Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Koninie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Konin, dnia 13-03-2014 r.

Sąd Okręgowy w Koninie III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący - Sędzia – SO Anna Walczak- Sarnowska

Protokolant: Starszy sekretarz sądowy Lila Andrzejewska

przy udziale

po rozpoznaniu w dniu 13-03-2014 r. w Koninie

sprawy R. B.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w P.

o wcześniejszą emeryturę

na skutek odwołania R. B.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w P.

z dnia 11-12-2013 znak: (...)

1. Zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje R. B. prawo do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym , począwszy od daty złożenia wniosku .

2. Stwierdza brak odpowiedzialności organu rentowego za nieustalenie istnienia

okoliczności niezbędnej do wydania decyzji w sprawie przyznania prawa do

emerytury.

3. Zasądza od pozwanego na rzecz odwołującego kwotę 60 zł - tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego .

Sygnatura akt III U 95/14

UZADADNIENIE

Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w P. Inspektorat we W. decyzją z dnia 11 grudnia 2013 roku, znak: (...) odmówił R. B. prawa do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym z tytułu pracy w szczególnych warunkach. W uzasadnieniu organ rentowy stwierdził, że wnioskodawca nie spełnił przesłanki koniecznej do przyznania prawa do emerytury przy obniżonym wieku emerytalnym z tytułu pracy w szczególnych warunkach, ponieważ na dzień 1 stycznia 1999 roku udowodnił 27 lat , 27 dni okresów składkowych i nieskładkowych , w tym żadnego okresu pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze.

Organ rentowy nie uznał okresu zatrudnienia od 19 listopada 1975 roku do 31 sierpnia 1990 roku w Przedsiębiorstwie (...)w P. i od 1 września 1990 roku do 20 marca 1993 roku w (...) w S., ponieważ do złożonego wniosku nie dołączył świadectw wykonywania pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze.

Od powyższej decyzji odwołanie złożył R. B. wnosząc o zmianę decyzji i przyznanie mu emerytury przy obniżonym wieku emerytalnym z tytułu pracy w szczególnych warunkach podnosząc, że w okresie zatrudnienia od 19 listopada 1975 roku do 31 sierpnia 1990 roku w Przedsiębiorstwie (...) w P. i od 1 września 1990 roku do 20 marca 1993 roku w (...) w S. pracował na stanowisku spawacza stale i w pełnym wymiarze czasu pracy.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania i zasądzenie od odwołującego kosztów zastępstwa sądowego wg norm przepisanych, podtrzymując stanowisko wyrażone w zaskarżonej decyzji.

Sąd ustalił i zważył, co następuje:

R. B. urodził się w dniu (...)

W okresie od 19 listopada 1975 roku do 31 sierpnia 1990 roku zatrudniony był w Przedsiębiorstwie (...) w P. , a od 1 września 1990 roku do 20 marca 1993 roku w (...) w S. na stanowisku spawacza.

Pracodawca za w/w okresy nie wystawił świadectwa pracy w szczególnych warunkach.

Odwołujący przez cały okres zatrudnienia pracował jako spawacz elektryczny . Praca odwołującego polegała na spawaniu konstrukcji stalowych. Początkowo pracował na terenie P., W. , U., T. . W miejscowościach tych stawiane były hale produkcyjne i do jego obowiązków należało spawanie na wysokości. Od samego początku zatrudnienia w (...) pracował tylko na stanowisku spawacza.

W dniu 18 listopada 2013 roku R. B. wystąpił z wnioskiem o przyznanie prawa do emerytury przedkładając świadectwa pracy.

Zaskarżoną decyzją z dnia 11 grudnia 2013 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w P. odmówił odwołującemu prawa do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym z tytułu pracy w szczególnych warunkach. W uzasadnieniu organ rentowy wskazał, że odwołujący udowodnił łącznie 27 lat i 27 okresów składkowych i nieskładkowych wobec wymaganych 25 lat, w tym żadnego okresu pracy w szczególnych warunkach.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentów zgromadzonych w aktach organu rentowego, oraz w oparciu o zeznania odwołującego oraz świadków K. K., E. R..

Świadkowie pracujący razem z odwołującym potwierdzili, że w okresie zatrudnienia w Przedsiębiorstwie (...)w P. w okresie od 19 listopada 1975 roku do 31 sierpnia 1990 roku , a od 1 września 1990 roku do 20 marca 1993 roku w (...) w S. odwołujący pracował stale i w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku spawaczacza. Pracował głównie przy budowie hal lekkich i do jego obowiązków należało spawanie konstrukcji stalowych. Prace te wykonywał w różnych miejscowościach; W., T., P. . Prace te wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. Świadek R. zeznał dodatkowo , że odwołujący głównie spawał ocynk.

Również odwołujący w swych zeznaniach zgodnie z zeznaniami zawnioskowanych świadków potwierdził, że praca we wskazanych okresach zatrudniania wykonywa była stale i w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku spawacza i było to spawanie elektryczne i praca polega na spawaniu konstrukcji stalowych na wysokości. Panowały tam bardzo trudne warunki jak zapylenie, zadymienie. Pracował na terenie całej Polski.

Zdaniem Sąd zeznania świadków i odwołującego zasługują na uwzględnienie, gdyż są spójne, logiczne, rzeczowe i wzajemnie się uzupełniają. Świadkowie pracowali w tym samym zakładzie pracy razem z odwołującym, znali więc charakter i okresy jego pracy.

W przedmiotowej sprawie przedmiotem sporu było rozważanie, czy R. B. przysługuje prawo do emerytury.

