Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Koninie

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II Ka 381/23

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Turku z dnia 8 września 2023 r., sygn. akt II K 203/23

1.1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.1.3. Granice zaskarżenia

1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

Zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.2.1. Ustalenie faktów

1.2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

1.2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

1.2.2. Ocena dowodów

1.2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1.

2.

1.

2.

1.

2.

1.

Błąd w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę zaskarżonego orzeczenia, mający wpływ na jego treść, polegający na:

- dowolnym przyjęciu, że posiadana przez oskarżonego ilość marihuany nie jest niewielką ilością,

- dowolnym przyjęciu, że posiadana przez oskarżonego ilość marihuany mogłaby odurzyć od 4 - 8 osób;

- nie uwzględnieniu, że oskarżony nie dzielił się posiadanym suszem z innymi osobami i posiadał go na własny użytek,

- nie uwzględnieniu, że oskarżony posiadał marihuanę, a zatem środek odurzający o mniejszej szkodliwości, anieli inne narkotyki;

- pominięciu wynikających z zeznań świadka M. B. okoliczności, że oskarżony po odbyciu kary pozbawienia wolności zachowywał się poprawnie, pomagał, wszystko robił, chodził do pracy, nie opuszczał jej a świadek nie zauważył, żeby miał problem z narkotykami

a w konsekwencji brak przyjęcia, iż czyn oskarżonego stanowi wypadek mniejszej wagi w rozumieniu art. 62 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

ewentualnie, gdyby sąd nie podzielił powyższych zarzutów,

rażąca niewspółmierność kary orzeczonej w wymiarze 6 miesięcy pozbawienia wolności.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zdaniem sądu odwoławczego postępowanie dowodowe przeprowadzone przez sąd I instancji nie jest dotknięte żadnymi uchybieniami, natomiast ocena dowodów została poczyniona w sposób respektujący wszelkie wymogi płynące z art. 7 k.p.k.

Wskazać należy, iż w myśl art. 7 k.p.k., organy postępowania, a więc także i sąd, kształtują swe przekonanie na podstawie wszystkich przeprowadzonych dowodów, ocenianych swobodnie z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego.

Przekonanie sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną tego przepisu, gdy:

1) jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy (art. 410 k.p.k.) i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy (art. 2 § 2 k.p.k.),

2) stanowi wyraz rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego (art. 4 k.p.k.),

3) jest zgodne ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, a nadto zostało wyczerpująco i logicznie uargumentowane w uzasadnieniu wyroku (art. 424 § 1 pkt 1 i 2 k.p.k.) (wyrok SN z dnia 3 września 1998 r., V KKN 104/98, LEX nr 35095).

W niniejszej sprawie sąd I instancji ustalił fakty, na podstawie których przyjął sprawstwo oskarżonego oraz wyjaśnił również dlaczego poczynione ustalenia są w sprawie jednoznaczne.

Sąd ten dokonując ustaleń faktycznych i dalej subsumpcji podkreślił, że ilość posiadanej marihuany nie uznał za niewielką gdyż mogłaby ona służyć do odurzenia 4 - 8 osób. Sąd odwoławczy tą ocenę podziela. Oczywiście jest sprawą względną sposób użycia środków odurzających przez osoby regularnie zażywające taki środek i osoby nie mające styczności z takimi środkami w ogóle, jednak zdaniem sądu odwoławczego rozumowanie sądu I instancji mieści się w granicach zakreślonych przez zasady wiedzy i doświadczenia życiowego.

Powszechnie w praktyce orzeczniczej przyjmuje się, że wypadek mniejszej wagi w najogólniejszym ujęciu to sytuacja, w której okoliczności popełnienia przestępstwa, zwłaszcza zaś przedmiotowo-podmiotowe znamiona czynu charakteryzują się przewagą elementów łagodzących, które sprawiają, że ten czyn nie przybiera zwyczajnej postaci, lecz zasługuje na znacznie łagodniejsze potraktowanie.

W tym przypadku bez znaczenia, że oskarżony nie udzielał tych środków innym osobom, jak podnosi obrońca, gdyż takie zachowanie nie mieści się w opisie zarzutu, a w takim przypadku warunkowałoby to inną kwalifikację prawna czynu.

Podobnie nie można uwzględnić w tym zakresie zarzutu, że sąd I instancji pominął takie okoliczności podnoszone przez świadka M. B., że oskarżony po odbyciu kary pozbawienia wolności zachowywał się poprawnie, pomagał, wszystko robił, chodził do pracy, nie opuszczał jej, że nie miał problemu z narkotykami. Na tej samej płaszczyźnie należy postawić przecież okoliczność, że jednak oskarżony odbył w całości karę 1 roku i 1 miesiąca, w tym karę 1 roku za przestępstwo udzielania środków odurzających innej osobie i posiadania takich środków w znacznej ilości. Te okoliczności mają wpływ na ocenę podmiotową czynu, a co za tym idzie przeczą, że oskarżony jest sprawcą przypadkowym, incydentalnym, co miało by zasadnicze znaczeni e przy przyjęciu mniejszej wagi tego przestępstwa. Dlatego mając to na uwadze sąd odwoławczy w pełni podzielił ocenę zaprezentowana przez sąd I instancji.

