Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Koninie

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II Ka 375/23

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Słupcy z dnia 17 marca 2022 r., sygn. akt II K 407/20

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☒ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

Zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1.  Obrazy przepisów postępowania, która miała istotny wpływ na treść zaskarżonego wyroku, tj. art. 7 k.p.k. poprzez dokonanie przekraczającej granicę swobodnej, dowolnej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, a w szczególności przez:

a)  dokonanie błędnej, pomijającej zasady doświadczenia życiowego oceny wyjaśnień oskarżonego, poprzez wskazanie, iż Sąd dał im wiarę jedynie częściowo, uznając je za niewiarygodne w zakresie, w jakim oskarżony nie przyznał się do winy, w sytuacji gdy wyjaśnienia oskarżonego stanowiły spójną całość, były logiczne i konsekwentne od początku postępowania oraz w pełni wyjaśniały zaistniałe dnia 20 marca 2020 r. zdarzenie, którego dotyczy niniejsza sprawa;

b)  dokonanie błędnej, pomijającej zasady doświadczenia życiowego oceny zeznań M. S., J. S., Z. S. oraz R. S., poprzez uznanie ich za wiarygodne, w sytuacji gdy nie korelowały ze zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym, w tym w szczególności z wyjaśnieniami oskarżonego w zakresie tła konfliktu pomiędzy oskarżonym a M. S. i jej rodzicami, jak również z nagraniem zdarzenia wykonanym przez oskarżonego;

c)  całkowite pominięcie i brak jakiegokolwiek rozstrzygnięcia Sadu w odniesieniu do zawnioskowanych przez obrońcę oskarżonego dowodów, tj. wydruku korespondencji SMS pomiędzy M. S. a oskarżonym z okresu od 19 marca 2020 r. do 2 kwietnia 2020 r. oraz wydruku korespondencji SMS pomiędzy M. S. a oskarżonym z okresu od 30 kwietnia 2020 r. do 12 czerwca 2020 r., zawnioskowanych w szczególności na okoliczność, iż oskarżycielka posiłkowa nie chciała, aby oskarżony w ogóle widywał się z dziećmi, pomimo faktu, że ustalili wspólne terminy tych kontaktów;

2.  obrazy przepisów postępowania, która miała istotny wpływ na treść zaskarżonego wyroku, tj. art. 410 k.p.k. poprzez całkowite pominięcie w treści uzasadnienia zaskarżonego wyroku dowodu (oraz jego oceny) z nagrania rozprawy z dnia 31 października 2019 r. w sprawie prowadzonej przez Sąd Rejonowy w Słupcy III Wydział Rodzinny i Nieletnich, sygn. akt III Nsm 248/19, który został przeprowadzony w niniejszej sprawie na rozprawie w dniu 18 listopada 2021 r., a w szczególności w odniesieniu do minuty nagrania od 01:12:15 do 01:16:00, kiedy to oskarżycielka posiłkowa M. S. dokonuje ustaleń z oskarżonym, dotyczących tego, że ma on prawo widywać dzieci raz na dwa tygodnie od piątku godz. 16:00 do niedzieli do godz. 18:00;

3.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający istotny wpływ na jego treść w związku z niewłaściwą oceną materiału dowodowego sprawy:

a)  w zakresie ustalania stanu faktycznego sprawy Sąd niemalże zaniechał ustalenia faktów, jak w ogóle do samego zdarzenia doszło. Opis stanu faktycznego zaczyna się bowiem w momencie, gdy oskarżony podjeżdża samochodem pod posesję pokrzywdzonych. Tymczasem dla prawidłowego ustalenia stanu faktycznego sprawy, w tym w szczególności motywacji, zamiaru, czy stanu psychicznego oskarżonego, powinno zostać szczegółowo ustalone w toku postępowania jak wyglądały relacje oskarżonego z M. S. i jej rodzicami oraz z dziećmi oskarżonego w okresie poprzedzającym zdarzenie,

b)  sąd zupełnie bezpodstawnie przyjął, iż oskarżony wdarł się na ogrodzony teren posesji, a następnie do domu jednorodzinnego; podczas gdy oskarżony wszedł na teren posesji nie przełamując ani żadnej przeszkody fizycznej (furtka była otwarta), ani woli osoby uprawnionej, gdyż takowa do niego nie dotarła.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Sąd odwoławczy w toku kontroli apelacyjnej nie dopatrzył się uchybień w ocenie dowodów, którą przeprowadził Sąd I instancji. Ocena dowodów przeprowadzonych w toku postępowania pozostaje pod ochroną prawa procesowego (art. 7 k.p.k.), gdyż została poprzedzona ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy (art. 410 k.p.k.) i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy. Sąd Rejonowy wydał wyrok na podstawie analizy całokształtu ujawnionych w toku postępowania okoliczności, mających znaczenie dla przedmiotowego rozstrzygnięcia, wobec czego ocena zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego nie uchybia treści art. 410 kpk.