Zgodnie z art. 184 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2009 r. Nr 153, poz. 1227 ze zm.) ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy osiągnęli:

1)okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat - dla kobiet i 65 lat - dla mężczyzn oraz

2) okres składkowy i nieskładkowy wynoszący 25 lat do 1 stycznia 1999 roku,

Emerytura, o której mowa w ust. 1, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa oraz rozwiązania stosunku pracy - w przypadku ubezpieczonego będącego pracownikiem .

Według art. 32 ust. 1 ustawy ubezpieczonym urodzonym przed dniem 1 stycznia 1949 r., będącym pracownikami, zatrudnionymi w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, przysługuje emerytura w wieku niższym niż określony w art. 27 pkt 1, przy czym za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się pracowników zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia (ust. 2 art. 32).

Wiek emerytalny, o którym mowa w ust. 1, rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie których osobom wymienionym w ust. 2 i 3 tego przepisu (pracownikom) przysługuje prawo do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych.

Tym dotychczasowym przepisem jest wspomniane rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 ze. zm). Zgodnie z § 4 rozporządzenia pracownik wykonujący prace na stanowisku wymienionym w wykazie A, stanowiącym załącznik do rozporządzenia nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki:

1) osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn,

2) ma wymagany okres zatrudnienia, wynoszący 25 lat dla mężczyzn, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Według § 2 wspomnianego rozporządzenia okresy pracy w warunkach szczególnych lub w szczególnym charakterze stwierdza zakład pracy, na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach lub w świadectwie pracy, zaś okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku.

W przedmiotowej sprawie Sąd zobligowany do rozstrzygnięcia wskazanego wyżej przedmiotu sporu przeprowadził postępowanie dowodowe, zgodnie z regułami procedury cywilnej. Nie ulega bowiem wątpliwości, że ograniczenia dowodowe z wspomnianego rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 roku nie dotyczą postępowania przed sądem (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 25 lipca 1997 roku, II UNK 186/97, publ. OSNAP 1998/11/342; LEX nr 32696).

Postępowanie dowodowe dowiodło, że R. B. w okresie od 19 listopada 1975 roku do 31 sierpnia 1990 roku zatrudniony był w Przedsiębiorstwie (...)w P. , a od 1 września 1990 roku do 20 marca 1993 roku w (...) w S. na stanowisku spawacza , gdyż jako jedyny posiadał uprawnienia spawalnicze.

Świadkowie potwierdzili, że odwołujący przez cały okres pracy w spornych okresach wykonywał jedynie pracę spawacza i praca ta wykonywana była stale i w pełnym wymiarze czasu pracy.

Z zeznaniami tymi w pełni korelują zeznania odwołującego. Potwierdził

Wszystkie opisane wyżej zeznania są spójne i wzajemnie się uzupełniają. Z tych przyczyn Sąd uznał je za wiarygodne i przydatne dla celów przedmiotowego postępowania.

Choć odwołujący nie posiada za w/w okres świadectwa wykonywania pracy w szczególnych warunkach to nie ulega wątpliwości, iż zajmowane przez niego stanowisko – spawacza elektrycznego i gazowego wymienione jest w wykazie A, dziale XIV, pozycja 12, wspomnianego rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. jest pracą w szczególnych warunkach, oraz wymienione jest w załączniku nr 1 do zarządzenia nr 9 Ministerstwa Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych z dnia 1 sierpnia 1983 roku w Dziale XIV poz. 12 pkt 1.

Słuszny jest bowiem pogląd, że o uznaniu konkretnej pracy za pracę w szczególnych warunkach decyduje, czy praca jest wymieniona w § 4-15 rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43) oraz w wykazach stanowiących załącznik do tego rozporządzenia (wyrok SN z dnia 7 lipca 1999 roku, III RN 25/99, publi. OSNP z 2000 r. nr 12, poz. 453), które to rozporządzenie jest zgodnie z Konstytucją RP źródłem powszechnie obowiązującego prawa.

Odwołujący 60 lat ukończył w dniu 4 października 2013 roku, posiada wymagany okres składkowy i nieskładkowy wynoszący łącznie 27 lat i 27 dni. Przeprowadzone postępowanie dowodowe wykazało również, że odwołujący wykonywał pracę w szczególnych warunkach pracując jako spawacz i praca ta zdaniem Sądu praca ta wykonywana była stale i w pełnym wymiarze czasu pracy.

Wskazany wyżej okres pracy w szczególnych warunkach wynosi - 16 lat 4 miesiące oraz 1 dzień.

W świetle tych ustaleń stwierdzić więc należy, że R. B. spełnia wszystkie niezbędne przesłanki do nabycia wcześniejszej emerytury począwszy ukończenia 60 roku życia.

Biorąc powyższe pod uwagę Sąd na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. orzekł jak w sentencji wyroku.

Jednocześnie Sąd na zasadzie art. 118 ust. 1a ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, uznał, że organ rentowy nie ponosi odpowiedzialności za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji. Ustalenie charakteru pracy odwołującego, nastąpiło na podstawie ustaleń, które nie mogły być brane pod uwagę przez organ rentowy z uwagi na ograniczenia dowodowe obowiązujące w postępowaniu przed tym organem. Zgodnie bowiem z § 22 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki z dnia 23 listopada 2011 roku w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe, środkiem dowodowym, stwierdzającym okresy zatrudnienia na podstawie umowy o pracę są przede wszystkim dokumenty (świadectwo pracy). Odwołujący za okres pracy nie przedstawił świadectw pracy w szczególnych warunkach, charakter jego pracy był ustalany na podstawie zeznań świadków oraz odwołującego.

Ponadto zgodnie art. 98 § 1 i § 3 kpc oraz § 11 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1349 ze zm.) Sąd zasądził od pozwanego na rzecz odwołującej M. D. kwotę 120 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego (punkt II wyroku).

Anna Walczak - Sarnowska