniosku, iż obrona koncentruje się na przedłożonym do sprawy nagraniu, którego szczegółowa analiza ma prowadzić do konstatacji, iż podczas utrwalonego na nagraniu zdarzenia, nie doszło do przytrzaśnięcia drzwiami prawej ręki pokrzywdzonego. Odnosząc się w tym miejscu do wyartykułowanych przez apelującego okoliczności, przemawiających za brakiem uznania, że pokrzywdzony w chwili zdarzenia doznał uszkodzenia prawej ręki, należy wskazać, iż mają one charakter wyłącznie polemiczny. Obrona wskazywała, że na nagraniu nie widać, aby pokrzywdzony odczuwał jakikolwiek ból związany z działaniem oskarżonego, a nadto po zdarzeniu mógł swobodnie poruszać prawą ręką. Podnoszony przez obrońcę zarzut nie podważa wiarygodności twierdzeń pokrzywdzonego, ani ustaleń Sądu. Odnosząc się do tych okoliczności Sąd odwoławczy pragnie zauważyć, że pokrzywdzony mógł zacząć odczuwać dolegliwości bólowe później, na co wskazywał również biegły podczas przesłuchania na rozprawie. Biegły po zapoznaniu się z przedmiotowym nagraniem podał, że z medycznego punktu widzenia jest możliwe, że objawy bólowe mogły wystąpić w okresie późniejszym od zdarzenia. Dalej wskazał, że tak mogło być, że bezpośrednio po zdarzeniu pokrzywdzony mógł nie odczuwać bólu i posługiwać się obiema rękami. Powyższe dowodzi, że pokrzywdzony bezpośrednio po zdarzeniu nie musiał odczuwać dolegliwości bólowych, które mogły pojawić się dopiero po kilku godzinach. Zresztą biegły na koniec zeznał, że objawy bólowe i ograniczenie ruchowości powinno nastąpić w krótkim czasie po doznaniu urazu, przy czym krótki czas liczony jest w godzinach. Twierdzenia biegłego wskazują zatem na oczywistą bezzasadność zarzutów sformułowanych przez apelującego, w których próbował podważyć ustalenia Sądu Rejonowego, iż w wyniku przedmiotowego zdarzenia pokrzywdzony doznał obrażeń prawego przedramienia. Z podobnych względów niezasadne okazały się twierdzenia apelującego, iż z zeznań funkcjonariusza Policji M. G. wynika, że jeżeli byłyby widoczne mocne obrażenia, to ujmuje się to w notatniku, to wezwana byłaby pomoc. Pokrzywdzony nie wskazywał, aby miał widoczne obrażenia przedramienia, a dopiero po kilku godzinach pojawiły się u niego dolegliwości bólowe, przez co nie sposób uznać, aby przywołane wyżej zeznania M. G. miałyby być dowodem na brak doznanych przez pokrzywdzonego w wyniku zdarzenia, obrażeń. Wskazać również należy na treść wyjaśnień samego oskarżonego, w których podał, że uniemożliwiał pokrzywdzonemu wyjście i być może te drzwi przytrzasnęły mu rękę (k. 53). Oskarżony podał jednocześnie, że „na pewno nie na wysokości ramienia, tylko na wysokości przedramienia”. Powyższe wyjaśnienia korelują jednocześnie z treścią dokumentacji medycznej, z której wynika, że pokrzywdzony doznał rozległego stłuczenia prawego przedramienia. W świetle powyższego zdaniem Sądu odwoławczego należy jednoznacznie uznać, iż treść zabezpieczonego nagrania nie może stanowić podstawy do przyjęcia, że do uszkodzenia ciała pokrzywdzonego nie mogło dojść w okolicznościach podanych przez pokrzywdzonego. Wskazania również wymaga, że przedmiotowe nagranie nie musiało jednoznacznie przedstawiać momentu przytrzaśnięcia ręki pokrzywdzonego drzwiami, bowiem zdarzenie mogło nastąpić w sposób, który nie został w pełni uchwycony przez kamerę, co wskazuje na bezzasadność zarzutów apelującego, w których wskazywał na postawę oskarżonego w czasie zdarzenia, czy zachowanie się pokrzywdzonego w chwili „blokowania” drzwi przez oskarżonego.

Z uwagi na wszystkie przywołane wyżej okoliczności, jako niezasadny należało ocenić zarzut błędnej oceny wyjaśnień oskarżonego, jak i przesłuchanych świadków. W tym miejscu jedynie zaakcentować wypada, że oceny powyższej nie może zmienić okoliczność, że świadek J. W. (2) wyraziła swoje przypuszczenie, iż zawiadomienie pokrzywdzonego ma charakter odwetowy. Twierdzenia te w żaden sposób nie mogą stanowić o braku podstaw do uznania oskarżonego za winnego przedmiotowego czynu. Sąd I instancji oparł bowiem swoje ustalenia na zgromadzonym materiale dowodowym, którego analiza jednoznacznie wskazuje na winę oskarżonego. Ponadto okoliczność, że w postępowaniu toczącym się przed Sądem Okręgowym w Koninie w sprawie o sygn. akt I C 1283/19, Sąd odmówił przyznania waloru wiarygodności zeznaniom A. J. (1), nie może stanowić podstawy do uznania za niewiarygodne zeznań tego świadka w niniejszym postępowaniu.