W pierwszej kolejności należy wskazać, iż skarżący kwestionując swoje sprawstwo niezwykle dużą rolę przypisuje konfliktowi, który istnieje pomiędzy nim a M. S. i jej rodzicami, zarzucając jednocześnie Sądowi I instancji brak nadania należytego znaczenia tym okolicznościom. Zdaniem Sądu Okręgowego, konflikt pomiędzy stronami w związku z realizacją kontaktów oskarżonego z małoletnimi nie jest przedmiotem niniejszego postępowania, jakim jest prawnokarna ocena zachowania oskarżonego pod kątem wypełnienia znamion przestępstwa z art. 193 k.k. Natomiast oskarżony zarówno w toku całego postępowania, jak i w wywiedzionej apelacji zbyt dużego znaczenia nadaje okolicznościom wynikającym z tego konfliktu, takim jak motywacja oskarżonego, zamiar, czy relacje z M. S. i jej rodzicami. Wbrew stanowisku oskarżonego, Sąd Odwoławczy nie miał żadnych wątpliwości odnośnie sprawstwa oskarżonego, na co wskazywały nie tylko zeznania przesłuchanych w sprawie bezpośrednich świadków zdarzenia, ale i treść nagrania wykonanego przez oskarżonego. Ponadto sam oskarżony przyznał, że wszedł na posesję przez furtkę do przedsionka, a następnie zaczął dzwonić i dobijać się do drzwi wejściowych domu. Co istotne również, oskarżony wskazał, że osoby znajdujące się wewnątrz budynku mieszkalnego zdecydowanie odmawiały otwarcia drzwi i umożliwienia mu zobaczenia się z synami. Oskarżony wyjaśniał, że prawdopodobnie Z. S. informował go o tym, że jest niemile widziany na tej posesji i ma ją opuścić. Nie sposób zatem podzielić stanowiska apelującego, iż jego zachowanie było związane jedynie z realizacją ustalonych kontaktów z dziećmi. Niezależnie bowiem od trudności w realizacji tych kontaktów, oskarżony nie był uprawniony do wejścia na posesję bez zgody osób na niej zamieszkujących oraz pozostawaniu na niej, po uprzednim kilkukrotnym wezwaniu przez osoby uprawnione do jej opuszczenia. Podkreślenia również wymaga, że dla przyjęcia znamion przestępstwa z art. 193 k.k. nie ma znaczenia stan emocjonalny, w jakim znajdował się oskarżony, czy konflikt pomiędzy stronami, czego zdaje się nie zauważać apelujący. Jak wskazano bowiem wyżej, okoliczności poprzedzające całe zdarzenie, w tym ustalenia pomiędzy stronami odnośnie kontaktów rodzicielskich, ewentualny brak wywiązywania się z tych ustaleń, nie miały znaczenia dla prawnokarnej oceny zachowania oskarżonego.

Wbrew twierdzeniom skarżącego, Sąd I instancji dokonał prawidłowej analizy zeznań świadków wymienionych w apelacji, uznając je w pełni za wiarygodne. Sąd Rejonowy prawidłowo uznał, iż zeznania świadka M. S., J. S., Z. S. oraz R. S. były wiarygodne, gdyż były spójne oraz wzajemnie się uzupełniały, a nadto znalazły one potwierdzenie w nagraniu zdarzenia, które wykonał oskarżony. Ocena tych zeznań została dokonana przez Sąd w sposób prawidłowy i nie sposób zarzucić mu dowolności.

Odnosząc się natomiast do zarzutu pominięcia w treści uzasadnienia zaskarżonego wyroku dowodu z nagrania z rozprawy z dnia 31 października 2019 r. w sprawie prowadzonej przez Sąd Rejonowy w Słupcy sygn. akt III Nsm 248/19, a który został przeprowadzony na rozprawie w dniu 18 listopada 2021 r., to należy wskazać, iż nie sposób zarzucić Sądowi I instancji naruszenia art. 410 k.p.k. (jak wskazuje apelujący), bowiem do takiego naruszenia by doszło, gdyby Sąd oparł się na treści nagrania, którego nie odtworzył na rozprawie, albo gdyby takie nagranie odtworzył, ale nie wziął go pod uwagę przy wyrokowaniu. Sąd przeprowadził zgodnie z wnioskiem dowód z tego nagrania, jednakże w jego ocenie nie miał on znaczenia dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy i dlatego nie stanowił on podstawy ustaleń faktycznych i z oceną tą należy się zgodzić. Jak wskazano wyżej, okoliczności, na które powołuje się oskarżony, takie jak: ustalenia pomiędzy nim a pokrzywdzoną w zakresie realizacji kontaktów z synami oraz konflikt na tym tle, nie miały znaczenia dla oceny zachowania oskarżonego w świetle wypełnienia znamion przestępstwa z art. 193 k.k.