Rażąca niewspółmierność kary w rozumieniu art. 438 pkt 4 k.p.k. zachodzi wówczas, gdy orzeczona kara bądź suma zastosowanych kar zasadniczych i środków karnych wymierzonych przez sąd za przypisany oskarżonemu czyn nie uwzględnia należycie stopnia szkodliwości społecznej czynów oraz nie wypełnia w wystarczającej mierze celów kary w zakresie społecznego oddziaływania oraz celów zapobiegawczych i wychowawczych, jakie ma uczynić w stosunku do osoby skazanej.

Przesłanka rażącej niewspółmierności kary jest spełniona tylko wówczas, gdy z punktu widzenia nie tylko sprawcy, ale i ogółu społeczeństwa, kara jawi się jako niesprawiedliwa, zbyt drastyczna lub zbyt łagodna. Podkreślić w tym miejscu należy, że zmiana kary w instancji odwoławczej nie może następować w każdym przypadku, lecz wyłącznie wówczas, gdy kara orzeczona nie daje się akceptować z powodu różnicy między nią a karą sprawiedliwą, która to różnica jest zasadnicza i rażąca.

Zdaniem sądu odwoławczego wymierzona oskarżonemu kara 6 miesięcy pozbawienia wolności nie jest karą zbyt surową. Została ona orzeczona w dolnych granicach zagrożenia, przy czym należy podkreślić, że oskarżony popełnił przestępstwo w warunkach recydywy, po odbyciu kar 1 roku i 1 miesiąca, co wskazuje na jego niepoprawność, brak resocjalizacji, brak skuteczności orzeczonej wobec niego kary pozbawienia wolności.

Celem reakcji karnej jest zapobieganie przestępstwom. Cel ten konkretyzuje się w postaci prewencji generalnej i prewencji indywidualnej. W ten sposób kara wpływa na kształtowanie postaw moralnych nie tylko samego sprawcy, który został odpowiednio ukarany, ale również na inne osoby, które dzięki świadomości zagrożenia karą za określone zachowanie, będą przestrzegać porządku prawnego. Prewencja indywidualna wiąże się z odpowiednim oddziaływaniem na sprawcę przestępstwa. Sprowadza się ona do zapobiegnięcia ponownemu popełnieniu przestępstwa przez konkretnego sprawcę, poprzez dobranie i zastosowanie odpowiedniej reakcji karnej.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku poprzez zakwalifikowanie przypisanego oskarżonemu czynu jako wypadek mniejszej wagi zgodnie z art. 62 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii i orzeczenie wobec oskarżonego samoistnej kary grzywny według uznania sądu;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

ewentualnie

zmiana zaskarżonego wyroku i znaczne obniżenie kary pozbawienia wolności.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Sąd odwoławczy nie podzielił zarzutów zawartych w apelacji obrońcy w zakresie błędów w ustaleniach faktycznych i uznał, iż zarówno sprawstwo oskarżonego i wina zostały przez sąd I instancji ocenione prawidłowo.

2.

Sąd wymierzając karę uwzględnił wszystkie dyrektywy jej wymiaru z art. 53 k.k., w szczególności stopień winy oraz właściwości i warunki osobiste, działanie oskarżonego w warunkach powrotu do przestępstwa.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

Brak okoliczności z art. 439 § 1 k.p.k., art. 440 k.p.k. i art. 455 k.p.k.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot utrzymania w mocy

Sprawstwo, wina oskarżonego oraz orzeczona kara.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Zarzuty dotyczące błędu w ustaleniach faktycznych i orzeczenia surowej kary okazały się bezzasadne. Brak było również podstaw do zmiany wyroku z urzędu.

1.5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.1.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2.

O kosztach procesu za postępowanie odwoławcze orzeczono stosownie do art. 627 k.p.k. w zw. z art. 634 k.p.k., i art. 618 § 1 pkt. 1 k.p.k. w zw. § 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2003 r. w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym (t.j. Dz.U.2013 poz.663) oraz art. 8 w zw. z art. 2 ust.1 pkt. 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (t.j. Dz.U. z 1983 r. nr 49, poz. 223 z późn. zm.)

7.  PODPIS

Karol Skocki

1.1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wina i kara

1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.1.4. Wnioski

☐

Uchylenie

☒

Zmiana