W świetle powyższego Sąd odwoławczy uznał, iż ocena zgromadzonych w niniejszej sprawie dowodów w postaci wyjaśnień oskarżonego oraz zeznań pokrzywdzonego i przesłuchanych świadków, była prawidłowa, a zarzuty obrońcy w tym zakresie należało uznać za niezasadne. Apelujący nie zdołał bowiem podważyć prawidłowości w dokonanej przez Sąd meriti oceny tych dowodów.

W konsekwencji, w odniesieniu do twierdzeń obrońcy o pojawiających się w sprawie wątpliwościach dotyczących sprawstwa oskarżonego K. K. (1), które winny zostać rozstrzygnięte na jego korzyść wskazać należy, iż nie można stawiać w sposób uzasadniony zarzutu naruszenia zasady in dubio pro reo, powołując się na wątpliwości samej "strony" co do treści ustaleń faktycznych, wymowy dowodów, czy też sposobu interpretacji przepisów prawa. Dla oceny, czy nie został naruszony zakaz z art. 5 § 2 k.p.k. nie są bowiem miarodajne tego rodzaju wątpliwości zgłaszane przez stronę, ale tylko to, czy sąd orzekający w sprawie rzeczywiście powziął wątpliwości w tym zakresie i wobec braku możliwości ich usunięcia rozstrzygnął je na niekorzyść oskarżonego. A zatem w sytuacji, gdy konkretne ustalenie faktyczne zależne jest od dania wiary tej lub innej grupie dowodów, nie można mówić o naruszeniu zasady domniemania niewinności. Na gruncie niniejszej sprawy, Sąd I instancji słusznie uznał, iż nie zachodzą jakiekolwiek wątpliwości w zakresie tego, że oskarżony K. K. (1) dopuścił się popełnienia czynu z art. 157 § 2 k.k. W ocenie Sądu odwoławczego w omawianej sprawie takie wątpliwości nie wystąpiły, zarzuty apelującego w tym zakresie okazały się niezasadne, a okoliczności podnoszone przez obrońcę zostały omówione we wcześniejszej części uzasadnienia w odniesieniu do zarzutu błędnej oceny materiału dowodowego.

W konsekwencji, za niezasadny Sąd odwoławczy uznał zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, skutkujących uznaniem oskarżonego za winnego zarzucanego czynu. W świetle prawidłowo ocenionego materiału dowodowego i ustalonego na tej podstawie stanu faktycznego, sprawstwo i wina oskarżonego nie budzi wątpliwości.

Kierunek apelacji obligował Sąd odwoławczy do dokonania kontroli w zakresie kary wymierzonej oskarżonemu oraz w zakresie środka kompensacyjnego orzeczonego od niego na rzecz oskarżyciela prywatnego, jednakże nie dopatrzył się uchybień w tym zakresie.

Mając na uwadze powyższe, Sąd odwoławczy nie znajdując przy tym uchybień podlegających uwzględnieniu z urzędu i powodujących konieczność zmiany bądź uchylenia zaskarżonego rozstrzygnięcia na podstawie art. 437 § 1 k.p.k. orzekł jak w wyroku.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Sąd odwoławczy nie podzielił zarzutów zawartych w apelacji, odnoszących się do braku winy oskarżonego, stąd brak jest podstaw do uniewinnienia oskarżonego od popełnienia wskazanego czynu.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1. 

Przedmiot utrzymania w mocy

0.1 Wina oskarżonego w zakresie przypisanego mu czynu, orzeczona kara grzywny w ilości 80 stawek dziennych po 10 zł jedna stawka, orzeczona nawiązka na rzecz pokrzywdzonego oraz rozstrzygnięcie w przedmiocie kosztów postępowania przed Sądem I instancji.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Kontrola instancyjna doprowadziła Sąd odwoławczy do podzielenia stanowiska Sądu I instancji, iż w oparciu o zgromadzony w sprawie materiał dowodowy i ustalony na jego podstawie stan faktyczny wina i sprawstwo oskarżonego jest bezsprzeczne. Kierunek apelacji obligował Sąd odwoławczy do dokonania kontroli w zakresie orzeczonej kary, jednakże nie dopatrzono się uchybień w tym zakresie. Sąd odwoławczy nie dopatrzył się również uchybień w wysokości nawiązki orzeczonej na rzecz pokrzywdzonego oraz w zakresie rozstrzygnięcia o kosztach postępowania przed Sądem I instancji.

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.11.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2.

O kosztach postępowania odwoławczego Sąd orzekł na podstawie art. 628 pkt 2 k.p.k. w zw. z art. 633 k.p.k. w zw. z art. 8 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych, wobec nieuwzględnienia apelacji, zasądzając od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa wydatki za postępowanie odwoławcze w kwocie 20 zł i wymierzył mu opłatę w kwocie 80 zł.

7.  PODPIS

Karol Skocki