Jako niezasadny należało ocenić również zarzut całkowitego pominięcia i brak rozstrzygnięcia Sądu I instancji w odniesieniu do zawnioskowanych przez obrońcę oskarżonego wydruków korespondencji SMS pomiędzy M. S. a oskarżonym (załączonych na płycie CD -R dołączonej do pisma z dnia 16.08.2021 r.), bowiem Sąd I instancji na rozprawie w dniu 10 marca 2022 r. wydał postanowienie o przeprowadzeniu dowodów z treści załączonych do akt sprawy dokumentów, a zatem zarzut nieprzeprowadzenia tych dowodów okazał się całkowicie niesłuszny.

W konsekwencji nie mógł odnieść zamierzonego skutku również zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia. Odnosząc się do zarzutu braku ustalenia przez Sąd I instancji okoliczności, w jakich doszło do samego zdarzenia, należy wskazać, że poprzedzające samo zdarzenie wydarzenia (okoliczności) nie miały znaczenia dla oceny znamion czynu zarzucanego oskarżonemu i dlatego Sąd Rejonowy ( w sposób prawidłowy) nie czynił ustaleń w tym zakresie. Odnosząc się do zarzutu, iż Sąd I instancji w sposób błędny uznał, że oskarżony wdarł się na ogrodzony teren posesji, a następnie do domu jednorodzinnego, to należy wskazać, iż użycie w art. 193 k.k. sformułowania „wdarcie się” oznacza przełamanie nie tyle przeszkody fizycznej, ile woli osoby uprawnionej, co miało miejsce w przypadku zachowania oskarżonego.

Odnosząc się natomiast do wniosku oskarżonego o przeprowadzenie dowodu z wydruków wiadomości e-mail między pełnomocnikiem oskarżonego a pełnomocnikiem pokrzywdzonej, należy przede wszystkim uznać ten dowód za spóźniony w świetle art. 427 § 3 k.p.k. Apelujący nie wykazał bowiem, że nie mógł go powołać przed Sądem I instancji. Na marginesie wskazać jedynie należy, że niezależnie od powyższego, dowód ten nie miał znaczenia dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy, bowiem okoliczności, które miałby on wykazać, nie miały znaczenia dla oceny prawnokarnego zachowania oskarżonego. Korespondencja e-mail prowadzona przez pełnomocników stron dotyczyła bowiem ustaleń w zakresie realizacji kontaktów oskarżonego z synami.

Mając na uwadze treść art. 433§1 k.p.k. oraz art. 440 k.p.k. z urzędu Sąd zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że określił, iż orzeczony w punkcie 5 obowiązek powstrzymywania się od zbliżania się do oskarżycielki posiłkowej M. S. nie dotyczy sytuacji związanych z realizacją ustalonych kontaktów z małoletnimi dziećmi stron. Oskarżony wykonuje bowiem wraz z M. S. obowiązki rodzicielskie nad małoletnimi dziećmi (kontakty), zatem nie ulega wątpliwości, iż środek karny w tej postaci mógłby to utrudniać. Zatem celowe stało się określenie, iż obowiązek powstrzymywania się od zbliżania się do M. S. nie dotyczy sytuacji związanych z realizacją ustalonych kontaktów z małoletnimi dziećmi stron. Sąd okręgowy w pełni podzielę wywody zawarte w odpowiedzi na apelację złożonej przez pełnomocnika oskarżycieli posiłkowych dotyczące rozpoznania apelacji złożonej nawet na korzyść oskarżonego jedynie w granicach zarzutów, jednakże istotność realizowania kontaktów oskarżonego z dziećmi uzasadniała dokonanie ww. korekty zaskarżonego orzeczenia w oparciu o art. 440 k.p.k. w zw. z art. 433§1 k.p.k. – utrzymanie przedmiotowego wyroku w niezmienionym kształcie byłoby bowiem rażąco niesprawiedliwe.

Mając na względzie wszystkie przedstawione wyżej okoliczności, Sąd odwoławczy nie znajdując przy tym uchybień określonych w art. 439§1 k.p.k. lub innych opisanych w art. 440 k.p.k., podlegających uwzględnieniu z urzędu i powodujących konieczność dalszej zmiany bądź uchylenia zaskarżonego rozstrzygnięcia, na podstawie art. 437 § 1 i 2 k.p.k. orzekł jak w wyroku.

Wniosek

Oskarżony wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie w całości od zarzucanego mu czynu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Sąd odwoławczy nie podzielił zarzutów zawartych w apelacji i uznał, iż sprawstwo i wina ustalone zostały przez Sąd I instancji prawidłowo. Z uwagi na powyższe, Sąd odwoławczy nie znalazł podstaw do zmiany wyroku i uniewinnienia oskarżonego.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

Sąd odwoławczy zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że określił, iż orzeczony w punkcie 5 obowiązek powstrzymywania się od zbliżania się do oskarżycielki posiłkowej M. S. nie dotyczy sytuacji związanych z realizacją ustalonych kontaktów z małoletnimi dziećmi stron.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

Oskarżony wykonuje wraz z M. S. obowiązki rodzicielskie nad małoletnimi dziećmi (kontakty), zatem nie ulega wątpliwości, iż środek karny w tej postaci mógłby to utrudniać. Zatem celowe stało się określenie, iż obowiązek powstrzymywania się od zbliżania się do M. S. nie dotyczy sytuacji związanych z realizacją ustalonych kontaktów z małoletnimi dziećmi stron.

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot utrzymania w mocy

Wina oskarżonego A. O. w zakresie zarzucanego mu czynu, orzeczona kara 3 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 2 lat próby, kara grzywny w ilości 100 stawek dziennych po 30 zł jedna stawka, zobowiązanie oskarżonego do powstrzymywania się od przebywania na posesji oraz w domu przy ul. (...), zobowiązanie oskarżonego do powstrzymywania się od zbliżania się do Z., J. i M. S. na odległość mniejszą niż 10 metrów oraz rozstrzygnięcie w zakresie kosztów postępowania przed Sądem I instancji.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Sprawstwo i wina oskarżonego w świetle zgromadzonych w sprawie dowodów i prawidłowo ustalonego stanu fatycznego nie budzi wątpliwości. Sąd odwoławczy w toku kontroli instancyjnej nie dopatrzył się uchybień w zakresie wymiaru orzeczonej kary 3 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 2 lat próby, kary grzywny w liczbie 100 stawek dziennych po 30 zł jedna stawka oraz w nałożonych na oskarżonego środków probacyjnych i obowiązków. Błędów nie zawiera również rozstrzygnięcie w zakresie kosztów postępowania przed Sądem I instancji.

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot i zakres zmiany

Sąd odwoławczy zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że określił, iż orzeczony w punkcie 5 obowiązek powstrzymywania się od zbliżania się do oskarżycielki posiłkowej M. S. nie dotyczy sytuacji związanych z realizacją ustalonych kontaktów z małoletnimi dziećmi stron.

Zwięźle o powodach zmiany

Oskarżony wykonuje wraz z M. S. obowiązki rodzicielskie nad małoletnimi dziećmi (kontakty), zatem nie ulega wątpliwości, iż środek karny w tej postaci mógłby to utrudniać. Zatem celowe stało się określenie, iż obowiązek powstrzymywania się od zbliżania się do M. S. nie dotyczy sytuacji związanych z realizacją ustalonych kontaktów z małoletnimi dziećmi stron. Podstawą tego orzeczenia był przepis art. 440 k.p.k.

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☒ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

3.

4.

Na podstawie art. 624 § 1 kpk w zw. z art. 634 k.p.k. Sąd zwolnił oskarżonego od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, kierując się w tym zakresie względami słuszności, wynikającymi z tego, iż do ponownego rozpoznania sprawy przed sądem II instancji doszło z uwagi na to, że uprzedni wyrok tut. sądu wydany został z naruszeniem przepisów prawa materialnego, co spowodowało wydanie orzeczenia kasatoryjnego przez Sąd Najwyższy.

Na podstawie art. 626 § 1 k.p.k. w zw. z art. 627 k.p.k. w zw. z art. 634 k.p.k. w zw. z art. 636 § 1 k.p.k. oraz § 11 ust. 2 pkt 4 w zw. z § 11 ust. 7 w zw. z § 17 pkt 1 i 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1964 z późn. zm.) Sąd zasądził od oskarżonego na rzecz oskarżycieli posiłkowych J. S., M. S. i Z. S. kwoty po 1008 zł z tytułu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu odwoławczym w dniach 7.10.2022 r. i 02.02.2024 r. W związku z dwoma terminami rozprawy apelacyjnej stawka 840 złotych została podniesiona o 20 %, co dało kwotę 1008 złotych.

7.  PODPIS

Robert Rafał Kwieciński